Ja, ze zal misschien bang zijn geweest in huilen uit te barsten als ze zou zeggen dat het emotioneel allemaal nog ff te veel is (ala Elmo). Nou ja, nogmaals...ik hoop echt dat ze voor 7 januari deze ellende een plekje kan geven.
Ja ok, vandaar ook dat ik het hier vroeg. Ik heb er geen ervaring mee ( gelukkig maar) en ik wil ervaringen van anderen horen. Dat besef lijkt mij ook vreselijk....
Ja zo ben ik zelf ook wel, mij groter voordoen dan ik mij voel om maar niet in huilen uit te barsten. Nee, ik zal haar niet met een stok de deur uitjagen We hebben wekelijks contact en het advies van de ARBO moet ook nog komen.
Ik snap wat je bedoelt en het wordt wel zo genoemd, maar uiteraard bekijken we ook de situatie: oorzaak etc. Ik had ook iemand die zat 5 maanden in de ziktewet omdat ze door haar rug is gegaan nadat iemand voor de grap op haar rug sprong. Dat noemen we dan ook ziek, maar is in feite wat anders...
Denk dat het wel reeel is hoor, begin januari. Dan heb je ook al die 'feestdagen' erop zitten. Mocht ze er dan nog steeds psychisch doorheen zitten of lichamelijk klachten hebben, is het aan haar om dat tijdig aan te geven bij de ARBO arts lijkt me. De verantwoordelijkheid ligt ook deels bij haar om de zaken goed te regelen. Maar ik begrijp je twijfel wel hoor. Het is gewoon zo dat sommigen zich eerder ziek voelen/noemen dan anderen. Is een kwestie van wat je gewend bent. Ik heb het niet over dit specifieke verhaal natuurlijk.
Ja, je kan er niet van uitgaan dat iets is zoals het is. Ik dacht zelf nl na 3 weken kan ze er weer voor gaan, maar nu ik deze verhalen lees en er zelf over ga nadenken vind ik het niet reeel. Op 7 januari is het ruim 7 weken later en ik ga ervan uit dat ze dan weer hersteld is, mocht het echt niet gaan zal ze dit bij de ARBO arts aangeven. Hij heeft toch een andere rol dan een leidinggevende die je het liefst weer snel aan het werk ziet.
Hallo zeg! Als ze zegt dat ze last heeft van hechtingen, moet je als werkgever gaan denken. Oh ze zegt haar hechtingen, maar ze al wel bedoelen dat ze emotioneel is. Waar gaat dit over! Of je zegt niets of je zegt wat er aan de hand is. Niet een verhaal erom heen draaien. En 3 weken voor hechtingen is lang. Vooral bij een kijkoperatie. Dat zijn mini-sneetjes. Als ik werkgever was, zou ik ook denken, die neemt het ervan nu het de decembermaand is. Ik vind het heel terecht dat je de bedrijfsarts om advies vraagt. Ik zeg dus niet dat ze geen last heeft, maar om meteen te zeggen het zal wel emotioneel zijn als ze dat zelf niet zegt, vind ik ver gaan. Succes met de bedrijfsarts! Groetjes, Pechvogel
Sommige reacties doen mij echt pijn in het hart... mag ik wel zeggen toch?!? Ik sluit me dan ook aan bij Elvira. Zelf hebben wij 14 september afscheid moeten nemen van ons engeltje. Na drieëneenhalve week afwachten werd uiteindelijk een chemokuur gestart en tot slot op 10 oktober alsnog geopereerd. Mijn rechtereileider is verwijderd en ik heb in totaal een week in het ziekenhuis gelezen. Veel mensen lijken niet in te zien dat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap veel meer is dan alleen maar de lichamelijke kant. En ook deze lichamelijke kant is niet misselijk. Mijn gynaecoloog heeft mij geadviseerd te gaan werken in 2008. Echter, ik werk nu officieel twee uur per dag tegen loonwaarde nul. Op die manier blijft de drempel laag om op