He meiden, mag ik hier ook een vraag stellen? Hoe lang 'lopen' jullie al met je burn out? En heb je het gevoel dat er verbetering in zit? Ik vraag dit omdat begin dit jaar bij mij de diagnose is gesteld. Ik loop onder behandeling en had het idee dat er een stijgende lijn was. Nu merk ik (door diverse (voornamelijk werk-gerelateerde) zaken) dat het dus helemaal niet zo goed gaat. Ik ben al op zoek op internet naar een forum ofzo waar ik met lotgenoten kan praten, maar heb nog niet wat kunnen vinden. Alvast bedankt voor de moeite. Liefs
hoi chrissie, allereerst leuk dat je hier ook komt meekletsen.. zou leuk zijn als hier meer lotgenoten komen kletsen.. antwoord op je vraag: ik loop al een hele tijd met deze klachten, ergens oktober vorig jaar is de diagnose gesteld, maar ik heb de klachten wel van de thuissituatie en daar kan ik niet zomaar uitstappen natuurlijk. Dus ik denk dat het bij mij daarom ook wel langer duurt. Heb wel momenten dat het steeds beter gaat. dmv die therapie leer ik wel positief te kijken naar dingen! maar wat idd wel zo is, er hoeft maar iets weer te gebeuren en heb het idee dat ik weer helemaal terug bij af ben. daarom denk ik dat het nog wel even gaat duren. maar blijf hoop houden dat het goed komt. Het is gewoon zo moeilijk om dat positieve gevoel vast te houden,want door die onzekerheid, wat ik dus ook erg heb, val ik steeds weer in het oude.. maar als ik het zo lees, werk je dan weer? liefs elies
Hoi,dank voor je welkom. Ja, ik werk. Op verzoek van de arbo ben ik al in maart begonnen met 2 uur (normaal 24, dit jaar 16 ivm ouderschapsverlof) Mn werkgever was eerst erg netjes en ondersteunend, maar ik loop tegen steeds meer onenigheid aan. Voel me erg slecht op mn gemak. Het is een heel verhaal, zal t nog wel eens vertellen. Afgelopen week zat ik weer in een giga dip. Had helemaal een voorgevoel dat er trammelant met werk/baas zou komen, en dat kwam nog uit. Gister gelukkig een spoedtussendoor sessie met mn psycholoog gehad, wat me wel weer gekalmeerd heeft. Zij geeft aan dat ik nu echt op punt van voor mezelf kiezen en opkomen ben. Maar dat vind ik zo moeilijk... Mijn burnout komt deels door werk (een groot deel vulling en de druppel die de emmer deed overlopen) echter sleep ik ook al heel lang heeeel veel prive mee. En ik merk dat ik nu zoveel moeite heb om normaal te blijven functioneren..... Ik heb ook wel de behoefte om te praten met lotgenoten, want ik merk wel dat het voor 'normale' vriendinnen toch wel een ver-van-mijn-bed show is. Liefs Chris
@chrissie, jee vind het wel knap dat je toch weer ben begonnen hoor. Het is ook heel lastig dat je werkgever ineens zo anders doet, snap het wel, want helaas zie je aan de buitenkant niks en speelt zich dit allemaal van binnen af. maar zoals jou therapeut zegt, denk aan jezelf meid, jij voelt zelf of je het aankan of niet. Jij loopt met dat gevoel en echt proberen schijt te hebben wat anderen zeggen of doen. weet dat het moeilijk is hoor, ben ook zo beinvloedbaar als de pest. En bij jou speelt er dus ook je thuissituatie in mee, ook zo lastig..daar weet ik dus alles van. veel praten en toch proberen positief te denken en dat het allemaal maar tijdelijk is. En het echt allemaal goed komt. Sport je trouwens? schijnt medisch bewezen te zijn dat dat heel goed voor je is. Ik ga per 1 juli op aanraden van mijn therapeut sporten. ben benieuwd. maar voel je vrij om lekker mee te kletsen hier. het is niet druk, maar hier wordt je wel begrepen meid. liefs elies
Ik kom me hier ook maar melden. Sinds maart zit ik thuis en nu is de diagnose burn out gesteld. In het begin kon ik rekenen op veel steun uit de omgeving, nu merk ik dat dit naar de achtergrond gaat. Sommige mensen, waaronder mijn ouders, vinden dat het nu wel lang genoeg geduurd heeft. Mijn partner is heel begripvol, maar heeft er soms ook zijn buik van vol. Ikzelf natuurlijk ook. Ik ben benieuwd naar hoe jullie je dag indelen? Iedereen zegt dat je moet doen waar je zin in hebt, maar ik heb juist weinig zin in dingen. Heel langzaam gaat het wat vooruit, maar opschieten doet het niet. Verder heb ik regelmatig lichamelijke klachten, dus iedere dag is er wel iets. BBen ik niet gespannen/down, dan heb ik wel hoofdpijn, nekpijn, diarree, misselijk, moe, of wat dan ook. Ben er wel zooooo klaar mee!
