Wat verdrietige verhalen. Brengt me helemaal terug naar 2008. Ik was toen zwanger van mijn eerste kindje en kende een bbz nog helemaal niet. Nooit van gehoord. Ik had ook erge steken aan de rechterkant en schouderpijn, maar ik heb ook slijtage aan mijn schouder dus zocht er niks achter. Later ging ik ook na het intiem bloeden elke keer. Ook kreeg ik steeds een blackout rond 7/8 weken. Uiteindelijk tegen mijn schoonmoeder gezegt en die vondt het zorgelijk en wilde met mij naar de eerste hulp gaan, het was namelijk al savonds. Toch geweest en er bleek niks in mijn baarmoeder te zitten en ik was al 10 weken zwanger. Volgende ochtend kreeg ik een telefoontje dat ik met spoed moest terug komen naar het ziekenhuis. In de auto naar het ziekenhuis is mijn eileider geknapt, wat een helse pijn. Man heeft me het ziekenhuis in moeten dragen. Arts was nog bezig met een operatie en ik viel steeds weg. Uiteindelijk spoedoperatie, 1 tot 1,5 liter bloed weggehaald en mijn vrucht en eileider. Heb 4 dagen in het ziekenhuis gelegen. Het lichamelijk herstel vond ik nog wel meevallen. Alleen last van een opgezette buik van de gas. Nu wel 3 mooie littekens die me er altijd aan herrinneren. Wel moet ik zeggen dat het emotioneel wel zwaar was. Omdat het opeens allemaal zo snel ging heb ik het niet kunnen verwerken en heb ik dat achter af ook niet gedaan, waarna ik na 8 jaar nog steeds kon huilen als ik eraan dacht. Terwijl ik dat bij de miskraam 4 maanden ervoor niet had, maar die had ik wel verwerkt en een plaatsje gegeven. Ik heb het uiteindelijk na 8 jaar toch een plaatsje kunnen geven en afscheid kunnen nemen. Dat heb ik gedaan door te bidden naar de hemel naar mijn ongeboren kindje, voor mij heeft dat veel afsluiting kunnen geven. Heel veel sterkte en een dikke knuffel ❤
@Mommy94, ik wilde al een tijdje reageren, maar lukte me via de telefoon niet goed. Wat ontzettend naar dat je zwangerschap een bbz bleek te zijn, en wat een nare verhalen lees ik ook van @GroeneBomen en @Muisje2016. Ik had me nooit gerealiseerd hoe heftig de nasleep kan zijn, dat je gaat testen bij ongesteldheid en iedere buikpijn angst inboezemt. Ik herinner me je verhaal en je testen nog @Mommy94 van de foto's van zwangerschapstesten en ovulatietesten pagina, en volgens mij was ik in ieder geval één van de mensen die jouw testen toch hoopvol vonden, omdat de oploop zo duidelijk was. Ik voel me daar wel rot over, en wil graag bij deze mijn excuses aanbieden. Je had er zelf vanaf het begin al een raar gevoel over, en kan best naar zijn geweest dat vreemden je dan toch hoop geven, terwijl dat dan dus voor niets was. Ik hoop dat je fysiek wat opgeknapt bent inmiddels.
Wat een lief berichtje. En je hoef zeker je excuus hier niet voor aan te bieden! Heb de foto's geplaatst om jullie mening te vragen en ze liepen ook echt bizar goed op! Het was even hoopvol tot er maar slecht nieuws bleef komen. Helaas zat mijn onderbuik gevoel indd goed en was het een bbz. Ik vind ook de reacties die ik hier krijg juist super veel steun geven. Ook al heb ik in het begin veel valse hoop gehad. Iedereen denkt met je mee en je kan er over praten. Juist heel fijn vind ik dat. De zelfde mensen zoals jij waar ik in het begin mee hoopte op een goede zwangerschap steunen me nu ook in een moeilijke tijd en dat vind ik juist heel mooi. Dus wil je daar voor bedanken Verder gaat het met mij heel goed nu. Ik ben sinds deze week weer aan het werk en ben ook sinds deze week weer aan de hormoon medicatie begonnen. Sneller als gedacht. Dus ben heel blij. Het is moeilijke periode geweest maar nu weer lekker door. Zullen nog veel momenten komen dat we weer angstig zullen zijn zijn, maar ik geloof dat dat helemaal goed gaat komen. En uiteindelijk (geloof ik) dat we er een mooi wondertje voor terug krijgen.