het werk te verschijnen, maar weet ik ook dat mijn werkgever goed gecompenseerd wordt. Overigens: het UWV betaalt de werkgever dit helemaal uit. Dus het is niet zo dat de werkgever er financieel gezien slechter van wordt. In mijn geval bijvoorbeeld helemaal... ik werk officieel 2 uur per dag maar tegen loonwaarde nul. Echter, vaak maak ik veel meer uur omdat het die dag bijvoorbeeld best goed gaat. Mijn werkgever krijgt echter gewoon 40 uur in de week van het UWV uitbetaald. En dat is ook goed... want ik ben er zo vaak met het koppie echt niet bij. Alles moet gecontroleerd worden voordat het de deur uit gaat naar klanten. Dus ze hebben eigenlijk nog meer werk met mij... . Maar om even terug te komen op het herstel. Mijn operatie is dus, zoals eerder gezegd, op 10 oktober geweest. Ik zit dus nog steeds thuis en heb vorige week echt een terugslag gekregen. Nu heb ik er ook nog eens een blaasontsteking overheen gekregen. Achteraf was het misschien beter geweest om later te beginnen met werken, maar aan de andere kant is het ook een goede afleiding. Je hebt, bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, echt een zwaar traject te gaan. Naast het lichamelijke verlies krijg je psychologisch een hele klap. Je twijfelt aan je eigen lichaam bij alles wat je doet. Het blijft maar onzeker of je ooit nog zwanger kan worden (net als bij ons moet het nu IVF/ICSI worden). En dan het verlies van een klein mensje waarvan het hartje geklopt heeft, waar alles goed mee ging, die goed op groei lag, maar die eenvoudigweg op de verkeerde plek ingenesteld was. Het is zo wrang en ik kan nog altijd heel moeilijk omgaan met dit gevoel. Ik praat er niet veel over... mensen snappen het niet. Ze denken (of liever gezegd: vinden) dat je er wel overheen moet zijn. Dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Nu ben ik realistisch genoeg om te weten dat het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, maar alles moet wel een plekje krijgen. Tegen mijn werkgever ben ik steeds heel open geweest, maar heb gemerkt dat dat voor hen ooit ook moeilijk kan zijn. Ze weten vaak niet wat ze moeten zeggen tegen me. Dat is dan het tegenovergestelde, maar is ook niet makkelijk. Maar ik ben ze intens dankbaar dat ik alle ruimte krijg. Ze laten het geheel over aan het UWV en de Arbodienst. En ik ben daar zo enorm gelukkig mee. Op deze manier krijg ik het idee dat ik volledig serieus genomen wordt. En ondanks dat het een enorme chaos op het werk is door de vele (langdurig) zieken heb ik nog niet één keer het gevoel gehad gepushed te worden meer te gaan werken dan ik nu doe. Ik hoop dat ook jij dat gevoel aan je collega kan geven. Ik weet zeker dat zij daardoor het snelste weer aan de slag zal zijn. Btw... het zou mij enorm tegengestaan hebben als mijn werkgever mijn terugkeer op het werk afgedwongen zou hebben middels een datum. Dit herstel kent geen tijd en ik hoop ook niet dat je van haar verwacht dat zij direct weer hele dagen kan werken. Echt... ik kan het je uit ervaring helaas zeggen: dat gaat ze absoluut niet redden! Groetjes en succes! Josien
Sorry er gaan nu allerlei nare woorden door mijn hoofd die ik daar maar laat maar hier krijg ik echt tranen van in mijn ogen. Dit raakt mij echt omdat ik weet wat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met je doet en dan heb ik het niet over het lichamelijke.
