Ik wil graag mijn verhaal kwijt ik heb ze van alle andere gelezen die het zelfde hebben meegemaakt/ mee maken. Ik ben nu 4 a 5 weken zwanger heb in maart een mk gehad. En toen had ik al ernstige paniek en angst aanvallen. Ik dacht dat bij de volgende dat ik wel aan het idee gewenst zou zijn maar helaas. Sinds twee weken weten we dat we weer zwanger zijn. Helaas hier geen roze wolk eerder git zwart. Ik heb alleen maar paniek en angst de enige momenten dat het weg is als ik slaap. Ik loop weer bij een psycholoog en loop ook bij een acupuncurist. slik valeriaan en bachbloesem. Ik ben bang voor de verandering, denk dat ik het niet aankan, dat ik als het kindje er is er niks meer mee te maken wil hebben. Dat ik de hele dag met het kindje zit te zitten geen tijd meer voor mezelf heb. Vind het lastig dat mijn lijf gaat veranderen. Sorry voor dit negatieve gedoe. Maar ik voel me vrij klote.
Hoi Jesse, Wat enorm naar dat je niet van je zwangerschap kunt genieten! Ik denk dat veel vrouwen wel iets in je verhaal zullen herkennen. Misschien niet het git-zwarte, maar wel angst over 'zou ik het wel aankunnen?' en 'wat nu als...' etc. Een groot deel komt door de hormonen en als je er een beetje gevoelig voor bent kan het idd extreme vormen aannemen. Goed in elk geval dat je al hulp hebt gezocht!!! Ik hoop dat je het daarmee een beetje onder controle krijgt. Voor mezelf vind ik de onzekerheid nog wel te handelen. Al denk ik bijvoorbeeld wekelijks dat er iets zal gebeuren (dat ik kanker krijg of zo) waardoor ik het kind niet op zal zien groeien. Of ineens schiet de paniek erin: 'Wat nu als het straks enorm tegenvalt?' Je kunt het kind niet op Marktplaats zetten of zo. Gelukkig zijn er ook heel veel leuke momenten. Ik hoop voor je dat je die ook mee gaat maken. Misschien als je ook wat meer gewend bent aan de hormonen. Wat ik trouwens bij deze zwangerschap in het begin ook had, was een soort zelfbescherming. Ik mocht het eigenlijk ook niet leuk vinden dat ik zwanger was, want misschien zou het wel weer mis gaan (heb ook een miskraam gehad). Wat mij erg heeft geholpen was het begrip van mijn gyn en VK. Ik herkende mezelf bijna niet meer en daar raakte is nog meer van in de stress. Zij vertelden dat deze gevoelens normaal zijn. Hierdoor kon ik het meer accepteren en het naast me neerleggen. Gun jezelf wat tijd! Heel veel sterkte!
Ook hier iemand die last heeft van angst/paniekaanvallen. Tot 23 weken van de zwangerschap probeerde ik mezelf elke keer weer streng toe te spreken. Liep in die tijd bij een MA. werkster en het leek echt beter te gaan met me. Tot die 23 weken dus. Ik stortte opeens weer helemaal in en kon alleen nog maar huilen. Toen is de man degene die gezegd heeft: En nu gaat er wat gebeuren want dit is niet normaal meer. Zo ben ik de volgende dag bij de crisis dienst terecht gekomen. Heb een gesprek gehad met een psychiater, huisarts en psycholoog verpleegkundige. Mijn angstklachten komen door wat mijn zoontje de eerste maand van zijn jonge leventje heeft doorgemaakt (vernauwde aorta wat niemand wist en een hartoperatie). Ik heb mezelf helemaal weg gecijferd, en deed nadat hij thuis kwam dat nog steeds. Had totaal geen rust meer in me lijf, mja op een gegeven moment is je lichaam een keer op en stort je in! Een week later ben ik aan de anti depressiva gegaan. Natuurlijk geven ze liever tijdens de zwangerschap geen medicijnen, maar in mijn geval was het niet anders. De angst en paniek die ik meemaakte was zo hevig dat deze zwangerschap daardoor wel eens heel vroeg kon gaan eindigen. Ik heb mezelf enorm schuldig gevoeld dat ik aan die medicijnen moest, maar nu ik het al 13 weken slik ben ik zo enorm blij dat ik het gedaan heb. Met mij gaat het goed en met de kleine meid ook. Natuurlijk heb ik ook zo mijn dagen dat ik me slechter voel en dat ik weer angst en paniek ervaar. Op die dagen denk ik dan ook wel: Iedereen heeft wel eens een rotdag, morgen voel ik me vast een stuk beter. Dat is meestal ook zo! Dat je bang bent voor alles wat komen gaat is echt heel normaal hoor! Je bent niet voor niks 9 maanden zwanger. Dat is de tijd dat je er naartoe zult groeien. Natuurlijk is zo'n klein kindje een hele verandering op zich, je hebt nooit die verantwoordelijkheid gehad voor zo'n klein wondertje, maar ook dat is iets wat in de loop der tijd zal groeien. Ik vind het sowieso goed van je dat je al met een psycholoog bent gaan praten. Wat je ook nog zou kunnen doen (heb ik ook gedaan) is bloed laten prikken voor je vitamine B12 waarde en je schildklierwaarde. Als 1 van deze 2 uit balans is kun je je namelijk ook depri gaan voelen. Bij mij waren deze 2 waardes goed, hoewel ik stiekem gehoopt had dat er 1 niet goed zou zijn zodat ik niet aan de anti depressiva zou moeten. Maargoed, nu kan ik zeggen dat ik blij ben met de medicijnen. Dikke knuff meid!
