Inlevingsvermogen en intelligentie van een visstick... OMG Ts mijn oom kent nog een goede advocaat familierecht in Spanje voor als je nog wat vragen erover hebt. Pb me maar.
Waar wordt onvolwassen en onverantwoordelijk gedrag eigenlijk op gebaseerd ten tijde van een scheiding/relatie breuk na het krijgen van kinderen?
Wat ik na een scheiding onverantwoord vind is bijvoorbeeld je meteen in een nieuwe relatie storten. Een vader of moeder zou eerst een eigen evenwicht met de kinderen en de expartner moeten vinden, alvorens meteen weer een nieuwe partner aan de mix toe te voegen, eventueel zelfs met kinderen van die persoon en samenwonen. Nieuwe liefdes is ook zo'n thema waarbij je toch regelmatig een vrij egocentrische houding aantreft en waarbij niet naar het belang van de kinderen gekeken wordt. Andere zaken die onvolwassen en onverantwoordelijk zijn na een scheiding: kwaadspreken over je ex waar de kinderen bij zijn niet met je ex in een ruimte kunnen (willen) zijn, waardoor verjaardagen, diploma's en afzwemmen allemaal een toestand worden je ex niet de ruimte geven om zelfstandig de omgang met de kinderen vorm te geven 'over de drempel' moederen (of vaderen) jouw gevoelens en belangen als volwassene boven die van de kinderen laten prevaleren En zo kan ik nog wel even doorgaan... En even tegen alle criticasters het valt me op dat mijn situatieschets over als een vader met precies dit topic gekomen zou zijn vakkundig genegeerd wordt.
Helder. Maar m.i. belicht je een eventueel mogelijke situatie ná een scheiding (waar ik overigens best goede stanpunten lees). Eerser gaf je aan dat scheiden onverantwoordelijk en involwassen is. Vandaar ook mijn vraag. Maar dit is meer de periode na het gebeuren.
Oh sorry, dan heb je me denk ik verkeerd begrepen of ik heb het niet goed neergezet.. Ik zeg niet dat TS niet mag scheiden! Ik zeg alleen dat ik het niet vanzelfsprekend vind dat ze na een scheiding het kind zomaar meeneemt naar Nederland. Omdat in mijn optiek zowel kind als vader 'recht' op elkaar hebben en een betekenisvolle omgangsregeling erg lastig wordt als de vader in Spanje zit en de moeder in Nederland. Daarnaast vind ik het opvallend hoe vergevingsgezind er gereageerd wordt op een dergelijke vraag. Ik maak me sterk dat een vader met zo'n vraag/plan hier zo'n warm onthaal zou krijgen.... Maar ik ben dus absoluut niet tegen scheiden. Sterker; een gelukkige scheiding kan beter zijn voor kinderen dan een slecht huwelijk. Maar je kunt met een slechte scheiding wel heel veel stuk maken.
Belangrijk in deze is denk ik toch dat TS met haar partner dit heel goed moet bespreken. Het is belangrijk dat het kind de vader kan blijven zien, zeker als er geen enkele reden is om dit niet te doen of te verminderen. Maar ik vind ook dat TS zich lekker moet voelen in haar directe omgeving. En ja, dan is Spanje - Nederland wel een flinke afstand. Ik werd al doodziek (letterlijk) na vijf jaar Noord Holland (kom oorspronkelijk uit Gelderland).
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je dichter bij je familie wilt zijn. Maar dat lijkt me dus nou net waar je over na zou moeten denken vóór je naar het buitenland vertrekt en daar levensgrote beslissingen neemt, zoals bijvoorbeeld aan kinderen beginnen.
Er wordt mij een vraag gesteld en daar geef ik antwoord op. Overigens, ik heb vrij veel forum-ervaring en het is volkomen normaal dat in een topic er allerlei gesprekken kunnen ontstaan als spin-off van de originele vraag van een topicstarter. Zoals in dit geval bijvoorbeeld over 'scheiden' of 'emigreren naar het buitenland'.
Dat klopt zeker. Maar uit eigen ervaring kan ik je dus vertellen dat een situatie in één keer óf geleidelijk aan kan veranderen. En dat terwijl je echt met je volle verstand hebt gekozen, alle mogelijke situatie in het scenario hebt meegenomen en pas in het moment zelf echt weet hoe je reageert op een situatie. Ik zat niet in Spanje, maar in Noord Holland. En ik had enorm geluk dat mijn (nu ex) man mee terug wilde verhuizen. Want oh wat was ik bang; we hebben alles doorgesproken en hij stond er echt achter. Maar jeetje, dat stond ik ook toen ik met hem mee zou gaan naar Noord Holland. Dan weet je als geen ander hoe anders het kan lopen. Daarom vind ik het wel zo dat hier heel wat nuances bij komen kijken dan alleen maar "je weet waar je aan begint". Geloof me, dat wist ik ook. En toch werd ik elke dag een beetje zieker. Echt heel ziek op het eind. Doodeng was dat. En daar zit je dan. Getrouwd (bewust voor gekozen). Een kind (nog bewuster voor gekozen) en een koopwoning. En vanuit mijn ervaring een dus heel heel bewuste keuze terug naar Gelderland. Soms loopt je leven zo verschrikkelijk anders dan dat je van tevoren had kunnen bedenken. Dat zal nu voor TS ook het geval zijn. En dat heeft vast niet alleen maar te maken met het slecht lopen van een relatie, daar komt zoveel meer bij kijken dan alleen maar een beslissing om wel of niet naar het buitenland te gaan. Hoe dan ook wens ik TS echt veel sterkte met deze keuze en lastige tijd. Want je kind staat op nummer 1, maar die kan daar alleen maar blijven staan als jij je ook goed voelt, of in elk geval achter je keuzes staat.
