En wederom weer helemaal eens met rozemarijke. Nu begin ik me trouwens ook af te vragen wat voor werk je precies doet joyce?
Oh ja hoor, ik zeg ook niet dat dat niet gebeuren kan! Sommige baby's slapen al uit zichzelf door als ze drie maanden zijn, sommige vinden dat drinken wel lekker 's nachts en gaan als het aan hun ligt door tot hun 3e, 4e, wat dan ook. Daar moet je dan inderdaad maar net zin in hebben als ouder, en het aankunnen. Ik bedankt hier vriendelijk voor. (nogmaals uitzonderingen daargelaten waar je het hebt over medische aandoeningen)
zucht.... We houden er over op, dat is niet de plek om onze verschillen over mijn visie/hulpverlening te bespreken. Zorg op maat bieden staat voorop maar wel vanuit een bepaalde methodiek. Verder komen ouders met de hulpvraag, die bedenk ik niet zelf. Zij geven aan dat ze willen dat hun kind gaat doorslapen. Ik heb veel tevreden ouders, dus ergens zal mijn methode en visie toch aanslaan. @suus wbt je vraag over wat voor werk ik doe; ik werk met jonge kinderen en hun ouders die bijv. een ontwikkelingsachterstand hebben, pddnos, adhd, gedragsproblemen, mishandeld zijn, etc. Vaak is het een combinatie van.
@Suus: helemaal vanzelf is denk ik lastig als een kind langere tijd nachtvoedingen heeft gehad. Bij Thirza hebben wij wel het besluit genomen te stoppen, maar ook aangesloten bij haar: eerdere keren dat we probeerden de nachtvoedingen eraf te halen, was het 3 kwartier tot een uur brullen en krijsen bij papa, (want uiteraard ga ik dan niet niet troosten, dat kun je op je vingers aftellen dat dat niet werkt). Om dan 3 kwartier later weer wakker te worden van de honger, (echt honger hier hoor, ik had de eerste dagen dat Thirza geen nachtvoedin kreeg ook behoorlijke stuwing). Deze keer hebben we het ingezet zo van: OK, alle medische problemen lijken nu onder controle, het lukt 'r overdag om voldoende te eten (en we zagen ook geen verschil meer in de aantallen nachtvoedingen of ze nou veel of weinig gegeten had overdag, terwijl daar eerder wel een verband in te zien was). Ze hing niet meer zo aan de borst, overdag dan dus vooral en ik had een week vakantie, dus zoiets van: als het toch veel wakker-zijn wordt, dan kan ik overdag wat bij proberen te slapen en hoef ik iig niet op m'n top te functioneren Maar goed, deze keer was het klaar met een paar minuutjes huilen bij papa. Eerste nacht werd ze daarna steeds na een kwartiertje weer wakker al, om dan na een paar minuutjes huilen bij papa weer in slaap te vallen, en vervolgens heeft ze doorgeslapen tot de ochtend. De 3 nachten daarna werd ze steeds rond 1 en 4 wakker en zagen we in de loop van de nachten steeds verbetering in de mate waarin mijn man nog moest troosten. Nacht 5 sliep ze door en heeft dat 4 nachten gedaan (duidelijk ook slaaptekort aan het inhalen toen) en sindsdien slaapt ze ongeveer de helft van de nachten door en de andere helft volstaat meestal een aai over haar bol. Thirza heeft altijd erg aan de borst gehangen, aan mij sowieso. Wij hebben dat altijd zo geduid dat ze door alle gedoe weinig ruimte had om zich te hechten aan meer dan 1 persoon. De gastouder was ook wel OK, dat is momenteel nog steeds onze enige oppasplek, maar na zo'n dag daar moest ze altijd bijtanken bij mij. Toen ze dat overdag minder ging doen, was dat voor ons dus mede een signaal om te zeggen: we kijken weer eens hoe het gaat. Tegelijk is