buitengesloten voelen door de familie

hey meiden,

Ik moet even iets van me afschrijven, weet niet of vele van jullie dit bekend in de oren klinkt.
Het zit zo mijn familie weet dat ik nogal een persoon ben die zich veel aantrekt en me snel om een situatie druk kan maken.
Nu zit het zo: Ik wilde een paar maanden geleden even bij mijn moeder op bezoek gaan en sta voor een gesloten deur en dat terwijl ik weet dat ze op die dag altijd thuis is en ook nooit weg gaat voor een boodschapje of iets dergelijks.Nu bel ik mijn oma op of mijn moeder toch toevallig daar is en zij zegt nee je moeder is naar de dokter. Dus ik zo enne wat heeft ze dan?
Toen had mijn oma al het gevoel van o, jee heb al teveel gezegd. Ja je moeder heeft nogal problemen met ademhalen en moest vorige week een hartfilmpje laten maken in het ziekenhuis en moest vandaag terug voor de uitslag.
Mijn moeder komt even later thuis en ik zeg haar zo waarom vertel je me dat niet?
Ja ik wil je niet met je zwangerschap ongerust maken.
Ik vind het wel lief van haar maar stel mijn moeder klapt ineens voor me in elkaar en ik weet dan niet wat er is, nu weet ik in ieder geval als er eens wat gebeurd het kan haar hart zijn. Nu heb ik ook gezegd van: mam ik heb liever dat je me zo'n dingen verteld. Daarop antwoorde zei zo van ja de volgende x als er eens iets is vertel ik het wel.
De x erna dus alweer niet en ik wordt hier thuis zo kwaad dat is pas slecht voor mijn zwangerschap me totaal door mijn familie buitengesloten voelen.
Nee iedereen in de fam. weet het en haar eigen dochter verteld ze dit soort dingen niet. En wat me dan helemaal ergert is. Als ik haar bel van mam heb je nog boodsschappen nodig dan krijg ik te horen nee je broer heeft al alles gedaan is toch een lieve jongen he..
Ik wil niet jaloers naar me broer zijn maar hij krijgt de laatste tijd alle lof dat hij zo goed is voor me moeder etc. En ik wil van alles doen maar krijg er gewoon geen kans voor.
Dan krijg ik wel elke dag telefoon van me schoonmoeder van hoe gaat het met je? En na die vraag gaat het alleen maar over haarzelf en haar kwaaltjes. Dan heb ik zoiets van mens mijn moeder voelt zich 10x rotter als jou en van haar wil ik het graag weten.
Ik denk dat dit laatste ook frusstraties zijn omdat mijn eigen moeder me niks verteld en zei me juist teveel verteld.
Voor mijn zwangerschap hadden wij een echte moeder/dochter band en vertelde me dan ook alles en nu heb ik soms van die momenten dat ik denk va: Was die zwangerschap maar al voorbij!!!
En als ik uberhaupt eens gebeld wordt door mijn familie dan is het door mijn tante of broer die geen auto hebben en weer ergens heen gereden moeten worden.Of ik dan alsjeblieft even kan rijden.
Ik doe het graag voor mijn oma of moeder want hun kunnen pratisch de deur niet uit omdat mijn oma reuma heeft, maar mijn tante die de winkel 1 straat verder heeft moet gereden worden en dat terwijl ik vanuit een andere stad extra 20 min. op en 20 min. af moet rijden.
Het voelt soms zo alsof ik nog maar voor 1 ding goed ben en dat is van a naar b rijden. Als ik dit ook aangeef in de familie zijn ze of diep beledigd van ooh ik vraag wel niet meer aan haar want ze doet het toch niet graag voor ons.Of ze vragen 2 weken niet en daarna weer wel. Ook heeft mijn familie niet veel geld en als wij toevallig eens een finaciele meevaller hebben en je dat toch graag wilt vertellen omdat je daar blij mee bent, is het antwoord: Ooh ja ik heb het abbonement van je nichtje van het voetballen stop moeten zetten omdat we niet rondkomen. Echt zo'n schuldgevoel aanpraten dat hun niks hebben en vooral mijn nichtje erbij betrekken die heel veel voor mij betekend en ik zou niks liever willen als haar abbonement van het voetballen te willen betalen.
Ik weet dat sommige van jullie meiden juist continu ouders hebben die zeuren over ditjes en datjes. Maar zouden jullie zoiets niet willen weten van je moeder of vader?
Voelen jullie je soms ook zo buitengesloten door je familie of vrienden door je zwangerschap?
Nou sorry voor het hele verhaal maar nu valt er even een last van me schouders af