Ik waardeer je persoonlijke uitleg. En natuurlijk kan het veranderen of tegenvallen, dat begrijp ik ook. Wat mij bij het bericht van TS stoorde is dat ze ruzie heeft en het eerste dat ze vraagt is: hoe zit het als ik met mijn zoontje in NL wil gaan wonen. Dat vind ik nogal makkelijk. Het zou wat mij betreft moeten zijn (en dat meen ik ook te lezen in jouw verhaal): je haalt een kind niet bij zn vader weg, tenzij je daar hele zwaarwegende redenen voor hebt. Bijvoorbeeld omdat de vader een gevaar is voor het kind of omdat jij echt doodongelukkig bent. Maar dat laatste weet je pas als je je best hebt gedaan om je eigen draai te vinden. En dat las ik niet, vandaar mijn geprikkeldheid. Ik vind een kind effectief bij zn vader weghalen (want als vader mee zou komen naar NL, dan hoefde je deze vraag niet te stellen) echt een 'last resort'. Als je er alles aan gedaan hebt en er is echt niets anders mogelijk, dan kun je daar aan denken.
Jij ook bedankt Zat het net nog eens te lezen en kom dan tot de conclusie dat communiceren middels een scherm best lastig is. Want zou je nu je eerdere berichten terug lezen en dat naast je laatste post leggen, dan zie je echt een heel groot verschil. Je laatste post is echt heel helder en onderbouwend, maar óók direct, open en eerlijk. Iets wat je graag bent, zoals je eerder aangaf. Maar je laatste post komt op mij niet aanvallend over. De eerdere wel. Het blijft lastig, communiceren. Jij reageert vanuit jouw referentiekader, TS doet dat ook. Misschien heeft TS wel bedacht "laat ik er geen lang verhaal van maken, is vraag wat ik wil weten" en is daarbij de hele voorgeschiedenis niet aan de orde gekomen. Misschien heeft ze alles wat jij aangeeft, al overwogen en besproken. We beschikken over heel veel informatie niet. Kunst is dan om te kijken naar de vraag zelf en alle bij-gedachten en vragen uit te schakelen óf ze op een open manier te stellen zonder een oordeel te geven. En misschien is dit hele gesprek niet on-topic, maar daarom zeker niet minder waardevol. Voor mij komt dat omdat ik uiteindelijk in een goede discussie ben gekomen waarin meningen verschillen, maar waarin ik richting Hilly1980 het gesprek ben aangegaan en ik vind dat dit gebeurt op een respectvolle manier. TS: hoe gaat het inmiddels?
Maar als jij EN de vader samen besluiten dat jij met kind naar Nederland verhuist, waar komt je vraag dan over moeilijkheden vandaan? Waarom dan dit topic? Ik lees jouw eerste vraag ook als intentie om zelf weg te gaan met kind zonder schriftelijke toestemming van de vader..
Overigens ben ik het volledig met Hilly eens hoe makkelijk vrouwen het doodnormaal vinden dat een moeder zomaar een besluit neemt en kinderen+oppakt en naar buitenland vertrekt. Heb verder in het hele topic niemand anders zien schrijven dat dit absoluut ondenkbaar zou zijn als een vader deze beslissing zou nemen.
In Spanje krijgt je kind de spaanse nationaliteit als 1 van de ouders die heeft. Indien niet, dan krijgt het kind de nationaliteit van de moeder als je niet getrouwd bent. Sowieso, als beide ouders buitenlands zijn, moet de nationaliteit geregeld worden door het kind in te schrijven via het consulaat of de ambassade van het land van de ouder. Het is dus niet zo omdat het daar geboren is, dat het kind automatisch de spaanse nationaliteit krijgt (spreekt uit beroepservaring). Verder kan je het kind niet meenemen zonder toestemming van de vaders als deze het kind erkend heeft. Beiden moeten overeenkomen. De vader kan je anders aanklagen voor ontvoering. Zolang je geen omgangsregeling hebt, blijft het kind in het algemeen bij de moeder. Als beide ouders het hoederecht opeisen, wordt er vaak eerst gekozen om het kind bij de moeder te laten en de vader bezoekrecht te geven tot er een uitspraak is. Vroeger was Spanje een land dat traditioneel koos om het hoederecht bij de moeder te leggen maar dat is nu wat veranderd, meer en meer vaders eisen dit ook en in de meeste gevallen wordt er nu (ook al kan het jaren aanslepen) beslist om co-ouderschap te geven.