@ Elies. Ik zwem 1 x in de week. En dan probeer ik ook echt mn best te doen en flink te zwemmen. Een andere sport heb ik nog niet gevonden. Ik vond 'vroeger' volleybal erg leuk, maar dat mag niet meer ivm slechte enkels. Dus dan is hardlopen ook eigenlijk geen optie. Verder heb ik fitness gedaan, maar das niet echt mijn ding (en ook niet voor mn portomonnee...) En dat ik weer werk, tja. Ik merk gewoon dat die paar uurtjes me verschrikkelijk veel energie kosten. Na die tijd vaak bekaf, en vooraf al een naar gevoel dat t al weer zover is. Ik weet het, is niet goed dat ik dat voel. Maar ik probeer wel heel rustig te blijven en me niet te druk te maken. Dat is ook wat iedereen zegt: trek het je niet aan. Duh, dat weet ik ook wel, maar weten en voelen das een grooooot verschil. Wat mn werkgever betreft, ik heb wel van meer mensen gehoord dat hij a zegt en b doet. En dat ervaar ik nu ook. Maakt het erg moeilijk om in te schatten. En daar maak ik me dan weer druk om.. @ Prinses. Wat een herkenning! Ik snap wat je ervaart met het begrip wat afneemt. Mensen krijgen op een goed moment het idee: Het heeft nu wel lang genoeg geduurd, stel je niet aan en doorgaan. Ik merk ook wel bij vriendinnen dat ze niet in kunnen schatten hoe ik me voel. En dat kan ik ook wel begrijpen. Het is zoals Elies zegt, je ziet het niet aan ons. Wat je partner betreft, ook dat herken ik. Alhoewel mijn man een schat is en me altijd steunt, merk ik dat het hem op sommige momenten ook teveel wordt. Dan heeft ie een drukke dag op het werk gehad, en dan komt ie thuis en krijgt hij mijn shit ook nog eens over zich heen en worden m 2 kids in de armen gedrukt. Wat mijn man aangegeven heeft is dat hij vooral wil dat ik eerlijk ben naar hem. Als het niet gaat, dat ik dat zeg. Dat schept veel duidelijkheid voor beide partijen. Maar goed, ook hier weet ik t allemaal zo goed. Maar mijn eigen tips ten uitvoer brengen lukt dus lang niet altijd. Ik voel me zo wisselend de laatste tijd. Zo onzeker en zenuwachtig en neerslachtig. En ik merk dat de mensen die me het liefst zijn daar de dupe van worden. Kortaf reageren naar mn man, hele korte lontjes hebben naar de kids. Pff, zo ben ik echt geen leuke moeder... Ik zei van het weekend tegen mn man: ik wil ook gewoon blij en gelukkig zijn. Hadden ze er maar een pilletje voor...
