Ik weet dat ik de neiging heb om te snel mensen te helpen en dat doe ik met alle liefde. Alleen soms zou je daar ook wel wat voor terug willen zien, als blijk van waardering. Ik heb een vriendin en een aantal jaren geleden overleed haar peetoom, ze was enorm aan hem gehecht en helemaal overstuur. Ik was er direct voor haar, ik geloof binnen 5 min. nadat ze gebeld had. Een jaar of 2 jaar later overleed haar vader, ook toen was ik er. Ze zei ook steeds 'oooh, als ik jou niet had, dan weet ik niet wat ik had moeten doen, je bent er zo voor mij'. Toen werd ze zwanger, kreeg last van haar bekken en ik heb haar geholpen. Ik ben gespecialiseerd in bekkenklachten. Van week 12-41 heb ik haar elke week een uur gemasseerd en heb daar nooit een onkostenvergoeding voor gevraagd. Ze kreeg het niet vergoed dus heb het ook maar niet berekend. Dus voor mijn gevoel zit dat vanuit mijn kant wel goed. Ook heeft ze een moeilijke start gehad met haar kindje en daar heb ik haar ook mee geholpen. Ik zat zelf met een huilbaby, maar heb ook geregeld haar dochter er extra bij gehad om haar maar te ontlasten. Tegen mij zei ze steeds 'Meis, ik zou je zo graag helpen, maar ben al zo druk met mijn eigen kind, ik kan die van jou er niet bij hebben'. Maarja, ik was ook al druk zat met mijn eigen kind, maar heb er nooit overna hoeven denken. Zij had hulp nodig, dus ik help haar! Dat ging zeker wel ten koste van mezelf, maar hee, het is een goede vriendin. En nu ik zwanger ben van de tweede begin ik heel wat scheuren te zien. Ze heeft me zeker wel gefeliciteerd en is heeeeel blij voor ons, maar ze vraagt me nooit hoe ik me voel. Ze weet niet eens wanneer ik ben uitgerekend, de babykamer staat al een paar weken maar als we afspreken (wat al bijna nooit meer is) dan moet dat altijd bij haar thuis, want ze vindt het veel energie kosten om met een kind bij mij te komen, en dat ik met mijn zwangere buik en 2 jarige dochter wel op pad moet dat moet ik dan kennelijk wel kunnen, ze is totaal niet geïnteresseerd. Als we afspreken, is het altijd met de kinderen. Ik heb haar al een aantal keren gezegd dat het met zo leuk lijkt om eens lekker uit eten te gaan of lekker te gaan shoppen samen, ik mis dat heel erg, maar dan heeft ze nooit oppas of ze zegt 'zolang we de kinderen zo klein hebben is dat teveel gedoe, het komt over een paar jaar wel weer' Maar gaat ondertussen wel met een andere vriendin die ook een kind heeft een dag weg, een nachtje weg zelfs, uit eten en noem maar op. Dus met haar kan het kennelijk wel. Ze heeft na haar bevalling iemand leren kennen waar het erg mee klikt en nu lijkt het net of ik niet meer nodig ben. Het gaat nu ff niet zo goed met haar, nu is die nieuwe vriendin hele dagen bij haar 'ze begrijpt me zo goed, ik ken niemand die me zo goed aanvoelt als haar'. Nou dat vind ik best wel kwetsend naar alles wat ik altijd gedaan heb voor haar. Mijn man is ook een beetje pissed off, omdat hij ziet dat ik heel veel moeite voor haar gedaan heb en nu is mijn dochter bijna jarig en heeft ze bijv. 'geen tijd' om te komen. En ook op mijn verjaardag is ze niet geweest 'sorry meis, ik ben zo druk, ik red het echt niet'. Mijn man en haar man waren ook hele goede vrienden vroeger en dat is totaal verwaterd nadat mijn man heeft geholpen met de verbouwing van hun huis (een half jaar lang iedere zaterdag en zondag was hij daar) en toen wij een paar maanden daarna ook een huis kochten waar wat aan moest gebeuren, zagen we hem nooit. Hij heeft hooguit 1 avondje geholpen. Dus mijn man was er al heel snel klaar mee. En nu wil ik niet klagen, ik voel me goed, ik ben volgensmij ook best een sterke vrouw die heel veel kan hebben en niet zo snel moeilijk doet, ben heel flexibel. Maar dit kwetst me gewoon. En als ze zelf straks zwanger is, dan weet ze me natuurlijk wel weer te vinden voor massage, want ja ze kent verder niemand die dit kan.. (maar dat ga ik dan ook niet meer doen). Ik vind het gewoon echt niet leuk dat ik nu zo aan de kant wordt geschoven en wat me misschien nog het meeste kwetst is dat ze 'geen tijd' heeft om op de verjaardag van onze dochter te komen. Ook een andere keer niet..... Bespreken met haar vind ik heel lastig. Ik kan best goed praten, ben heel open, maar zij kan het op de een of andere manier moeilijk ontvangen. Ze voelt zich direct gekwetst als ik ergens een opmerking over maak. Dus dan moet ik het heel liefdevol en zachtjes verpakken... dan kan het zijn dat ze het enigzins goed ontvangt. Maar ze is vooral druk met haar zelf heb ik het gevoel en betrekt ook alles o p haarzelf. Ik vind dit zo lastig...