dat wat mij betreft geen pleidooi om een kind nooit te laten huilen: als er medisch niets speelt, en er ook geen redenen zijn om aan te nemen dat een kind gewoon wat extra veiligheid nodig heeft, (en je zelfs misschien de indruk hebt dat je kind de regie in handen heeft, zoals bijv bij gedragsstoornissen zoals joyce die omschrijft), kan dat best goed zijn. Ik zou dat nooit doen door helemaal weg te gaan en je kind maar te laten, en hier hebben we het dus zo gedaan dat papa is gaan troosten en bij haar bleef tot ze weer sliep. @Joyce: met het risico dat je me vreselijk irritant gaat vinden, maar jouw houding kwamen wij dus bij zo'n beetje alle hulpverleners tegen. Er was maar 1 remedie, ook ondanks de medische klachten, en dat was laten huilen. Ja, leuk, maar dat werkte hier dus echt niet. En dan is het leuk als hulpverleners roepen dat ze zorg op maat bieden, maar dat bied je echt niet als je consequent van 1 visie uitgaat. Wij werden gewoon niet geholpen, ik moest met de vuist op tafel verdorie om een doorverwijzing naar de kinderarts te krijgen, (Thirza had eczeem, KMA, steeds oorontsteking), want we moesten gewoon laten huilen. Gelukkig was de kinderarts anders en wel open voor het feit dat niet elk kind dezelfde benadering nodig heeft. Het eerste wat hij ook zei was: Geen wonder dat dat kind niet slaapt, met die eczeem! Amen!!!! Uiteindelijk bij de KA niet zoveel gedaan met de oorontstekingen: die waren een tijd weg toen we op dieet gingen, maar kwamen op een gegeven moment weer minimaal maandelijks terug. Huisarts wilde wederom niet doorverwijzen en toen heb ik gewoon de KA gebeld. Zonder te zeggen dat ik het er met de HA ook al over gehad, was het daar gelukkig direct: niet normaal, ik verwijs je door naar KNO. Thirza is geopereerd, heeft nadien last gehad van doorkomende kiezen, hoektanden, 6e ziekte, van regel door onze vakantie. Maar toen dat allemaal tot rust dus was, kon ze wel door gaan slapen zonder nachtvoeding. Ik besef me dus ter dege dat ik een beetje een allergie heb opgelopen voor hulpverleners die gewoon maar zonder doorvragen roepen: laten huilen. En ik besef ook dat als er verder niets aan de hand is met een kind, dat dit een methode kan zijn. Maar ik ga dus wel de barricaden op als er geroepen wordt dat laten huilen altijd werkt. Dat is niet waar en heeft niets te maken met een verschil in visie. Ouders zoals wij worden binnen de hulpverlening (bijna) niet gehoord en onvoldoende tot ronduit slecht geholpen. Gewoon omdat hulpverleners massaal de laten-huilen-theorie tot heilig en boven elke twijfel verheven hebben. En dat doet zeer. En ik zou graag zien dat dat verandert, omdat hulpverlening daardoor sterk zou verbeteren. Want ik ben er inmiddels wel achter dat de nederlandse zuigelingenzorg aan meerdere kanten stevig rammelt! En, nog even als persoonlijke noot naar jou: je lijkt te niet te beseffen dat je met een zeer specifieke groep kids werkt en de resultaten daarvan, kun je helemaal niet 1:1 overbrengen naar andere groepen kinderen. Helemaal niet als kids met medische problemen kampen. Uit je eerdere posts begreep ik dat je daar mee van doen had, maar er is nogal een verschil tussen het werken met kids met gedrags- en psychische problemen en ontwikkelingsachterstanden, en kids met medische problemen! (En ik heb zelf ook gewerkt met de groep waar jij mee werkt, dus ik ken het verschil wel).
