hallo allemaal, ik moet ff mijn verhaal kwijt. ik raakte zwanger van mijn vriend in het begin van onze relatie we waren op dat moment beide op werk vakantie , nadat alles van mij gestolen was geld etc. op een feest stelde hij voor na canada te gaan waar hij eigelijk woonde ik deed dat want kon geen kant op . ik voelde me constant niet goed , maar was in zware ontkenning... toen na 3 teste erachter dat ik echt zwanger was .... 7 weken ! alles ging goed maar was niet verzekerd dus ging naar een midwife en moest dus alleen de echoos betalen. met de 19 weken echo zeiden ze dat het duidelijk een jongen was ...we waren zo blij. ze zeiden de midwife belt je over de resultaten over een week. volgende dag belde de midwife op ...ik wist dus dat er wat mis was . ze vertelde dat ons zoontje erg ziek was en waarschijnlijk niet levensvatbaar was. me wereld storte in....ik kroop in elkaar heb 24 uur ongeveer gehuild zonder te slapen of eten heb me moeder gebeld want was in een vreemd land dus had niemand. na dat telefoontje met me moeder zat in op de bank ...in een trance en heb 4 dagen nix gedaan geen eten slaap een douch ...nix na meerdere screenings kwamen ze erachter dat ons zoontje een zware aandoening had van spina bifida (open ruggetje) en vocht ophoping in zij hoofd waardoor zijn hersenen niet konden groeien , de neuroloog zij ons dat hij compleet verlamt zou zijn na de bevalling en niet kon denken , ni3eteens zou weten wie wij zijn . dat was geen optie ...dus na veel onderzoeken ben ik alleen naar aruba gevlogen omdat ik daar verzekerd was en omdat alles veel geld had gekost kon mij vriend niet mee. daar nog meer onderzoeken gehad en uiteindelijk de moeilijke beslissing gemaakt van de bevalling inleiden. de eerste hormoon pil voelde alsof ik mijn baby vermoorde . ze zeiden dat het 2 tot 4 pillen nodig had voordat de weeen zouden beginnen , maar dat was niet zo . na 25 pillen en een week later brak mij water en moest ik na het ziekenhuis. omdat hij nog steeds niet kwam moest ik aant infuus voor infectie gevaar. lag ik daar alleen zonder me vriend , moeder of vrienden , na nog een keer 4 dagen begonnen de weeen inmiddels 35 hormoonpillen later na 68 uur weeen kwam mijn zoontje met 23 weken, zusters en doctoren kwamen uit alle hoeken . hij was helaas op slag dood , ik heb hem nog even gezien en hij was zo perfect dat ik nog steeds niet kan geloven dat dat ding in zijn nek alles heeft vernield, onze dromen alles weg. ze hadden geen plek om meteen gecurriteerd te worden dus moest 2 dagen wachten zonder eten drinken etc lag volgend de zusters 2 dagen wakker maar dat herriner ik niet toen na de OK voor cur. en toen ik wakker werd op de kraamafdeling was ik zo intens verdrietig. belde me tante op me te komen halen na 4 dagen bij haar thuis belde ik het ziekenhuis op dat ik hem tog niet daar kon laten en ze hadden hem opgebaard int ziekenhuis hem hem nog ff vastgehouden en dat was erg moelijk want zijn huid was al aant loslaten. Vanaf daar wqas ik alleen maar bezig met de begrafenis regelen ...alles , kon het niet beatlen dus moest een instantie om hulp vragen. ik heb uiteindelijk zijn kistje zelf de begraafplaats opgedragen en hem alleen begraven. achteraf niet goed geweest want kan het met niemand dalen een dag later ben ik trug naar canada gevlogen na me vriend . dat is nu bijna 2 maanden geleden en het gaat erg stroef tussen ons ...veel verwijten die niet eerlijk zijn ....\ het is een lang verhaal maar moest het ff van me af schrijven. Ik mis hem nog elke dag
Och meid, wat een verhaal. dat je dat in je eentje hebt moeten meemaken. Heel veel sterkte met het verlies.
oh wat erg wat je heb meegemaakt en helemaal vervelend dat je alles alleen heb moeten doen. De eerste stap naar verwerking heb je al gezet om hier je verhaal op te schrijven, het komt goed en alle emoties die je nu voelt zijn normaal. Praat met je mannetje en probeer samen nog afscheid te nemen zodat jullie samen verder kunnen. Geef het de tijd. Knuffel
Heel veel sterkte, als je wil praten ook prive, kan altijd hoor. Dat van die verwijten is heel herkenbaar.
wow meissie wat heb jij veel meegemaakt, vreselijk. Heel veel sterkte met het verlies van jullie kleine ventje. *knuffel*
Wat vreselijk en intens verdrietig zeg Ik wil je toch wel feliciteren met jullie zoontje Je bent mama geworden! Helaas is jullie zoontje niet bij je in levende lijve, maar wel voor altijd in je hart! Sterkte....en praat veel met elkaar...ik hoop dat jullie er sterker uitkomen.
jeetje wat heb jij een moeilijke tijd zeg, en het ook nog eens alleen gedaan, wat ontzettend moeilijk.! Ik wens je ontzettend veel sterkte en kracht voor de aankomende tijd. en probeer zoveel mogelijk met je vriend te praten idd, het is voor beiden erg moeilijk, hoop dat jullie het gevoel bij elkaar kwijt kunnen.. Liefs Chantal
Jeetje meid wat een vreselijk verhaal. En dat je dat allemaal alleen hebt moeten door maken. Vreslijk!! Heel veel sterkte de komende tijd. En blijf praten...!!
Pfff wat een vreselijk verhaal zeg! Ik ben ook een zoontje verloren, wel eerder, met 16 weken. En ik was (ondanks dat t veel sneller ging en spontaan gebeurde) ook helemaal alleen, dus ik weet wel een beetje hoe je je moet hebben gevoeld. Hele dikke knuffel!
Ook namens mij enorm veel sterkte! Ik zit hier echt met kippevel, hier zijn gewoon geen woorden voor!