Hi, Ik ben benieuwd of hier mama's zijn die chronisch ziek zijn of een andere beperking hebben waardoor ze minder goed voor de kindjes kunnen zorgen. Ik zelf heb veel pijn waar ik nu voor de rest niet over wil uitweiden, anders wordt het zo'n lang verhaal, maar daardoor zit ik nu in de ziektewet. Ik zorg zelf voor mijn zoontje 4 dagen en 1 dag breng ik hem naar de creche zodat ik zelf aan mijn herstel kan werken en kan rusten. De 4 dagen dat mijn man werkt en ik zelf de dag voor hem zorg, ervaar ik enerzijds als het mooiste wat er bestaat, zelf bij hem zijn en hem zien opgroeien en anderzijds als erg pittig en zwaar en soms niet haalbaar (waarbij ik vaak toch doorga en over mijn grenzen ga). Helaas hebben wij geen ouders/schoonouders waar ons zoontje naar toe kan en werken onze vrienden/kennissen doordeweeks. Ik weet niet zo goed hoe ik mijn vraag moet stellen, maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en tips. Hoe omgaan met het moederschap? Vaak over je grenzen heengaan voor je kindje? Acceptatie dat sommige dingen niet kunnen omdat je ziek bent? Ik hoor het graag
Ik ben al -tig jaar afgekeurd, man is vrachtwagenchauffeur en maakt lange dagen dus sta er vooral doordeweeks vrijwel alleen voor en hoe dat gaat, eigenlijk geef je zelf al antwoord: over je grenzen gaan en accepteren van....en dan op momenten waar het kan bijtanken. Zo probeer ik in principe iedere dag een uurtje bij te tanken op de bank met Netflix, voorheen tijdens zoontje zijn middagslaapje en nu als ie 's middags op school zit...zo heeft hij er het minst last van zeg maar, maar zoontje is met mijn beperkingen opgegroeid dus weet ook niet beter. Weet niet hoe oud je zoontje is maar zolang hij hier overdag nog sliep en geen trap kon lopen stond er een campingbedje in de keuken, hoefde ik 'm niet naar boven te tillen. En de zwemles waar we nu mee te maken hebben hebben we op de zaterdagochtend gezet, zodat man het kan overnemen. Je moet het jezelf zo makkelijk mogelijk maken en de lat misschien wat lager leggen, was bij mij nog wel een dingetje...dan maar een dag niet stofzuigen bijvoorbeeld en voel je niet schuldig over wat je niet kan maar geniet van wat je wel samen kunt doen
Ik heb helaas veel lichamelijke klachten (zenuw aandoening, hoofdpijnklachten, bekkenklachten, chronisch verkouden (waardoor altijd moe) en tinnitus maar de ergste wel altijd buikpijn door een fout tijdens buikoperatie). Daardoor vind ik het soms ook erg pittig, vooral als ik van alles tegelijk last heb, ondanks dat mijn man heel doet. Helpen kan ik het niet noemen, ik help hem eerder dan andersom haha. Dat herken ik. Jongste heb ik bewust snel geleerd trap te lopen en meer van dat soort dingen. Het scheelt dat de oudste zelfstandiger is, en ze is ook nog eens erg behulpzaam, waardoor ik me soms extra schuldig voel. Mijn oudste is er eigenlijk al op ingesteld dat wanneer ik iets beloof dat vaak onder voorbehoud is. De ene dag is mijn buikpijn veel erger dan de andere dus dan kan ik bv. amper lopen. Het ergste vind ik denk ik niet eens het niet alles kunnen (want zoals al gezegd, van een dag niet stofzuigen ga je niet dood) maar dat ze mij altijd zal herinneren als de moeder die altijd pijn heeft en vaak iets niet kan door de pijn. Toch probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen met ze te doen om het te compenseren. Dan maar wat minder in het huishouden... Dat kan later altijd nog, kinderen zijn maar één keer klein.
Hier misschien ook net even anders, omdat ik al chronisch ziek/beperkt was toen ik kinderen kreeg en we in die zin dus niet beter weten... Ik heb ook niet het idee dat ik minder goed voor mijn kinderen kan zorgen. Wel kan ik sommige dingen niet en moet ik soms keuzes maken, maar heeft/moet niet iedereen dat? En in andere dingen ben ik wellicht juist weer beter dan de gemiddelde moeder?
Hier een moeder met 4 kinderen met chronische pijn (whiplash). Tja... Hoe ermee om te gaan? Gewoon accepteren en wat al gezegd is je grenzen verleggen. Ik heb het nu al bijna 11 jaar. Dus ik had t al voor we kinderen kregen. Bij mij is de truc, een goede strakke ritme. Iedere dag hetzelfde ritme aanhouden van maandag t/m vrijdag. En dan is het te overzien en pijn doet het toch wel. Het is maar hoe je ermee omgaat. Tuurlijk zijn er dagen dat je ritme in de war gegooid wordt, met als gevolg... 3 dagen zenuwpijnen om gek van te worden. Maar zelfs dan ga ik Door, want met 4 kinderen zal ik wel moeten (en dat is het punt van grenzen verleggen). Mijn pijnniveau is daarom ook gigantisch hoog waardoor je eigenlijk altijd teveel doet. Ik heb ermee leren leven en neem t leven zoals het is. Ik heb het nu eenmaal en dat zal altijd zo blijven. 2 jaar heb ik zelf in de knoop gezeten, omdat ik toen leefde in zin van... Dit kan ik niet en dit zal ik nooit meer kunnen doen. Maar nu denk ik geheel andersom en dat maakt het zoveel dragelijker. Mijn kinderen (de oudste 2 dan) weten wat ik heb en accepteren dat goed. Als ik bijvoorbeeld zeg, vandaag liever geen speelafspraak want ik kan niet op andere kinderen Letten of ik kan jullie niet wegbrengen vanwege de pijn, dan snappen ze het en is het geen probleem. In de avonden en weekend is mijn man er en die neemt veel over om mij af en toe rust te geven. Denk aan bijvoorbeeld de kinderen meenemen of wat huishoudelijke dingen doen. Maar al met al is de truc "accepteren"