Wat goed van je! Ik twijfel hier al heel lang over. Heb je kleine kinderen? Wordt je vaak opgeroepen? Ik ben bang dat ik opgeroepen wordt voor een bekende en dan thuis niet weg kan omdat de kinderen in bed liggen of zo. Als ze de leeftijd hebben dat ze alleen thuis kunnen blijven ga ik me zeker aanmelden!
Slapen met een shirt sowieso en als je dan opgeroepen wordt trek je gauw een makkelijke joggingbroek aan, jas aan en wegwezen. Scheelt weer een kledingstuk. Wel supergoed van je!
Voor kimr1 project Burger AED - Veiligheidsregio Noord-Holland Noord Een stukje van de site: Mocht u om persoonlijke omstandigheden geen hulp kunnen of willen verlenen dan reageert u niet op de oproep. U bepaalt steeds zelf of u op dat moment in staat bent hulp te bieden. Alleen als uw persoonlijke situatie het op dat moment toelaat, probeert u naar beste vermogen levensreddende hulp te verlenen.
Ik ben het nu sinds een jaar ongeveer en heb denk ik vijf a zes oproepen gehad in die tijd. Slechts 1 keer was ik ook in de gelegenheid om te gaan, zes uur sochtends was dat en mijn man was thuis. Snel kleren en jas aangeschoten en heen, maar toen ik aankwam was de ambulance er al. Aan de ene kant heb ik zoiets van als je een leven kunt redden, wat maakt het uit dat je er niet uit ziet, aan de andere kant, straks ben ik weer later dan de hulpdiensten en ren ik daar voor jan joker in m'n pyjama Makkelijke kleren naast m'n bed is wel een goed idee.
Ik heb drie kleine kinderen en kan idd vaak niet weg. Ik voel me dan wel even rot, helemaal pas geleden toen ik vlak erna hoorde dat de man waar het om ging overleden was.. Maar als ik maar 1 keer iemand kan redden, is het voor mij al zinvol en helemaal de moeite waard. Terwijl ik me ook wel afvraag of ik het wel kan, of ik m'n hoofd er wel bij kan houden op zo'n moment, maar goed, dat weet je pas als je het ervaren hebt.
Mijn ervaring: op dat moment handel je gewoon. Je doet wat je geleerd hebt. De klap komt later. Vandaar dat ik me niet aangemeld heb. Als ik iemand kan helpen, zal ik dat doen. Maar ik ga het niet actief opzoeken. Ik weet hoe zwaar ik het met de vorige reanimatie heb gehad. Dat hoef ik niet een paar keer per jaar op mijn dak. Ik ben lang actief geweest in de hulpverlening bij evenementen. Ook wel weer na die reanimatie, toen ik dat verwerkt had. Dat vond ik anders. Op dat moment ben je ervoor en ben je min of meer voorbereid. De omstandigheden zijn dan ook soort van 'ideaal'. Om te beginnen ben je aangekleed. De kinderen zijn al ergens ondergebracht, je bent niet alleen. En soort van mentaal 'voorbereid' dat er iets gebeuren kan. Daar sta je voor op zo'n moment. Ik ben ook 1 keer uit mijn slaap 'getrokken' voor een hulpverlening. Was achteraf helemaal niet zo ernstig, zeker vergeleken bij een reanimatie. Maar wel flink geschrokken door de hele situatie. Maar ook daarna weer lang slecht geslapen. Als ik maar iets hoorde buiten, zat ik weer rechtop in bed. De combinatie 'slaap onderbreken' en '(mislukte) reanimatie' is denk ik voor mij niet zo'n goeie. Gelukkig zijn er mensen die het wel aankunnen. Vooral doen dan. Maar ga voor jezelf wel na of je echt tot die categorie behoort. Je hoeft niet al het leed in de wereld op te lossen. Je mag ook kiezen om mensen op een andere manier te helpen en voor jezelf te zorgen zodat je er kunt zijn voor je gezin.
Ik heb daarom ook eerst getwijfeld of ik het zou doen of niet ( 1,5 jaar geleden). Ik heb het wel gedaan. Ik heb mijn reanimatie vaardigheden weer up to date en de kinderen worden ouder, dus ik kan met de tijd gemakkelijker weg. Gebeurt er nu iets, kan ik helpen wanneer de situatie het toe laat. Anders had ik daar in zo'n situatie vrij onwetend gestaan. Ik heb laatst een oproep gemist (klein dorp, dus we zullen niet vaak nodig zijn) en ik was dan gewoon in pyama gegaan. Relaxbroek en simpel shirt.
Ik woon in een klein dorp en ken de meeste mensen die ook opgeroepen worden dus wel. Dat voelt voor mij veiliger, ik weet dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat we elkaar kunnen en moeten helpen.
Ik heb inmiddels wel contact opgenomen met een organisatie voor een reanimatie en AED-cursus. Mocht ik toch geen burgerhulpverlener worden, dan komt dat toch vast eens van pas. Ik vind het initiatief geweldig. Beetje lullig als je als winkelend publiek niets kan, wanneer iemand ineens ineen zou zakken bijvoorbeeld. Dan zou ik het wel fijn vinden als je wel wat kunt. Erg jammer dat een EHBO-cursus zo vreselijk duur is. Ik kan me wel voorstellen dat als je een oproep krijgt, dat je dan niet kan. Ik zou me misschien wel schuldig voelen, maar ik begrijp ook dat er meer mensen in de buurt worden opgeroepen. Ik heb echter geen auto, maar ik las ook dat iemand met de fiets ging en een ander die eerst zijn ramen moest krabben.
Hangt van je pyama af .. haha.. Ik heb heb ooit meegemaakt bij mijn vorige baan dat er een reanimatie plaatsvond en er automatisch via de meldkamer ook de burger-hulpverlener ingeschakeld was.. echter het was in een psychiatrisch ziekenhuis dus genoeg mensen op de been om te reanimeren.. Stond die meneer daar in zijn Hello kitty pyamabroek. Ondanks de vervelende situatie moest ik daar ook wat om gniffelen het duurde ook even voor ik snapte wat die meneer kwam doen.. Maar als het even kan zo snel mogelijk gaan is natuurlijk wel van belang iedere seconde telt letterlijk in dit geval aan de andere kant, je kan niet helpen als je staat te bibberen van de kou. Wat goed van je trouwens dat je dit doet !
1. Wat goed van je! 2. Ik ben het zelf niet 3. Ik zou een gemakkelijk setje apart houden die gemakkelijk bereikbaar is. Met gemakkelijke schoenen en een joggingpak.
Mijn broertje en pa zijn samen ooit eens als een stel gekken bij prio 1 gewoon in onderbroek door het dorp heen geraced op de fiets
Hahaha! Voor zo'n situatie ben ik ook juist zo bang! Dat die ambulancebroeders denken wat doet die vrouw in d'r nachtjapon hier
Al sta je in je string.. (Uhm..) Ik vindt het super wat je doet, dankzij dat systeem heeft mijn vader zijn hartstilstand overleeft en is hij bijna weer de oude. De buurman kwam op blote voeten aanrennen, ben die man zo dankbaar dat hij zijn schoenen niet eerst heeft aangetrokken.. nu hebben mijn vaders hersenen echt amper zonder zuurstof gezeten en loopt ie weer op me te zeuren dat ik te hard rij, de kinderen geen gekke jurken moet aantrekken en het helemaal niet erg is dat ze 5 minuten voor het eten nog een snoepje krijgen
Het is een serieus topic maar ik moet toch echt keihard lachen. Meer hulpverleners in hun pyjama op pad sturen. Hihi sorry.