Lijkt me echt vreselijk om zo opgebrand te zijn. Als ik echt moe ben, dan slaap ik s middags wel eens mee met m'n jongste. Knapt een mens echt van op. Ik zou de oudste twee op de tso aanmelden. Eventueel je jongste 1 dag in de week naar een kinderdagverblijf brengen als jullie hier de financiële middelen voor hebben? Hier gaat de jongste twee ochtenden naar de psz. Oudste zit dan op school. Dan heb je dus even een paar uurtjes voor jezelf en dat is best lekker.
Wat klinkt het heftig maar zo herkenbaar. Er even tussenuit zal je niet helpen. Het zal een tijdelijke oplossing zijn. Ik denk dat je goed bij jezelf moet nagaan wat dit gevoel veroorzaakt. Zijn er buiten de gedragsproblemen van de oudste meer dingen die niet lekker lopen? Probeer deze zaken aan te pakken. Zoek hulp hoe je met de oudste om kan gaan. Zodra daar meer rust in komt zal het thuis een stuk rustiger worden. Zelf heb ik dit een paar jaar terug ook gehad. Op mijn werk was er een flinke druk en mijn ex-man had ADHD waardoor er thuis met de kinderen aardig wat conficten waren en ik altijd aan het vechten was tegen de drukte van hem en alles moest regelen in huis. Mijn werk ging over naar de gemeente, noodgedwongen verandering maar dit is zo goed geweest. Ik ben gescheiden en heb inmiddels een nieuwe vriend die zo rustig is. Het is een flink heftig jaar geweest maar ik ven weer helemaal terug bij mezelf!! Ga naar de huisarts en leg je probleem voor. Pak het aan bij de kern om het te kunnen keren en je zal zien dat het langzaam beter zal gaan.
Had jij niet een zus die gek was op de jongste? Als dat klopt zou ik haar af en toe je jongste geven als de oudste twee op school zitten. Dan merken die twee niks van evt voorttrekken en heb jij echt even rust.
Zoals hier al gezegd: absoluut je oudste kinderen laten overblijven. Maandag naar de huisarts en dit verhaal vertellen, dan kun je misschien met spoed ergens terecht. Krijg je hulp voor de oudste? Weet je wat hij heeft of is daar nog nooit goed naar gekeken? Zo nee, dan zou ik daar ook achteraan gaan, als je dat lukt. Al is het maar ondersteuning voor jou, om je handvatten te geven hoe je ermee om kunt gaan. Je hoeft niet in details te treden, maar zijn er nog dingen van vroeger die opspelen? Zo ja, ga daar dan als de wiedeweerga aan werken, dat vreet energie die je nu niet kunt missen. Ik heb EMDR gehad de afgelopen maanden en merk nu pas dat ik al 35 jaar in de overlevingsstand stond. Afchuwelijk, dat vergt nu dus ook nog verwerking van verdriet over zoveel 'verloren' jaren. Ik zou het met drie kinderen niet gered hebben, dat weet ik zeker. Mocht er bij jou ook zoiets spelen, gun het jezelf dan om het aan te pakken, het helpt écht!
Zo ontzettend herkenbaar! En ik heb maar 1 kind die toendertijd nog sliep tussen de middag, maar hier in de buurt ook geen hulp. Wat mij heeft geholpen: Gesprekken met een psycholoog en de huisarts, oxazepam om te slapen en tijdens een paniekaanval, rust nemen wanneer het kon, mediteren en eens aan mezelf gaan denken. Wees niet bang om oxazepam te nemen, doe het onder begeleiding van je huisarts. Ik was er ook zo weer vanaf. Soms gaat het niet zonder medicatie, ad heb ik dankzij goede hulp en de oxazepam niet nodig gehad. Laat je kinderen overblijven, desnoods 1x naar de bso, je jongste naar het kdv. Mijn dochter ging toen ook extra naar het kdv, ik lag dan thuis in bed of op de bank. Blijf er niet mee lopen hoor, snel naar de huisarts gaan en hulp vragen.
Ik herken je verhaal gedeetelijk. Bij mij vorig weekend de bom gebarsten. Ben in huilen uitgebarsten bij mijn man en ik huil nu echt om alles en voel me ineens kapot en opgebrand. Mijn man is door zijn werk alleen de weekenden thuis, en soms moet hij ook de weekenden werken waardoor hij twee of drie weken van huis is. Dan sta ik er helemaal alleen voor met de kinderen. Eten koken, douchen, speel afspraakjes, zwemmenles, clubjes en logopedie. Daarnaast werk ik 28 uur. In de afgelopen jaren is er op mijn werk een hoop veranderd, veel stress een drsigend faillissement en een verandering van functie. Verder kan ik absoluut niet tegen een vies en rommelig huis...dus ik voel ook altijd de druk om het huis netjes te hebben. Door dit alles te samen ben ik gewoon kapot op dit moment. Het giegelen van de meiden is mij soms al teveel. Afgelopen donderdag mij met een smoes ziekgemeld en ben ik naar de dokter geweest. Deze heeft geconcludeerd dat ik overspannen ben en zegt dat ik tijdelijk moet stoppen met werken of moet minderen. Daarnaast adviseerde hij te gaan sporten en om echt leuke dingen voor mijzelf te gaan doen. Daarnaast heb ik oxazepam gekregen voor zo nodig een half tabletje om te slapen. Heb het nog niet gebruikt. Ik heb een gesprek aangevraagd bij mijn leidinggevende. Ik heb gezegd dat het niet goed met mij gaat. Ik zie ongelooflijk tegen het gesprek op....alleen al het idee om weer op het werk te zijn. En ben bang dat ik te snel toegeef om weer te gaan werken. Anyway....een heel verhaal! Ik adviseer je dus om naar de huisarts te gaan en tijd voor jezelf te gaan nemen.
