Dames. Toch even beknopt mijn verhaal vertellen. Misschien lucht het op? De zwangerschap van onze oudste was zwaar. Veel bloedingen tussendoor gehad. Constant weer nieuwe echos's, bloedprikken en kweekjes afnemen. De laatste paar weken gelukkig bloeding-vrij. Heel blij dat de bevalling was begonnen, ik was er zoooo klaar mee. Helaas bleek het vruchtwater vies te zijn en is hij met een flinke dubbele longontsteking geboren. Na een paar uur het gesprek gehad dat ze afwachtten op hoe hij de eerste 24 uur door zou komen, als hij die door zou komen, en als dit het geval was; hoe zou hij eruit komen? Hij bleek boven verwachting sterk te zijn en na een dikke week mocht hij mee naar huis. Na die 24 uur is hij als een razende opgeknapt. Kraamweek was zwaar. Op en neer naar het ziekenhuis, vol zorgen om hoe hij die nacht is doorgekomen. In het begin had hij nauwelijks kracht om een normale fles te drinken dus alle hoeveelheden werden verspreid. In de tussentijd veel slapen en huilen. Uiteindelijk kolfde ik alles kapot omdat ik gewoon niet genoeg had. Uiteindelijke resultaat; borstontsteking na 5 weken. Bij de jongste was ik vooral heel gammel, moe en misselijk, maar geen bloedingen gelukkig. Joepie. Maar met ruim 28 weken was ik aan het werk. Ik moest plassen en voelde dat het niet goed ging. Ik verloor bloed en niet zo'n beetje ook. Vk gebeld, man gebeld en hup naar huis voor controle. Gelijk door naar het zh en ja hoor. Weeën. Aan de remmers en longrijpingsspuiten en na 5 dagen weer thuis. 11 weken lang dagelijks niet doorzettende weeën. Kraamweek was top, op 1 ding na. Borstontsteking links en na twee dagen erna aan de rechterkant. Wederom bleek ook dat ik nu geen melk produceerde. Afgelopen maart heb ik een miskraam gehad en vorige week was mijn uitgerekende datum. De afgelopen maanden gingen goed, af en toe dacht ik er nog weleens aan. Maar de afgelopen week was zwaar. Geen babykleertjes aan het wasrek, geen baby op onze slaapkamer, geen broertje/zusje voor onze twee bengels etc. Het had zo anders kunnen zijn. En meer en meer heb ik het gevoel dat mijn lichaam faalt op elk gebied waar een vrouwen lichaam voor gemaakt is. Geen normale zwangerschap, geen borstvoeding kunnen geen en dan de uiteindelijke klap dat mijn lichaam dat aangeeft door middel van een miskraam. En ergens is dit natuurlijk onzin om zo te denken, maar ik ben zo verdrietig de laatste dagen. We willen nog zo graag, maar ik wil niet nog eens zoveel verdriet en pijn hebben door mijn lichaam. Het is klaar nu en we laten het definitief bij twee kindjes, maar het gemis van ons laatste kindje is nog steeds zo groot. Hoe lang 'mag' je rouwen en verdrietig zijn?
Je mag verdrietig zijn zolang je wilt. Ik heb drie jaar geleden een mk gehad en denk er nog steeds wel aan. Maar probeer eens te focussen op de dingen die je lijf wèl goed heeft gedaan. Het heeft toch maar mooi twee mensjes gemaakt! En dat is een topprestatie! Knuff
Je mag zo lang verdrietig wezen als dat jij wilt, zou wat zijn als je bijv maar een week verdrietig mag zijn Ik heb vorig jaar 1sept een mk gehad en ben er soms nog steeds verdrietig om, en ook over mn eerdere mk ben ik ook soms nog verdrietig dus het mag allemaal! Neem de tijd die je nodig heb Gelukkig heb je een hoop blijdschap om je heen van je andere kids, en hopelijk kan je zo je verdriet een beetje een plekje geven
Gelukkig staat daar geen termijn voor. Iedereen heeft daar zijn eigen tijd voor nodig. En vaak gaat het ook met 'ups en downs'. Zo rond je uitgerekende datum is het denk ik heel logisch dat je er weermeer mee bezig bent. Waarschijnlijk wordt dat weer minder. Tot je er weer een keer mee geconfronteerd wordt: het verhaal van een ander, geboortekaartje, een moeder met baby op straat, het opruimen van babyspulletjes, een bepaald liedje op de radio o.i.d. Er kunnen allerlei triggers zijn waardoor het verdriet weer even keihard boven komt. Maar dat gebeurt uiteindelijk steeds minder vaak en steeds minder 'hard'. Ik denk dat alleen jijzelf en misschien de mensen die je het meest dierbaar zijn kunnen inschatten of de hoeveelheid verdriet die jij op een bepaald moment voelt nog 'passend' is. Niet dat het op een bepaald moment niet meer 'mag', maar het is op den duur voor jezelf natuurlijk wel fijn als je merkt dat er een soort vooruitgang zit in je rouwproces. Dat verdriet er mag zijn, maar dat het je niet (meer) belemmert. En dat die periodes van verdriet afgewisseld worden door steeds langere periodes van geluk, genieten, dankbaarheid cooe je twee kindjes. Als je het gevoel hebt dat het jou na lange tijd nog wel belemmert, zou je kunnen overwegen eens met iemand te praten om je gevoelens een plek te geven. Maar alleen als jij denkt / voelt dat het tijd wordt, niet omdat je van een ander niet meer verdrietig zou 'mogen' zijn. Veel sterkte met het verwerken