ha die rozemarijke, Nee hoor ik vind je niet verschrikkelijk irritant, maar wel een beetje Ik heb eigenlijk nergens geschreven dat je een kind maar moet laten huilen. Wat ik wel heb geschreven is dat wanneer je wilt stoppen met de bv `s nachts (op deze leeftijd) dat het een idee kan zijn, om ipv van te voeden papa te laten troosten en een knuffel aan te bieden met mama`s geur er aan. Zodat zij haar troost kan vinden in het knuffeltje als de troost van papa later minder nodig is. Ook heb ik geschreven dat wanneer je om welke reden dan ook denkt dat je kind echt nog voedingen nodig heeft, je als ouders zijnde moet proberen om daar grenzen aan te geven. Want bij 5 keer komen in de nacht is het lastig te ontdekken wanneer het troost is en wanneer voeding. Dus zet bijv de wekker om 14.00 en kijk of je kind dan wilt drinken en laat op de andere momenten dat je kind komt papa troosten. Probeer dus zelf de regie in handen te houden, hoe lastig dat ook is. Zo geef je je kind ook de mogelijkheid om overdag beter te kunnen eten. Verder hebben wij momenteel 2 kindjes op de groep met astma die daardoor problemen hebben met eten en slapen, dus de medische problematiek komt wel degelijk aan bod. De doelgroep die wij hebben is echt enorm breed. Mijn visie is zoals ik al meerdere malen heb aangegeven (maar blijkbaar niet helemaal overkomt) is dat je als ouders zijnde de eerste stap moet zetten bij verandering. En dat betekent niet dat je daarmee het probleem oplost maar wel dat je soms een klein stapje in de goede richting kan zetten. Vaak horen wij ouders zeggen: het probleem ligt niet bij ons hoor, het kind moet veranderen, wij doen alles goed. Zij zien de bevestiging dan ook in de positieve verandering die het kind dan maakt op de groep. Maar realiseren zich dan niet dat wij als behandelaars de eerste stap hebben moeten zetten. Ouders moeten in deze verandering meegaan en volhouden en dat is vaak heel lastig. Kijk ik ben als moeder ook anders dan dat ik als hulpverlener ben, je eigen kind gaat je veel meer aan het hart. Ik weet nog dat mijn oudste na 4 weken ziekenhuis weer thuis kwam en helemaal van de leg was en dat uite in niet willen eten. Dagelijkse kost op mijn werk, heel duidelijk geen strijd over aan gaan, komt vanzelf wel weer. Maar ik draaide compleet door, ik zat huilend aan tafel mijn dochter in bedwang te houden om er maar een half bakje yogurt in te krijgen die ze er vervolgens weer uitspuugde. Het hele eetmoment was een grote strijd geworden en dat had ik zelf gedaan. Maar mijn kind MOEST eten. Ik kon het niet meer zelf bedenken wat ik moest doen, ik had alleen maar in mijn hoofd dat ze moest eten. Op een gegeven moment na een week of wat, vroeg mijn man hoe doen jullie dat op je werk, waarop ik dus zei we maken er geen strijd van, we bieden het aan, willen ze het niet ook prima. Nou zei dan doen we vanaf nu dus ook. En 2 weken laten was het hele probleem opgelost. Zou me op mijn werk niet gebeuren, maar met mijn eigen kind dus wel. Als moeder zijnde zit je er soms zo in dat je niet meer objectief kan kijken. Ik wil daarmee zeggen dat je als moeder dus een heel ander beeld kan hebben van wat een ander ziet en zou doen. Daarom kunnen adviezen van hulpverleners soms ook zo apart overkomen. Want wie zegt nou, laat haar dan maar niet eten, of laat haar maar huilen. Tja iem. die niet zo`n band heeft met jouw kind zoals je dat als moeder hebt, iem. die er dus objectief instaat. Wil je dus verandering zien, dan zul je soms adviezen moeten uitvoeren die je erg moeilijk vind, maar die wel een goed resultaat geven. Leuk om nog even door te kletsen hoor, maar zullen we het anders prive doen, want we vervuilen heel dit topic
Oh nog even een kleine aanvulling, dat jij mij als hulpverlener niet goed vind overkomen kan heel goed kloppen. Ik zit hier op dit forum namelijk als moeder, die af en toe tips en adviezen uit mijn hulpverleners rugzak gooi. Maar ik schrijf ze op als moeder, en omdat ik als moeder veel meer met mijn gevoel lees en schrijf, komt het anders over als wanneer ik ze als hulpverlener zou opschrijven. Maar aangezien ik hier niet voor betaald krijg, zul je het dus met mij als moeder moeten doen.
