Ik heb even een willekeurige link gekopieerd, .De training Je vindt meer informatie via google. Ik heb zelf een acht-weekse training gevolgd. Wel individueel, want ik voelde me te kwetsbaar voor een groep. Niet goedkoop. Als je een goede training hebt, wordt het vaak vergoed door je aanvullende verzekering. In mijn geval heeft mijn toenmalige werkgever het betaald. De eerste weken van de training vond ik trouwens heel stom. Ik raakte zwaar geïrriteerd van het elke dag oefenen en ik vond het helemaal niks. Ergens halverwege viel het kwartje, ik snapte wat ik aan het doen was en belangrijker dat het echt werkte. Ik heb naast deze training ook psychologische hulp gehad. De combinatie heeft hier geholpen om de burn-out te overwinnen. Het blijft wel een zwakke plek. Ik kan nog steeds niet goed tegen drukte om me heen.
Wellicht is het een optie om tijdelijk kortere dagen te werken.... En die extra tijd die je dan hebt... Hoef je niet te stressen om op tijd thuis te zijn... Erger nog, mag je wat leuks voor jezelf inplannen. Belangrijkste is "sit back and relax" maarja.. Zo simpel is dat niet anders had je die burnout niet gehad Psycholoog zal je daar goed over na laten denken en dan mag je daarna je eigen conclusies trekken.. Tot die tijd zul je het zelf even rustiger aan moeten doen. Kun je dan mooi bij die psych evalueren of het verschil maakt of stiekem toch niet.
Wat hier trouwens goed hielp na maanden van geen slaap... (En uiteindleijk 4 jaar onderbroken nachten...) Was rust en regelmaat.. Op dezelfde tijd op staan, regelmatig sporten, vaste tijden eten etc.. Ik dacht dat sporten echt nooit ging lukken zo moe was ik... Maar uiteindelijk krijg je er juist energie van. De husiarts adviseerde eerst dat ik best met omroep max mee kon doen met de ochtendgymnastiek maar al snel ben ik begonnen met 3x per week hardlopen. En dat was echt een verademing.. Voor lichaam EN geest.
De mijne lag ketterlijk hele dagen op het strand.. En ik maar druk met nietslapende plak-baby en werk en bovnedien het huishouden draaiende houden. Typisch "if it doesnt kill..." Maar wat een tijd zeg.. Blij dat het over is. Nu het gevoel dat hetzelfde in de lucht hangt maar gelukkig is hij zich daar ook zelf van bewust En heeft hij geleerd van de vorige keer (Hier trouwens ook combinatie van leuk werk en dus lange dagen want thuis was een huilbaby en dus geen rust...)
Sporten heeft hier inderdaad ook geholpen. Ook hardlopen. Ik ben begonnen met wandelen en korte stukjes hardlopen, omdat ik mijn ademhaling niet onder controle kreeg en daardoor weer in paniek raakte. Ik zat door de stress continue tegen hyperventilatie aan. Juist door het hardlopen kreeg ik het weer onder controle en kon ik even mijn hoofd leegmaken.
Goed dat je niet bent gaan werken. Hoe reageerde je werk? Ik heb nog heel veel gedoe gehad op het werk toen ik me ziek wilde melden. Ze wilden er niet aan mee werken, totdat ik uiteindelijk zei (mij of meer schreeuwde) dat ik niet meer terug zou komen de komende weken. En voordat ik zoiets zou doen... Ik was al zo lang over mijn grenzen gegaan (thuis, maar ook werk). En toen ik eraan toe gaf, deed mijn werk niet mee. Ik stond met de rug tegen de muur, zo voelde het. Uitendelijk heb ik met twee mensen in mijn eigen huis een gesprek gehad. Toen zagen ze hoe erg het was. De kinderen gingen met regelmaat naar een ander. Op die dag mocht ik ook niets doen van mezelf. Geen huishouden of andere moetjes. Ik sliep uit, bleef in bed hangen, ging heel lang douchen, films kijken, desnoods nog eens douchen, ontspanningsoefeningen, lekkere dingen eten. Na verloop van tijd lukte dat ook echt, maar in het begin..... Oef wat naar! Maar heel langzaam (hardlees) leer ik steeds beter nee zeggen tegen mezelf en anderen. Er staan nu bijvoorbeeld weer drie wasmanden op me te wachten. Tja, dan wacht maar ff! Ik ben nu 3 kwart jaar verder en ik ben er nog niet. Het gaat echt hele stukken beter, maar juist daardoor ga ik makkelijk te snel van stapel. Mijn grootste stress lag ook thuis, maar werken kon ik echt niet meer. Ik vergat alles, was alleen maar moe en erg negatief. Maar zelfs zonder werken sliep ik wekenlang al om 18:30 op de bank... Ik zou ook proberen te zorgen dat je misschien ergens anders kunt vertoeven, of dat je kinderen toch naar een ander gaan, of dat je man een middagje met de kids weg gaat. Of verblijf een daje boven op je kamer en maa af en toe een wandeling ofzo. Neem de tijd en probeer echt naar jezelf te luisteren. Wat wil je echt. Anderen moeten ook ervaren dat het echt niet meer gaat. En praat met je man. Laat goed weten hoe het echt is, maak afspraken en betrek hem bij jouw gevoel.
Ik had in het verleden ook een burn-out. Wat ik heb gedaan en wat mij eruit heeft geholpen; - praat erover met je werkgever zodat hun hiermee rekening kunnen houden (als je vaker pauze nodig hebt bijvoorbeeld) - breng de kids een nachtje bij je ouders/schoonfamilie/familie enzovoort en besteed het aan jezelf - neem elke avond als de kinderen op bed liggen een lange en warme ontspannende douche en verzorg jezelf(tijdens stress zijn je spieren altijd erg gespannen) - ga op tijd na bed zodat je uitgerust bent en alles beter aankan - schrijf al je gevoelens op en op welke momenten het je te moeilijk word - accepteer dat je even niet lekker in je vel zit en eis niet teveel van jezelf (even een snelle doek door het huis, een keer gewoon afhaal enzovoort) Verder wens ik jou heel veel sterkte