Meid, Is dit een vriendschap die je wilt behouden? En geeft deze vriendschap voor jou nog meerwaarde? Denk eerst aan jezelf voor je aan de ander denkt. Ik vind als ik jou verhaal zo lees dat je je aardig hebt bewezen als vriend! Laat het eens van haar kant komen? Komt er dan niets? Is het dan jouw ergernis waard? Mag zij zich dan wel een vriend noemen? Misschien zijn jullie levens zo van elkaar vervreemd of verschillend geworden dat jullie eigenlijk die klik hier meer hebben. Als je verkapt eerlijk moet zijn, is het in mijn ogen al niet veel meer waard. Vrienden horen elkaar te kunnen zeggen wat ze denken. Ook als je je daar gekwetst door voelt, je hoeft elkaar niét af te branden. Maar je moet ook het verhaal niet mooier te hoeven maken dan dat het is. Ik zou het eens proberen eerlijk te zeggen, wat afstand te nemen en af te wachten hoe zij gaat reageren. Reageert ze niet? Zegt genoeg voor jou neem ik aan. Hoe moeilijk ook! Soms raak je elkaar kwijt, vervreemd je van elkaar of veranderen je interesse of levensstijl. Succes en sterkte Ik weet hoe je je voelt xx
Ik had ook zo'n vriendin..haar altijd geholpen als ze in de "shit" zat...ze heeft 1 x een hele moeilijke beslissing moeten nemen...abortus...d'r familie stond er niet achter ...ik ook niet maar wel achter haar als vriendin...ik zou het nooit doen...maar ik heb haar wel als vriendin gesteund...haar eigen moeder niet...mijn man heeft r zelfs opgehaald van de kliniek onder werktijd... En nog veel meer van die dingen.. Toen was ze weer terug bij d'r ex...alles koek en ei...kindje gekregen...het is het meest perfecte stel volgens familie op Facebook...je kent t wel... En toen werd mijn moeder ongeneeslijk ziek...kanker...uitgezaaid...ze leeft nog....niet lang meer maar ze is er nog... Ze heeft niet voor mij klaargestaan...vroeg weleens uit verplichting hoe het ging... Ach...en toen...of het mijn hormonen waren/zijn of mijn emoties....ik heb r van Facebook geblokkeerd...het contact verbroken....ik vind het allemaal niet meer belangrijk....en zij blijkbaar ook niet..anders had ze er wel alles aangedaan om te vragen waarom ik haar geblokkeerd heb...ik vind het wel best zo.... Geen drama's meer... Ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd... Maar ik begrijp je frustratie dus....als jou vriendin een type is waarmee je het kunt uitpraten..zonder dat ze snel beledigd is...en het niet op ruzie uitloopt, zou ik dat doen... Bij mij was het....ooit ben ik het zat...en dat was nu dus
Oh meis ik begrijp je helemaal. Maar eerlijk vrienden komen en vrienden gaan. Iedereen heeft een eigen agenda. En eerlijk sinds ik die voor mezelf en mijn eigen gezin heb kom ik wel mensen tegen die ook wat voor mij willen doen en er voor me zijn als het moeilijk gaat. Als je een deur dicht doet wil niet zeggen dat er nergens meer een open gaat. Kies voor jezelf en voor de mensen die je belangrijk vind en je energie geven ipv kosten. Sterkte het is soms zo oneerlijk. Maar ook weer nodig om een wijze les er uit te halen.