Deskundig, deskundig? Wat maakt een mens deskundig? Ik ben moeder, DAT maakt mij deskundig. Wat Rozemarijke ook al zegt: je reageert nu wel heel star als 'hulpverlener'. Ik ben gewoon een invoelende moeder van een kind dat regelmatig wakker wordt en troost nodig heeft 's nachts en nee, hoe ik dat aanpak dat haal ik niet uit het zijn van pedagogisch hulpverlener (erg vergelijkend werkgebied als jij gehad), maar uit mijn gevoel, mijn zijn en daarom laat ik mijn kind niet huilen 's nachts en zichzelf troosten door een lapje stof. Heel fijn voor je dat jouw eigen kinderen/de kinderen waar je mee werkt dat wel kunnen, maar IK vind het voor MIJN KIND niet gezond. Die heeft veel meer baat bij troost van zijn mama dan van een plastisch voorwerp dat in zijn bed ligt. Als jij nou echt denkt dat mijn kind (ik zeg 'mijn' maar bedoel eigenlijk 'een') zich laat troosten door een lappie met mama's geur eraan, dan heb je het echt goed mis hoor. Ik ken de gedragtherapeut die dat heeft bedacht gelukkig niet. Kennelijk werk jij met dat soort kinderen maar een thuissituatie is echt heel anders dan die op je werk. Helemaal in een groep waar niet de eigen moeders aanwezig zijn, daar kan dus ook geen live borst worden gegeven 's nachts en is er geen tijd voor 1 op 1 aandacht. Ik begrijp dat er op zulke momenten met een speentje of knuffeltje gewerkt word. Maar werk jij in 24/7 groep of kom je bij de mensen thuis, ook 's nachts? Maakt ook niet uit; vergelijk alsjeblieft jouw werksituatie niet met de thuissituatie van een kind dat meermaals per nacht wakker wordt en troost nodig heeft! Een betere troost dan papa of mama-troost bestaat niet, daar word een kind alleen maar beter van en niet slechter, zoals jij doet overkomen.
Joyce, ik wilde even zeggen dat ik begrijp wat je bedoeld, zowel wat je schrijft als deskundige als dat wat je schrijft als moeder. Jammer dat je zo wordt aangevallen, het is maar net hoe je iets leest... Wat is er trouwens in vredesnaam mis met een speentje of een koekeltje?? Er wordt toch niet beweerd dat een speen of koekel de moeder kan vervangen?? Onze zoon wordt ook regelmatig wakker als ik hem lief en zacht toespreek en zijn speentje in zijn mondje doet en zijn doekje tegen zijn gezichtje leg slaapt hij 9 van de 10x weer heerlijk verder. En soms heeft hij meer troost nodig en dan neem ik dat heerlijke warme lichaam tegen me aan en troost ik hem... Als ik het verhaal van TS lees, dan is dat in mijn ogen geen "normale"situatie. 5x voor een voeding snachts. En dan neig ik ook naar gewenning...Maar ik ben maar gewoon moeder en geen deskundigen. TS, onze zoon heeft tot 5,5 maand bij ons op de kamer geslapen (wel in zijn eigen bedje) Met veel pijn en moeite heb ik hem vanaf toen wel op zijn eigen kamertje laten slapen. Hij kwam toen hij nog bij ons lag 2x per nacht voor een voeding en zodra hij op zijn eigen kamertje lag had hij dus geen voedingen meer nodig. Hij wordt af en toe nog wel wakker maar niet meer voor eten. Had ik mijn gevoel gevolgd dan had hij nog steeds bij ons op de kamer gelegen, omdat IK daar zo van genoot...Maar dan had hij waarschijnlijk nog steeds snachts gedronken... Misschien is het een idee om toch proberen je kindje in het eigen kamertje te laten slapen... Ik hoop echt voor je dat je snel een manier vind die voor jullie werkt, want dit klinkt echt rete zwaar voor je... Heel veel succes
