Bijna 4 jaar geleden is ons dochtertje met een spoedkeizersnee geboren, ik had acute hellp syndroom (ik was 34 weken) en had lever en nier falen. Nu ben ik pril zwanger van de 2e en moet ik met 8 weken al naar de gyn. voor controle en een echo. Daarnaast zal ik mn hele zw. schap intensief onder controle staan, wat inhoudt veel bloedprikken en meer echo's dan normaal (het laatste vind ik helemaal niet erg ) Wie heeft ook zoiets meegemaakt en staat nu ook onder controle van gyn? Wat kan ik er allemaal van verwachten? Gyn. heeft me eind 2004 tijdens het hellp na onderzoek het wel in het kort verteld, maar ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Ik kan je niet echt helpen, maar wilde wel even zeggen dat ik het knap vind dat je toch aan een twede kindje durft te beginnen. Klinkt misschien stom, maar dat komt doordat mijn zus ook acute HELLP heeft gehad. Kindje werd met ongeveer 32 weken gehaald , met daarnaast een groeiachterstand van ongeveer anderhalve maand. Ze woog maar 990 gram. Mijn zus heeft een bijna-doodervaring gehad. Alles is uiteindelijk goed gekomen en met een ongelooflijke sisser afgelopen, maar mijn zus ondervindt er nog steeds de gevolgen van. Ze is onder behandeling van een psycholoog geweest en durft echt geen tweede meer te krijgen. Hoe graag ze ook zou willen. Vandaar dat ik het heel knap van je vind! Ik wens je veel succes met je zwangerschap en hoop dat alles voorspoedig zal verlopen.
Nou het heeft ook wel even geduurd voordat ik het aan durfde hoor. Maar ik heb het hellp na onderzoek gehad en daar kwam niks afwijkends uit en de gyn. was heel positief, door nu ook een intensieve controle kunnen ze in het bloed het hellp al heel snel opsporen en kan ik medicatie krijgen om het te onderdrukken. Maar ik heb waarschijnlijk hellp gekregen doordat ik chronische b12 tekort had en van VK en HA moest stoppen met de injecties tijdens mn zw. schap, en ik blijf nu dus gewoon doorspuiten omdat ik nu weet hoe belangrijk die injecties voor me zijn. Ik heb net als je zus een bijna dood ervaring, ik heb dezelfde nacht nog heel slecht gelegen, ze hadden me al bijna opgegeven. Mn dochtertje heeft daarnaast 5 weken in het ziekenhuis gelegen, had een geboortegewicht van 1820 gram en ze kreeg de dag na de bevalling 2 ingeklapte longen. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, en kan ik er nu echt vertrouwen in hebben dat het goed gaat komen. Zonder die intensieve controle van de gyn. had ik het ook echt niet gedaan hoor. En nu weet ik ook dat ik gewoon mn injecties moet halen, dus ik probeer het allemaal positief in te zien. Is het bij je zus nog niet zo lang geleden? Het heeft bij mij toch echt wel een aantal jaar geduurd hoor voordat ik het een beetje een plaatsje kon geven, helemaal nu het zo goed met mn dochter gaat. Ik hoop dat je zus het ook een plaatsje kan geven en dat ze er niet meer zo veel last van heeft.
Tjee Zorra dat is niet niks wat jij hebt meegemaakt. Kan er gelukkig niet over meepraten maar idd petje af dat je toch nog aan een tweede kindje durft te beginnen. Heb zelf na de bevalling van m'n 1e kritiek in het zh gelegen en m'n kindje was toen ook nog ziek. Kort daarna m'n moeder verloren dus heb een zeer moeilijke tijd gehad. Ook ik wilde geen tweede meer omdat ik gewoon bang was. Pas nu 5 jaar later hebben we toch de keuze gemaakt om te gaan voor een tweede kindje. Maar nu ik de 30 weken gepasseerd ben word ik toch weer erg angstig om de komende bevalling. Ik houd mezelf maar voor dat dit niet 2x achter elkaar kan gebeuren en probeer positief te blijven denken. Hoop voor jou dat je nu een voorspoedige zwangerschap zal hebben. Silly
Hoi Silly, waarom is het na de bevalling dan misgegaan bij jou en je kindje? Je hebt dan niet hellp meegemaakt maar wel een zelfde soort ervaring gehad dat je kritiek hebt gelegen en je kindje ook ziek was. Wat verschrikkelijk om na zoiets dan ook nog je moeder te moeten verliezen, wat een mooie tijd had moeten zijn voor je is dus een rot tijd geweest. Ik kon daar soms best wel jaloers om worden als ik anderen hoorde over die fantastische kraamtijd. Ik heb helemaal geen kraamtijd gehad, mocht mn baby pas na een week in mn armen houden en heb de zorg 5 weken lang aan anderen over moeten laten. Dat ze ook eenmaal naar huis mocht wilde ik geen kraamhulp hebben, ik wilde die zorg helemaal zelf doen, had te vaak langs de zijlijn moeten toekijken, ik wilde moeder zijn. Ik denk dat het bij mij rond de 30 weken ook wel spannend zal worden hoor, dan komen die 34 weken in zicht, de angst dat het weer misgaat etc...Maar ik wil nu echt gaan proberen er van te genieten, bij de zw. schap van mn dochter vond ik dat heel moeilijk omdat ik daarvoor met 7,5 week een MK had gehad. Nu hiervoor is het weer misgegaan, alleen erg pril (ongeveer 4,5 week) maar nu probeer ik de knop om te zetten en te genieten Ik hoop dat jouw zwangerschap deze keer wel goed verloopt Silly en dat je de angst een beetje opzij kan zetten.
