Hoi meiden! Vandaag zijn we naar een begrafenis van een oude bekende van vroeger / schuin overbuurvrouw geweest de vrouw was nog maar 37 jaar had 2 kinderen en stond in de bloei van haar leven maar helaas door kanker overleden! Ik kan het maar niet los laten... Wat als het ons nou overkomt, En overleden is echt weg gewoon weg... Nooit meer knuffelen nooit meer praten nooit niets meer 1 kind is nog te klein om later echt nog veel dingen te weten over haar moeder, het andere kind lijkt sprekend op haar moeder... Gister zaten kids bij de buren in het zwembad te spelen zo onschuldig terwijl vader in kwestie het enorm moeilijk ( erg logisch ) heeft... Het lijkt me echt zo ontzettend erg om mijn partner te verliezen Ik kan het maar niet loslaten.. Wij maken ons druk om wat we morgen eens zullen gaan doen en dat gezin dat pffff
Ja, dat zijn heel erge trieste dingen, maar zo gaat dat nu eenmaal. Het is even heel hard gezegd, maar ik zou hier mijn leven niet door laten beheersen. Je weet nu eenmaal niet wanneer je tijd is, dus heeft het ook geen zin om je hier druk om te maken. Hopelijk komt dit nu niet gevoelloos over, want zo bedoel ik het niet. Ik bedoel meer dat je het leven nu eenmaal niet in de hand hebt en dat je je daar beter in kan berusten en genieten van elke dag dat je er bent.
Ik heb dat ook heel erg . Maak me dan vooral druk over dat mijn zoontje zijn mama niet meer heeft. Zie het zo voor me , het zielige kindje in de klas zonder moeder die ook nog is gepest wordt . Thuis heeft zijn papa een vriendin en die hebben nieuwe kindjes gekregen en die vriendin vind haar eigen kinderen leuker en sluit hem buiten . Die nooit zal weten hoe ziels en ziels veel zijn moeder van hem hield . En die naar een foto kijkt , het geboorte boek leest en dan denkt "als mama er nog was had die me wel geholpen" . Sorry wordt er echt naar van . Dit is niet iets waarvan ik denk dat het gaat gebeuren hoor . Maar iets wat me een moeders grootste nachtmerrie lijkt
Eens met mamabri. De dood blijft een lastig iets, zeker als het een bekende betreft of een persoon waarbij de leefsituatie gelijk is aan die van jou (bijv evenoude kindjes). In zo'n geval komt het soms te dichtbij en raakt het je waardoor je het niet direct los kan laten maar dit mag ook gewoon. Wij hadden het een tijd terug met de meester van mijn zoon. Ik heb me daar twee weken rot door gevoelt, was echt verdrietig en ja, dat is logisch. Ook dat slijt en dan ga je weer verder er je leven en dat is ook goed. Geniet daarom extra van elke dag, het kan zomaar de laatste zijn.
Ik ben het ook eens met mamabri. Het is zeker erg moeilijk maar als je het je leven laat beheersen dan kun je ook niet meer genieten van de leuke dingen in het leven en dat is gewoon zonde!
Inderdaad je grootste nachtmerrie, waarvan iedereen hoopt dat het zijn of haar deurtje voorbij zal gaan. Ik laat het niet mijn leven beheersen, maar denk er soms wel over na. Ik houd bijvoorbeeld een soort van dagboek bij waarin ik veel gebeurtenissen in beschrijf en hoe ik of papa het ervaren/voelen en ik hoop dat ze hierin kan lezen hoe wij in het leven staan en met bepaalde dingen omgaan en kan lezen hoeveel wij van haar houden. Heel erg dat deze kinderen en man alleen achter blijven, het zal altijd een gemis zijn dat zij hun moeder en vrouw niet meer bij zich mogen hebben. Maar ook voor hun krijgt dit grote verlies een plekje in hun hart.
Heb me net toch een partij gejankt en het lucht enorm op Hahaha ... Inderdaad het komt nu wel heel dichtbij.. Ook zoals de moeder zon mooie toespraak hield over haar dochter hoe onwerkelijk is dat, dat je je eigen kind moet begraven.. Nu is het nog zo vers .. Over een poos hebben wij het achter ons gelaten maar hun leven is helemaal over hoop.. En natuurlijk hoord het bij het leven, Maar ik heb er vrede mee toen mijn opa 2 maanden terug dood ging omdat hij 86 en op was dan een vrouw van 37 vol in het leven ...
Zulke dingen zetten je even met beide benen op de grond. en is ook logisch dat je je daar mee bezig houd. Wat iemand hier ook al zij zulke dingen gebeuren helaas ga het niet op je zelf betrekken is het je tijd dan ga je. wil niet zeggen dat ik grote angst heb wat er terecht komt van mijn kinderen hoor! deze zullen dan naar hun vader gaan en daar heb ik al geen vertrouwen in als ze er weekend heen gaan. maar goed ik hou me dan voor dat ik het toch niet meer meemaak.
Hou op zeg, die angst...Ik kreeg laatst bij zo'n tv-programma met Anita Witzier, over jonge gezinnen waarvan 1 vd ouders ongeneeslijk ziek is, zo'n rotgevoel...vreselijk! Dan ben ik soms bang dat het ons ook overkomt. Ik kijk op dit moment maar liever niet van zulke programma's, komt nu ik zwanger ben nog harder aan. Bah.
Ik begrijp je helemaal, zeker nu mijn zus van 33 jaar onlangs plotseling is overladen. Het lijkt nog steeds zo onwerkelijk en het gevoel van nooit meer tegen haar kunnen praten, nooit meer even knuffelen het is verschrikkelijk. Zo had ik haar aan de telefoon en zo was ze er ineens niet meer. Ik weet hoe snel het leven afgelopen kan zijn. Dat maakt me heel angstig maar toch probeer ik het los te laten hoe moeilijk het soms ook is. Net als lisanne123 kan ik me ook helemaal gek maken met zulke gedachtes.
Ik heb dat ook altijd na dit soort nare berichten. Hoe dichter bij me hoe meer het me bezig houd. Helaas hoort het erbij, alleen zetten dit soort trieste gebeurtenissen me altijd wel even met de benen op de grond. Het kan ons ook overkomen en wat dan.. Vaak waait het na een aantal wel een soort van over. Dan vind ik het nog steeds heel erg maar dan ben ik niet meer bezig met wat als het ons overkomt.. Wij zijn er nog denk ik dan en zolang ik er ben leef ik mijn maximale leven. Ik geniet vaak juist veel intenser van het leven en alles wat ik heb na dit soort rot berichten. En wat als.. Dat zien we dan wel weer..ik ga er niet op wachten.