Oke, het is een luxeprobleem, absoluut. Maar toch irriteer ik me er aan. Ik ben bijna 40, heb tot de zwangerschap van mijn dochter vijf jaar geleden altijd in maat 176/xs gepast. Na haar zwangerschap ging ik naar mt 36, na de zwangerschap van de jongste naar 38 en daarna ben ik naar maat 38/40 gegaan. Nu merk ik dat ik langzaam aan eerder naar maat 40 en soms 42 ga, mijn kleding gaat steeds strakker zitten, dus ik wil er wat af hebben. Ik ben 1.67 m en weeg op dit moment 66 kg. Vijf jaar terug woog ik 53 kg. Nu hoef ik dat ook heus niet meer te wegen, zo rond de 58/60 kg vind ik prima. Nu eten wij 1 a 2 x pw bij mijn schoonouders, vanavond ook, dus ik zei tegen mijn schoonmoeder: ik eet niet mee, want ik ben vandaag met mijn dieet begonnen, dus eet mijn eigen dingen. Krijg ik commentaar van: Jaaaaaaaa, want je bent ook ZO dik! (ze bedoelt dus dat ik slank ben en dus niet hoef af te vallen) Lief natuurlijk, maar ik WIL wat kilo's kwijt, heb in november 3 grote feesten en wil dus in mijn mooie jurk passen. En uiteraard ga ik gewoon wel lijnen, maar ik vind het wel jammer dat ik, omdat ik niet echt dik ben, daar dan gelijk commentaar op krijg Moest het even kwijt hoor! Herkennen jullie dit?
Ja ik heb zo'n figuur waar je mn gewicht niet echt af kan lezen, maar ik zit dus al tegen / over de 90 kilo aan met mn 1.78 meter... Ik heb gewoon mazzel met mn taille, maar baal van mn buik. Die zie je niet onder de juiste kleren... Als ik zeg dat ik er graag 15 kilo af zou willen hebben krijg ik ook hele rare blikken terwijl ik dat makkelijk kan missen. Tja nu (zie onderschrift) kan ik die 15 kilo wel even vergeten, maar ben vast van plan om eind volgend jaar echt mezelf eens grondig aan te pakken...
Ik ben net zo lang als jij en weeg nu 65 kilo. Ik ben ongeveer 11 kilo afgevallen en wil er nog 3-4 kilo af. Maar dat lijkt mijn omgeving ook niet nodig te vinden. Ik wel!
Dames: erg herkenbaar. Ik ben ook zeker niet dik, maar ik vind mezelf wel te zwaar, mijn kleding zit niet lekker meer. Tijd om er wat aan te doen! Anders gaat het van kwaad naar erger heb ik het idee, en krijg ik het er nooit meer af (of met heel veel moeite) Knap hoor 11 kg!
ik zou dan preceis hetzelfde reageren,beschouw het als een compliment. Je kan toch ook gewoon mee eten? dan eet je gewoon wat minder.
+1 !! >> ik ben dus ook 1,78 m en woog eerder 100 kg, ben toen in 2 jaar tijd 16,5 kg afgevallen door mijn dieet aan te pakken, 100 kg lijkt enorm zwaar maar je zag het niet echt aan mij, droeg maat 44 in kleding. Ik vond het gewoon echt teveel en ben toen flink mijn best gaan doen. Voor de zwangerschap zat ik weer in maat 40 en woog ik 83,5 kg, officieel was mijn BMI dus nog 26,5 en te hoog, maar ik oogde echt niet dik, mijn buik was zelfs weer redelijk plat (niet strak want ik kan niet sporten maar had ook geen vetrol meer ). Ik wilde graag dat mijn BMI in orde zou worden en wilde dus graag nog minimaal 5 kg afvallen. Nu is mijn schoonfamilie best wel gezet tot dik, mijn schoonmoeder is bijvoorbeeld 1,60 m en weegt bijna 150 kg, mijn schoonzus is 1,57 m en weegt rond de 100 kg, mijn schoonbroer is 1,90 en weegt circa 150 kg en zo gaat het door Dus toen ik (voor de zwangerschap) aangaf me nog niet helemaal goed te voelen in mijn lichaam en nog graag 5 kg af te willen vallen kreeg ik ook veel commentaar pfff. Je moet je daar niks van aantrekken, het belangrijkste is dat JIJ je goed in je lichaam voelt!!!
Nee, want dan val ik zeker niet af. Schoonmoeder braad vlees in een heel pakje boter, maakt daar jus van voor op de aardappelen. Niet goed voor de lijn in ieder geval. Bovendien zit ik nu op dag 1 en om dan al te gaan smokkelen.....nee, bedankt!
Ik weeg zelf 76 kilo bij 1.78, maar ik ben toch echt wel wat te zwaar en ik herken de opmerkingen dan ook niet. Krijg helaas nooit te horen dat ze het niet nodig vinden haha.
Ik herken het wel maar mensen hebben hier nou wel door dat ik het echt serieus meen. Krijg nu wel eens opmerkingen dat ik niet veel meer moet gaan afvallen.. maar het is goed bedoeld allemaal. Soms is het wel demotiverend Maar meestal kan ik er wel goed mee omgaan.