Oja, ik ben ook niet van het laten huilen van een kindje...Ik ben daar te soft voor helaas. Ik heb pas een boek gelezen en daar vond ik een manier die mij heel erg aanspreekt. Zodra je kindje wakker wordt en gaat huilen, even aankijken of hij/zij vanzelf stil wordt (bedoel dan geen 5 minuten, mijn zoon heeft ook af en toe dat hij wakker schrikt maar zich weer vanzelf binnen een minuut in slaap mompelt) Wordt het kindje niet vanzelf stil dan naar het kamertje gaan kindje oppakken en troosten, zachtjes fluisteren in het oortje... zodra het kindje stil is het terug leggen in het bedje. Mocht het weer gaan huilen dan weer van voor af aan. De auteur van het boek heeft dat bij een kindje de eerste nacht wel 34x moeten doen, maar de tweede nacht nog maar 20x en de laatste nacht nog maar een paar keer... Ik weet niet of ik het precies zo opschrijf zoals het in het boek stond, maar de grote lijn klopt. Ik vind het een fijn idee dat je je kindje niet hoeft te laten huilen. Het kost wel wat energie, maar ik geloof wel dat het werkt... Hoop niet dat ik hierop aangevallen wordt, het is iets wat ik gelezen heb, waar ik me kan vinden, wil dus niet zeggen dat het de manier is!!! XX
Dat kan zeker een manier zijn voor een heel jonge baby die net gedronken heeft, een schone broek heeft en geen pijn of ongemak heeft verder. Maar zelfs daar was ik te soft voor; om mijn kind 34x te laten huilen... Een jonge baby wil gewoon tegen zijn warme mama aanliggen, daarom huilt het naar mijn idee (poepbroek en andere ongemakken dus uitgesloten). Bij een kind ouder dan een jaar werkt dat niet meer zo. Als die huilend wakker worden 's nachts is er vaak meer aan de hand (hier althans wel, als er niks aan de hand is, slaapt hij door). Hij kan ook steeds beter aangeven wat er is, dat is wel fijn.
Jeetje wat reageer jij toch ontzettend fel op mij. Waarom? Hetgeen wat ik namelijk heb geschreven is niet hetgeen wat jij in je hoofd lijkt te hebben zitten. Ik heb namelijk nooit geschreven dat je een kind maar moet laten huilen `s nachts. Ik ben juist voor troosten als een kind verdrietig is. Wat ik wel heb geschreven is dat alle kinderen `s nachts meerdermalen per nacht worden. Kinderen met een goed slaapritme draaien zich zonder te huilen weer om pakken hun knuffel en slapen verder. Kinderen met een wat moeilijker slaapritme gaan huilen omdat ze niet zelf in slaap kunnen komen. Bij troostvoeden is de reden dus heel duidelijk waarom ze niet zelf in slaap kunnen komen.... Als jij het als moeder geen enkel probleem vind om meerdere malen uit je bed te moeten dan is er (behalve dat het voor je kindje vervelend is om steeds te moeten huilen) geen reden tot drukte. Maar zou het als je niet heel eerlijk naar jezelf toe bent niet veel fijner voor jouw en je kindje zijn als hij `s nachts gewoon lekker doorsliep? Ik ben als hulpverlener vergelijkbaar met de moeder die ik ben. Maar ik ben wel objectiever als hulpverlener. Ik laat me minder leiden door mijn emoties. Als mens ben ik inderdaad niet soft. Maar dat betekend niet dat ik kil en hard ben. Ik ben wel erg consequent, maar geef tegelijktijd heel veel liefde tijd en aandacht aan mijn meiden en de kinderen op mijn werk. Tevens maak ik heel veel fouten als moeder, maar minder als hulpverlener. (ik weet in mijn achterhoofd vaak heel goed wat ik moet doen, maar om er zo na te handelen is thuis soms best heel lastig) Je moet niet vergeten dat de ouders die bij ons komen met de handen in het haar zitten en veelal helemaal op zijn. De kinderen laten enorme