Beste Conny, Ik zeg ook niet dat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap geen impact heeft. Alleen als je tegen je werkgever zegt dat je last hebt van hechtingen (na drie weken), dat hij dan zelf moet bedenken dat het wel psychisch zal zijn, een beetje te veel gevraagd vind. Als je dit niet tegen je werkgever verteld, kan die dat niet ruiken. En als je als werkgever hoort dat een werknemer na 3 weken nog steeds last heeft van hechtingen van een kijkoperatie, vind ik het niet gek dat je als werkgever hier je vraagtekens bij zet. Liefs, Pechvogel
Pechvogel, Sorry hoor, maar als werknemer hoef je niet heel je ziel en zaligheid bloot te leggen. Een werkgever mag namelijk niet eens aan je vragen wat je hebt en hoe lang het gaat duren. De enige die hierna mag vragen is de Arbo arts. En dat schijnen veel bedrijven vergeten te zijn. Zolang je niet weet wat die meiden doormaken met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan jij mijns inziens ook niet reageren. Je kan overigens langer dan 3 weken last hebben van hechtingen. Het licht er maar net aan hoe het er uitziet, en hoe je lichaam weer herstelt. Bedrijven krijgen alles volledig vergoed. Het is dan jammer dat er een personeelslid mist, maar ja bedrijf kan je er ook altijd rekening mee houden dat er iemand voor lange tijd afwezig kan zijn. Als je wel op een normale manier zwanger bent en je gaat met verlof,moet er ook vervanging worden geregeld. Bureaucraties gedoe altijd. Ik kan genoeg mensen die tussen de kont van hun werkgever zitten, en wat walg ik van die personen. Zo mijn zeggie weer gedaan. Elvira
Zoals de meesten hier al schrijven, geef haar de tijd. Misschien gebruikt ze de hechtingen wel als reden omdat ze het moeilijk vindt om er over te praten. Misschien voelt ze wel veel druk omdat er wordt gevraagd wanneer ze weer kan werken en ze dat eigenlijk niet weet omdat ze zich geestelijk niet zo goed voelt. Ik heb zelf de operatie voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, bleek achteraf geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. Vruchtje bleef echter wel zoek, maar is er wel via normale weg uit gekomen. Tot op heden nog een raadsel waar het gezeten heeft. De operatie zelf is me lichamelijk wel meegevallen, maar de nasleep, de onzekerheid, het heen en weer gereis naar het ziekenhuis, het verlies van je kindje heeft me diep geraakt. Ik ben zeker 6 weken thuis geweest. Kreeg ook alle ruimte vanuit mijn werk, maar ook vanuit UWV, die voor betaling zorgt aan de werkgever. Ze deden alles telefonisch en trokken er zelf al 6 week voor uit voor het volgende telefonisch consult. Dus zo raar is het niet dat iemand met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wat langer thuis is. Ik zou zeggen, geef haar de ruimte en begin dan niet over het weer werken. Ondanks dat mijn werk heel begripvol was en er geen druk was, voelde ik toch wel druk vanuit mezelf om te werken. Collega's hebben me er van weerhouden om te vroeg weer aan het werk te gaan. HIerdoor kon ik eenmaal aan het werk er weer voor 100% staan! Succes! En fijn dat je info vraagt hierover!
Hallo allemaal, Het is niet mijn bedoeling geweest om mensen te kwetsen. Mijn vraag was hoelang je daar nu voor nodig hebt ( gemiddeld genomen dus). Voor diegene die het meegemaakt hebben en daar duidelijk heel veel pijn ( psychologisch gezien) wil ik alleen maar zeggen dat ik met ze meeleef en dat ik er heus niet makkelijk over denk. Dat alles door het UWV betaald wordt klopt, maar als werkgever kost het je ook meer hoor: vervanging bijvoorbeeld. Maar daarnaast hebben we te maken met de Wet Poortwachter, als werkgever ben je verplicht duidelijk inspanningen te hebben gedaan om de werknemer weer aan het werk te krijgen. Het is heel hard, dat begrijp ik, maar als het ooit voor de rechter zou moeten komen ( stel ze blijft meer dan 2 jaar ziek dan kan het bedrijf ontslag aan vragen) dan moet een bedrijf kunnen bewijzen dat ze er alles aan hebben gedaan om de medewerker te ondersteunen bij haar herstel. En dat is echt niet alleen er van uit gaan dat ze nog lang niet kan werken want een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is zwaar. Je moet het ook kunnen bewijzen en als zij op een gegeven moment aangeeft: ik kan het niet aan, dan moet ik daar weer andere maatregelen voor treffen. Bijv. ander werk, maar ook doorverwijzing naar een instantie die haar ondersteunt. Ik hoop dat ik hiermee het beeld ontkrachtig van de werkgever die de werknemer op de huid zit en geen oog heeft voor diens lijden. Dat is dus absoluut niet het geval. @ hartewens, ik geef haar zeker de tijd en oefen absoluut geen druk uit. Tijdens ons telefoongesprekken hebben we het over hoe zich voelt etc. Haar collegae hebben haar gebeld om haar te steunen en we hebben kaartjes gestuurd. A.s maandag gaan we buiten de deur overleggen en we nodigen haar uit om koffie met ons te komen drinken. Voor de rest wens ik alle dames die dit hebben meegemaakt heel veel sterke bij het verwerken hiervan.