@prinses, ook welkom hier meis, wie weet kunnen we elkaar een beetje steunen! Ik praat er met mijn familie niet eens meer over, voor hun zet ik die bekende masker op, wordt af en toe beetje moe van het feit dat ik niet meer begrepen wordt. Met me partner praat ik er nog wel geregeld over, maar soms wordt ik er zelf moe van dat ik er niet eens zin in heb om het met hem de bespreken. Mijn dag indeling is iedere keer weer een opgave, ik moet er zijn voor de kids, maar diep van binnen wil ik alleen maar rust en op bed liggen. s'morgens ben ik meestal op me best, dan heb ik weer wat energie op gedaan van de nacht. En dan rond half 2 dan voel ik me weer zo moe en dan ben ik gewoon op en als de kids dat vervelend zijn dan trek ik het gewoon niet meer, heel vaak ben ik dan ook sgaggerijnig, ik probeer wel gewoon te doen en blij te doen voor de kids, maar zoals ik al eerder zei, zou ik op dat moment gewon weg willen lopen en naar me bed gaan. Klachten heb ik ook zat. vooral last van me maag en schouders. naast het gespannen en down gevoel. Ook zals bij chrissie, heel wisselend. @chrissie, wel goed dat je in ieder geval iets doet. Ik kan ook niet zo heel veel doen, heb al tijdje last van me schouders, slijmbeursontsteking, wat gewoon door de stress niet meer over gaat. Maar per 1 juli ga ik proberen zumba te doen en te spinnen. Fitness is ook niet mijn ding. Zie er wel als een berg tegenop, ben gewoon zo moe..hoop dat ik het kan doorzetten. Idd iedereen kan lekker makkelijk praten, maar dat gevoel is zo lastig. Ben je genoodzaakt (financieel) om te werken? Anders is het mischien een optie om even een time-out in je werk te nemen. Iets van ouderschapsverlof of ontslag?? Dat je er even niet aan hoeft te denken en je even alleen aan jezelf kan werken.?? Herken het helemaal hoor, idd erg wisselend voelen. Me man weet af en toe ook niet waar hij aan te is. Idd hadden ze daar maar een goeie pil voor, maar helaas ligt het medicijn bij jezelf. Het er hier met elkaar over hebben is mischien ook al heel fijn. Het van me afschrijven en erover praten helpt bij mijn best wel. liefs elies
Ik wou dat het financieel kon, stoppen. Maar dan wordt het leven helemaal een stuk lastiger en is alle ruimte voor leuk (sport, ontspanning, leuke dingen met de kids etc) verledentijd. En dat zie ik ook niet zitten.. Een van de 'traumas' die ik meedraag en die meespelen is financieel in de problemen zitten. Vanuit mn jeugd dit meegemaakt en dat heeft zo'n impact gehad dat dat geen optie is.. Ik herken je gevoel wel hoor, je door de dag moeten slepen voor de kids. Ik heb dat ook, ik wil zo graag leuk en gezellig zijn maar ik kan niet... Dat doet me zo'n pijn, mn kids verdienen beter. Op dat soort moment baal en schaam ik me voor mezelf. Maar ik weet ook dat het niet zo makkelijk op te lossen is.. Het ligt bij onszelf, maar door alle factoren die meespelen heb je zoveel taken en verantwoordelijkheden. Alleen aan mezelf denken kan gewoonweg niet....
Ik heb de zorg voor mijn zoon de eerste tijd uit besteedt, waar dat kon. Maar o, wat voelde ik me schuldig. Nu is hij vaak ś ochtends bij opa en oma, en vanaf half 12 weer thuis. Hij slaapt nog ś middags en dan probeer ik ook even een uurtje te pakken. Dit is overigens de derde dag op rij dat ik me lekker voel. Heerlijk, soms zelfs weer een beetje als de oude. Wel veel last van nek en schouders. Hiervoor slik ik nu even diclofenad, ik heb namelijk geen zin om mijn dag er door te laten verpesten. Ik ga even op de bank. Fijn zoń topic. Ik kom binnenkort eens wat uitgebreider lezen en reageren.
