Ik wil ff mijn verhaal kwijt... Ik zit er een doorheen! Om elk wisse wasje kan ik wel janken, echt om de stomste dingen. Ik heb de afgelopen maanden nogal een moeilijk contact met mijn moeder, ik heb dan ook het contact verbroken, er zijn te veel dingen gebeurd in het verleden en dat wil ik achter me laten. Maar ik vind het vreselijk moeilijk... Ik ontneem mezelf niet allen mijn moeder maar ook de oma van mijn kids. Maar ik trek t niet langer, ze weet me altijd wel te kwetsen op wat voor maniet dan ook. Of het over mijn gewicht gaat (ik ben niet dik ik ben 1.75 en weeg 75 kilo en heb ondertussen 2 kids gehad) of ee opmerking over mijn vriend, kindjes of neefjes, verzin het maar of ze weet het de grond in te trappen. alles word op een nagetieve manier gebracht, het is nooit gezellig, ik heb ook nooit een echt moeder dochter band gehad, en ik wil het zo graag. Maar het kan gewoon weg niet er is te veel gebeurd. toen ik in het ziekenhuiswas dieochtend mijn dochtertje geboren keizersnee, ik wilde mijn verhaal kwijt ik had ongelovelijk veel pijn gehad, want ik was niet genoeg verdoofd, ik was rustig an het vertellen, zegt ze dood leuk: "ik had vanmorgen ook zo'n zere prik in mijn knie, deed zo'n pijn" daar zit je dan met je goeie gedrag! Afgelopen november wer mijn zoontje 2, ik zag er al tegen op want op verjaardagen is mijn moeder echt niet leuk, en weet ze et voor ons altijd ver te verpesten, maar dit sloeg echt alles. Het was best druk maar dat hoort bij verjaardagen, mijn moeder komt binnen, duwt de kadotjes in mijn handem en loopt doodleuk weer weg want ze was haar portemonee vergeten thuis! terwijl ze die niet nodig had! Dus ik kon de kadotjes uitpakken met mijn zoontje samen... ik was ZO boos! Dat hhort ze toch zelf te doen? Laatst had ik haar gebeld, met een briefje voor mijn neus zodat ik alles zou zeggen wat ik wou en ze me niet onder tafel kon praten, (dat was haar ook niet gelukt) maar even later kreeg ik een brief met de woorden "sorry dat ik je leven heb verpest" en het is niet mijn schuld maar van Haar ex, hij is vreemgegaan en ik niet... Waar slaat dat op, hij heeft hiet niets mee te maken die is al 12 jaar niet meer in ons leven. Ze heeft ook zegt dat ik met niet zo moet aanstellen, iedereen krijgt zijn portie in het leven, dus je zet je er maar overheen! Laatst vertelde ze ook dat als ze haar leven opnieuw mocht doen zou ze geen kinderen willen, is dr grootste fout ooit geweest! Wat moet je hiernou mee, ik ga er gewoon kapot aan als ik er overnadenk, ik ben mezelf niet meer... Ik werk best veel, onregelmatig en 24-32 uur, ik kan het eigelijk niet meer opbrengen. Soms denk ik wel eens dat ik tegen het overspannen aan zit, hebben jullie dat wel eens meegemaakt en wat doe je dan? Als je net zoiets hebt meegemaakt oid, brand maar los...
als je denkt dat je tegen het overspannen aan zit,moet je er mee naar de dokter. ik heb te lang doorgelopen,en heb een burn out gehad en daardoor een hele zware depressie..geen pretje.
Meid wat rot voor je! Ik herken deze situatie gelukkig niet maar wens je veel sterkte toe!! Enige wat ik je mee kan geven is, neem afstand, kies voor jezelf en probeer er boven te staan. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk maar probeer het een beetje los te laten. veel liefs voor jou en je gezinnetje
Het feit dat je moeder zegt dat iedereen zijn portie krijgt dat is denk ik ook zo. Maar het is jou leven en jij bepaald en niemand anders. Als jij geen contact waarom dan ook wil is dat jou keuze en zal de ander daar (tijdelijk misschien) mee moeten leven. Erg laag van je moeder om je zo naar beneden te halen. Het si zo makkelijk maar zo moeilijk voor sommige mensen om eens een compliment te geven. Overspannen of net niet je zal omhoog moeten kruipen en heel trots op jezelf moeten worden om er overheen te kunnen stappen. Je kunt het het inzien is een. Nieuwe stappen zetten is stap twee. Veel succes
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt. Het is tenslotte je moeder. Maar als ze zoveel energie van je opslokt dat je er zoveel last van hebt. Heb je, denk ik, de juiste beslissing genomen om nu even geen contact te hebben. Dat hoeft niet te zeggen nooit meer contact. Het is nu belangrijk dat je jezelf weer op de rit krijgt en je meer afstand van haar kan nemen. Zodat haar gedrag of uitspraken je minder uit evenwicht brengen. Ik herken in jouw verhaal mijn schoonmoeder en mijn man heeft een hele tijd geen contact met haar gehad. Hij heeft eerst geprobeerd met haar erover te praten, maar het lag niet aan haar en alleen aan anderen. Het praten had totaal geen effect en toen heeft hij ervoor gekozen een tijd geen contact te hebben. Hij had dat nodig om alles wat er is gebeurd een plekje te geven en afstand van haar te nemen. Hij verwacht niets meer van haar, hoeft niets meer van haar en kan nu contact hebben zonder dat het energie vreet. Ze raakt hem niet meer met haar gedrag, zegt hij. Haar acties of dingen die ze zegt raken mij vaak wel, maar dat hou ik vaak maar voor me. Een voorbeeldje is afgelopen kerst en dat ze wel haar andere 2 zonen en kleinkinderen uitnodigt, maar niet mijn man en ons zoontje. Ze is ook zijn oma, maar voor mij voelt het alsof hij is blijkbaar niet belangrijk genoeg is om ook uit te nodigen met kerst.