Door vergelijkbare situaties ben ik nu veel minder behulpzaam dan vroeger. Jammer, maar ik heb geleerd meer aan mijzelf te denken. Een wijze raad: help alleen als je er zelf de ruimte voor hebt, en als je helpt verwacht dan niks terug. Verwachtingen leiden meestal tot teleurstellingen. Succes met de situatie meid!
Volgens mij kost deze 'vriendschap' je veel meer energie dan dat je ervoor terugkrijgt. Ik denk dat je wel meer dan genoeg hebt gedaan voor haar en dat het nu tijd is om aan jezelf en gezin te denken! Ik vind ook eerlijk gezegd wel dat je je als een voetveeg hebt laten gebruiken, door altijd maar op te dagen als het haar uit komt/ kwam, wekelijks een uur te masseren ( daar moet je zelf ook maar de tijd voor hebben!) en nog zo meer. Sterkte!
Jeetje zeg! Nou van jouw kant uit zit het inderdaad wel goed. Met iemand als jou als vriendin zou je toch gezegend moeten zijn!!! Zo kom je ze echt niet vaak meer tegen hoor. Maar lieverd...niet alles moet en kan van 1 kan komen he. Tuurlijk mag je behulpzaam zijn maar het mag niet ten koste gaan van jezelf en blijkbaar zit je vriendin er niet mee dat het niet "eerlijk" is dus in mijn ogen waardeert ze hetgeen jij voor haar gedaan hebt en jullie vriendschap ook niet echt. Ik zou persoonlijk een stapje terug doen. Niet meer zoveel moeite doen on af te spreken enz. Als ze wel met de 1 kan afspreken maar met jou niet...dan is het niet dat ze niet kan..dan wilt ze het gewoon niet.
Moeilijk hoor maar volgens mij ben je er eigenlijk al wel klaar mee als ik het zo lees. Ik zou haar gewoon op een normale vertellen dat je het jammer vind dat ondanks alles wat je voor haar hebt gedaan zij nu zo in jullie vriendschap staat en of ze dit nog wil veranderen/behouden. Sterkte
Thanks dames... Het doet me gewoon heel veel verdriet. Ik ben nu bijna uitgerekend en hoor gewoon zo weinig van haar... en dan de verjaardag van mijn dochtertje... ik vind het zo sneu. Hoewel ze het vast niet zal begrijpen, ze wordt 2..., maar dat kwetst mij wel. Ik denk dat ik inderdaad een tijdje even niks van mij laat horen. Maar ook na mijn bevalling.. moet ik haar dan direct bellen? Of zal ik haar gewoon bellen als ik daar aan toe ben? (misschien een dag later?) Zij nam destijds niet eens de moeite me te bellen, ik moest het in een appje lezen.. En inderdaad er gaan wel weer nieuwe deuren open, maar toch, een vriendin die je al meer dan 10 jaar hebt, door dik en dun.. het is er niet meer. Ik denk dat ik wel weet hoe het komt. We voeden allebei totaal anders op. Ik ben meer van het onvoorwaardelijk ouderschap, niet laten huilen, veel dragen, samen slapen, lang bv etc... en zij is meer van het autoritaire 'ze moet er maar aan wennen' zegt ze altijd als haar dochter huilt. Ze reageert amper op gehuil. Ik vind dat prima, ieder zijn eigen idee toch? Maar ik denk wel dat ze er moeite mee heeft.. en misschien kwetst het haar ook wel dat haar dochter een extreme vorm van verlatingsangst heeft (wat ik logisch vind, ze heeft het kind bijna nooit getroost) en dat ze bij ons ziet hoe makkelijk het allemaal gaat. We hebben allebei een kindje dat moeite heeft met slapen, gaan daar allebei anders mee om.. ik vind dat niet erg, respecteer hun manier ook.. maar misschien voelt ze dat ik er een oordeel over heb? Ik weet het niet.. ik vraag me echt zo vaak af, waar is dit nou mis gegaan? Maar zeker nu ik richting mijn verlof ga, zou ik het zo leuk gevonden hebben wat meer tijd met haar door te brengen. Maar ze heeft helaas geen tijd meer voor mij.
