Titel zegt het al...van welke beslissing/stap in je leven heb je het meest spijt van? En is het spijt maar goed jammer dan of is het iets waar je nu nog altijd "last" van hebt?
Ik zal zelf ook een bijdrage doen. Rond het einde van mn middelbare schooltijd/ begin van mn studietijd heb ik de vriendschap met iemand verbroken. Ik kom diegene nu nog wel eens tegen op verjaardag bij bepaald iemand en sindskort ook bij de sport van onze oudsten en nu zie ik dat we (beiden als moeder) eigenlijk heel erg hetzelfde in het leven staan en dat we best een leuke vriendschap zouden kunnen hebben. Het is niet iets waar ik last van heb...ik heb veel leuke vrienden, maar toch is het jammer.
Ik heb er spijt van dat ik een kennis als kraamzorg had. Reden ga ik verder niet te diep op in, mensen die mijn verhaal kennen weten wel waarom. Nee, ik heb er steeds minder last van maar soms....
Er is niet zoveel waar ik spijt van heb, dus als ik iets moet zeggen dan is het dat ik niet na mijn HBO opleiding een jaar de wereld rond ben gaan back packen. Maar toen had ik geen idee dat ik dat leuk zou vinden, achteraf denk je dat was super geweest, geen vastigheid of verplichtingen. Daarom adviseer ik dat ook altijd aan de stagaires die bij ons langskomen.
ik heb er spijt van dat ik een gedeelte van mijn leven me heb laten leven, altijd naar anderen heb geluisterd waardoor ik erg onzeker werd toen iedereen mij liet vallen.. EN mezelf in die tijd heb verloren. heb er nog dagelijks last van..
Spijt van de universitaire studie waar ik na de middelbare school mee begonnen was. Je kan er helemaal niets mee en universiteit bleek ook te hoog waardoor ik na anderhalf jaar met alleen maar 2en en 3en moest stoppen. Was niet meer op te halen. Anderhalf jaar verspild door kennis op te doen waar ik nooit meer mee kan dan hoogstens een beetje interessant doen en een studieschuld opgebouwd voor niks.
Dat ik nooit mijn best heb gedaan op school, terwijl ik het heel gemakkelijk had kunnen halen. Ik ben begonnen op de havo/vwo maar ik deed echt helemaal niks. Blijven zitten, naar de mavo gegaan. Nou dat vond ik fantastisch natuurlijk, want dat deed ik helemaal met twee vingers in mijn neus. Als ik ook maar 1 boek had ingekeken tenminste.. Ik heb voor mijn hele eindexamen geen boek gezien. Ik was veel te druk met andere dingen. Daar heb ik echt heel veel spijt van. (Examen wel met mooie cijfers afgesloten trouwens, maar ik had zooooo veel meer gekund.)
Spijt heb ik niet ... er zijn wel dingen die ik misschien met de kennis die ik nu heb, wellicht wat anders aan had kunnen pakken, maar dat is een koe in de kont kijken. Alle beslissingen die ik heb gemaakt, goed EN fout, hebben mij gevormd tot wie ik nu ben, en ik vind mijzelf best lief, dus nee ... geen spijt.
Ik was geselecteerd voor de opleiding luchtverkeersleiding, helaas toen besloten dat mijn kinderwens voor ging (opleiding en het krijgen van kinderen ging niet samen) en dat zou ik al 32 zijn als we zouden beginnen en dat wilde ik niet. Met pijn in mijn hart denk ik er weleens aan terug, maar mijn kids had ik niet willen missen. dubbel!
Ik heb er soms best spijt van dat ik me nooit serieuzer met muziek heb bezig gehouden in mn jeugd. Ik kom een een muzikale familie, waar iedereen wel een anatal instrumenten bespeelt. Ik begon ooit met muziekles, maar ruilde het in voor dans. Ook dans liet ik na een aantal jaar linksliggen en mn enige relatie met muziek is nu die van een consument. Ik vind dit echt heel erg jammer! Ik denk dat ik er best voor een deel mn ei in kwijt had gekund, als ik het serieuzer had genomen als pre-puber en tiener. Misschien als de kinderen ouder zijn en het leven wat rustiger wordt, dat ik het alsnog probeer op te pakken- hoewel ik me dan vast wel erg zelfbewust ga voelen als oudje, die van alles nog moet leren .
Ik werd (vaak uit jaloezie) op de basisschool best wat gepest en toen ik naar de middelbare school ging (we waren toen net verhuist dus niemand kende mij) werd ik het 'hoofd van het populaire groepje' en ben ik af en toe best gemeen tegen andere kinderen geweest.. Daar heb ik wel spijt van, het was een verdedigingstechniek zo van: als ik het bij andere doe dan doen zij dat niet bij mij. Maar ik vind het heel erg dat ik misschien wel precies hetzelfde heb gedaan als waar ik verdriet van heb gehad op de basisschool...
Ik heb spijt dat ik een bepaalde vriendschap niet eerder heb beëindigd. Het ging gelukkig toch kapot door andere redenen, maar ik heb er meer van mezelf in gestoken dan ik eigenlijk kon missen. Gevalletje van 'had ik maar eerder gezegd wat er op mijn hart lag'. Soms denk ik er aan om die persoon nog een laatste brief of e-mail te sturen, maar anderzijds denk ik: ik zou wel gek zijn. Gewoon schrappen, zoals ze verdiend en nooit meer aan denken. Maar dat laatste is soms best moeilijk. Gelukkig denk ik er steeds minder aan, maar als men nou vraagt waar ik spijt van heb; nou dat dus.
Ik heb spijt van de manier waarop mijn huwelijk is voltrokken en waarop we het hebben gevierd. Ik heb veel (zo niet alles) laten bepalen door anderen, zelfs mijn trouwjurk. Ik heb geen enkele foto bewaard van die dag, omdat ik er geen fijne herinneringen aan heb. Mijn man en ik hebben afgesproken om het nog een keer overnieuw te doen.
Ik heb een aantal jaar anorexia gehad. Spijt dat ik mezelf zo verwaarloosd heb en het zover heb laten komen, maar ook dat ik dit mijn familie aan heb gedaan want hun hadden het er vreselijk zwaar mee. Maar uiteindelijk heeft het mij gemaakt zoals ik ben, neemt mij familie mij niks kwalijk, kan ik zo genieten van het leven nu en ben blij met mezelf.
Precies dit, scheelt mij typen. Had op het VMBO de hoogste cijfers van de hele school en geen boek opengetrokken. Had dus makkelijk de havo af kunnen maken als ik mijn best had gedaan. Ik heb daar nog steeds wel erg spijt van.
Ben het hier totaal mee eens Of andere mij ook lief vinden? Geen idee maar daar lig ik dan ook echt niet wakker van