Ik was pas 5 weken zwanger, toen ik afgelopen vrijdag een miskraam kreeg. Vrijdag stroomde ik over van schuldgevoel. Nu weet ik inmiddels dat dat onterecht is, maar weten en voelen zijn 2 hele verschillende dingen. Waar ik nu, een paar dagen later, veelal tegenaan loop, is omdat mijn zwangerschap zo kort was, ik geen 'pijn' mag voelen. Emotionele pijn dan wel te verstaan. Ik voel me er zo alleen in. Het is alsof je geen recht van spreken hebt, als je zwangerschap zo vroegtijdig wordt beëindigd. Wat ik te horen krijg is: 'je kan altijd nog opnieuw proberen.' en 'Je was nog zo kort zwanger.' Maar ook het veranderen van onderwerpen, het er dus niet over praten, doet me pijn. En overal op sites lees ik verschrikkelijke verhalen over vrouwen die een miskraam hebben gehad, waarvan vrijwel allemaal later in de zwangerschap. Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me nog veel erger, dan zo vroegtijdig. Maar het geeft me dan wel het gevoel alsof het dan voor mij niet zo'n pijn zou moeten doen. Alsof ik niet verdrietig mag zijn. Ach, misschien moest ik gewoon ff spuien en ben ik er snel 'overheen'. Mijn echtgenoot praat er helemaal niet over. Hij lijkt volledig dichtgeklapt te zijn. Het kan zijn dat hij er nog niet aan toe is om erover te praten, of het niet de moeite waard vindt, of..of.. Speculaties, speculaties. Misschien heb ik vandaag gewoon een slechte dag en is morgen alles beter. Bedankt voor het 'luisteren'.
@Justme: je moet je verdriet niet vergelijken met de zwangerschapsduur. Een miskraam is hoe dan ook voor iedereen een verdrietig iets, ongeacht hoe lang je zwanger was. Dus voel je daar niet schuldig over. Het is niet meer dan logisch dat je verdriet hebt. De opmerkingen die naar je gemaakt zijn, zullen velen van ons bekend voorkomen en heb ook ik gehoord, bij een miskraam van 11,5 wkn. Je moet maar bedenken dat die mensen niet beter weten en denken je hiermee op te beuren. Ook je man kan verdrietig zijn, alleen het op een andere manier uiten. Wel lastig voor jou als jij het juist wel graag met hem wil delen. Ik zou het in ieder geval niet op jezelf betrekken. Geef hem even wat meer tijd en probeer over een paar dagen nog eens met hem te praten. Misschien wil hij er wel over praten, maar doet hij het niet omdat hij bang is dat jou dat verdrietig maakt. In ieder geval heel veel sterkte, meid en neem de tijd dit verlies een plekje te geven.
@Sneeuwmees Dank je voor je lieve woorden. Ik denk dat ik vooral met mezelf in tweestrijd zit. De rationele kant van mij, die denkt hetzelfde als menig persoon. 'je bent nog jong, kan het opnieuw proberen, het was nog maar zo kort'. De geijkte reacties. En toch zal ik deze gevoelens nooit hebben bij iemand die tegen mij zou zeggen dat ze een mk heeft gehad. Zoals mijn schoonzus afgelopen december. We hebben samen heel wat afgejankt. Ik heb vaker te horen gekregen dat ik te hard zou zijn voor mezelf en te 'soft' tegenover anderen. Maar je hebt zeker wel gelijk, ik moet mijn man gewoon tijd geven. Iedereen verwerkt het natuurlijk op zijn/haar eigen manier. En ik heb hem reeds een aantal keer gezegd dat hij z'n gevoelens voor mij niet voor zich moet houden als hij denkt dat het mij daardoor minder pijn doet. De rest is aan hem, wanneer hij ervoor klaar is. Ik hoop dat mijn lichamelijke pijnen snel voorbij zijn, en dat ik mijn emotionele pijnen snel een plek kan geven. Nogmaals bedankt!
Ach meid toch, ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Ik heb afgelopen zaterdag een mk gehad met 5wk en 4 dagen zwangerschap. Ik krijg van mijn omgeving dezelfde soort reacties. 'Je bent toch pas net begonnen met proberen', 'je bent nog jong', 'na een miskraam ben je extra vruchtbaar'. Allemaal waar en met mijn verstand kan ik dat allemaal begrijpen, maar mijn gevoel is ook anders. Mijn schoonvader vroeg een dag later of we alles weer gerelativeerd hadden want we hadden net gedaan of de wereld verging..... Maar ja, we waren dan ook gewoon heel verdrietig. Dat jij zo kort zwanger bent zegt niets over het verdriet dat je wel of niet mag of kan voelen. En gun jezelf ook dat verdriet, wees niet te streng voor jezelf, je mag verdrietigz zijn! Geef je man tijd om zijn verdriet een plaatsje te geven, hij doet dat anders dan jij. Veel sterkte, dikke Knuffel
Hoi meid, Uiteraard mag je verdrietig zijn! Je was waarschijnlijk net een paar dagen heel blij met een cadeautje en dan wordt dat cadeautje weer wreed uit je handen gerukt. Ik ben alleen ook wel iemand die relativeert. Ja, ik heb 5 miskramen gehad (3x bij 6 weken en 2x bij 5 weken) en ja, dat is niet makkelijk. (de laatste is zelfs nog maar 6 dagen geleden begonnen) Maar ik heb 5 spontane miskramen gehad en ik heb gelukkig nog niet veel gruwelijks hoeven meemaken. Zo ben ik dankbaar dat ik nog nooit een curettage heb hoeven ondergaan en ben ik ook dankbaar dat het iedere keer zo vroeg is in de zwangerschap. Ik moet er niet aan denken om nog 4 of 5 weken later afscheid te moeten nemen van een kindje in wording. En zo overleef ik iedere keer weer die kleine tragedies. Door me te beseffen dat het nog heel veel erger kan en dat mijn tijd vast nog een keer komt... Natuurlijk verwerkt iedereen zoiets op zijn eigen manier maar misschien kan mijn ervaring jou ook een beetje helpen... Heel veel sterkte en geluk toegewenst!
