Even voorop stellen dat onze kleintjes uiteraard wondertjes, schatjes, hardstikke leuk zijn. Maar bijna twee en mag ik even zeggen, oooh myyy gooood!!!!! Het is echt even moeilijk soms hoor! Mammy, kom je kleuren? Ga je er lekker bij zitten en binnen twee seconden is het krijsen in mijn gezicht, blijkbaar doe ik het fout. Of leg je dat even terug? Om het vervolgens door de kamer te zien vliegen. Echt alles wat ik doe of zeg is fout, ik krijg echt van die krijsen in mijn gezicht, of schoppen, ook leuk. We hebben nu dan ook een hoek in de gang uitgezocht, even time out. Het is een schatje, maar de 'terrible two's' zijn hier echt begonnen deze week
Welcome in the club. Dit duurt nog héél lang dus berg je maar. Ik heb ook een dochter waarbij structuur en consequent blijven niet genoeg is. Het is een hele kunst om iets WEL voor elkaar te krijgen, liefst een beetje snel en met een lach. Houd goed in de gaten wat er bij de leeftijd past en of jouw verwachtingen wel haalbaar zijn voor je kind. Afleiding, spelletjes en wedstrijdjes doen het hier goed.
Haha geweldig inderdaad! Maar herkenbaar hoor. Lisa wordt over 2 maanden 3 jaar en het wordt nu wat minder gelukkig. Ik merk dat het nu weer wat gezelliger is hier in huis
Heeeeeeel herkenbaar... Ook gewoon zo brutaal. Doe je dus even? NEE!!! dus..... Consequent is ook gewoon heeeeeel vermoeiend! Soms staat hij flink aantal keer in de hoek..., pfff En irritantst is dat hij ergens anders het liefste kind te wereld is, dus dat ik af en toe het gevoel krijg dat het aan mij ligt
Ik ben een van de weinigen, geloof ik. Maar ik vond de peutertijd véél makkelijker dan baby en dreumestijd. Alleen begin, tot 2j3m was ze lastig, en nog wat korte fases. Maar verder. Kon dr eindelijk wat mee praten, begreep véél meer en ze ging eindelijk goed slapen. Opvoedtactieken gingen aan slaan, ipv alleen maar huilen en constant corrigeren en er achter aan rennen. Niet dat ze als peuter altijd alleen maar goed luisterde, maar ik kon er iig iets mee, communiceren!
Eigenlijk ligt het ook aan jou , kinderen proberen het meeste uit daar waar ze zich het veiligst en meest op hun gemak voelen. Eigenlijk is hun vervelende gedrag gewoon een soort compliment . Al heb ik ook liever dat ze gewoon zeggen: ik hou heel veel van jou mama! (En dat doen ze soms gelukkig ook )
Ik vind de peutertijd ook veel makkelijker, maar communiceren is soms toch nog lastig met een dwarse peuter, ze snappen je wel, maar willen het gewoon niet . Ben echt wel blij dat het hier wat rustiger is geworden, het is gewoon een stuk gezelliger en niet telkens zo'n strijd. We moeten vaak heen en weer Eva brengen en halen en dat was soms echt een gedoe om Lisa zover te krijgen. Gaat nu gelukkig wat beter.
Inderdaad, welcome to the club! Hier eentje van 2j1m waar het nu even iets rustiger is gelukkig, maar hij kon je zo in je gezicht uitlachen, echt niet grappig. Nu stuurt ie zichzelf naar de gang als ik iets vraag dat ie niet wil doen. Dat is dan wel weer heel grappig Ik probeer heel erg de battles te kiezen, niet om elk klein dingetje te vechten. Aan tafel mogen ze best veel, anders is het al heel snel niet gezellig en eten ze allebei helemaal niet meer. En ik maak van veel dingen grapjes, vooral om driftbuien te voorkomen. Kietelen, 'ik ga je pakken', dat soort dingen.