gedragsproblemen zien. Dat vraagt om een hele drastische aanpak. Wij werken vanuit een positieve aanpak. Ik ben van mening dat kinderen groeien op complimenten, positieve aandacht en veel nabijheid. Ook komen wij thuis bij de ouders, dus ik zie ook hoe het er thuis aan toe gaat. (de kinderen zijn van 9.00 tot 15.00 bij ons, maar daarnaast geven wij ook ouderbegeleiding, dit is op de groep, maar dus ook thuis) Maar omdat de kinderen van mijn werk niet mijn kinderen zijn kan ik heel objectief naar de situatie kijken. Omdat ouders heel graag willen dat de situatie of het gedrag veranderd pakken ze alle hulp met beide handen aan. Juist omdat ouders er voor de 100% voor gaan (mits ze geen verstandelijke beperkingen hebben of andere zaken die voor tegenwerking kunnen zorgen) boeken we vaak goede resultaten. Het is maar net hoe graag je iets wil.... Opvallend is dat jij erg reageert voor wat voor jouw gezin prettig is, voor jouw werkt troostvoeden, fijn! Maar TS gaf aan dat zij graag af wilde van de slapeloze nachten. Nmi zou het een raar advies zijn als ik zou zeggen lekker door blijven gaan met de borst aanbieden, terwijl het heel duidelijk lijkt te zijn dat daar het probleem ligt. @Zoe: hahhaha ik dacht al dat ik russisch had geschreven!
Sorry Joyce, maar jij bent minstens net zo fel dan. Je vraagt waarom, ik zal je uitleggen waarom ik me blijf irriteren aan wat jij zegt over troost, lapjes en weer in slaap komen. Dat zal dan wel wederzijds zijn, maar ik snap niet waarom jij zo tegen nachtvoeden en troostvoeden bent, want daar wordt niemand slechter van. Maar ik zal voor de goede orde dan ook uitleggen waar ik me aan blijf irriteren en zal dan eigenlijk tegen mijn zin in wat dieper ingaan op onze persoonlijke situatie. Ik trek het mij aan dat jij het troostvoeden afdoet als onzin, want 'een kind is wel te troosten of tevreden te stellen met een lapje stof met de geur van de moeder eraan'. Volgens jou draait een normaal kind zich om en slaapt weer verder. Heb ik dan een abnormaal kind? Ben ik dan een abnormale moeder? Nou ik dacht het niet! Jij zegt in feite dat ik mijn kind maar laat huilen, omdat ik altijd kom en dat dat vervelend voor hem is. Dat gaat mij echt veel te ver en met dat soort harde praat kom je op mij niet over als een bewogen moeder, maar als een stugge hulpverlener. Ik ken die wereld en ben blij dat ik niet meer inzit. Ik ben een voorstander van 'bewogen ouderschap' en zoveel mogelijk liefde en aandacht geven aan je kind, ook 's nachts. Ik klaag niet over de nachtvoedingen, ik geef ze met liefde. Ik heb een heel gevoelig kind met diverse gezondheidsklachten. Als hij zich goed voelt, slaapt hij perfect en horen wij hem niet 's nachts. In slaap vallen, gaat trouwens altijd perfect; hij huilt dan nooit, hij gaat tevreden slapen. Maar als hij zich niet lekker voelt, dan komt hij 's nachts en is er dus daadwerkelijk wat aan de hand. Vaak is dat pijn of niet lekker zijn. Onze zoon is geen kind dat steeds wakker wordt en wakker ligt. Als hij een slechte nacht heeft, dan komt hij max. 2x per nacht en dan kan hij pas weer na 3 kwartier/een uur weer verder slapen. En ja; hij krijgt dan eigenlijk altijd de borst. Sinds een paar maanden gaat papa eerst naar hem toe en die gaat dan kijken wat er aan de hand is (papa gaat sowieso altijd als eerste naar hem toe zodat ik kan blijven liggen, maar hij kijkt nu eerst of hij hem kan troosten in plaats van hem meteen bij mij te leggen), maar wat