Ik had ook ruzie met een vriendin afgelopen kerst. Ik ga altijd naar haar, op de fiets of lopend door weer en wind. Werd toen zwanger en had last van mijn bekken. En zij kon niet naar mij lopen, zelfs niet als het gewoon droog was, want stel je voor het zou gaan regenen later? We hebben beiden een zoontje en het is altijd erg gezellig samen. Maar was zoooo boos!! Ze snapte het gewoon niet dat ik niet meer zo ver kan fietsen en wandelen. Maar denk ook dat ik aan het hormonsteren ben geweest. Dat maakt de situatie niet makkelijk. Heb haar na 2 weken toch opgebeld en uitgelegd dat ik heel boos was en dat het me kwetste. Ze had er helemaal niet zo bij stil gestaan dat ik zoveel last had van mijn bekken. Vooral haar man bleek niet te willen dat ze van huis wegging. Elke keer als ze naar me toe wilde komen belde ze met smoesjes af. Maar elke keer dat ze wilde komen had ze dus een heftige ruzie met hem. Hij zit sinds een paar maanden werkloos thuis en moet blijkbaar een handje hebben om aan vast te houden. Dus zo hebben we langs elkaar heen gepraat. Ik ben heel blij dat ik gebeld heb en dat we naar elkaar hebben kunnen luisteren. We zien elkaar nu weer elke week. Soms wel 2 keer per week. Mijn advies: bel haar op, ga langs en vertel (volledig zonder verpakingen) hoe je je voelt en wat je kwetst. Soms zijn mensen zich er niet van bewust. Weet wel dat het moeilijk is. Het is makkelijker om de vriendschap te beeindigen. Maar misschien komen jullie er wel uit. En anders heb je het elk geval geprobeerd. Een vriendschap is altijd geven en nemen, soms is de verhouding een beetje zoek. Maar soms onbedoeld. Het klinkt alsof jullie elkaar al een hele tijd goed kennen. Zonde om dat zomaar weg te gooien.
Wat een lieve vriendin/vrouw ben jij zeg! Deze vriendschap is niet goed, alles komt van een kant. Als je haar echt graag als vriendin wilt behouden misschien een brief schrijven waarin je uitlegt wat je dwars zit. Dan kan ze rustig de tijd nemen om te reageren en nadenken. Maar zou ze het na een gesprek of brief nog niet begrijpen zou ik de vriendschap laten verwateren denk ik. Dit soort vrienden/profiteurs kan ik goed missen.
Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig of je zoveel hebt gegeven uit liefde (dan hoef je er namelijk niks voor terug te hebben) of juist om waardering, liefde te krijgen. Je hebt veel voor haar gedaan, wat ontzettend fijn is en wat zij ook erkend heeft. Waarom zou je met een huilbaby andere mensen gaan helpen, terwijl je eigenlijk zelf wat extra hulp nodig hebt? Je hoeft geen moeder Theresa te zijn. Sommige mensen hebben het niet in zich om attent te zijn, die moet je letterlijk om hulp vragen en dat vinden veel vrouwen erg lastig omdat het uit iemand zelf moet komen. Een vriendin van mij is ook niet echt attent, maar als ik haar bel en zeg dat ik ergens mee zit en advies wil, dan is zij er. Ik moet het aan haar vragen. Het is niet zo eerlijk om te zeggen: 'ik heb al zoveel voor jou gedaan, nu moet je iets voor mij doen'. Alsof je je volle zegeltjes boekje bij haar komt inleveren. Nogmaals; super lief dat je voor haar klaarstaat, maar je kan het niet terug verwachten. Zodra je verwachtingen hebt, zonder ze uit te spreken, dan ga je teleurgesteld zijn in mensen/situaties. Ik zou vooral open kaart spelen en het gesprek aangaan.
