Ken je dat? Iemand die je kent treedt niet op waar het moet, zegt iets stoms of is gewoon aan het liegen, en iedereen houdt de schijn mee op. Ik heb dan vaak de neiging iets te zeggen dat aankomt. Voor de duidelijkheid, ik bewaar liever de vrede, maar dat verlangen om mensen lik op stuk te geven is wel aanwezig. 2 voorbeelden: -Zoontje (6) van vriend van mijn man is onhandelbaar thuis maar ook bij anderen. Als ze hier zijn jat hij mijn koelkast leeg en vind ik overal resten voedsel (bakjes yoghurt half leeggegeten, cupcakes met een hap eruit, etc.) maar vader zegt er niets van. Als we gaan eten wil hij weer een yoghurtpotje (mijn ontbijt!) uit de koelkast ratsen en ik ben het zo zat, dat ik zeg: "Kijk nou, jij eet al een toetje voordat je warm gegeten hebt, ik vind dat heel gek." Kind verstopt zich "want hij is niet gek" en wil niet meer tevoorschijn komen en vader is overstuur en kwaad op mij. Hij doet alles om zijn zoon te pleasen. Ik zit met een rood hoofd aan de eettafel en achteraf moet ik van mijn man aanhoren dat ik onze gasten wegjaag -Vage kennis wil zoon (16) van vriend weleens duidelijk maken hoe belangrijk het is te studeren. "Ik was op de middelbare school, ZO goed, ik haalde alleen tienen, ik hoefde zelfs geen examens af te leggen! Ik heb nooit een examen hoeven af te leggen." Ik: "dat kwam niet door je cijfers, maar door het geld van je vader." Oeps
Ik zou waarschijnlijk iets gezegd hebben wat op hetzelfde neer komt bij het eerste voorbeeld!. Ik vind dat dat aan mij of mijn man gevraagd moet worden voor dat hij uberhaupt de koelkast in komt
ik herken je "probleem" ik maak alleen wel onderscheid tussen of ik er echt last van heb of niet. dus in je eerste voorbeeld zou ik er zeker wat van gezegd hebben...en jij bent heel netjes gebleven. Je had wat mij betreft best mogen zeggen dat tie gewoon uit je koelkast te blijven heeft. En dat ze dan boos zijn op jou?? Dat vind ik heel vreemd. Kind heeft met zn tengels van jouw spullen af te blijven. het tweede voorbeeld zou ik mij aan ergeren maar verder zwijgen
Nee, maar ik zou wel meer zoals jij willen zijn! Ik zit alleen maar liefjes te glimlachen als vrienden/familie het bloed onder m'n nagels vandaan halen. De paar keren dat ik mijn mond open trek, is als er iemand anders lastig wordt gevallen, dat kan ik dan weer niet hebben.
Ja het is echt verschrikkelijk, ik houd mij ook continu in want hij is een kleine prins en ik "zette hem voor gek". Maar het is mijn huis en mijn regels, en hier heeft hij zich te gedragen. Tijdens de herdenkingsceremonie van mijn schoonmoeder bij ons thuis waren de andere kinderen gewoon lief aan het spelen maar meneer liep zich kapot op de muur, liet zich vallen, schreeuwde, en blies zelfs de kaarsen uit die bij de foto van mijn schoonmoeder stonden! Toen heb ik hem heel kwaad toegesproken maar ik zorgde wel dat het buiten het zicht was, erg he.
De eerste situatie begrijp ik best, daar zou ik ook wat van zeggen. Je opmerking in de tweede situatie vind ik gewoon een rotopmerking en nergens voor nodig.
Mja ik kan mezelf steeds beter inhouden, ik werd altijd bot en erg direct genoemd. Maar in het eerste voorbeeld vind ik dat je er zeker wat van mag zeggen en dat je dat netjes hebt gedaan. Kom op zeg, mijn dochter mag nog niet eens zomaar iets uit de koelkast pakken, laat staan een ander kind.