ik dus al zei; zoonlief wordt niet wakker omdat hij zijn speen en tuttellap kwijt is. Na ongeveer 5 a 6 uur horen wij onze zoon zich omdraaien, dan horen we gebonk in zijn bedje. Dan murmelt hij wat. Ik kijk dan met een half oog op de klok en draai me weer om, net als hij dat doet. Ik was een moeder voor alle kinderen die ik geholpen heb. Ik was 'te goed' zoals ik altijd hoorde, maar is te goed nog goed als het je kapot maakt? Want ik nam mijn werk mee naar huis en kon thuis mijn zorgen over bepaalde kinderen niet laten vieren. Ik kreeg een burnout en ben helemaal opgebrand, klaar, finito, vizier op de toekomst. Ik kon ook objectief handelen, dat moet je, dat is je werk, maar onder de oppervlakte deed het pijn. Pijn dat het systeem niet goed werkte, pijn dat ik kinderen niet 24/7 in de gaten kon houden en los moest laten. Op gegeven moment kon ik de dingen helemaal niet meer loslaten en kwam het allemaal te dichtbij. Dan maar helemaal niet en dat is een goede keuze geweest. Ik heb daarna nog als beleidsbepaler en trainer gewerkt. Wel nog mensenwerk, maar geen inhoudelijke zaken meer. Op een forum wordt hoor en wederhoor gegeven, daar gaat het om. Als iemand een vraag stelt en krijgt 1 antwoord en het topic gaat weer dicht, dan is het geen forum. Zoveel mensen zoveel ideeen en dat is juist het interessante eraan. Ik vind het prima als mensen andere ideeen erop na houden, even goede vrienden, maar ik kan me niet helemaal vinden in jouw handelswijze aangaande het nachtelijke wakker worden (en ook niet dat je wel doet overkomen dat jouw manier van handelen daaromtrent de juiste is omdat je dat weet en ziet als hulpverlener) en erg afwijken van de mijne (ik zeg dus niet dat hij fout is) en daarom vertel ik graag ook mijn verhaal. Fijne dag verder.
Ik vind je stukje deze keer veel minder aanvallend en veel prettiger lezen. Ik irriteerde me er inderdaad aan dat je zo op punten leek te hameren die ik niet zo had opgeschreven. Maar goed weet van mezelf ook wel dat ik moeite heb om soms zaken zo op papier te krijgen zoals ik ze in mijn hoofd heb. Ik vind je helemaal geen abnormale moeder hoor, integendeel ik vind het juist knap dat je alles zo in het belang van je kind stelt. Het lijkt dat je kind bij jullie helemaal voorop staat en dat vind ik mooi. Troostvoeden is niet mijn ding. maar ik begrijp best dat het voor sommige heel fijn kan zijn. Het is een mooi middel voor een goede hechting. Maar omdat TS aangaf dat ze van de slapeloze nachten af wil, gaf ik aan dat ze dan het beste kan stoppen met de nachtvoedingen. Kijk, tuurlijk staat het belang van mijn meiden voorop, maar daarnaast staat ook mijn belang. Ik ben bijv. een draak als ik slecht geslapen heb. Als mijn meiden om welke reden dan ook een slechte nacht hebben gehad, dan kijk ik minder naar wat de reden daar achter zit, maar meer naar hoe gaan we dat oplossen. Ik denk dat wij beide gewoon hele ander vrouwen zijn en anders in het leven staan. Als ik bijv kijk naar alle zorgelijke situaties bij ons op het werk dan doet mij dat ook pijn, sommige kinderen zou ik het liefst mee naar huis willen nemen. Maar ik ben daarnaast ook van mening dat hoe slecht ouders het ook doen er altijd wel iets goeds te vinden is en dat geeft mij hoop dat ouders het in wezen wel graag goed willen doen. Daar probeer ik op voort te borduren en dat maakt dat ik het naast me neer kan leggen als ik de deur van mijn werk achter me dicht doe en hoop voor morgen heb.