@chrissie, oh dat is idd wel jammer en als dat ook een veroorzaker ooit is geweest, dan moet je het ook zeker niet gaan opzoeken. heel lastig hoor.. Vind het ook altijd heel erg voor de kids, wil ook zeker een goede moeder zijn en in somige dingen ben ik dan weer te perfectionistisch en dat is ook niet goed. Gister zag ik het weer helemaal niet zitten..iedere dag maar dat opofferen en leuk doen en die verantwoordlijkheid.. Ben gewoon zo moe.. @prinses, dat is wel fijn dat je dan even aan jezelf kan denken. denk ook niet dat je je schuldig moet voelen, (zou het zelf ook hebben hoor)..maar denk dat dat voor jullie allemaal gewoon even heel fijn is..zou hier in ieder geval een optie zijn, hebben de kids het naar hun zin en ik heb even rust..klink ik nu egoistisch? Maar heb helaas geen oppas.. En wat een goed nieuws zeg, dat je je al 3 dagen lekker voelt, zou zo fijn zijn als je dit gevoel voor altijd vast kon blijven houden.. Schrijf je ook de diegen op, waardoor je je zo lekker voelt, dus alle positieve dingen van die dag? Zo kan je in ieder geval altijd terug lezen, wat jou die dag(en) zo'n goed gevoel gaf. het is ook gewoon fijn dat je kan praten met anderen die het begrijpen.. liefs elies
De situatie is gewoon lastig, voor ons allemaal. Wij hebben er niet om gevraagd! Maar alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat we zover zijn gekomen. Ik merk wel dat ik de combi van veroorzakers, werk en prive moeilijk vind. Bv vandaag, manlief moest nog wat dingen doen en kan dan heel makkelijk zijn eigen plan trekken. En dat betekent dat ik meer zorgtaken moet verrichten voor de kids, kan ze toch niet aan hun lot over laten... Manlief had ook wel gezegd dat ie nog wat moest doen, maar op mij komt t over dat ik er alleen voor sta. En ik heb een slechte nacht gehad, dan is de dag dubbel zo zwaar. In gedachten helemaal 'bedacht' (= gehoopt zonder er duidelijk over te zijn) dat manlief veel met de kids bezig zou zijn en dat ik mocht bijkomen. In real life, manlief lost de dingen op in en rond huis, en ik doe de kids. Whaaaaa, dat valt dan zo zwaar. Heb zelfs gezegd, ik wil geen kinderen.... Toch lastig als je ze al hebt En ik wil ze ook nooit meer kwijt! Werk blijft ook spoken, ik wil te veel en te perfectionistisch. Ik wil niet dat iemand denkt, oh, zij kan t niet aan. Met als gevolg dat ik mezelf weer voorbij loop. En ik loop me nu al druk te maken over maandag, dan moet ik weer werken... @ prinses. Knap van je, de kids uitbesteden. Het klinkt zo makkelijk maar dat is t niet! Goed van je hoor! Hier ontbreekt t helaas ook aan de 'luxe' van oppas. Mijn ouders leven allebei niet meer, en mn schoonmoeder hebben we contact mee verbroken. Dus mn kids hebben 1 opa die hard moet werken om hoofd boven water te houden. Weinig achtervang dus, helaas. Ik wou dat t anders was, maar goed, zou sowieso willen dat mn ouders er nog waren, voor hun, voor mn kids en voor mezelf. @ Elies. Alle lichamelijke klachten heb je niet voor niets.. Het leven zou zoveel makkelijker zijn als we fit en niet zo moe waren. Ik herken je gevoel, want je denkt op sommige momenten (ik dan..) Zwas mn situatie maar niet zo (en dan bedoel ik kids...) dan was het makkelijker. En dan schaam ik me weer dat ik het denk! Ik hou van ze, wil ze nooooooit meer kwijt, maar kan er soms niet tegen. En dat zijn de momenten dat je moet.... Maar goed, nu is het wederom veel te laat. Ik ga bed in, over paar uur begint de dag weer (voor mn kids en dus ook voor mij..) Hopelijk gaat de nacht beter dan gister, wat fijn toch kids die van de regel zijn en 'snachts wakker worden en 'smorgens veeeeel te vroeg aan de dag beginnen Fijn om hier mn leed te mogen delen... Liefs Chris