Bedankt voor de reacties. Ik ben uiteraard heel dankbaar voor onze kinderen. Ik heb ontzettend veel plezier met ze, doe gewoon leuke dingen met ze en ben ontzettend trots als ze heel geconcentreerd een mooie tekening voor me hebben gemaakt Gisteren had de oudste een verrekijker gemaakt en beplakt met hartjes. 'Hartjes mama. Omdat ik zoveel van je hou' Dan smelt ik weg Alleen merk ik inderdaad, dat wanneer ze op bed liggen ik begin na te denken. Ik heb veel plezier in mijn werk en het leid me af, maar de momenten dat ik alleen op kantoor zit en ik uit het raam kijk en er loopt een zwangere vrouw langs, dan steekt het. Wij hadden dat ook nog een keer kunnen meemaken. Het lijken kleine dingen te zijn die dat gevoel omhoog brengen. Woensdag moet ik sowieso naar de huisarts, maar misschien dat het geen kwaad kan om het eens ter sprake te brengen.
Zo herkenbaar! Verdriet kent geen tijd, mijn eerste uitgerekende datum nadert en wat jij schrijft had ik ook kunnen schrijven..
dit is zo een lastige.. ligt er enorm aan hoe je zelf bent denk ik. zelf heb ik bijvoorbeeld bij mijn miskraam echt een instelling gehad waarbij iedereen in shock was van me... familie en vrienden verwachtte dat ik er maanden doorheen zou zitten en na twee weken was ik alweer aan het werk en mijn ding aan het doen. Dat je er een dag of een jaar over doet maakt niet uit. Je houd van die frummel Hoe lang hij/zij er ook zat.. zelf vond ik het vooral lastig om afscheid te nemen van de 'gedachte' van een kindje. in mijn hoofd wist ik echt wel dat het nog maar een klomp cellen was maar ik voelde me echt al een mama. nu vind ik het bijvoorbeeld wel weer lastig omdat ik de echo van deze zwangerschap heb op de dag dat de eerste had kunnen komen. Ik kijk nu naar mijn buik die nu nog plat is terwijl er een hele bolle buik op had gezeten als het de 1ste keer goed was gegaan... dat is wel heel raar..
Verdriet kent geen tijd. Mijn uitgerekende datum was een week geleden en ik heb deze week veel gehuild en terug gedacht aan ons tweede kindje. Als ik aan het werk ben of met mijn dochter speel is er vrijwel niks aan de hand. Maar zit ik alleen dan dwalen de gedachten af en komen de tranen weer. Ik vind het heel erg dat je over jezelf denkt dat je lichaam heeft gefaald, je hebt 2 mooi kindjes gebaard die van je houden en tekeningen voor je maken. Wees niet te hard voor jezelf, je hebt het fantastisch gedaan.
Ik kan heel moeilijk mijn verdriet uiten(waarschijnlijk komt dat omdat ik de afgelopen 3 jaar al heel veel op mijn bordje heb gehad). Heb in februari een miskraam gehad en vorige week dinsdag opnieuw 1. In totaal 4 zwangerschappen in ruim 3 jaar en maar 1 kindje waar ik voor mag zorgen. Ik vind dat best moeilijk dat mijn lichaam 3 keer gefaald heeft. Ik weet ook niet zo goed hoe ik dat een plekje moet geven. Mijn vriend snapt mij ook niet daarin(maar ja die heeft in totaal ook 3 kinderen en ik "maar" 1) Ik hoop voor je TO dat er nog wel een kindje mag komen waarvoor je mag zorgen. Mijn vriend heeft maandag een afspraak voor de sterilisatie
Zolang als jij wil hoor, mijn eerste was op de dag dat prinses Diana overleed Hmm ieder jaar weer hoor je het en dan denk ik terug. Was ook nog een trouwerij van mijn zus dus lekker heftig. Dit vergeet je nooit meid en als jij daar verdrietig om bent is dat jou goed recht. Wat andere zeggen moet je maling aan hebben, jou kindje, jou verdriet. Ook al heb je andere gezonde kinderen net als ik, dan vergeet je dit nooit. Knufff
Er zit geen houdbaarheidsdatum op gevoel, dus ook niet op verdriet. Neem je tijd, en: wees lief voor jezelf.