De allerbeste vriendin van mijn dochter gaat verhuizen... Ze kennen elkaar al hun hele leven (10 jaar dus) en zijn echt de beste dikste maatjes. Mijn dochter was zoooo verdrietig toen ze het hoorde, het brak echt mijn hart... Heeft iemand van jullie dit wel eens meegemaakt en hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ik vind het echt hartverscheurend... kan wel janken...
Lekker meejanken! En daarna denken in oplossingen. Ik heb het als ouder niet meegemaakt, wel als kind twee keer. De een verhuisde naar een ander deel van Nederland, de ander naar het buitenland. Heb met beide nog jaaaaaren geschreven en ging bij het vriendinnetje in Nederland regelmatig logeren en zij bij mij. Bij het meisje dat naar het buitenland was verhuisd ben ik ook een keer wezen logeren.
Ja dat meejanken heb ik inderdaad al gedaan... Ik vind het echt zo sneu voor haar... Ze zei gisteren: dan ben ik helemaal alleen... (ze is enig kind dus dat zal er ook wel mee te maken hebben...) en ze was zo boos...
Het is nog niet bekend wanneer ze gaan verhuizen, maar dat het gaat gebeuren staat vast. Telefoon hebben ze inderdaad en ze appen en bellen nu al de hele dag (terwijl we zo ongeveer naast elkaar wonen...) Het is meer dat mijn dochter nu nog niet beseft dat er wel iets veranderd maar dat er ook heel veel dingen hetzelfde (kunnen) blijven... Ze is alleen maar heel verdrietig en boos dat ze weg gaat...
Hoort erbij, als ze verder in het rouwproces komt (daar kun je het immers wel mee vergelijken) verandert dat wel. Geef haar een dagboek anders dat ze het verdriet kan opschrijven en verder afleiden en op een gegeven moment ook zeggen: nou is het klaar met je boosheid, ik snap je verdriet maar mama kan hier ook niets aan veranderen: kom we gaan samen even een ijsje halen bij de snackbar
Ja je hebt gelijk hoor @GroeneBomen het is meer dat ik het zo hartverscheurend vond hoe ze verdrietig was. Vandaag heeft ze er nog niet over willen praten...
Hoe ver gaat ze verhuizen? Misschien even kijken hoe lang het rijden is, en leuke dingen samen plannen zo lang het nog kan.
Niet achterlijk ver, denk max 30 minuten rijden. En inderdaad samen dingen plannen kan zeker nog steeds en zal ook gaan gebeuren. Maar de eerste schrik is zo heftig. Ze zijn echt altijd samen...
verschrikkelijk he.. als ze wat groter zijn zeker -dan wordt het verdriet veel serieuzer... als ze wat verder is, is het misschien leuk om te kijken wat er in de buurt daar te doen is- wat nu haalbaar is om vanaf die locatie te gaan doen met haar vriendin. Maar voor nu.. heftig om te zien hoor.
Ik zou blijven benadrukken dat ze contact kunnen blijven houden. Ze kunnen bellen, mailen, skypen/facetimen, misschien zijn er games die ze online samen kunnen spelen... logeren in de vakanties. Het hoeft echt geen afscheid voor altijd te zijn. Ik heb het zelf gehad toen ik 12 was. Ik was ook enigskind en ik hing echt heel erg aan mijn vriendin. Het was een hele moeilijke tijd, maar achteraf gezien was het misschien wel goed voor mijn ontwikkeling; ipv 1 allerbeste vriendin , kreeg ik meerdere vriendinnen in de plaats. Ik heb wel altijd contact gehouden met mijn vriendin, altijd schrijven, bellen, later skypen. Inmiddels woont ze in een ander land en we hebben nog steeds dagelijks appcontact. Deze zomer gaan we hen weer bezoeken. Toen mijn vriendin verhuisde hadden we samen een heel afscheidsfeest gehouden, ik had een lang gedicht en een knutselwerk en kadootjes... dat hielp mij heel erg. Misschien is zo’n ritueel ook iets voor je dochter?
Ja ze hebben zelf al bedacht dat als ze weg is ze elke dag gaan facetimen... Het komt uiteindelijk wel goed en ze heeft gelukkig nog heel veel meer vriendinnen, maar deze is het speciaalst. Ik hoop ook echt dat het zo blijft, ook als ze niet meer hier woont... Maar het is inderdaad precies wat @Athina zegt: zo heftig om te zien hoeveel verdriet ze ervan heeft.
Mijn dochter haar bff ging ook verhuizen, emigreren zelfs..... Na een half jaar tranen etc werd toch wel duidelijk dat dit het beste was, wat mijn dochter was overkomen. Ze bloeide helemaal op, heeft nu meerdere vriendinnen. Die bff van haar had zo'n grote vinger in de pap, ook op school dat ze nu nog amper facetime en nog steeds wil zij dat mijn dochter bepaalde dingen doet, bemoeit zich met onderlinge ruzies etc terwijl ze op 5000km afstand zit.
Hm, maar dat is helemaal niet het geval hier. De bff is juist een schatje, een betere vriendin kun je je niet wensen En het is ook echt niet de enige vriendin van mijn dochter, maar wel haar beste....
Oh.. zo herkenbaar. De beste vriendin van onze dochter gaat ook verhuizen en dus ook naar een andere school. De meiden zijn allebei vreselijk verdrietig. Ik ook eigenlijk wel, want ik ben inmiddels ook op haar gesteld. Ik denk dat het met onze dochter wel goed komt. Ze heeft meerdere vriendjes en vriendinnetjes en ze is erg sociaal. Maar goed, dat kan ze zelf nog niet overzien natuurlijk. Vriendinnetje blijft in dezelfde stad. Wat onze dochter wel hielp was dat ik zei dat dezelfde middelbare school eventueel wel een optie zou kunnen zijn. Zullen ze allebei wat verder moeten fietsen, en geen idee of ze daar over 2 jaar nog zo over denken, maar voor nu was dat een geruststelling . Verder afgesproken dat ze 1x per maand kunnen logeren. En veel appen natuurlijk
Inderdaad, zo denk ik ook dat het gaat hoor. En het lijkt nu naar een paar dagen wel in te dalen. Het duurt ook nog wel even voor ze echt weggaat... Het is inderdaad dat het zo lastig is voor hen om het te overzien en dat het echt niet het einde hoeft te betekenen...