Kom ik weer aan met mijn gezeur hoor. Ik twijfel en twijfel en twijfel enorm over een tweede kindje. Eerste is mbv mmm gekomen en we zijn nu zeer gelukkig met z'n 3-en maar ivm leeftijd moeten we nu toch echt de knoop doorhakken. Daarom ben ik zo benieuwd naar ervaringen van jullie. Wie heeft ook enorm getwijfeld over een tweede kindje en heeft uiteindelijk besloten om het NIET te doen. Hebben jullie hier achteraf spijt van of zijn jullie nog steeds content met de keuze? En waarom? Dus het gaat me niet om degenen die er uiteindelijk wel voor zijn gegaan hoor, natuurlijk zijn jullie zeer blij met jullie keuze hihi.
Ik kan hier maar 1 ding op zeggen,en dit heb ik ooit geleerd van een oude man die wist dat ik altijd twijfelde over dingen... Als je twijfelt moet je het al niet doen,twijfel is er niet voor niks.
Dat zegt mijn man inderdaad ook soms............ Maar dan denk ik weer, er hebben zoveel getwijfeld en er zijn uiteindelijk toch veel voor gegaan. Daarom ben ik gewoon zo benieuwd naar de mensen die uiteindelijk voor NEE gekozen hebben en nu zeer content met de keuze zijn. Ik ben zo bang om achteraf spijt te krijgen en ad andere kant ben ik doodsbang voor het onbekende, het gaat nu zo goed met ons 3-en............
eens met pinter ik ken echt heeeel veel meiden die eerst 1 kindje hadden en ze het moederschap heeeerlijk vonden en na wikken en wegen en twijfelen toch voor de tweede kozen, maar 8 van de 10, zeggen tegen me dat als ze heeeeeeel eerlijk zijn, er NIET meer voor gekozen hadden ze vertellen me vaak " letterlijk van de rose/blauwe wolk te zijn afgedonderd en niet snappen waar ze aan waren begonnen veel mensen hebben 1 kindje en als dat allemaal perfect en prima voor de wind gaat ze een tweede pakken zodat hun gezin "compleet" is, maar niemand garandeerd dat een tweede kindje net zo makkelijk gaat zijn met 1 kindje kun je nog redelijk gaan en staan waar je wil, heb je nog een stukje vrijheid, maar dat word steeds minder hoe meer kids je krijgt veel mensen zeggen wel " wat ben ik superblij dat ik een tweede kindje heb" maar als je goed doorvraagt en ze eerlijk antwoorden zeggen er echt heel veel dat ze het ontzettend zwaar valt en ze er te licht over na hebben gedacht
Wij hebben voor nee gekozen....dit mede door de leeftijd van mijn vriend,en ook dat we nu gelukkig zijn met zijn drietjes,en het zo toch al druk genoeg hebben. We zijn dolblij met een gezonde zoon,in mijn familie komen best wat probleempjes voor mbt de gezondheid van kindjes,dus wil zeker geen 2e keer een risico lopen dat dit ons ook kan overkomen. Het is goed zo.......ik heb er wel even over gedaan om het een plaatsje te geven dat er geen 2e zou komen,maar nu heb ik er wel echt vrede mee. Ik geniet met volle teugen van onze kleine man!
neemt natuurlijk niet weg dat je eigen kinderen krijgen/hebben het mooiste van de wereld is. Maar waarom als je zielsgelukkig bent met 1 kindje voor een tweede gaan? Wie weet is de tweede wel heeel moeilijk, hebben je kindjes continu ruzie, je kunt niet meer zo makkelijk ergens heen als met 1 ( denk aan auto/boodschappen/uitjes) en je levert heel veel vrijheid in nu is onze zoon echt een zeer zeer pittig ventje en was 8 maanden lang een echte huilbaby, waardoor wij een tweede sowieso niet aandurven, misschien was dit anders geweest als hij een heel makkelijk kindje was geweest ( dan denk je niet zo diep na over hoe een zeer pittig kindje kan zijn)
ik wou eigenlijk niet reageren omdat je echt reacties wil van mensen die ongeveer in dezelfde situatie staan als jij... maar je moet er echt helemaal achter gaan staan. als jij weer de hele mmm in moet dan word het best weer een zware rit. en om zo'n zware rit door te komen moet je er 100% achter staan. ook is het zo, zoals ze hierboven al zeggen, 2de kindje hoeft niet perse zo makkelijk zijn als het 1ste! mijn 1ste was de makkelijkste baby die je kan wensen. mijn dochter is net helemaal andersom hoe makkelijk mijn zoontje was en is! zo moeilijk is mijn dochter een echte drama queen! als jij gelukkig bent met je situatie zoals die nu is zou ik het zo houden.... ik zou pas gaan voor een 2de als je echt het gevoel hebt dat je leven niet compleet is... je echt nog een 2de wil. niet omdat het nu maar moet gebeuren wegens je leeftijd ed...
