Mijn zoontje is geboren middels een geplande keizersnede. Echt veel keus hadden we niet: het was of dit, of een stuitbevalling, maar dat durfden we niet aan. Dat we voor een keizersnede hebben gekozen, daar heb ik vrede mee, maar het feit dat ik geen weeën heb gehad en niet dat natuurlijke bevallingsproces mee heb kunnen maken, voelt nu toch als een soort gemis. Het maakt me soms erg verdrietig. Is dat normaal? Zijn er meer meiden die dat hebben of hadden?
ik heb t ook gehad... ik heb 3 keizersnedes gehad waarvan 2 gepland en mijn oudste een spoedje omdat ik bleef steken op 9cm ontsluiting,hij een sterrekijkertje was een ruime 8 ponder. ik heb daarna zeker wel even de tijd nodig gehad om t te verwerken dus ik vind t niet raar dat je je zo voelt... geef t de tijd en praat erover!
Om dezelfde reden is onze dochter ook met een geplande keizersnede geboren. Herken de gevoelens die je hebt zeker! Voelde echt als een soort falen. Daar bovenop mislukte ook de borstvoeding (echt alles geprobeerd)... Heb dit beiden moeten verwerken. Maar het voornaamste vond ik toch wel dat onze dochter gezond ter wereld is gekomen. Dat relativeert voor mezelf een hoop. Ik hoop dit keer een natuurlijke bevalling mee te mogen maken, maar als het niet zo is, tja, dan toch maar weer een keizersnede. Die ik overigens wel als positief heb ervaren! Veel erover praten, of je verhaal opschrijven. Dat helpt! Sterkte!
Bedankt voor jullie reacties! Fijn om herkenning te lezen, dat het niet raar is om deze gevoelens te hebben.
Toen ik zwanger was, was ik er van overtuigd dat mijn lichaam het allemaal wel zou kunnen, er is niets natuurlijkers als bevallen. Helaas daalde ze niet in en tijdens het inleiden, nog voor ik weeen had, zakte haar hartslag gevaarlijk weg waarop ze besloten tot een spoedkeizersnee. Het vertrouwen dat ik had in mijn lichaam is weg, ik heb zelfs angst om het een volgende keer op een normale manier te proberen en zou nu zelfs liever een geplande keizersnee willen hebben.
Het IS ook een gemis.. Dat verdriet mag je dus ook hebben. Natuurlijk zal je je troosten met de wetenschap dat je de keizersnede hebt laten doen ten bate van je kind, zodat zij geen risico's heeft gelopen en nu gezond in je armen ligt. Het verdriet wat je voelt, is de prijs die je daarvoor betaald.. Dat is normaal en de pijn zal wel zachter worden. Is de geboorte dmv de keizersnede wel 'fijn' verlopen? (Ik ben zelf twee keer natuurlijk en vervolgens twee ker dmv geplande keizersnede bevallen. Dus ik wist wat ik miste)
Ik heb ook een geplande keizersnede gehad ivm stuitligging en had hetzelfde gevoel. Deze week ben ik natuurlijk bevallen, maar ik heb dit niet ervaren als beter. Het is een beetje lastig uit te leggen, maar het kindje moet er hoe dan ook uit. Het is niet dat je dit zelf in de hand hebt of dat je bewust een prestatie levert. Ik heb het ondergaan en vond het net zo'n mooie ervaring als de keizersnede; het gaat om het eindresultaat. Grote voordeel is het veel snellere lichamelijke herstel en dat heeft ook invloed. Ik kan nu zelf voor mijn kindje zorgen zonder al te veel lichamelijke beperkingen.
Ja, ik heb dit gevoel zeker wel gehad bij m'n oudste. Naast de keizersnede, en een gecompliceerde zwangerschap, voelde ik me best wel mislukt zeg maar. Heeft echt even geduurd en een hoop herhalen dat we ondanks alles toch een prachtig jochie hadden, dat het gevoel minder werd. Daarentegen, bij de tweede, nu een half jaar geleden, heb ik de ontsluitingsweeen mogen 'proeven'... Heeft een half uur geduurd en toen vroeg ik vrijwillig om het scalpel... (hier stond de keizersnede wel gepland ivm stuitligging en eerste keizersnede, maar vliezen braken in de nacht, en weeen begonnen dit maal spontaan)... Niks zo veranderlijk als he... Sterkte in ieder geval.