Ik zou bij het eerste geval ook de vader erop aanspreken. Gewoon zeggen dat je niet wilt dat zijn zoon al je spullen pakt en dat je dat niet normaal vind. Desnoods aangeven als je ze uitnodigd. En doet hij dat niet, dan is hij gewoon niet meer welkom? En duidelijk tegen die jongen zeggen dat hij uit de keuken moet blijven. En ik had eerder de opmerking gemaakt van:" vinden je ouders dat normaal of mag je dat thuis ook? ". Zegt hij ja dan is het gewoon:" nou, hier niet en hier heb je je aan mijn Regels te houden". Dan kijkt iedereen je maar aan. Ik zou me doodschamen als mijn kids ergens de koelkast plunderen
Was ook een rotopmerking, maar ik flapte het eruit en je had die kerel moeten zien, zo onuitstaanbaar. Hij geloofde het zelf nog. En ik ben helaas geen moeder Theresa.
Ik ben juist meer zo geworden sinds ik moeder ben. Heel gek, ik ben ook emotioneler maar zeg ook vaker dingen dat ik denk: oeps...
Ik herken wat je bedoeld Ik heb het juist bij kennissen van ons, hoe hun met hun zoontje omgaan. het allerergste voorbeeld: We waren bij hun op bezoek, met onze kids en we gingen buiten de deur wat drinken. Nu hebben mijn vriend en ik de regel dat 1 van ons sowieso nuchter is, natuurlijk om te kunnen rijden maar ook voor als er iets met de kids gebeurd. Niet dat we dan overmatig drinken, maar misschien 3 biertjes, dus te veel om te mogen rijden. Blijkbaar denken hun daar helemaal anders over, toen we weer thuis kwamen waren ze allebei echt zat. Maar hun zoontje van 2 was er ook bij en toen werd het etenstijd en het manneke kreeg honger. Wat ze toen zeiden: geef hem maar een koekje en doe hem maar naar bed toen heb ik me echt in moeten houden om ze geen uitbrander te geven
Het eerste voorbeeld dat je geeft vind ik echt schandalig! Een kind heeft niet in een koelkast van andere mensen te duiken zonder toestemming. Vind het volkomen terecht dat je er wat van zegt. Sterker nog, ik had het anders gezegd. Iets van; Als je trek hebt, vraag je om iets te eten, maar je mag het van mij niet zelf pakken. Heb je trek? Prima, wat wil je op je boterham? Zoiets.... Als het kind het zou blijven doen, zou ik zijn paps een boodschappenbriefje meegeven met de dingen die zijn kind opeet. Blijkbaar moet die pa meer leren dan zijn zoon. Het tweede voorbeeld vind ik minder heftig. Je had net zo goed niks kunnen zeggen, maar dit zou ik nog wel als humor kunnen zien Ik ben dus blijkbaar ook iemand die haar waffel opentrekt
Ik kan een boekje opendoen over de opvoeding van dat kind helaas. Terwijl hij wel heel goed kan luisteren als je alleen met hem bent. Ook op school is hij heel lief, komt goed mee, etc.. Het is echt als zijn vader erbij is, hij verandert in een klein monster.
Ik heb zoiets in de familie gaande momenteel. Wil er op dit forum niet al te veel over uitwijden. Maar iemand met heel vervelend gedrag en iedereen accepteert het maar. Als ik mijn mond opendoe gaat dat geheid voor problemen zorgen, maar ik wil/kan de schijn niet langer ophouden voor de lieve vrede.
De eerste situatie gaat bij mij te ver,hier had ik dus zeker iets van gezegd. Kom nou je hoeft niet alles te pikken..
En als je weet dat alle volwassenen naar JOU kijken als jij dat kind corrigeert? Dan voel je je wel een beetje alleen Mijn man kan er ook echt niet tegen maar toch vindt hij dat ik het te duidelijk laat merken en ze daarom niet meer graag bij ons komen (pech voor hun, denk ik dan. Voor mij lekker rustig en ik heb garantie dat ik gewoon nog een ontbijt heb de dag daarna.)
Wat sneu, dat is gewoon onverantwoord ouderschap. Ben blij dat ik die dingen niet zie in mijn omgeving. Heb je het ventje een lekker warme prak voorgezet? Ik zou dat doen, om maar IETS te doen.