Ik ben helaas ook bekend met paniekaanvallen/angst/chronische hyperventilatie. Op zich heb ik het wel aardig onder controle maar heb begrepen dat het tijdens een zwangerschap dubbel en dwars kan terugkomen. Vooralsnog sluimert het wat en slik daarom soms valeriaan. Jammer dat het bij jou zo aanwezig is nu en dat je helemaal niet kan genieten, ik heb naast m'n zorgen gelukkig toch wel genietmomenten, maar goed dat je het herkend hebt en gelijk aan de bel getrokken hebt. Hoop dat je het onder controle krijgt, sterkte!
Wil alleen even zegen dat ook ik hier erg last van heb. Vooral nu tijdens de zwangerschap merk ik dat het sterker is geworden. Succes en hoop dat je er mee om kunt gaan en een plek kan geven.
Ik heb hetzelfde. Genetisch bepaalde deppresies, ang- en paniekaanvallen etc. Tot voor de zwangerschap heb ik weer eens ca. 1,5 jaar bij een psychiater en psychologe gelopen en slikte ik 40 mg seroxat per dag. Vanaf dat ik zwanger ben ben ik dit gaan afbouwen en ik ben nu clean om het maar even zo te zeggen. Ik heb ook wel eens te neiging om weer teveel te gaan piekeren maar ik kan er nu gelukkig vrij goed mee omgaan en ik weet dat wat ik denk niet klopt, ik heb gewoon waanideen dus ik probeer het gewoon van me af te zetten. Ik hoop dat de psychologe jou ook een beetje kan helpen zoals ze mij geholpen heeft. Mag je trouwen Valeriaan slikken tijdens de zwangerschap?
Wat vreselijk naar voor je dat je je zo voelt! Ik herken er wel wat in, ik ben ook veel angstiger dan voor ik zwanger was! Ik heb mijn verloskundige gevraagd of dit door de hormonen kan komen en zij zei dat dit zeker kan! Ik heb hele nare angstgedachten: bang dat ik straks niet van m'n kindje kan houden, dat ik er geen band mee ga voelen, enz.. En dat terwijl wij zo graag een kindje wilden, dat was echt m'n allergrootste droom en wens! Ik werd altijd zo gelukkig als ik kinderen om me heen had, nu lijkt het soms dat ik het soms even helemaal niet meer kan zien, heel apart! Goed dat je hulp hebt gezocht! Ik heb het nu aardig onder controle, heb er veel over gepraat met anderen die hetzelfde meemaken.. Eén vrouw sprak ik die precies herkenning in mijn verhaal had, zij had ook hulp gezocht, maar vertelde dat het echt een 'knopje' in je hoofd is, die omgezet moet worden! Ik hoop zo dat het straks, als het kindje er eenmaal is, allemaal anders zal zijn, en eerlijk gezegd vertrouw ik daar ook wel een beetje op! Voor de tijd had ik nooit last van zulke rare gevoelens en nu ineens wel, dus het móet wel veroorzaakt worden door de hormonen. Verder heb ik echt mijn 'geniet-momenten', en voel ik het niet als een 'gitzwarte' wolk om me heen, al had ik dat wel als ik de hele dag door angstig was, dan werd ik gewoon depri van al mijn gevoelens! Ik hoop voor jou dat het snel anders mag worden! Het komt vast en zeker goed hoor! Sterkte!!