Zelfde tijd dus bijna als mij (ook bijna 4 jaar geleden, 18 september) Maar gaat het nu wel allemaal goed met je nichtje? Mijn dochter zit boven het gemiddelde qua lengte en qua ontwikkeling, ze waren in AMC helemaal verbaasd dat ze het zo goed doet. Maar ze noemde haar tijdens de couveuseperiode al een enorme vechter, ze hadden nog niet eerder een kindje gezien die zo snel herstelde van 2 ingeklapte longen. We zijn ook super trots op haar. En ze wil maar al te graag een broertje of zusje
Ja, de vooruitzichten waren lang niet zo goed als dat ze het doet. Ze is ietsje aan de kleine kant, al wordt het verschil met leeftijdsgenootjes steeds minder. Haar ontwikkeling m.b.t. het leren is prima. Ze heeft zelfs een bovengemiddeld geheugen en ruimtelijk inzicht. Nee, ze doet echt niet meer onder voor een ander. We beseffen dat ze ontzettend veel geluk heeft meegekregen! Want dat voor een kindje dat nog geeneens zoveel woog bij de geboorte als een pak suiker!
Wat een opluchting dat het goed gaat met je nichtje! Ze was idd erg licht bij de geboorte. Gelukkig is ze alleen iets te klein (is helemaal niet erg) en gaat het verder goed met haar. De doktoren in het AMC vertelde me trouwens dat ik geluk had dat ik een dochter had gehad omdat jongetjes wat minder vechters zijn dan meisjes en er langer over doen om te genezen of helemaal niet genezen. Wel apart dat ze die ervaring hebben, had er nog nooit van gehoord.
Hi Zorra, Mijn zoontje Nino is ook met 34 weken geboren door spoedkeizersnede omdat ik ook eclampsie/Hellp had. Gelukkig was hij verder helemaal gezond en had een goed gewicht. Ook ik heb een bijna dood ervaring gehad en dat mocht ik thuis gelijk herbeleven in de vorm van nachtmerries. We hebben ook een heel moeilijke start gehad omdat ik harstikke ziek was en geestelijk helemaal in de put zat. Ik heb hem "slechts" 9 dagen in het ziekenhuis moeten laten en de zorg dus in het begin aan anderen moeten overlaten en dat doet nu nog na bijna 4 jaar pijn want ik wilde niets liever dan bij mijn kindje zijn en kon het niet omdat ik nog te ziek was....Toen hij eenmaal thuis was ging het met mij nog niet goed maar ik had hem wel dag en nacht bij me om te verzorgen en knuffelen, maar achteraf die 9 dagen kon ik niet overdoen die waren voor altijd verloren Heb 1 jaar lang gezocht en gevonden, want ik begreep totaal niet wat er nu echt met me aan de hand was en kon niet bevatten wat er gebeurd was (verkeerde ziekenhuis geen begeleiding achteraf, verkeerde psych en ga zo maar door). Totdat ik de gyn vond en onderzoek heb laten doen en toen bleek dat ik aanleg heb voor hoge bloeddruk en dat de veroorzaker was van mijn eclampsie/Hellp. Nou het lichamelijke deel was "opgelost" nu het geestelijke nog.... Ik heb meer als 3 jaar gelopen met angsten (vooral om de dood) om mijzelf en Nino, gaat al een tijdje gelukkig een stukje beter en had eindelijk de moed en durf (want we wilden toch heeel graag) om een tweede (was snel zwanger) maar dit mocht niet zo zijn eindigde in miskraam De oude angsten komen af en toe terug vooral door de mk nu, maar gelukkig niet meer zo heftig.......Met een een gecompliceerde voorgeschiedenis blijven die angsten bij een volgende zwangerschap, helaas En nu bijna 40, miskraam....ff mini pauze...zou het nog lukken : : . Ik had me zo graag een normale bevalling gewenst en kraamtijd, het zou dit keer veel leuker moeten zijn....kan alleen maar afwachten en zien wat gebeurd interessante site "mijn redding" toendertijd en nog htp://www.fdg.unimaas.nl/hellp/ liefs
