Ik moet het toch even van me af schrijven. Mijn zoon is gisteren een half jaar geworden en nog altijd erg onrustig. Er zijn al verschillende onderzoeken geweest dus lichamelijk mankeert hij niks. Hij ontwikkelt zich verder ook normaal. De eerste drie maanden van zijn leven heeft hij ontroostbaar gehuild, bijna de hele dag door. Hierna werd hij wat rustiger en ging hij iets meer slapen. Maar nu sinds een maand begint het weer van voren af aan. Hij blijft maar jengelen en jengelen. Niets is goed, niet in de box niet samen spelen niet in het wipstoeltje... Ik draai er onderhand bijna van door. Mijn geduld is echt bijna op. Ik moet drie dagen werken in de week en dan gaat hij naar mijn schoonmoeder. Maar als ik thuiskom, begint meteen mijn "dienst" weer zeg maar... Ik weet dat het negatief klinkt maar ik kan er echt niet meer zo goed tegen. Ik moet echt altijd vechten om een beetje vrije tijd. En de enige vrije tijd die ik krijg is als hij in bed ligt (rond 21u) maar dan ben ik zelf alweer zo moe dat ik het ook niet langer als 22u volhoud om wakker te blijven. En ondertussen moet ik ook nog het huishouden doen. Mijn vriend helpt me wel, maar het is gewoon niet genoeg. Hij moet altijd vroeg op, dus moet ook vroeg gaan slapen. Daarnaast weegt mijn zoon nu ongeveer 9 kilo dus met hem lopen wordt ook erg zwaar. De draagdoek werkt ook al niet goed voor hem. Ik weet niet meer wat ik moet doen...
Vervelend zeg! Het klinkt inderdaad alsof je weer eens even tijd voor jezelf nodig hebt. Is het een optie om als tijdelijke oplossing om even weer op krachten te komen je zoontje bij andere opa of oma of goede vrienden te brengen zodat je even tijd voor je zelf hebt? Dan kan je misschien weer met wat frissere moed de situatie aan en zie je misschien beter hoe je ermee om kan gaan ... Ik weet het niet hoor, gelukkig heb ik het nog niet zo meegemaakt, maar kan me voorstellen dat het helpt om weer iets op krachten te komen?
Wat een rot situatie zeg! Ben je al eens met hem naar een osteopaat geweest of zo iets?of iets anders in die hoek het kan helpen. Wellicht kan je daar iets mee. Heeft hij genoeg aan zijn voeding? mijn dochter was ook erg onrustig en die voedde ik al vroeg bij omdat die gewoon honger bleek te hebben. Ook was ze moeilijk te vermaken dus toen ze eenmaal meer kon met pakken en kruipen was ik zoooo blij. Ik wens je veel sterkte zo stel je je het moederschap niet voor!
Herkenbaar. Dochter is nu 17 maand en ik heb die beginperiode nog steeds niet helemaal verwerkt. Is het een optie om een huishoudhulp te nemen enkele uurtjes per week? Hier was het al zo'n enorme hulp dat ik me dáár tenminste niet meer om moest bekommeren. En verder, toch hulp inroepen van je man. Ok, hij moet ook gaan werken. Maar ik 'dumpte' destijds mijn dochter ook gewoon in zijn armen toen hij thuiskwam, om even rustig te gaan douchen of zo. Je moet elkaar hier echt door helpen.
Rust en regelmaat ? Osteopat? Of kindermassageur/fysio (principe/oorzaak is hetzelfde) Verder week ik ook niet... Sterkte!
Hier bleek het pure frustratie te zijn, pas toen ze het kruipen volledig onder de knie had werd het minder. Ze is nu 4 en nog steeds kan ze erg gefrustreerd reageren als ze iets nieuws wil leren en het niet meteen in 1 keer lukt
Herkenbaar. Hier ook een lastige periode gehad. Zodra hij dan 's avonds eindelijk sliep was ik ook zo moe dat ik zelf ook naar bed ging. Dag in dag uit, altijd hetzelfde liedje. Daar word je inderdaad ontzettend moe van Tips? Kalm blijven. Verlies nooit je geduld want dat zullen ze merken. En verder tja.. hier is het zomaar opeens op de een of andere dag over gegaan. Dus nog even volhouden, er komen echt betere tijden! Wat gebeurd er als je met hem gaat wandelen? Hoe gaat het als jullie weer thuis zijn? Is het dan minder erg?
