Vorige week vrijdag ben ik na een zwangerschap van 38w1d ingeleid ivm beginnend HELLP-syndroom. Ivm koorts en een urineinfectie was ik vorige week al een keer opgenomen geweest. Woensdagavond werd mijn oudste zoontje opgenomen ivm pseudo-kroep. Mijn hoofdpijn werd steeds erger die avond en ik had de kleine de hele dag nauwelijks gevoeld. Aangezien ik toch in de buurt was (kinderafdeling zit een hal verder) heb ik voor de zekerheid even gebeld. Ctg was goed, maar bloeddruk was te hoog, werd dus weer opgenomen. Donderdagavond zakte de hoofdpijn iets weg en vrijdagochtend was het helemaal verdwenen. Jesse mocht vrijdagochtend naar huis om verder uit te zieken en ik zat te wachten op de uitslag van mijn bloedonderzoek. Had me er echt helemaal op ingesteld om 's avonds lekker in bad te gaan en de rest van het weekend lekker met zijn drietjes rustig aan te doen. Echter, om 13.00 uur kwam de gyn mijn kamer binnen, hij had geen goed nieuws (dat wist ik meteen aangezien hij er zelf bij was en geen arts-assistent had gestuurd). Mijn bloedwaardes waren niet goed en ze dachten dat ik (beginnend) HELLP-syndroom had. Of ik meteen mee kon gaan naar de verloskamer om te kijken of ik inleidbaar was, zo ja, dan zouden ze meteen de vliezen breken en wee-opwekkend geven. Afijn, een uur later lag ik met gebroken vliezen op de verloskamer en zes uur later was Benjamin al geboren. Een supermooi en lief mannetje, maar ik was er voor mijn gevoel nog niet klaar voor, heb voor mijn gevoel de zwangerschap niet echt kunnen afsluiten. Door het magnesiumsulfaat die ik via infuus ivm HELLP heb gekregen, moest Benjamin 48 uur ter observatie op de couveuseafdeling liggen. Hier werd er meteen voeding in hem 'gepropt' waar hij niet zo goed op reageerde en misselijk van werd. Ivm het magnesiumsulfaat mocht ik de eerste 72 uur geen borstvoeding geven. Ben dus meteen gaan kolven, maar dat zette niet echt zoden aan de dijk. Ik zal jullie de rest van het verhaal besparen, maar het komt erop neer dat ik morgen het zkh uit moet en het de vraag is of Benjamin ook ontslagen wordt aangezien hij vandaag nog weer was afgevallen. Als zijn gewicht morgen niet gestabiliseerd is of is toegenomen dan moet hij blijven. Genoeg zorgen dus... Oh, en alsof dat nog niet genoeg is heeft Jesse zijn kleine broertje nog steeds niet mogen zien ivm die pseudokroep. Ik hoop zo dat we morgen allebei naar huis mogen en eindelijk kunnen gaan genieten, maar ben ook zo bang dat Benjamin morgen moet blijven.
Jeetje joh! Wat een verhaal. Sterkte en ik hoop voor jullie dat je snel weer als volledig gezinnetje bij elkaar bent en jij het ook een plekje hebt kunnen geven. Van het "niet klaar zijn" gevoel kan ik me inleven, dat zou ik hebben als het nu geboren wordt, maar jij hebt er nog een hele heisa omheen gehad en natuurlijk de bevalling waardoor het extra lastig wordt!
He wat naar! Ik hoop dat jij en je jochie lekker samen naar huis mogen. Wat betreft het gevoel er niet klaar voor te zijn vind ik het erg herkenbaar. Ik ben met precies 38 wkn bevallen. Had een super zwangerschap, echt ik genoot er zo van en ineens braken mn vliezen 's nachts en had ik 4 uur later een dochtertje! Het ging allemaal zo snel, gewoon niet te bevatten!
dat gevoel van er niet klaar voor zijn begrijp ik volledig! ons kindje werd met 8 maanden geboren ivm beginnende pre eclampsie...ik lag op zaterdagochtend aan ctg en een uurtje later moest ik me voorbereiden op KS...man was in het buitenland ivm werk, dus ik was echt totaal niet voorbereid!!! ons mannetje moest nog 7 dagen in de couveuse en 10 dagen in het z'huis blijven...bv alleen met kolven maar is gelukkig goedgekomen. ik wens je heel veel sterkte, praat erover,ik heb het te lang binnengehouden en de klap kwam later...probeer zoveel mogelijk toch te genieten en jezelf in acht te nemen.
Ohh jeetje meis wat kun je dan toch nog overvallen worden door de situatie. Heel herkenbaar hier trouwens! Mijn meisje is met 36.3 wk met een spoedsectio geboren. Vanaf begin van de hele situatie tot geboorte duurde nog geen 5 uur. Ik was er voor m'n gevoel ook nog helemaal niet aan toe en heb het er ook echt even moeilijk mee gehad. Ook zij viel veel af en bv kwam moeizaam op gang dus ook gekolfd... Na ongeveer een week trok ik het emotioneel niet meer dus toen heb ik het hele verhaal voor mezelf uitgebreid opgeschreven en dat heeft zo goed geholpen! Heb daardoor de hele ks nog een keer doorgelopen voor mezelf en de tranen lekker de vrije loop gelaten en gelukkig viel toen alles op z'n plekkie. Dus dat zou ik je aanraden.. schrijf het op en hoop voor je dat je het dan los kunt laten en kunt gaan genieten. Je mag altijd even pb-en trouwens! Sterkte meis!
Iedereen heel erg bedankt voor de lieve reacties. Inmiddels zijn we alweer een week thuis. Gelukkig gaat het nu de goede kant op met het gewicht van de kleine, nog 45 gram en dan zit hij weer op zijn geboortegewicht. Inmiddels geef ik nu ook volledige borstvoeding, zonder bijvoeding, waar hij dus goed op groeit. Met mijzelf gaat het ook goed, heb er met mijn man veel over gepraat, huisarts is op bezoek geweest (ja, dat doen ze hier nog na een geboorte) en tegen hem heb ik ook het hele verhaal gedaan. Ik merk dat hoe vaker ik het vertel hoe makkelijker het wordt. Met mijn oudste zoontje gaat het nu gelukkig ook goed, hij is wel extra ondeugend als reactie op de verandering, maar is naar zijn kleine broertje toe heel erg lief en ik heb het idee dat voor hem zijn broertje er gewoon bij hoort. Het waren twee roerige weken/maanden al met al, maar als ik mijn twee kleine mannetjes zie, dan weet ik waarvoor ik het gedaan heb. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik die schopjes in mijn buik en mijn zwangerschapsbuik wel heel erg mis.
Och ja, snap dat je het overvallen heeft. Ik heb ook HELLP gehad, en magnesiumsulfaat, maar mocht wel bv geven....apart he, dat hier verschillend beleid op is. Succes en hopelijk mogen jullie snel naar huis.
Och jeetje wat een verhaal. Ik kan me indenken dat je er voor je gevoel nog niet klaar voor was. En dan ook nog eens al die toestanden eromheen... Goed om te lezen dat het nu allemaal best goed gaat..! Blijf er lekker veel over praten en hopelijk kan je het zo een beetje verwerken allemaal. Misschien één troost: ook vrouwen die 40 weken zwanger zijn geweest kunnen het zwanger zijn erg missen..! Veel geluk samen met je gezinnetje!