Hoi Zorra, Ik ben wel gewoon thuis bevallen maar al gauw bleek dat de placenta niet loskwam. Ik begon hevig te bloeden en m'n bloeddruk daalde gevaarlijk laag. Ben toen met spoed naar het zh afgevoerd waar ik direct naar de o.k. ben gereden om de placenta operatief te laten verwijderen. Gezien mijn toestand (was erg veel bloed verloren) overwoog men eerst mij naar de i.c. te brengen om me daar de 1e nacht door te laten brengen. Toch werd later in de avond besloten dat ik naar de gewone afdeling mocht. Een dag later bleek dat de bloedsuikerspiegel van m'n zoon niet goed en moest hij naar de klimaatkamer. Een aparte afdeling waar maar weinig bezoek mocht komen. Die avond kreeg m'n kleine mannetje (woog iets meer dan 5 pond) een infuus en neussonde omdat hij niet meer zelf kon drinken. Dat vond ik vreselijk. 5 dagen later mochten we pas naar huis. Door m'n bloedverlies had ik hartlkloppingen en was al buiten adem als ik naar de wc liep. Een babytje verzorgen was dus gewoon teveel voor me. dus die 1e paar maanden heb ik echt niet kunnen genieten want ik had genoeg aan mezelf. Ik moet nu in het zh bevallen vanwege m'n placenta maar anders had ik daar zelf voor gekozen. Toch heb ik goede hoop dat het nu anders gaat maar die angst blijft. En natuurlijk het moment dat m'n kleintje geboren word en dat niet met mijn moeder kan delen dat vind ik nog het ergste. Ik zet een fotootje van haar (toen aan m'n kraambed van de 1e stond) op het nachtkastje in het zh zodat ze er toch bij is. Ik weet dat de meeste op dit forum mijn verhaal liever niet lezen maar het doet me toch goed dat ik dit met andere kan delen die weten hoe het is om een nare zwangerschap/bevalling mee te maken. Silly
Ja Silly, mensen sluiten liever hun ogen voor deze verhalen, denken vaak dat het hun toch niet zal overkomen. Ik heb zelf eigenlijk nooit deze gedachte gehad, waarom bij een ander wel en bij mij niet, wat ben ik beter dan een ander? Ik heb dus altijd rekening gehouden met het feit dat het mis kon gaan, helemaal nadat ik eerst een MK kreeg met 7,5 week. Maar dat het zo zou kunnen gaan, dat kan niemand zich voorstellen. Ik herken jullie verhalen zo goed, de angsten en het verdriet. De gemiste kraamtijd, de zorg overlaten aan anderen. Ik hoop echt dat het deze keer wel allemaal goed gaat en dat ik er deze keer wel van mag genieten. Diana, jouw verhaal lijkt veel op die van mij. Bij mij duurde het dus ook een tijd voordat ik het psychisch verwerkt had, en nog komt het weleens boven en moet ik er weer om huilen. Toch heb ik het ook veel in een roes beleefd omdat ik de eerste tijd morfine kreeg en me nogal high voelde (ik snap niet wat sommige mensen er leuk aan vinden), ik heb dus ook veel zwarte gaten in mn geheugen. Maar het eerste jaar durfde ik niet helemaal te genieten van mn dochter, was bang dat het alsnog mis zou gaan. Ze had nog steeds gevoelige longen, liep regelmatig blauw aan en ademsnakkend (bleek allergie ook voor onze hond te zijn, moesten we dus tot groot verdriet van ons allen hem weg doen) Maar na het 1e jaar ging het langzaam aan beter en durfde ik te geloven dat ze gezond was. Ik begrijp je angst dat het voor jou er niet meer in zit Diana, je bent bijna 40, dus er tikt wel een klok op de achtergrond, maar ik hoop echt voor je dat je nog een keer zwanger mag zijn en dat het dan wel allemaal goed loopt, zodat je ook terug kan kijken op een succesvolle zwangerschap en bevalling. En je krijgt, als je nu weer zwanger wordt, een veel intensievere begeleiding, dus dat neemt hopelijk ook wat van je angst weg. Silly, ik vind het zo erg voor je dat je straks je kleintje niet kan delen met je moeder. Ik heb zelf een goed contact met mn moeder en moet er niet aan denken dat ze haar 2e kleinkind van ons niet mee zou kunnen maken. Ik vind het ook heel mooi dat je haar fotolijstje dan op het nachtkastje zet zodat ze er toch bij is (krijg er tranen van in mn ogen, die hormonen ook he) En als jullie nog een keer jullie verhaal willen doen mag dat altijd hoor, erover praten is alleen maar goed, en het lucht op. Het is ook prettig om het te delen met iemand die ook zo'n nare tijd heeft gehad. Heel veel sterkte allebei!
Dank je Zorra. En jij ook natuurlijk heel veel sterkte. Hopelijk hebben wij ons portie gehad bij de 1e bevalling en komen we nu in aanmerking voor een "voorbeeld" bevalling . Silly