Bedankt voor jullie reacties. Er is een vermoeden geweest op koemelkallergie, maar de provocatietesten zijn nu net pas achter de rug en hij heeft er niet op gereageerd. Ik kan dus over op gewone voeding. Ze vermoeden dat zijn darmen onderontwikkeld waren (veel krampen). Osteopaat ben ik geweest, heeft weinig effect gehad. Ik twijfel om naar een andere te gaan, gewoon voor een second opinion... Frustratie heeft hij wel ja, vooral ook omdat hij nu bezig is met zijn voetjes en met het rollen op zijn buik. Vanaf het moment dat hij dit zeg maar ging leren, werd hij inderdaad een stuk onrustiger. En daarnaast heeft hij een enorme groeispurt gemaakt. Verder vermoed ik ook dat hij behoefte heeft aan meer vast voedsel. Ik mocht hem nog niet zoveel geven ivm het vermoeden op KMA en door zijn gevoelige darmen. Ik moest dit dus heel langzaam opbouwen. Ik ben net bij het CB geweest en zij gaven aan dat baby's inderdaad erg onrustig kunnen worden als zij veel nieuwe dingen leren. Daarnaast was het inderdaad belangrijk dat hij meer vast voedsel zou gaan krijgen. Maar nu snap ik eigenlijk niet zo goed hoe zijn voedingsschema eruit moet gaan zien. Ik ga er maar een nieuw topic over openen haha Het zal inderdaad wel een samenkomst van dingen zijn waardoor hij zo onrustig is, maar het is zo moeilijk om geduld op te brengen als je zelf zo moe en uitgeput bent.
Heel herkenbaar hoor. Onze zoon is nu 18 maanden en nu geniet ik echt van hem. Ik kan me ook maar weinig herinneren van de babytijd. Nou ja, behalve dat gehuil en niet slapen. Vond er echt helemaal niets aan. Geen tijd meer voor mezelf te vinden, als hij eindelijk sliep moest ik mijn werk inhalen (eigen bedrijf/zzp'er). En daarnaast durfde mijn man niet meer met hem alleen te zijn omdat zoonlief dan helemaal niet meer stil werd. Slopende tijd die voor niemand hier in huis echt leuk was. Hier was het rond 8 maanden redelijk over en was hij opeens een hele blije baby. En sinds die tijd staat zijn gezicht standaard op de lachstand. Met 13 maanden nog een dip van 4 weken gehad dat hij niet meer sliep en alleen maar gilde zelfs in zijn slaap. Maar daarna was het echt over. Maar ik heb na die 8 maanden nog vaak het 'zenuwachtige' gevoel gehad als hij weer begon te huilen. Ik kan er gewoon niet meer tegen en wordt er heel onrustig van. Geduld is moeilijk op te brengen als je op een gegeven moment zelf op het randje sta door alle vermoeidheid en zorgen. Neem daarom echt tijd voor jezelf. Ik heb het toen niet genoeg gedaan en moet er nog van bijkomen, van die hele periode.
Zoals vele al zeggen ging het hier bij de 1e ook ineens beter met 9 mnd (na de verlatingsangstfase) omdat hij zelf vooruit kon (tijgeren). De verlatingsangstfase tegelijk met het leren tijgeren was een hele heftige sprong, met weken lang slecht slapen en humeurig zijn. Daarna ging het super goed en heb ik nooit echt meer een sprong of fase ervaren bij heb (alleen toen zijn 1e kiezen doorkwamen ineens heel veel drift). De 2e doet zijn broer na, maar helaas toch weer ff net wat anders... Dus ook veel onrust en slecht slapen, maar soms ook eens een paar dagen goed. Gelukkig was de 1e en is de 2e wel makkelijk te troosten (waardoor iedereen altijd zegt, wat een makkelijke baby blabla, zij zien natuurlijk niet hoe vaak ik wel niet aan het troosten ben), maar vermoeiend is dat troosten wel. Dus ik weet precies hoe jij je voelt! Een van de medewerksters van het CB gaf tijdens de 1e afspraak (met 2 weken) aan dat sommige baby's inderdaad gefrustreerd geboren worden... Dus als het bij jou net zo gaat zoals bij velen, nog een paar maandjes en dat gaat het beter! Let's hope zo! En als het dan nog niet over is, dan moet je wel echt onthouden dat het zeker beter gaat worden!