Onze zoon is ook middels een spoedkeizersnede geboren. Ik wilde het eerst ook allemaal zelf proberen maar nadat onze zoon het benauwd kreeg en de ontsluiting niet vorderde werd er tot een keizersnede besloten. Op dat moment had ik zoiets van ik vind alles prima zolang alles maar goed gaat met die kleine. Mijn herstel erna ging eigenlijk heel goed en voorspoedig. Wel heb ik er de eerste weken na de geboorte moeite mee gehad dat ik het niet zelf gedaan heb maar als je dan verder denkt (en bij de na controle hoort dat ik het zelf niet gered had i.v.m. sterrekijker) dan weet ik dat ik het goed heb gedaan. Wel heb ik tijdens de na controle aangegeven dat ik het de volgende keer graag zelf wil proberen en ik ga het doen ook! Wat betreft die gemiste weeën, vergelijk het maar met menstruatiepijn maar dan veeeeeeeeeeeeeeeeeeel erger en iedere keer komt deze pijn terug en wordt steeds erger. Maar ik herken je gevoel wel.
Heel herkenbaar! Ik heb bij de eerste ook spoedks gehad, ontsluiting vorderde niet, 5u persweeën weg moeten puffen. Dus bij mn 2 zwangerschap was ik ook behoorlijk angstig! Dit gelijk bij de vk doorgegeven en in overleg ben ik met ongeveer 26 wkn voor een consult naar de gyn geweest om de volgende bevalling door te spreken. Toen is er gezamenlijk besloten tot een geplande keizersnede. Er waren genoeg medische gronden, maar ik had wel een gewone bevalling mogen proberen. Maar omdat ik daarzo angstig voor was wilde de gyn dit niet met mij proberen, ik moest er wel zelf achter staan. ik was juist heel erg blij met mn geplande keizersnede bij mn tweede! Ik herken niet de gevoelens van TS, maar juist omdat het nu verliep zoals het "hoorde". De eerste bevalling/spoedks was zo afschuwelijk, dus nu erg blij hoe mn dochter in alle rust ter wereld kwam!
Bedankt voor jullie reacties. Toch veel herkenning... Nee, helaas niet. Nadat mijn zoontje geboren was, is het verdovingsblok weggezakt waardoor ik ontzettend veel pijn heb gehad. Plus een aantal vreselijke dagen daarna in het ziekenhuis waar veel fouten zijn gemaakt door het personeel... Maar we zijn ontzettend dankbaar dat ons zoontje gezond en wel ter wereld is gekomen!
Ik heb ook een geplande keizersnede gehad, maar ik herken je gevoel totaal niet. Natuurlijk, een keizersnede is niet de meest ideale situatie, maar wat mij betreft ook zeker niet het slechtste scenario. Een natuurlijke bevalling is ook niet altijd een feestje, veel vrouwen moeten daar een stuk langer van herstellen dan ik van mijn keizersnede. In Nederland wordt de natuurlijke bevalling nogal geromantiseerd, maar dat kan natuurlijk ook vreselijk pijnlijk en heftig zijn en veel complicaties met zich meebrengen. Als ik de horrorbevallingsverhalen van sommige andere moeders hoor heb ik echt het gevoel dat ik geluk heb gehad. Uiteindelijk draait het toch vooral om het eindresultaat en ik ben supertrots op mijn lijf dat daar zo'n fantastisch mensje uit is gekomen.
Hier ook het gevoel dat het niet afgerond is zeg maar. Ik ben met 42 weken ingeleid en de bevalling tot aan het einde bereikt, anderhalf uur geperst maar tijdens de persweeën is hij gedraait tot sterrenkijker en kreeg hem er met geen mogelijkheid uit. Dus na 22 uur natuurlijke bevalling een spoedkeizersnee gehad en ik dacht er wel vrede mee te hebben maar naar mate de dagen voorderen en ik na denk over mn bevalling krijgt het een bittere nasmaak. Ben wel super blij dat hij er gezond en wel uit is gekomen maar dat gevoel van dat het niet af is, is wel aanwezig.