Zoek hulp! Want als je zo langer doorgaat word het alleen maar erger. Ik heb een paar jaar terug een burn out gehad en kamp momenteel met een postnatale depressie icm een angststoornis. Toen ik de burn out had ben ik er te lang mee door gelopen, zo lang dat ik gewoon niet meer kon. Nu met de postnatale depressie ook direct hulp ingeschakeld! Dus nogmaals mijn advies, schakel hulp in! Maak maandag direct een afspraak bij de huisarts en bespreek het daar en laat je doorverwijzen naar een goede psycholoog.
Ik heb al 4 keer een burn out gehad. Dit was in de jaren dat ik nog studeerde. Misschien toen eigenlijk nooit goed hersteld. Met een jointje savonds kon ik in die tijd het weer burn out gaan even uitstellen omdat ik dan tenminste genoeg uren sliep. Maar het was geen structurele oplossing. Wat al druk van de ketel af kan nemen is het nagaan van hoe jij zelf vind dat je alles moet doen. Burn outs kunnen deels komen door te hoge eisen aan jezelf stellen. Er is geen ruimte voor perfectionisme als je gevoelig bent voor een burn out. Drop de dingen die je kan droppen en doe de dingen die minder vaak hoeven te gebeuren ook minder vaak. Verder raad ik je net als de andere dames aan om naar de huisarts te gaan. En te gaan kijken naar een langetermijnoplossing. Misschien dat hij je kan doorverwijzen naar iemand waarmee je kan analyseren hoe je in de burn out bent beland. Met rust zou je er wel uit kunnen komen. Maar als het probleem niet opgelost is ben je zo weer terug bij af.
Praktische dingen zijn al genoemd, maar echt zoek hulp. Ga naar een psycholoog en ga vanuit daar verder.
Inderdaad, zoek professionele hulp. Want slapeloosheid is meestal een symptoom ergens van, dus als je de slapeloosheid aanpakt is je probleem niet opgelost. Want door allerlei omstandigheden (die meestal in jezelf zitten, en niet in de zaken die buiten jezelf vallen zoals werkende man, kinderen die onrustig zijn, eventueel werk etc) raak je uitgeput, en daar kun je iets aan doen, als je hulp zoekt. Er zijn genoeg professionals die ervaring genoeg hebben en met jou uit kunnen gaan zoeken hoe het komt dat je opgebrandt bent. Sterkte!
Je mag mij een pb sturen. Herken je verhaal, maar wil niet uitgebreid reageren in het openbaar. Heb wel wat tips voor je.
Ik heb het 2 jaar geleden gehad en als het echt een burn out is, dan kost het heel veel tijd voordat het beter gaat. Dat lukt niet alleen. Ik ben eerst naar een Poh ggz geweest maar die prikte er niet doorheen. Uiteindelijk een 6 weeks traject gevolgd (2x per week), cognitieve gedragstherapie. Zo kwam ik erachter dat is veel te veel eisen aan mij zelf en aan anderen stelde? Na het trajact rustig alles weer gaan opbouwen, ook het werk.. Evergielevel is nog niet helemaal terug zoals die was, maar verder voel ik mij weer de "oude" Echt waar zonder hulp kom je er niet helemaal uit. Dus eerste stap is naar de huisarts, succes!
Ik lees zoveel herkenning!! En zo te horen kom ik er dus niet alleen uit. Ik weet dat ik naar de huisarts en vervolgens naar de psycholoog moet. Ik heb het altijd uitgesteld omdat dat ook zoveel energie kost. Een afspraakje ergens kost toch enig geplan qua tijden en oppas en dat geplan is me al te veel moeite momenteel. Dat zullen jullie vast wel herkennen. Laatst dacht afspraakje bij de kapper gemaakt en op het laatste moment weer afgebeld. Kon het toch niet opbrengen. Dat is meer de regel de laatste tijd. Ik krijg helemaal niks voor elkaar. Formulieren aangevraagd van de tussentijdse schoolopvang, maar dat invullen en teruggeven is me maar niet gelukt. Ik weet niet eens meer waar deze papieren liggen niks krijg ik voor elkaar de laatste tijd, alsof ik dommer ben geworden met de tijd. Pffff net een uurtje geslapen, en 2 uur lag ik weer klaarwakker, zo frustrerend. Dat kan zo echt niet langer doorgaan, ik moet volgende week hoe dan ook hulp zoeken. Trouwens ik lees van mezelf terug dat mijn man me uitstekend helpt. Doet hij ook wel. Hij liet me in de ochtend liggen tot 12.00 uur, maar vervolgens heefthij de hele dag zitten zeuren hierom. Hij heeft trouwens ook ADHD, zo een druk en chaotisch mens is het. Dat brengt ook veel chaos in mijn hoofd.
Stap 1: huisarts. Zo kom je bij het ggz terecht. Soms is alleen praten al een oplossing/opluchting Stap 2: vertel je omgeving wat er speelt en aanvaard ook hulp die dan aangeboden wordt. Stap 3: zeg alles af wat niet moet. Kijk waar er structurele veranderingen in kunnen komen zoals de tussenschoolse opvang. Laat je man die papieren anders invullen. Stap 4: plan een vast moment voor jezelf, wandelen of iets van sport? Voor je man is dit ook een lastige situatie....probeer daar rekening mee te houden.