ivm dat weggaan, uitjes, boodschappen,... ervaar ik zelf geen problemen ofzo! het is gewoon hetzelfde als ik met 2 kids ga winkelen of met 1. ook met uitstapjes enzo. wel vind ik het qua oppas moeilijker. zeker als je ouders enzo veel oppassen dan merk ik persoonlijk toch dat ze het wat moeilijker vinden! mijn schoon moeder heeft zelf gezegt dat als er een 3de komt ze niet meer wil oppassen omdat dat echt te druk is enzo...
Klopt wat je zegt.....maar ik merk in mijn vriendengroep dat er ook veel verschil is met wat voor een persoon je bent. 1 vriendin heeft nu 2 zoons,en ze is een heel makkelijk en nuchter persoon en tilt niet zwaar aan dingen...nu met haar 2e zooon erbij is ze eigenlijk nog dezelfde als daarvoor,zo zegt ze het zelf ook....een andere vriendin van mij is een veel ander type,en die heeft nu een 2e dochter,maar bij haar gaat het veel moeilijker...ze is een erg onzeker type en tilt heel zwaar aan dingen,ze vindt het moederschap met een 2e erbij erg druk en heftig zegt ze....terwijl vriendin 1 juist aan het denken is dat het tijd wordt om te kijken of een 3e kindje hun gegunt is.... Ik zou zelf geen type zijn voor meerdere kinderen,ben best een onzeker iemand,en wil graag zelf de touwtjes in handen hebben mbt het opvoeden van mijn kind. Ben snel de controle kwijt over dingen als er veel drukte is,dit ken ik van mezelf...ook zou ik moeilijk mijn aandacht kunnen verdelen over 2 kids,omdat ik constant met een schuldgevoel zou zitten naar het andere kindje toe...
Ik weet niet of ik al recht van spreken heb, want mijn zoon is pas 2 (bijna), maar wij houden het bij 1 en dat vind ik heerlijk. Ik hoef niet na te denken over alles wat erbij komt kijken als je er 2 hebt, Sil hoeft ons met niemand te delen en wij kunnen hem alles geven wat we willen, zowel emotioneel als materieel. Tuurlijk heb ik wel eens twijfels en vraag ik me af of het niet heel egoistisch van ons is om hem geen broertje of zusje te 'geven', maar aan de andere kant: zou het niet nog veel erger zijn als we dat wel zouden doen om er vervolgens slechtere ouders van te worden? Ik heb simpelweg de energie niet voor nog zo'n wervelwind in huis, dus zou er echt niet gezelliger van worden. Ik heb er nu soms al moeite mee mijn hoofd boven water te houden Daarbij vind ik de financiele (on)zekerheid ook een belangrijke factor. Wij weten nu precies hoe we ervoor staan en dat we het wel gaan redden de komende jaren. Dat zou toch een stuk spannender worden met een gezinslid extra, al was het alleen al vanwege de opvang... Laatste afweging: zowel mijn man als ik heeft nauwelijks een noemenswaardige relatie met resp. zus/broer. Mijn broer zorgt meer voor frustratie dan voor iets anders voor mij, dus ook als mijn ouders er op een dag niet meer zijn, verwacht ik niet dat ik daar veel steun aan heb. Dat is dus ook geen argument bij ons om wel een broertje/zusje voor ons eigen kind te willen... Dus nee, voor ons geen tweede. Wij zijn met zijn 3en erg gelukkig en zorgen gewoon op andere manieren voor een vol en gelukkig sociaal leven en proberen er alles aan te doen om te zorgen dat Sil zich nooit 'alleen' zal voelen.