Nou het heeft misschien ook met je bouw te maken. En eerlijk? Het eerste gewicht wat er bij mij op of aan komt is op mijn borsten hahahaha. Ik heb jaaaaaaaaaaren 70 B/C gehad, zit nu op 80 D En dat vind ik dus erg lastig met blouses, omdat de boel steeds openstaat Zelfs bij een grotere maat! En ook mijn buik, heupen en bovenbenen. Het is niet echt dik, maar als ik een broek aan heb, heb ik ineens een rol erboven, dat vind ik niet mooi en in mijn geval zeker niet nodig! Het grootste probleem hier is nl suiker. Ik gebruik veel suiker in mijn thee (3 - 4 klontjes per kopje) en drink al snel 10-15 kopjes thee per dag Nu dus aan de zoetstof, de sla, de yoghurt, etc.
Aan mijn bouw ligt het niet, maar heb wel een heel slanke omgeving, misschien dat het daar aan ligt? Ik heb een f-cup, slanke taille en dikke bovenbenen. Mijn gezicht vind ik wel altijd vol ogen, misschien ook dat dat het is. O en blouses draag ik alleen nog maar met een truitje erover heen ivm hetzelfde probleem haha.
Ja das waar. Maar door het lage gewicht had ik heel veel gezondheidsklachten, waaronder steeds out gaan door een lage bloeddruk en sterretjes zien. Ik zag er, kan ik nu zeggen, graatmager uit. Maar ieders bouw is anders natuurlijk. Mijn botten staken uit.
Wat vervelend voor je! Nee, ik heb nooit anorexia gehad. Ik kwam alleen enorm moeilijk in kilo's aan. Zat ik eens met pijn en moeite op de 56 kg, kreeg ik bijv griep en viel ik in een paar dagen zo weer een kilo of 4/5 af. Ik wordt ook niet echt zwaarder, heb ook eigenlijk nooit een jojo effect en ben redelijk stabiel. Het is eigenlijk na de geboorte van de jongste dat ik de moeite niet meer heb gedaan om af te vallen. En heel langzaam sluipt er af en toe een kilo bij aan.
Herkenbaar, ben 1.78 en weeg nu 68, maar ik heb voor mezelf als streven dat ik niet boven de 70 kilo wil komen dus als ik voor m'n zwangerschap erboven zat ging ik lijnen en kreeg ik dezelfde reacties. Als ik voor mezelf niet een bepaald gewicht in gedachten hou dan zou ik al dikker zijn dan ik nu ben. Maar 68 vind ik prima, sport alleen voor m'n buikje en de vetrol boven m'n broek ik zit dan ook wel in maat 38/40 qua kleding, dus daar zit ook best verschil in. Lees net dat iemand met dezelfde lengte maat 44 droeg bij 100 kilo, denk dat ik bij 100 kilo al wel een nog grotere maat heb. Zo zie je maar dat ieder lijf uniek is. Wel jammer dat je nu net op de eerste dag niet vol kan houden
Heb ik geen last van gehad, lage bloeddruk wel, maar daar heb ik nu nog steeds last van. Mijn botten staken ook zeker niet uit. Ik was gewoon heel erg slank. Iets waar ik ook niet zo heel gelukkig van werd, aangezien ik dus vaak op de kinderafdeling moest winkelen.....Daarom vind ik 58/60 kg een prima gewicht! Wat ik overigens wél jammer vind (is niet aanvallend bedoeld naar jou Nahla, maar even in het algemeen) is dat wanneer je heel erg slank bent er direct gedacht wordt (en ook gezegd) dat je wel anorexia zal hebben........ Dat is zeker lang niet altijd het geval.
Ik ben 1,68 en weeg sinds 2 jaar weer 56 kg. Jongste wordt 3 in december. Ik moet altijd opletten om op dit gewicht te blijven en krijg daar ook heel veel commentaar op, vooral van stevige mensen. Ene oor in, andere oor uit..
oja herkenbaar. Ik heb een bmi van rond de 20, prima dus. maar had altijd een platte buik en nu na twee zwangerschappen echt een dikke ribbel boven mn broek uit en lovehandles. I know, heeft ook met leeftijd te maken. "vroegah" kon ik 2 dagen niet snoepen en het was er weer af. Het is nu slap, slapper slapst. Ik ben begin dit jaar gestart met Myfitnesspall app en daardoor zo;n 4 kg kwijt geraakt. Voelde me bijna schuldig als ik zei daarmee bezig te zijn, iedereen vond het dikke onzin. ik ga ook niet streng lijnen/crashen, maar wel alles met mate, gewoon gezond. Zit nu weer op het gewicht van voor mn twee zwangerschappen maar toch bij lange na niet meer het figuur van toen Ben bang dat ik daarvoor keihard moet sporten en gerichte buikspieroefeningen zal moeten doen, maar dat gaat me toch iets te ver . Ben redelijk tevreden nu, maar toch... dat buikje.... Het is gewoon dat je blijft vergelijken met hoe het was.