Ik weet, we zitten allemaal in dat heftige schuitje en worstelen om de ballen hoog te houden in deze tijd. Maar dit is iets wat me echt bezig houdt. Ik heb een burnout gehad, met daarna ook nog een terugval. Sinds juni 2019 ben ik weer volledig aan het werk en is het een fragiel evenwicht tussen belasting en belastbaarheid. Ik was er trots op (voor corona) dat het me redelijk lukte om alles wat ik heb geleerd in therapie in praktijk toe te passen: - keuzes maken - hulp vragen - niet alles alleen willen doen - genoeg ontspanning en rust regelen - nee zeggen Maar door alle coronamaatregelen staat alles op scherp. Er is geen hulp, er zijn taken bij gekomen waar je geen 'nee' tegen mag/kunt zeggen, er is geen tijd en ruimte voor ontspanning. Het is bikkelen. Maar dat was het voor ons in het gezin al vanaf januari (gedragsproblemen en zorgen om oudste en jongste, iedereen flinke griep gehad, verjaardagen), ik zat al een tijdje tegen mijn grens aan en dan nu... Wetende dat het voorlopig ook niet 'beter' zal worden en het echt niet mogelijk is om ALLES te doen (wat nu van ons verwacht lijkt te worden), moet ik echt keuzes maken om overeind te kunnen blijven. Maar... welke? Strepen in werk? Strepen in school? Strepen in huishouden? Herkent iemand dit dilemma en hoe gaan jullie hier mee om?
Hoi, ik voel met je mee. Niet de zelfde situatie, maar genoeg vergelijk om je situatie te begrijpen. Sterkte
Hier geen burnout, maar overbelast. ik denk wel beetje vergelijkbaar. Voor mij is het nu echt dag voor dag bekijken. En hier is het veel meer schermtijd dan normaal. En ook extra creatief denken. Wat kan wel. Even misschien een praktische zaak... Ik heb begrepen dat in sommige gevallen kinderen met ass wel gewoon naar school mogen of dat er wel ondersteuning mogelijk is. Heel veel sterkte...
Sterke! Hier geen burn out, maar het zou me niets verbazen als er straks 'after corona' veel mensen met een burn out of iets dergelijks thuis komen te zitten. Vind het zelf als gezond persoon al heftig om alle ballen hoog te houden, laat staan in jouw situatie
Ik ben herstellende van een burn-out en mijn dagschema van halve dagen werken - halve dag rust is nu ook even de deur uit. Wat mij helpt: - Meteen dagschema gemaakt voor het hele gezin met school, werk, koken, bedtijd etc. Beiden werken we halve dagen en zorgen een halve dag voor de kinderen/ geven les. Dat is minder dan mijn man werkt volgens contract maar so be it (ik ben zzper). Een werkgever kan nu niet van je verlangen dat je én kinderen hebt thuis én evenveel uren maakt. Dat dagschema is echt cruciaal voor rust en overzicht imo. - Ik pak overdag elke dag een uur rust. Voor op de bank hangen, een dutje, even niksen. Dat uur is er (desnoods met behulp van de tv) - Genoeg nachtrust. - Elke dag naar buiten voor lichaamsbeweging en zon. - Blijven sporten.Dat kan ook thuis. - Negatieve en positieve gedachten opschrijven.
Heftig allemaal hè, vooral inderdaad dat je niet weet hoe lang dit gaat duren, maar wel dat het nog lang is. Ik ben alleenstaand, en kreeg van school een schema om mijn kinderen dagelijks van 8.30 tot 14.00 te onderwijzen. Mijn werkgever verwacht echter dat ik mijn werkuren maak, 4 dagen van 8.00 tot 17.00. In combinatie onmogelijk. Dus ik streep in werk, in school, én in huishouden. Anders is het gewoon niet te doen.. Dat schrijf ik hier nu heel simpel, terwijl het in werkelijkheid regelmatig een strijd met mezelf is, want ik zou het liefst alles 100% doen. Maar ik probeer mezelf voor te houden dat als ik 'omval', mijn kinderen de dupe zijn, mijn werkgever de dupe is en het huishouden helemáál niet meer gedaan wordt. Dus dan is iedereen toch beter af als ik het maar 80% doe.. (met regelmatig huilbuien omdat ik me dan toch schuldig voel )