Onze dochter zal ook enig kind blijven. Ik heb 3 miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Syndroom van Asherman overgehouden aan een curettage en baarmoederslijmvlies wat niet dikker wordt dan 4 m'n en wat niet op hormonen reageert. De weg voor een 2e werd een regelrechte lijdensweg. Dus wij hebben de knoop doorgehakt en ik ben weer aan de anti conceptie. Ik wil niet dat de wens voor een tweede zorgt dat ik niet meer kan genieten van het kind wat er wél is. Het heeft wel heel wat huilbuien gekost, maar we zijn gelukkig met z'n drietjes.
Weet niet of je dit hetzelfde vindt, maar wij hebben een tweeling uit de mmm en ik heb in het begin wel gedacht dat ik nog een keer zwanger wilde worden, maar wij hebben er voor gekozen om het bij 2 te laten. (en dus bij 1 zwangerschap) -mmm is toch wel erg zwaar. Toen hadden alleen wij 2 daar "last" van. Nu nog 2 meer. - We hebben 2 gezonde kinderen, zoveel moeite doen om persé nog een keer zwanger te zijn en nog een kindje, geeft mij het idee dat we het geluk gaat tarten - R&R zijn super makkelijk en het is eigenlijk onmogelijk om dat geluk nog een keer te hebben - Ik ben van de tweeling 7 maanden ziek geweest, heb nu zelfs uiteindelijk een wia-uitkering als gevolg van de zwangerschap. Nog een zwangerschap zal dat niet beter maken... Heel veel succes met je keuze! Hopelijk komen jullie er samen uit wat jullie gaan doen. Mijn advies is bespreek het samen heel goed. Zorg dat wat je ook gaat kiezen, het een keuze van jullie beide is.
Wij (of in ieder geval ik) hadden deze twijfel bij een derde. Wij hebben er twee en wisten van tevoren dat we dat in ieder geval graag wilden. Net als sommigen vrijwel zeker weten dat ze in ieder geval graag één kind zouden willen krijgen. Ik heb nog vaak gezeurd over een derde bij mijn man maar iedere keer als we erover spraken rees bij mij toch ook wel wat twijfel. Nu merk ik dat ik helemaal niet meer bezig ben met nog een kindje. Ik ben aan een tweede studie begonnen, heb een baan aangeboden gekregen en ik merk dat ik nu eigenlijk een beetje los kom van het hele baby gebeuren. Klinkt grof maar ik moet er eerlijk gezegd ook niet meer aan denken, aan de baby en krampjestijd, de luier en slaapjes tijd enzovoorts. Sinds een half jaar heb ik ook niet meer zo'n benauwd jaloers gevoel wanneer ik iemand met een dikke buik zie, of met een newborn baby. Eerlijk gezegd ben ik nu opgelucht dat we compleet zijn. Ik zou echt degene kunnen zijn die spijt had gekregen van haar beslissing (das wat anders dan spijt van je kind natuurlijk). Ik ben geneigd om te zeggen: bij twijfel niet doen...