@chrissie, ...wat herkenbaar weer, schrik er zelfs van.. wat je opschrijft ..heb dat ook precies hoe jij dat verteld, het in mijn hoofd plannen en als het dan niet zo gaat als hoe ik het allemaal heb uitbedacht, bam dag verziekt... En dat van me man dat herken ik ook, heb ook altijd het gevoel dat alles op mij neer komt, op de onmogelijkste tijdne staat hij een sigaretje te roken, terwijl ik weer met de kids bezig ben, hij maakt afspraken meestal zonder overleg met mij, net of hij altijd kan en ik, ik moet altijd maar plannen, plannen om de kids heen, nadenken of IK wel kan, want hoe met de kids..ach zo kan ik wel even dorgaan..vind het klote dat jij dat ook heb, maar vind het wel heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die in deze situatie zit.. Heb dit wel vaak tegen me man gezegd en gelukkig probeert hij er wel rekening mee te houden, probeert, want dat roken op onmogelijke tijden blijft hij doen.. en ook hoe vaak ik wel niet heb geroepen dat ik liever geen kids had gehad.. Kan ze zeker niet missen hoor, dit is en hoort gewoon bij mijn leven, maar soms is het gewoon teveel.. Wil ook zoveel goed doen(zeg maar alles), wat natuurlijk onmogelijk is en dat werkt gewoon niet met 3 kids, moet me gewoon neerleggen bij het feit dat het wel eens een rommeltje is..en dat ze er niet schoongepoetst bij lopen..en dat ik niet altijd de lieve mama ben en ook wel eens me dag niet heb.. ga nog even buiten zitten. hopenlijk kunnen jullie nog een beetje genieten van het mooie weer. Ik vind het in ieder geval te warm, ben moe en de kids zeuren..met dit weer kan ik dus veel minder hebben. Ook herkenbaar? @prinses, gaat het nog steeds de goede kant op? liefs elies
Inderdaad altijd de lieve mama willen zijn. Dat heb ik ook. Mannen plannen sowieso makkelijker, als mama houdt je altijd rekening met de kinderen. Ik heb overigens niets te klagen hoor. Manlief pakt nu het huishouden op. Ik geloof dat het hier nog nooit zo schoon geweest is. Tja, hoe het hier gaat. Vandaag iets minder, maar niet slecht. Ik heb wel eens andere dagen gehad. Ik heb ontzettende last van mijn nek. Net alsof de boel wil ontspannen, maar niet kan. Ik slik diclofenac, maar echt helpen doet het niet. Hierdoor is mijn humeur wat minder, maar ik wil me niet uit het veld laten slaan. Morgen ga ik naar de huisarts. Ik wil me gewoon weer lekker voelen. Hoelang hebben jullie al een burn-out?
@prinses, ja dat is zo, mannen zijn daar makkelijker in, of zijn wij daarin moeilijker? hihi.. ik weet ook wel dat somige dingen gewoon op mij neerkomen, mijn man werkt hele dagen en is soms ook nog een weken weg, dus ik moet wel.. en als ik me man vraag om iets te doen, dan doet hij het ook wel, maar altijd dat vragen ben ik wel eens zat, zou wel eens fijn zijn als hij het uit zichzelf deed of ziet.. Minder dat je van de medicijnen wat down bent, maar wel weer heel goed, dat je toch positief blijf denken. Ik ga al richting een jaar dat ik het heb, althans dat de diagnose is gesteld, had daarvoor natuurlijk al mijn klachten.. Heb er ook nog wel paar dingen bij, waar ik straks voor in groepstherapie ga. @chrissie, hoe gaat het meis? @sima mamalu, hoe gaat het met jou, tijdje niet gesproken.Hoop dat het wel goed met je gaat meis. liefs elies
Hoi ladies, hier gaat het redelijk. Vandaag een goed gesprek met de psycholoog gehad en dat helpt toch wel relativeren. Wat werkgever betreft, die zegt niet zo veel tegen me. Maar das ook wel fijn, want dus ook geen gevoel van druk en manipulatie. Thuis gaat t ook wel ok. Ik heb manlief nogmaals aangegeven dat ie toch echt moet 'helpen' met de kids etc. En idd, zonder dat ik het moet vragen. En hij probeert het ook wel. Nu moet ik alleen wat makkelijker worden en het hem op zijn manier (en zijn tijd) laten doen. Best lastig als ik graag heb dat het gaat zoals