Helaas…. Woensdagochtend mocht ik voor het eerst naar de gynaecoloog voor een echografie, toen een dikke 7 weken ver. Helaas moest mijn vriend werken dus met mijn gsm in de hand keek ik vol verwondering naar het scherm. Al snel zag ik aan de gynaecoloog haar gezicht dat er iets fout was. Het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap… Een kloppend hartje, een hartje dat ik zo goed zag op de echo… En enkele uren erna een operatie waarbij de eileider werd weggenomen. Nu 2 dagen verder heb ik zoveel verdriet! Alles ging zo snel… Geen tijd om na te denken, er bij stil te staan, alles te verwerken… Momenteel heb ik redelijk veel pijn en kan ik zeer weinig doen. Dus bestaat mijn dag uit nadenken, piekeren, wenen,… Zijn er nog mensen die dit meegemaakt hebben? Hoe was jullie revalidatie en herstelperiode? Ik hoop zo dat ik dit een plaats kan geven en me binnenkort wat beter voel… Gelukkig heb ik een man die erg goed voor me zorgt maar ik zie ook dat hij moeite heeft met mijn verdriet. Het doet hem ook pijn dat we ons kindje kwijt zijn en mijn verdriet maakt dit erger. De gynaecoloog zei nog dat het een vechtertje was die graag wou leven, dat een kloppend hartje niet zo vaak voorkomt bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap . Het doet me zo’n pijn dat ik geen foto of niks van aandenken heb.. Liefs en bedankt voor jullie reactie Lotte X
Hi Lotte, Drie jaar geleden heb ik hetzelfde meegemaakt. Ook een eileider kwijt waardoor ik vooral heel onzeker was of ik nog wel zwanger zou kunnen worden. Inmiddels 3 jaar verder en 2 kinderen rijker weet ik dat het inderdaad geen invloed op het zwanger worden hoeft te hebben. Maar totdat je weer zwanger zal zijn is het vooral heel verdrietig en onzeker. Gelukkig herstelde ik heel snel, ik hoop jij ook! Ik werd na een maand alweer ongesteld en had na een paar dagen geen last meer van de operatie. Sterkte!
Hee, Wat vreselijk dat je dit ook mee hebt moeten maken . Ik weet precies hoe je je voelt. Een maand geleden lag ik ook op de OK. Het is echt een heftig proces vind ik. Lichamelijk was ik al wel snel weer op de been.. maat merk dat het verwerken nu pas begint. Er gebeurd zo veel in een korte tijd.. Heb nu ook veel vragen die door mn hoofd spoken. Woensdag heb ik na controle. Dus dan kan ik al mn vragen stellen. Heel veel sterkte, het is niet niks... neem je tijd en praat et veel over!
Het is een heftige ervaring. Hier ook helaas ervaring mee. Begon met bruinverlies wat steeds werd af gedaan als innestellingsbloeding. 2 weken later was die bloeding er nog steeds en voelde niet oké. Eindelijk een echo na aandringen, baarmoeder leeg. Ja dan schrik je 8 weken lang denk je dat er zich iets moois bevind in je baarmoeder. Gestuurd na de gyn daar alles nagekeken, maar niks te zien dat uitwijst op bbz... misschien een stille miskraam of een nieuw begin?? We moesten het afwachten en 2 dagen later terug komen voor nieuw bloed prikken(HCG). Die 2 dagen haalde ik niet, dag later savonds met heftige pijn en bloedingen na de spoed gereden, echo gehad zagen ze in eens wel een vrucht zitten van 8 weken en een eileider die op knappen stond ( bloed liep al me buikwand in ) binnen 15 min lag ik op de ok en werd ik weer wakker zonder kindje zonder eileider. Wat was dat heftig zeg, lichamelijk sneller opgeknapt dan geestelijk. Ben een tijd boos verdrietig en gefrustreerd geweest. Ook was ik erg onzeker over hoe het verder zou gaan met zwanger worden? In maart ben ik geopereerd aan de bbz, en 4 maanden later ong was ik weer in verwachting. Inmiddels bijna 23 weken.