Ik begrijp dat het moeilijk is om een vriendschap die ooit leuk en goed is geweest aan de kant te zetten. Maar wat ik zo lees is die vriendschap echt niet meer zo. Dan zou ik dexeer aan mezelf houden en tegen haar zeggen dat het niet mee hoeft. Iemand hoeft niet perse dingen te doen omdat ik dat voor een ander heb gedaan maar ergens moet het wel van twee kanten komen, op welke manier dan ook. Dat zie ik hier niet. Dan lijkt het me einde vriendschap.
eerlijk is eerlijk, ik heb moeite mijn grenzen aan te geven. Of dat komt dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vind? Zoals het nu voelt lijkt het wel of ik moeilijk kan voelen wat ik nou zwaar vind. Zoals ons kindje dat achteraf gezien Een huilbaby was, ik vond dat best een uitdaging, maar heb nooit Het gevoel gehad dat ik dat aan onderdoor ging. Ik accepteerde het En was er voor mijn f dochter. Ik dacht toen mijn vriendin mijn Hulp vroeg 'ze heeft me nodig us Ik ben er'k Ik hoef er ook niks voor terug want alles heb ik gedaan uit liefde. Maar nu voel ik mij gewoon aan de kant geschoven. Dat ze er niet is om leuke dingen mee te delen
Ik ben het opzich ook wel eens met wowkaat. Als je iemand helpt en er iets voor terugverwacht dan doe je zaken, geen liefdadigheid. Maar, natuurlijk moet het wel van 2 kanten komen! Daar ben ik het ook mee eens. Is er dan echt helemaal niets wat zij voor jou heeft gedaan? Misschien iets heel kleins voor jou maar wat toch een oprecht liefdevol gebaar was? Kan ik me namelijk heel moeilijk voorstellen, maar hey het kan natuurlijk (daarom vraag ik het). Ik hou zelf eerlijk gezegd compleet niet bij wat ik voor iemand doe en wat ik daarvoor terug krijg. Beste is om helemaal niets van een ander te verwachten. Dat scheelt je ten eerste een hele hoop teleurstellingen maar het laat je ook dingen anders of positiever te zien en te benaderen. Ik snap je gevoel overigens wel hoor maar goed, hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. geen aanval of kritiek of hard feelings. Ik heb ook maar een klein cirkeltje vriendinnen maar wel een cirkeltje wat heel waardevol is en die hetzelfde in het leven staan als ik. Pick your friends carefully. Maar noem ook niet zomaar iemand je vriend(in).
Reageer morgen even, maar maak van alle kanten exact hetzelfde mee hier. Inmiddels ben ik op het punt van loslaten en m'n energie aan de juiste personen te geven.
Ik ben het niet met de dames eens, en wel hierom. Als je iemand iets geeft, dan kun je het inderdaad niet terugverwachten. Eens. Maar.. Vriendschap is geen eenrichtingsverkeer. Je kunt inderdaad niet alles op een weegschaal leggen, maar het gaat uiteindelijk wel om de juiste intentie en het beste met de ander voorhebben. En in een vriendschap is dat wel van groot belang. Draai de zaken eens om, die vriendin heeft alles geaccepteerd, er dankbaar gebruik van gemaakt. Maar nu zij iets terug kan doen.. Is elke vorm van moeite al teveel. Voor een andere vriendin is het blijkbaar wel mogelijk tijd vrij te maken. Dat maakt van die vriendin geen echte vriendin. Ookal is mevrouw Pinguin dat wel geweest. Lieve mevrouw pinguin, ik heb dit ook vaker meegemaakt. Dit gebeurt in vriendschappen en relaties. Het levert je alleen maar verdriet en teleurstelling op. Een vriendschap is geen weegschaal, maar het is ook geen bodemloze put. Er zijn zat mensen die zich rijk zouden voelen met een vriendin als jij. Mensen die bereid zijn te geven en niet alleen te ontvangen. Ik zou eerlijk zijn, niet de woorden verzachten maar net zo eerlijk als je het hier doet, de situatie voorleggen aan je vriendin. Aan haar de keuze wat ze er mee doet. Als ze je vriendschap echt waardeert, dan is ze ook bereid om dit onder ogen te zien en te veranderen. Is ze dat niet, dan zeg ik beter kwijt dan rijk. Dan nog iets, ik heb vriendschappen soms ook zo onder druk moeten zetten en soms ben ik zo onder druk gezet. De echte vriendschappen blijven en kunnen zo'n stootje met gemak aan. Sterker nog, je komt er samen beter uit.