Ik wil ook wel reageren alhoewel ik nog niet 100% ben hoor. Ook hier enorme twijfels over een 2de Onze dochter is er niet vanzelf gekomen, 2 miskramen gehad, syndroom van Asherman waardoor zwanger worden moeilijk gaat, hysteroscopie na hysteroscopie gehad en uiteindelijk een prachtige dochter. En alles gaat perfect nu, ik ben zo gelukkig en wij voelen ons compleet als gezin. Toch wilde we voor een 2de gaan deze zomer(vanwege onze leeftijd), maar ik twijfelde echt heel erg. Uiteindelijk twijfels aan mijn man verteld en hij zei gelijk: als je twijfelt moeten we het niet doen. Dat gaf zo'n rust voor mij. Ik geniet met volle teugen van onze meid en heb eerlijk waar zoveel rust dat we besloten hebben niet te doen... We hebben wel afgesproken dat we volgende zomer nog kijken of er dan inmiddels wel kriebels zijn. Maar als dat niet zo is blijven we lekker met zijn drietjes... En ik vind dat prima zo. Het geeft me alle vrijheid te gaan en staan met onze dochter waar ik wil, ik kan nu (financieel) alles kopen voor haar wat we willen, en ook met oog op toekomst, school, e.d. ga ik lekker voor haar sparen. En verder genieten, leuke dingen doen en lekker op vakantie! Ik ben veel alleen vanwege mijn man zijn werk, een tweede zou betekenen dat ong 90% op mijn schouders terecht komt, dat is ook heel zwaar. En dan heb ik nog niet genoemd dat ik prepartum en postnatale depressie heb gehad bij de zwangerschap en kans op herhaling heel groot is zonder medicijnen. Allemaal redenen waardoor ik heel gelukkig ben nu met onze keuze.
Zet je twijfels voor voor en tegen eens op een rijtje en kijk dan welke kans je balans opgaat. Goed, hier is de 5e onderweg maar heb op een gegeven moment wel echt getwijfeld of ik een 3e wilde... mijn oudste twee waren inmiddels 6 en 7 en dan heb je gewoon een heel stuk 'vrijheid' terug. Ik vond van 1 naar 2 niet zo zwaar als van 0 naar 1. Het broertje of zusje draait dan zo ook wel mee, je bent minder 'onzeker' als bij de eerste. Met 1 kind is het idd makkelijker ergens naartoe gaan
Wij hebben 1 kind omdat ik MS heb en een tweede voor mij lichamelijk niet haalbaar is (de zwangerschap wel, maar het opvoeden niet). Dit heeft heel veel pijn gedaan, maar sinds we vorig jaar officieel besloten hebben dat er geen tweede komt en mijn man zich heeft laten steriliseren, is er een soort rust over me heengekomen. Met een goed vangnet red ik het precies om mijn dochter alles van mezelf te geven en met een tweede had ik dat niet voor elkaar gekregen en had ik me waarschijnlijk alleen maar schuldig gevoeld naar beide kindjes. Ze is gezond, we zijn een supergelukkig gezinnetje en op dit moment kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik ooit een tweede wilde (terwijl ik er echt heel veel moeite mee heb gehad dat het niet kon). Ik ben zo gelukkig met het feit dat het me gegeven is om in ieder geval moeder te kunnen worden (toen ik de diagnose kreeg zag ik mijn kinderwens volledig uit elkaar spatten). Het is helemaal goed zo! En in tegenstelling tot een jaar geleden, meen ik het nu ook.
Ik ben zo blij dat ik hier gisteren gepost heb. Jullie versterken mijn twijfel alleen maar en waarschijnlijk is dat goed zo en het zal op den duur rust geven................... Meestal hoor je alleen maar; geef toe aan je gevoel............. en ik wil juist mijn verstand niet uit het oog verliezen. Mijn gevoel schreeuwt nog steeds van ja, maar volgens mij gebeurt dat ook nog als ik 60 ben. Ik vond het heeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk om zwanger te zijn en alles eromheen, maar probeer ook in te zien, dat ik nu al best vaak moe ben etc etc. Zie ook op tegen IVF, terwijl dat maar een paar maanden zou zijn, maar toch............... Ik geloof dat ik al aan het besluiten ben...............wel met pijn in mijn hart en ik zal het ook moeilijk vinden om zwangere buiken te zien, maar in mijn situatie is het toch waarschijnlijk beter zo.........
Hier was het juist compleet andersom. Mijn dochter was een huilbaby en was (en is) een redelijk snel geprikkeld kind, heb lang getwijfeld voor een tweede aangezien ze zo lastig was. Pas bij mijn zoontje is er een wereld voor me opengegaan dat het 'zo ook kan' . Qua vrijheid zit er hier niet veel verschil in. De overgang van 0 naar 1 vond ik echt tig keer ingrijpender als van 1 naar 2. Maar verder moet je goed bedenken wat je wilt, het is allemaal persoonlijk.