Maar dat betekent niet dat je het in alle gevallen maar af kunt bouwen op het moment dat jij dat wilt. En dat lijk je in eerdere stukken wel aan te geven... Dat jij er niets mee hebt, ja, dat kan. Maar let wel op dat je daarmee je objectiviteit niet verliest. Ik vind je erg klinken als een hulpverlener die heeft geleerd dat troostvoeden niet OK is en dat afbouwen altijd maar kan. De praktijk heeft bij ons, zoals ik in dit topic al wel vrij uitgebreid heb aangegeven, anders uitgewezen. Soms is dat zo. En voor een bepaalde groep ouders die in hetzelfde schuitje zitten als bijvoorbeeld Zogelukkig en ikzelf, zou het echt fijn zijn als je je blik dan iets breder kunt richten, want ik krijg niet het idee dat je dat doet en dat je persoonlijke voorkeur je hulpverlenersvisie bepaalt...
Als eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb gewoon echt een andere mening en dat staat los van mijn objectiviteit. Elke situatie, kind en ouders zijn anders en daarom zal mijn advies ook elke keer anders zijn. Maar als ouders naar mij toe komen met de vraag dat ze van de slapeloze nachten afwillen dan ga ik met ouders daar naar proberen toe te werken. Bij sommige geef ik als advies dat ze misschien kunnen proberen om cold turkey te stoppen en bij andere ouders gaat het in kleine stapjes. Kijk en als ouders een kindje hebben met een verstoorde hechting dan zal mijn advies niet zijn stop maar met troostvoeden. Ik zal daarintegen nooit adviseren begin maar met troostvoeden, omdat ik vind dat mama of papa dat zelf beter kunnen dan haar (.)(.)
Nee, maar alsnog beginnen daarmee, dat zou ook nooit mijn advies zijn. En ik heb je eerder niet gehoord over dat stapsgwijs: dat klinkt ook al heel anders...
Thanks trouwens voor de felicitaties. We hopen dit keer op een kindje dat minder gezondheidsproblemen heeft
Dank je! Hier hebben wij een dramanacht achter de rug met een zeer overstuur mannetje dat heeft wakker gelegen van 03.00 tot 06.30 uur! De enige keren dat hij rustig was, waren die twee halve uren aan de borst; wat kwam hij ervan tot rust en wat had hij kennelijk ook een honger (ik weet wanneer hij lekker hangt of goed doorklokt). Zoonlief kan nog niet goed aangeven wat er is en soms staan ook wij voor een raadsel. Natuurlijk ben ik gebroken nu en heb een bonkende koppijn, maar ik blijf dit wel doen zolang hij het nodig heeft. Kom ik weer hoor: dit had je echt niet opgelost met het aanreiken van een speentje of tuttellapje. Je zegt dat troostvoeden persoonlijk niet jouw ding is. Ik vraag me af welke adviezen je aan je clienten zou geven als het WEL je ding zou zijn. Zo is objectiviteit een moeilijk begrip!
Die borsten maken anders wel deel uit van die mama he! Vrouwen hebben nu eenmaal niet alleen borsten om echte honger mee te stillen. Daarom is borstvoeding geven ook zoveel meer dan hongerige buikjes voeden. Mijn kind heeft vaak mamahonger en die stillen we op dat moment niet met de liefde van papa of het aanreiken van een lapje of speentje. Hij wil dan bij zijn mama liggen: "mamaaaaaa" en dan is het goed en dat doet mij goed.