ik wil... Mn gevoel gaat in een ontzettende golfbeweging. Zo voel ik me of ik alles aan kan, en zo ben ik weer zo gespannen, gestressed en boos. Whaaa, om niet goed van te worden! @ Prinses: bij mij is de diagnose begin dit jaar gesteld. De klachten spelen al langer. Ik zou zo graag willen dat ik er al klaar mee was, maar als ik rationeel nadenk weet ik dat t ook niet kan. Er speelt zoveel mee wat me hiertoe gebracht heeft.. Zoveel uit mn jeugd, maar ook de laatste jaren. Vandaag ben ik 4 jr getrouwd, en als ik naga wat er allemaal gebeurt is in die jaren... Manlie en ik hebben afgesproken dat komende jaar beter wordt @ Elies. Mag ik vragen wat voor groepstherapie? Ik ben nu samen met mn psycholoog aan het kijken wat voor mij zinvol is (ontspanningsoefeningen, meditatie, sport etc) en ook kwamen bepaalde groepsgesprekken langs. Het lijkt mij helemaal niets, maar vandaar dat ik toch wel geinteresseerd ben ik wat er allemaal is. Misschien roep ik wel te snel: niets voor mij. Mag ik trouwens vragen hoe jou kids eronder zijn? Je oudste krijgt natuurlijk al flink veel mee, maar merken ze het ook bewust op. En wordt je er mee geconfronteerd? Ik merk nl, dat hoe klein ze ook zijn, ze het echt wel oppikken. En dat vind ik best lastig. Kan me voorstellen dat het als ze ouder zijn en zich ook goed kunnen uitdrukken, het nog confronterender is.. (misschien heb je dit al wel eens verteld, ik zal morgen proberen om topic echt even vanaf pagina 1 te lezen, maar tot nu toe lukte dat me nog niet. Sorry mocht dat zo zijn!) Liefs Chris
Hey meiden, Zou ik mogen mee kletsen? Zou het fijn vinden wat steun te vinden bij mensen die precies hetzelfde doormaken. Heb thuis momenteel het gevoel totaal niet begrepen te worden! Liefs,
@ Prinses. Bah meis, wat vervelend. Kun je vandaag nog een rustmoment pakken om een beetje bij te komen? Knuf voor je! Hier ook een slechte nacht gehad, maar das de laatste weken niet anders. Beide kids om en om niet lekker/ziek. Eerst oogontsteking van Sam, daarna Daan, toen Sam 6e ziekte en nu Daan flinke koorts. En met als gevolg dat ze 'snachts wakker worden. En dan slapen de kids wel weer zo na een kus en een knuffel, maar ik niet.. Lig dan rustig uren wakker en dan gaat mn hoofd weer op hol. Ik haal me dan al weer vanalles in mn hoofd, en kan me dan ook heel druk maken om de weinige slaap die ik dan krijg, waardoor ik nog slechter slaap en de volgende dag nog chagrijniger ben (nu dus) en helemaal niets kan hebben. Arm zoonlief, die zit nog steeds in zn kinderstoel voor de tv en dochterlief lag al weer vroeg in bed... Kan mama even wegkwijnen in zelfmedelijden op ZP. ***zucht*** Ga zo lekker met de kids naar een vriendin, die kan me dan een klein beetje ontlasten (en gelukkig wil ze dat zelf ook ) @Lovely83. Welkom meid, tuurlijk kun je meekletsen. Ben er zelf ook nog niet zo lang (bij dit topic bedoel ik dan) maar ik merk wel dat het begrip wel fijn is. Je kunt je verhaal kwijt. En dat onbegrip van anderen kennen we ook allemaal hoor. De buitenwereld kan niet zien hoe we ons voelen, en dus wordt het vaak niet begrepen of vindt men dat het nu wel lang genoeg geduurd heeft. Hoelang loop je al met een burn out? X Chris
Ik ben aan het huilen. Ben het zoo zat. Ik wil dit niet meer. Nam iemand het maar eventjes over, of was er maar iemand hier die me een hele dikke knuffel zou geven. Ik voel me soms net een heel klein meisje, die heel veel genegenheid en veiligheid nodig heeft. Sorry dat ik het even ego hou.
@prinses: wat een herkenbaar gevoel wat je momenteel hebt! Vandaag is het hier precies zo! Heb zo'n behoefte aan een arm om me heen, iemand die me zegt dat het allemaal wel weer goed komt. @chrissie: bij mij is de diagnose begin Juni bepaald, dus nog niet lang geleden.