Volgens mij ben je zorgvuldig genoeg! Het feit dat je hier je licht bent komen opsteken is daar alleen maar bewijs van! Ik wou dat ik zo'n werkgever had.
Dank je wel Yule, vind ik onzettend lief van je! Heb ondertussen de ARBO gesproken en ook deze adviseert haar te laten rusten tot januari en dan kijken we weer verder.
Beste Elvira, Denk niet dat ik niets heb meegemaakt. Jij kent mijn verhaal niet. Ik denk dat ik veel meer heb meegemaakt dan de meeste mensen. Oordeel niet te snel. Ik heb ook helemaal niet gezegd dat het niet zwaar is, alleen dat je niet van je werkgever kunt verwachten dat hij maar moet bedenken dat je het emotioneel zwaar hebt als je het niet verteld. Je hoeft ook niet alles te vertellen, maar dan kun je ook niet verwachten dat ze het snappen. Je werkgever heeft het immers niet meegemaakt, dus kan niet weten hoe jij je voelt. Groeten, Pechvogel
Hoi pechvogel, klopt inderdaad wel wat je zegt: je kan niet van je werkgever verwachten dat hij weet hoe jij je voelt als je het niet zelf aangeeft. Hij of zij kan hoogstens naar vragen en als je lachend antwoord dat het allemaal prima gaat dan gaat diegene er ook vanuit dat het zo is. Ik heb het ook uit eigen ervaring meegemaakt., ik ben ook zo'n iemand die het misschien niet meer trekt maar stug doorgaat en lachend aan de buitenwereld verkondigt dat het allemaal prima gaat. Ik heb in 2005 een zeer zwaar jaar meegemaakt: partner die iedere maand in het ziekenhuis lag soms zelfs op de IC. Het ziekenhuis lag aan de overkant van mijn werk, dus zodra ik pauze had en na het werk ging ik erheen. Als ik hem weer afgeleverd had ( met gillende ambulance en al) in het ziekenhuis kwam ik naar het werk. Collegae hadden alle begrip maar ik zag wel dat ze mij soms met een vreemde blik aankeken. Achteraf zei een collega: we snapten gewoon niet waarom je kwam werken. Datzelfde jaar kreeg ik te horen dat ik een afwijkend uitstrijkje met kans op kanker had EN een aandoening waardoor ik kans heb eerder te overlijden. Vervolgens kreeg een vriendin maagklachten en binnen een maand was ze kankerpatient en binnen 3 maanden was ze dood. Tussendoor kreeg mijn partner ook te horen dat de oorzaak van zijn ziekenhuisopnames waarschijnlijk levensbedreigend was. In dat geval als ze er niets snel iets aan zouden kunnen doen kan hij binnen een jaar overlijden. Toen stortte ik helemaal in, het was inmiddels begin 2006. Ik kreeg nachtmerries over dat mijn partner dood ging en afschuwelijke maagpijnen. Dit duurde een maand en ik dacht dat ik helemaal knetter werd. Huilend kwam ik aan bij mijn leidinggevende en heb gezegd dat ik het niet meer trok. Hij begreep het helemaal en we hebben toen afgesproken dat ik een paar uur per dag zou werken. De ARBO arts had er ong. 5 maanden voor uitgetrokken. Maar gelukkig hoefde het niet zo lang te duren, ik herstelde door de rust en mijn partner kreeg te horen dat ze de oorzaak van zijn ziekte onder controle hadden.Ik bleef vanaf het begin halve dagen werken en na ong een maand werkte ik volledig. Achteraf denk ik: wat een draaimolen! Maar het heeft even geduurd voor ik dat zelf inzag en ook dat mijn werkgever niet zal zeggen: nou meid, je ziet er zo vrolijk uit vandaag, maar ik vind dat je het toch zwaar hebt...blijf maar lekker een tijdje thuis.En toen ik het zelf aangaf was er geen enkele weerstand alleen begrip en opmerkingen als: ja we vroegen ons al af hoe je met de hele situatie omging.