Mijn 'schatje' wordt over 3 weken 2 jaar en ik heb echt mijn handen vol aan hem hoor. Hij wil eigenlijk bijna niks (behalve de dingen die niet mogen), heeft een hele sterke mening en blijft daar erg in hangen, is erg bezitterig (niemand mag aan zijn speelgoed zitten) en gaat krijsen als hem iets niet aanstaat. Wat bijna de hele dag zo is haha. Hij heeft echt een zwaar leven. Maakt ook veel ruzie met zijn vijf-jarige grote neef (die tijdelijk bij ons woont). Ik ben vaak geneigd om de 5-jarige aan te spreken omdat hij alles begrijpt, maar dat arme jong geeft al zoveel toe op die kleine terror. Nu dus inderdaad een strafhoekje in de gang. Waar ik hem vervolgens minstens 5 keer achter elkaar moet heenbrengen omdat hij zeeeer volhardend is. Hou zoveel van mijn mannetje, hij komt er wel in het leven hahaha.
Idem hier ... ik dacht het eerste jaar dat is een makkie die hebben we zo groot! Nu denk ik wel eens dat dat groot worden jaaaaren gaat duren. Maar gelukkig hebben we hier ook periode dat het heel gezellig is in huis ... en die wisselen we af met dagen die we maar snel vergeten! Succes het houd ff aan maar het houd je wakker zullen we maar zeggen
Herkenbaar, hier ook zo'n draakje. Moet zeggen dat ze veel heftiger dan broerlief is. Vanavond met eten maar even time out in gang gehad, eten lukte niet papa wilde helpen en daar schoof het bord over tafel en was het krijsen. Maar even afkoelen en toen de liefste meid die er is (voor zolang het duurt )
Ik heb hier trouwens ook opmerkingen gekregen van het kdv dat ie zo opstandig is... hij zegt standaard altijd nee als hem iets gevraagd wordt, maar vaak doet ie het vervolgens wel gewoon netjes. Of als ie aan tafel gaat staan en ze zeggen dat ie moet gaan zitten, gaat hij gewoon zitten, achterstevoren weliswaar Maar wat ik net al zei, we zitten nu in een rustiger periode, hij heeft zijn sprong weer gehad en begrijpt ons nu veel beter merk ik, en hij praat meer terug, echt vragen beantwoorden. Dat maakt alles wel een stuk makkelijker!
Haha ja mijn icon past er wel bij Het grappige is dat overal waar ik hem mee naartoe neem, kdv, dokter, op donderdag blijft hij bij een vriendin van me, iedereen vind hem zoooo makkelijk en goed aardig! Dat is hij ook wel...maar thuis... Mijn hemel. Vanavond tijdens het eten kwam hij omhoog van zijn stoel en nog voor we iets konden zeggen ging hij heel snel zitten en riep sit down!!! Bijdehandje Of als ik zeg dat ie wel erg stout aan het doen is, gaat hij zelf naar de gang en roept dan stout!!! Wat een typetjes zijn het ook he
Hier dus ook, maar ook al als ik vraag of hij aan tafel komt, dus nog voordat hij stout is of ik boos word zegt hij al "gang!" en gaat op de gang staan . Dan komt hij er vrij snel weer uit om vervolgens netjes te doen wat ik vroeg.
Hier valt het mee.. hij wordt over 4 weken 2 en ik merk het wel. Hij is in ieder geval een stukje pittiger dan zijn grote broer. Grote broer sprak nu al uitgebreid in zinnen en Kenji praat nog met losse woordjes. Daar zit dan ook vaak een stukje frustratie als ik hem niet begrijp enzo. Toch probeer ik Kenji net als zijn grote broer nooit te straffen. Ik moet toegeven dat ik met deze echt wel iets meer geduld moet hebben, maar tot nu toe lukt het En inderdaad, vaak 'veranderen' ze rond een jaar of 2,5-3... Tot een jaar of 4, dan hebben ze weer zo'n heerlijke opstandige periode
Herkenbaar! Ik merk nu voor het eerst dat er toch een grens aan mijn geduld zit. Zo vermoeiend, die strijd om onnozele dingen. Zoals: nee, je mag geen ijsje bij het ontbijt. Of: als het buiten vriest moet je toch echt kleren aan als we boodschappen gaan doen. Ik houd me steeds voor dat dit het zoeken naar grenzen is en dat het goed is dat ik hem die grenzen geef. Wij zijn ook niet van het straffen, dat is ook nog nooit nodig geweest. Maar we moeten nu echt vol aan de bak met 'opvoeden' en dat is soms best lastig.