Ik denk ook dat je zelf veel voor je vriendin hebt gedaan en je toch op zijn minst wel kan verwachten dat ze op de verjaardag van je dochtertje kan komen. Sorry maar dat vind ik echt niet kunnen nee, ik zou daar ook behoorlijk pissig om worden. Je schrijft dat ze ook nog niet heeft aangegeven wanneer ze wel kan langskomen. Jeetje zeg! Vind ik echt kwalijk, helemaal omdat ze blijkbaar wel uit eten kan met een andere vriendin en daar wel leuke dingen mee kan doen & tijd in kan steken! Het enige wat je kunt doen is een afspraak met haar maken op korte termijn en haar vertellen wat je allemaal dwars zit. Het ligt aan haar hoe zij erop reageert, daar kan jij dan niks aan doen. Zo lang jij je gevoelens maar kan uiten. Dan ben je van al deze vragen & teleurstellende gedachtes af. Het is moeilijk om volledig eerlijk te zijn maar een vriendschap van 10 jaar moet dat kunnen hebben vind ik, helemaal na wat jij voor haar hebt gedaan. Wat heb je te verliezen? Helemaal niks meer...want ze is momenteel al bijna uit jouw leven. En als je bevallen bent dan zou ik haar (net zoals ze bij jou heeft gedaan) een appje sturen.
Ik denk dat als ik echt eerlijk ben vanuit mijn hart, het van haar kant helemaal gebeurt is. Ze kan dat echt niet hebben. Ze is zelf ook bijna jarig en nu hebben we dit weekend afgesproken om ff thee te drinken. Uiteraard bij haar..... ik vind het dan ook lastig om te zeggen, kom anders ff bij mij joh, kun je gelijk de babykamer kijken. Dat is dus ook echt mijn dingetje hoor, niet voor mezelf opkomen en zij walst er maar overheen. Ik heb het er gisterenavond met andere vriendinnen eens over gehad, over hoe dit nou aan te pakken. Na het weekend ff geen contact opnemen zeiden de meesten. Laat het maar van haar uit komen. En komt er niks, dan is het einde vriendschap.. en wellicht komt er wel wat, dat ze zo af en toe nog aan mij denkt. Sommigen zeiden ook dat ze er wellicht heel veel moeite mee heeft dat ik zwanger ben. We hebben allebei een vrij ondernemend kind en ik sta heel positief in het leven, zo van, dat komt echt wel weer goed, en zij heel negatief 'komt nooit meer goed, blijft altijd zwaar en moeilijk'. Wij gaan verder met ons leven, hebben voor een tweede gekozen en ook een 3e zou heel wenselijk zijn. Zij hebben de keuze gemaakt om niet voor nog een kindje te gaan. Ze vinden het beide te zwaar, te veel, te vermoeiend. Dus misschien ergens ook inderdaad moeite met het idee dat wij er overheen gestapt zijn en wel zien hoe het loopt.. Maar dat is gissen, ik weet niet of dat de reden is. Maar het kan haar gedrag en terughoudendheid wel verklaren. En ik denk dat ze het nu niet makkelijk heeft, maar ik wellicht te dichtbij sta om het te delen en ze het liever oppervlakkig met anderen houdt. Ik bedoel, ze zit met een ondernemend kind wat ze als heel erg zwaar ervaart, die niet goed slaapt (al 2 jaar) waar ze nog steeds niet aan kan wennen en de hele dag dood en dood moe is, dan werkt haar man ook nog eens 70 uur per week en heeft ze boven op alles ook ineens allerlei lichamelijke ongemakken gekregen, hoofdpijn, rugpijn, veel duizelig etc... dus ik geloof ook niet dat het heel gezellig is thuis. Maar dat DENK ik... er is wel iets waardoor ze me op afstand houdt. Maar dan zou je toch verwachten dat ze daar gewoon bij mij voor terecht kan? Of misschien wil ze er wel even niet over praten. Ik zie het nog een half jaartje aan denk ik en anders maak ik voor mezelf de keuze om zonder haar verder te gaan. Ik weet zo ook niet wat ik aan haar heb..