Ik herken het ook. Het gaat hier met ups en downs. Voor en dat ik net zwanger was, ging ik vanwege medische geschiedenis uit van keizersnede. Dit leek me wel 'prima', geen weeën, niet uitscheuren en vooral: niet over tijd lopen. Tijdens zwangerschap zei het ziekenhuis, waar ik bij gyn liep, dat het wel gewoon kon. Ondanks dat ik eerst schrok, raakte ik steeds meer aan het idee gewend en was ik er steeds meer klaar voor. Tot een week of 3, 4 voor de uitgerekende datum, toen ik bij mijn eigen arts kwam en vertelde dat ik toch gewoon zou bevallen. Hij zei dat we toch nog maar eens moesten heroverwegen... KLAP! Die kwam toch wel ff binnen, vooral als je hormonaal bent haha. Het was nog spannend, maar 1 week van tevoren was het duidelijk dat het idd een keizersnede zou worden. Achteraf heb ik me er compleet op verkeken, ik had het iets te positief ingezien, waardoor het nogal tegenviel. Dit heb ik de eerste weken echt zo ervaren. Ik had geen roze wolk, waar ik me vreselijk schuldig over voelde, en daardoor verdrietig was. De gentle sectio zelf was trouwens prachtig, het was 'gezellig' op de OK, ik kreeg mijn kleine gelijk en ook de bv liep gelijk perfect. Het lichamelijke tegenvallen opzich heb ik wel snel naast me neer kunnen leggen en ook het gebrek aan extreem geluk de eerste weken heeft een plekje. Maar nu, maanden later, komt het gevoel dat ik gefaald heb. Dat andere vrouwen sterker zijn dan ik. Dat ik geen echte moeder ben. Als ik denk aan mijn gezonde kleine, die ik 9 maanden met alle liefde heb gedgedragen, die het prachtig doet en die gek is op mama, weet ik dat ik geen slechte moeder ben. Ik doe mijn best en dat is het belangrijkst. Dat ze uit mijn buik gehaald is door de dokter, in plaats van door mij eruit geperst, is niet belangrijk. Ze is gezond, daar gaat het om! Okee beetje onsamenhangend verhaal haha. Komt er op neer: het komt goed met ons
Wel fijn om te horen dat meerdere dit gevoel hebben. Ik heb nog steeds het gevoel alsof het een soort falen van mijn lichaam is geweest en dat het niet af is... Ik ben met 38+1 begonnen met een ballon. De dag erna ingeleid en weeenopwekkers gehad. De weeen kwamen maar de ontsluiting bleef op 2 hangen. sávonds mocht ik kiezen of ik een kz wilde of de volgende ochtend verder wilde gaan met weeenopwekkers....in de hoop dat het s'nachts zelf zou doorgaan. Nou dat gebeurde niet, en dus de volgende dag weer aan de weeenopwekkers. Uiteindelijk is om 17.00 besloten dat het een kz zou worden, maar dat er geen operatieteam was omdat er nog een operatie bezig was. Na nog 2,5 uur wachten konden we uiteindelijk naar de operatiekamer en was mijn zoontje er binnen een kwartier. Maar ondanks dat we wel even aan het idee van de keizersnede konden wennen, voelt het nog steeds niet zoals ik het voor ogen had. Ik hoop dat als er een tweede zou mogen komen, dat ik dat wel op de natuurlijke manier zou kunnen bevallen
Hier om dezelfde redenen een geplande keizersnede gehad. Het voelde alsof ik moest kiezen tussen twee kwaden, keizersnede of stuitbevalling, beiden wilde ik liever niet. Wat ik nu het meeste mis is dat als andere moeders praten over hun bevalling ik geen idee heb hoe een wee voelt, hoe alles voelt. Iemand die natuurlijk bevallen is zal dan makkelijk zeggen: jeetje wees blij! Maar voor mij voelt het alsof je van moeder natuur die oergevoelens hebt gekregen dat je tijdens je zwangerschap voorbereid wordt om te bevallen (natuurlijk) en dat heb ik niet mee mogen maken. Het ergste om te horen van anderen vind ik ook dat ze denken dat we het zo makkelijk hebben gehad met een keizersnede, alsof dat niks voorstelt. Het gemis is er dus zeker ook hier, vanaf het moment dat ik wist dat het een keizersnede zou worden had ik er al moeite mee. Voornamelijk omdat ik weet dat m'n vriend maar 1 kindje wil (ik zou er graag 2 willen) dus zal ik nooit een natuurlijke bevalling mee kunnen maken. Dat maakt me nog verdrietig..
Ach wat rot voor je zeg, dan zit het echt allemaal tegen.. Dat helpt ook niet echt mee natuurlijk. Ik vond het ziekenhuis ook verschrikkelijk en stond d dag na m'n keizersnede dan ook al weer buiten. Niet geheel verantwoord, maar oh my.. echt niet te doen daar. Natuurlijk ben je dankbaar voor je zoon, dat is de grootste troost en waarvoor je alles doet. Voel je het alsjeblieft niet als falen, een keizersnede valt niet mee.. Ik beval heel veel liever natuurlijk, en dat was echt geen eitje voor me hoor. Maar m'n buik open laten snijden heb ik echt alleen maar voor m'n kinderen gedaan,tis gewone een grote operatie met een enorme bak pijn die nog zeker twee weken duurt.