Hoi, Ik zelf ben nu bijna 6 weken zwanger en heb al heel lang last van paniekaanvallen / angststoornis en slik daarvoor 5omg sertraline. Ik vind het heel erg dat ik het moet slikken maar ben nu wel rustig onder het feit dat ik zwanger ben. Maar vorig jaar in september was ik ook zwanger en toen was ik afgebouwd met de medicijnen en ging het ook helemaal fout. Dacht dat ik gek werd. Continu aanvallen etc..kon niet eens meer boodschappen doen etc. Het voelde echt verkeerd. En ik heb een dochter van nu 3,5 en dacht ook van ik kan het niet aan etc en toen heb ik met 9 weken een miskraam gehad. En nu was ik ook bang dat als ik zou weten dat ik zwanger was dat ik het weer zou krijgen. Maar gelukkig dit keer niet. Maar het ligt ook echt aan hormonen. De ene is gevoeliger dan de ander. Het komt echt goed ook al denk je nu van niet. En tuurlijk kan je het aan anders was je er ook niet aan begonnen want je onbewuste wilde graag een kindje anders was je nu ook niet zwanger. Ik loop ook bij een homeopaat en die hebben ook heel veel middelen tegen angst/paniekstoornissen tijdens zwangerschap wat totaal geen kwaad kan maar waardoor je toch rustiger wordt en van je zwangerschap kan genieten. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt. Groetjes, Karin
dank jullie wel voor jullie reacties. het is fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Een paar mensen weten het en proberen mij op te vrolijken. Maar ik heb daar niet altijd zin, heb het gevoel dat mijn gevoel er niet mag zijn. IK heb een aantal jaren geleden ook sertraline gebruikt maar ben naar citolapram over gegaan vanwege de bijwerkingen van sertraline. Ik gebruik nu 4 jaar geen ad meer maar ben bang dat ik toch weer moet beginnen. IK heb dinsdag een afspraak bij de vk voor een echo. hoop maar dat er geen twee zitten. Ik vind een al eng genoeg. Ik mocht van mijn vk valeriaan slikken maar waar geen andere dingen aan toe gevoegd zijn. valdisper bijvoorbeeld. Ik mag geen oxazepam gebruiken. snik want dat gebruikte ik normaal altijd en dat hielp goed. Dikke knuffel ook voor jullie.
Hoi, Ik vroeg me af hoe je afspraak vandaag gegaan was bij de vk en wanneer je een echo krijgt? Ik moet donderdag en vind het doodeng...pfff. Mag ik vragen of sertraline je verder wel goed geholpen heeft? en wat de bijwerkingen waren? xxx Karin
Zei ik gisteren nog dat het goed met me ging voel ik vanavond ineens weer een paniekaanval opkomen. Dacht dat ik het onder controle had maar blijkbaar toch niet. Ik neig nu echt naar de Oxazepam maar dat mag ik nu dus absoluut niet slikken. Ben sinds 3 weken clean (paroxetine) maar ik denk dat ik morgen toch maar even de huisarts bel want ben bang dat het anders de verkeerde kant op gaat.
Ik had voor de zwangerschap ook al last van angst en paniekerigheid, maar sinds kort heb ik er heel veel last van. Ben bang dat het door de hormonen allemaal versterkt wordt. Doordat ik af en toe helemaal in paniek raak in een winkel bijvoorbeeld, voel ik me niet alleen op dat moment doodellendig maar ook daarna nog heel lang. Want dan denk ik ook van hoe moet dat straks als het kindje er is als mama niet naar de winkel kan zonder in paniek te raken? Ben dan ook bang dat ik geen goede moeder zal zijn enz. Het zal er in een bepaalde mate wel bijhoren denk ik, maar dit wordt wel heftig allemaal
Het lijkt eigenlijk wel alsof ik nergens meer tegen kan. Ik ben altijd al snel overprikkeld, maar nu kan ik echt niks meer hebben. M'n vriend is wel heel wat gewend van mij, maar ik heb het gevoel alsof hij de laatste tijd echt met z'n handen in het haar zit omdat hij niet meer weet hoe hij er mee om moet gaan. Als ik ver overprikkeld raak, heb ik echt een paar uur slaap nodig om weer te ontladen. Moet dan totale stilte en geen licht om me heen hebben. De aanwezigheid van hem en de huisdieren is me gewoon al te veel op zo'n moment. Voel me behoorlijk moedeloos en ook heel schuldig. Blijft dit de hele zwangerschap? Dan worden het hele lange maanden voor ons ben ik bang...
Weet niet of het wat voor je is, maar zelf volg ik hier in het ziekenhuis het pop traject. In mijn geval is het zo dat ik tijdens de zwangerschap en net na de bevalling extreme hoeveelheid stress hormoon aanmaak, waardoor ik last heb van angsten, paniek en depressie raak. Dit heb ik nu twee keer meegemaakt bij de twee vorige zwangerschappen en nu in deze zwangerschap merk ik dat het ook weer en daarom ben ik gelijk weer aangemeld. Kijk maar eens op google en dan pop traject zwangere. Je bent echt niet de enige 10% van de zwangere heeft het, alleen hoor je daar zo weinig over omdat je immers op die roze wolk hoort te zitten volgens andere. Praat erover en probeer alle mogelijke hulp te krijgen, zodat je na de bevalling niet in een postnatale depressie komt.