campagne: gun kinderen hun eigen label

Jeetje wat verschrikkelijk, domme, domme, kortzichtige mensen heb je toch.

 

Opvoeding speelt een hele grote rol, daar zijn wij wel achter gekomen!
Bij onze zoon werd vanaf 2 en een half jaar aandacht besteed aan zijn gedrag.
Vanaf het moment dat hij naar school ging en het gedrag er nog steeds was zijn wij het hogerop gaan zoeken. Het was toch wel wat meer als een extreme vorm van peuterpuberteit.
We hebben er zelf voor gekozen om bijna 2 jaar intensieve ouderbegeleiding te krijgen van een kinderpsychiater. Gewoon omdat we er zeker van wilden zijn dat we er, qua opvoeding, alles aan gedaan hadden.
Wij hadden de bekwaamheid en de mogelijkheden om ons bedrag kritisch te bekijken en evt te veranderen. Dat konden we niet verwachten van ons zoontje van 4 jaar.
Toen hij 6 jaar was was hij oud genoeg om hem te laten testen. We zagen dat het thuis op dat moment best aardig ging, maar op school liep hij vast. Hij kon niet functioneren in een grote groep waar heel veel van hem gevraagd werd.
De diagnose was duidelijk, we zijn gestart met medicatie en hebben hem groep 3 nog een keer laten doen.
Het leek alsof er een ander kind geboren was!
Maar ik ben er nog altijd blij om dat ik eerst bij ons zelf en de opvoeding begonnen ben. En ik heb er echt heel veel aan gehad in die periode. Het gaf me echt een steuntje in de rug.

Ik heb er dus best veel moeite mee als ik hoor dat er kinderen gelijk na het krijgen van een diagnose medicatie krijgen. Dat er van het kind verwacht wordt dat het maar verandert en dat alles dan weer koek en ei is.
Ze werkt het gewoon niet!
Je zal als ouders ook echt dingen moeten veranderen in de opvoeding van je kind. En veel ouders vergeten dat helaas....

 

Ik heb ergens nog een boek liggen over speciale dieeten voor kinderen (over additieven en kleurstoffen etc) waarin uit onderzoeken blijkt (en heb het wel vaker gelezen) dat kinderen die geen ADHD hebben, maar wel de kenmerken vertonen doordat ze een verkeerde opvoeding krijgen dit gedrag vrij snel afgeleerd hebben zodra ze op school etc komen. Omdat op school er goede regels zijn, die ze dan ook heel snel oppikken en daar ook gewoon mee om kunnen gaan. Zij vertonen het gedrag dus alleen maar bij de ouders thuis. Dit schijnt vrij gemakkelijk te achterhalen zijn. De onderzoekers zagen dat een kind oogcontact maakte en duidelijk terug reageerde (wat ik dus ook zelf al benoemde: het verschil tussen mijn oudste en jongste)

Een kind met ADHD vertoond ook bij een goede aanpak ongewenst gedrag en blijft dit ook doen, valt nauwelijks te corrigeren. Wel is het zo dat een kind met ADHD die een verkeerde opvoeding krijgt ernstiger achterstand krijgt. En een gewoon kind met een verkeerde opvoeding hier nauwelijks schade aan overhoudt. En dit dus ook heel snel te corrigeren is bij de goede opvoeding.

Een kind met ADHD vertoond dit gedrag ook al voor het 3e jaar, terwijl een gewoon kind dit gedrag dus ook veel later kan krijgen.

Even in het kort, in mijn eigen woorden, is al jaren geleden dat ik het heb gelezen, dus ben flink aan het spitten hoe het zat

 

Onze dochter zit nog niet aan medicatie overigens maar vraag me altijd af waarom er zo negatief gereageerd op wordt.
Als je kind een hartziekte heeft, geef je hem/haar dan wel medicijnen?
Ja toch?
Waarom bij een geestelijke ziekte (want dat is het eigenlijk) dan niet?
Kijk als ze prima zonder kunnen is dat super natuurlijk, maar wat als ze zich daarbij fijner voelen?

