Hoi allemaal, ongeveer 5 maanden na de bevalling heb ik een postnatale depressie gekregen. In die periode was ik depri, geïrriteerd, moe en was ik ook echt niet de gezelligste thuis. Ik heb via de huisarts Citalopram voorgescheven en ben naar een therapeut gegaan om eea te verwerken. Nu is mijn meisje 13 maanden en merk ik dat ik er langzaam weer bovenop kom. Ik ben weer gaan werken en heb het daar erg naar mijn zin. Waar ik vooral tegenaan loop is dat mijn omgeving (vooral mijn moeder) nog erg op z'n hoede is voor mij. Ze bedoelen het niet altijd zo maar ze kunnen mij maar moeilijk vergeven voor mijn gedrag van in die tijd. Ik begrijp het natuurlijk helemaal maar dat maakt het ook erg moeilijk voor mij. Als ik ook maar eventjes moe ben, een verkeerde opmerking maak of geïrriteerd ben, wordt er weer verwezen naar het verleden. Dit zorgt bij mij ook weer flinke frustratie, terwijl ik er alle begrip voor heb hoor! Maar ik blijf natuurlijk altijd een mens en kan soms moe zijn of wat geïrriteerd. Is dit bekend voor jullie? Hoe hebben jullie dit opgepakt met je omgeving?
Ik herken dat eigenlijk niet. Je spreekt over 'vergeven', neemt je omgeving het je kwalijk dat je een postnatale depressie hebt gehad? Dat vind ik wel bijzonder, jij hebt immers niet gekozen voor een postnatale depressie. Het is jou (en je omgeving) overkomen. Heb je het gevoel dat je omgeving je (nog) niet vertrouwt? Ik zou dit toch bespreken. Aangeven dat je voelt dat er met een vergrootglas naar je gedrag gekeken wordt terwijl je zelf merkt dat het goed met je gaat. Mijn postnatale depressie is alweer ruim 2 jaar geleden. En natuurlijk is ieder mens wel eens chagerijnig, geïrriteerd of mopperig. Ik kan heel goed het onderscheid maken tussen de gevoelens die ik tijdens de postnatale depressie had en 'gewoon' een chagerijnige bui.
Mijn familie reageerde precies zo. Maar vooral vonden ze het niet kunnen dat ik er open over sprak. Ik schaamde me niet voor het feit dat ik een postnatale depressie had en later een burn out. Ik heb er niet om gevraagd en heb er aan gewerkt om weer beter te worden. Ik vind het vooral erg dat er nog steeds een taboe rust op psychische problemen. Het zegt eigenlijk meer over de andere mensen dan over degene met de problemen. Ik ben niet altijd de meest stabiele persoon en kan slecht tegen stress. Afgelopen jaar was zwaar vermoeiend en stressvol dus het gaat met mij niet altijd even goed. Mijn omgeving merkt dat aan mn korte lontje en het feit dat ik moe ben. Mijn man vertel ik Hoe ik me echt voel en waar ik mee zit. Ik heb geen zin meer in die vooroordelen en de (goedbedoelde) adviezen over dat ik een keer op tijd naar bed moet gaan en dat ik maar met een boek op de bank moet gaan zitten iedere dag een uur. Als je me gek wil hebben moet ik dat doen. Ik functioneer het beste als ik mn gang kan gaan en dus zonder al die "bemoeienis " Ik vind het wel kwalijk dat je familie je "controleerd" daar zou ik zeker een gesprek over aangaan. Waarschijnlijk bedoelen ze het niet zo, maar het voelt wel zo voor jou. Leg ze uit dat je postnatale depressie over is, dat je beter bent en dat als je een keer een kort lontje hebt je niet meteen weer een depressie hebt. Praat erover. Veel succes