Kent iemand dit? Mijn zoontje (bijna een jaar) lacht werkelijk waar naar iedereen. Als ik in de supermarkt loop of ergens anders dan zoekt hij ook met iedereen contact om vervolgens breed uit te lachen. Mensen vinden dit leuk en gaan dan ook tegen hem praten komen dichtbij en aaien op zijn wang. Laat hij dit dan absoluut niet leuk vinden zodra men dichtbij komt duikt hij verlegen weg en vind het helemaal niet fijn als men aan hem zit, kijkt echt men grote ogen slaat weg of duikt weg. Ik vind het zo apart dat hij wel contact zoekt en gelijk naar iedereen lacht maar zodra men dichtbij komt dit echt niet tof vind. Soms denk ik wel eens dat het een manipulatieve lach is. Hij komt zo over als een allemans vriendje maar is dit niet. Ik snap dat mensen gelijk naar hem toe buigen want hij lacht immers heel lief. Is dit voor iemand herkenbaar? Dat je kindje naar iedereen lacht en contact zoekt maar eigenlijk liever iedereen op afstand houdt. Het is zo tegenstrijdig.
Dat doet onze kleine vriend ook! Heel lief lachen en als ze dan dichtbij komen wegduiken. Over het aanraken van hem kun je ook wat van zeggen hoor als je het niet wilt... Heb ik wel al eens gedaan hoor! Wordt er soms namelijk knettergek van dat wildvreemden aan hem gaan zitten. Doe ik zelf toch ook niet!!!
Dat is heel normaal en een goede eigenschap. Je hebt een vriendelijk manneke. Hij doet gewoon vriendelijk maar velen kunnen er niet tegen als mensen te dicht aan hun gaan plakken. Ik ook niet. Ik zeg mensen ook goededag maar ze moeten me niet komen aaien
Wij waren ook eens aan het wandelen en er liep een oud vrouwtje. Zoontje lachen en zwaaien en toen ze haar hand wilde geven dook mijn zoon heel verlegen weg. Toen zei dat vrouwtje dat dat heel goed is en dat dat het best ook zo blijft. Dan heb je ook minder kans dat ze meegelokt kunnen worden bij mensen met slechte bedoelingen. Vriendelijk zijn is goed maar je moet mensen ook niet zomaar vertrouwen.
Doet mijn dochter ook hoor, toch een beetje de kat uit de boom kijken, of verlegenheid. Zodra mensen dan weer weg lopen gaat ze als een malle staan zwaaien naar ze haha. <3
Herkenbaar hoor! Mijn dochter is nu 2,5 en spreekt zo wildvreemden aan met een heel verhaal, geeft op veel vragen ook mooi antwoord, maar soms wordt het haar kennelijk te 'close' en duikt ze ineens achter me weg Met een grote grijns, dat wel. Haar manier om duidelijk te maken dat iemand bv te dichtbij komt (bv aan haar haar zitten ofzo).
Herkenbaar niets geen raar iets. Ik ben ook vriendelijk maar als ze te dichtbij komen vind ik dat niet fijn en doe ik kortaf Kijkt me alleen maar fijn dat kindje reageert op mensen die te dichtbij komen.
Vind het ook totaal niet erg, mijn zoontje mag tegen iedereen vriendelijk zijn maar hoeft vreemden niet gelijk te vertrouwen. Vind het ook wel schattig vooral als hij in mij wegduikt. Alleen dat men gelijk aan hem zit vind ik wel eens vervelend. Zeg dan ook "aanraken vind hij niet zo fijn" of met een gekke bek "oeii niet te dichtbij dan wordt mijn mannetje verlegen "
Doen een heleboel kinderen Ik vind het niet tegenstrijdig: in de veilige nabijheid van mama kan er tegen een hoop mensen op afstand gelachen worden, maar als ze te dichtbij komen, is het minder leuk en duiken ze idd weg.
Het hoort ook echt bij het ontdekken van sociale omgangsvormen etc; ontdekken dat mensen reageren op wat jij doet, dat mensen verschillend reageren etc. En dat aftasten en ontdekken is natuurlijk best spannend soms Niets fijner dan even achter mama kunnen schuilen op zo'n moment.