Het is echt niet gek dat je verdrietig bent of dat je even tijd nodig hebt om t n plekje te geven, want ook al was je nog maar pril zwanger en was t vruchtje nog maar heel klein. Het was jullie wens, jullie toekomstdroom die vervliegt en je weet niet wanneer het weer zover zal zijn... En daar mag je verdrietig om zijn!! Hier 2x n ma gehad en n vmk (met 4+3) en nog steeds ben ik verdrietig dat die kindjes niet verder konden groeien, want ook zij waren welkom! Ik hoop dat je weer snel t geluk van n zwangerschap mag ervaren en dan van n gezond kindje! Sterkte!
Wat erg dat je dit hebt moeten meemaken. Al na 5 weken een mk krijgen is een ongelooflijke snelle koude douche zo kort na de blijdschap van een zwangerschap. Gun jezelf (en je man) de tijd om het verdriet te verwerken. Goed dat je hier over praat, het is heel heftig dus stop je gevoelens vooral niet weg!
Wat ik als eerste wil zeggen, is dat je de mate van je verdriet niet aan je zwangerschapsduur moet koppelen. En het al helemaal niet met dat van anderen vergelijken. Maar dat geen pijn mogen voelen, bedoel je dat je dat van jezelf niet mag of van je omgeving niet? En tsja het is wellicht erger als het verder in de zwangerschap gebeurt, maar dat heeft ook andere aspecten, dat moet je niet met elkaar vergelijken. Je verliest een zwangerschap, een kindje dat gewenst was. Een droom, een toekomst die je al ging uitstippelen. Het was maar van korte duur, maar lang genoeg, om toch al liefde voor het kleintje te gaan koesteren. Als je van je kindje houdt, hoe klein ze ook nog maar is, dan doet het pijn, als ze plots weer moet gaan. Dat is iets wat met 4 weken is, met 5 weken, met 12 weken, met 18 weken.. Ik merk zelf ook dat ik veel alleen sta met mijn verdriet. Miskramen en overlijden van kindjes lijken wel een taboe, mensen willen het er niet over hebben, weten niet wat ze moeten zeggen erover. Proberen het te bagatelliseren, denken dat het minder zeer gaat doen met zinnen die jij noemt. Maar dat is allemaal niet waar zoals je weet. En mannen gaan er veelal anders mee om. Mijn man heeft nooit veel over de miskramen en overlijden van onze dochter* gepraat. Ik weet wel dat hij het erg heeft en er veel verdriet om heeft. Hij uit het alleen anders. Grote kans dat het bij jouw man ook zo is. Het zal hem heus wel wat doen. Op een andere manier, omdat hij de hormonen niet heeft en het niet in zijn buik is gebeurd. Maar hij zal er ook heus verdrietig om zijn. Wijs hem erop als je het er over wilt hebben.. ik zeg ook gewoon 'ik wil nu over de miskramen en dochter* praten' en dan gebeurt dat ook. Probeer je gevoelens en gedachtes niet weg te stoppen, want het is nu eenmaal een verdrietige gebeurtenis. Als je het negeert komt het alleen maar harder terug. Sterkte!!
Het is misschien niet het afscheid van het ongeboren kindje in plastische zin, maar het wreed uiteenspatten van een droom die zo veel pijn doet. En de droom - met alle hoop, verwachtingen en toekomstfantasieën - is bij 5 weken net zo intens aanwezig als later in de zwangerschap.
Dank jullie, allen, voor de steun. Het is nogal een warrige week geweest. Vooral druk in mijn hoofd, vandaar dat ik nu pas weer een berichtje schrijf. Vanochtend zijn we (mijn man en ik) naar de verloskundige geweest voor de echo, om te kijken of ik 'schoon' ben. En dat ben ik blijkbaar ook. Van de ene kant natuurlijk goed, want dat betekent dat mijn eigen lichaam het goed heeft gedaan en netjes heeft opgeruimd. Aan de andere kant had ik nog dat kleine sprankje hoop dat het toch geen miskraam was (je weet het wel, maar hoopt tegen beter weten in). Die hoop is nu volledig vervlogen (natuurlijk), dus er hebben wel weer wat tranen gerold. Mijn man heeft zich inmiddels al wat geuit. Hij heeft gepraat, gehuild en van zich af 'gezongen'. Mijn man is hobby-muzikant en heeft een prachtig (kort maar zeer krachtig) nummer geschreven en gemaakt. Het belangrijkste voor mij was natuurlijk het uiten. Hij zei wellicht niets erover, maar ik voelde ook wel dat het niet goed zat bij hem, waardoor er heel veel spanning in huis hing. Dat is gelukkig nu niet meer zo, vanuit ons beiden veel minder al. Het gaat meerendeels goed met me, wellicht dat ik het nu, na de echo, beter los kan laten en me weer kan richten op de toekomst. Nogmaals iedereen bedankt! Zonder jullie was het wellicht nóg zwaarder geweest. Bedankt voor het 'luisteren' en voor jullie reacties.