 

Ik geloof dat ik je niet helemaal begrijp.... Heb je het tegen/over mij als je begint over een lekker excuus??

Onze zoon mocht/kon niet doubleren in groep 3 omdat hij qua intelligentie niks mankeerde.
De juffrouws maakten niet mee wat wij thuis met hem te stellen hadden omdat hij zo enorm op zijn tenen liep.
Pas toen we een compleet en uitgebreid rapport van de kinderarts en psych aan zijn dossier konden toevoegen kregen we groen licht!
Wij hadden te maken met een kind wat op zijn 6e jaar depressief was. Dat wil je toch niet mee maken?

 

Hier zoals gezegd geen medicatie. Destijds was er heel veel negatieve publiciteit over Ritalin. Er waren nogal wat kinderen aan overleden. Wel in Amerika, maar het voelde voor mij niet prettig.
Toen mijn zoon 4 was wilde de school( SBO) dat hij aan een medicijnproef (ritalin) mee zou doen, wat ik heb geweigerd. toen ik weigerde kreeg ik de dreiging dat ze hem van school zouden schorsen, waarop ik dus heb gezegd dat ze dat best mochten doen, maar dat ik dan de schoolinspectie op hun dak zou sturen!

toen hij nog jonger was kon hij al medicijnen voorgeschreven krijgen ( hij moest toen nog 3 worden) Medicijnen die pas voorgeschreven mochten worden na je 16e!!! en dat wilden ze mijn hummel geven. Echt niet!

Ik heb me altijd gered met sova trainingen, goede, zeer consequente opvoeding, oefenen voor de spiegel (gezichtsuitdrukkingen snapte hij niet) en vooral veel lezen, praten, helpen, voordoen, en herhalen, herhalen en nog eens herhalen. Makkelijk? Nee? Maar ik zie nu wel de vruchten ervan.

Overigens ben ik niet tegen medicatie op zich, als je het idee hebt dat het je kind helpt, prima. Maar medicatie alleen is het wondermiddel ook niet.

 

goede vraag. Dat wordt waarschijnlijk toch uitschot. En dat hoeft niet door ADHD te komen natuurlijk. Ondanks dat ik vaak wel denk dat sommigen wel iets mankeren. Maar ook opvoeding doet een hoop natuurlijk.

Ik zie dat bij een vriend van mijn zoon. Mankeert hetzelfde, maar mag thuis echt niets. Hij is dus 17 en mag nog geen ei bakken "want straks breekt er brand uit". Een mobiel mag hij niet "want hij kan er toch niet mee omgaan".
Ouders kijken weinig naar hem om.

En dat zie je wel terug, mijn zoon is een stuk verder in zijn ontwikkeling, kan ook prima een weekend alleen thuisblijven bijv. Dat kan zijn vriend niet. Die is helaas te weinig gestimuleerd en ondersteund en dat is best een heel gemis uiteindelijk.

 

Wij wilden er inderdaad eerst kijken of het zou lukken om door een goede aanpak bepaald gedrag te laten verminderen/verdwijnen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat onze zoon gewoon een andere aanpak nodig zou hebben gehad. Elk kind reageert weer anders.
Bij hem was er vooral sprake van grensoverschrijdend gedrag. Was het beter om dat te gaan negeren of juist wel te gaan benoemen. Hoe kan je dat op de meest positieve manier doen.. enz enz.
We hebben verschillende manieren 'getest' maar het gedrag bleef bestaan en werd ook erger. Voor ons was het toen duidelijk, het lag niet aan de opvoeding.

In kansarme gezinnen zie je vaak dat de ouder(s) er minder voor open staan om kritisch naar hun eigen gedrag/opvoeding te kijken. Hoe dat komt, ik weet het niet. Ik heb jaren met tienermoeders gewerkt en daar zag ik die tendens ook. En ik zag ook bepaald gedrag bij hun kinderen.
Ik denk zelf dat hulpverleners snel genoeg door hebben of er echte gedragsproblemen zijn of dat er problemen zijn in de opvoeding.

Op school heb je er inderdaad bij zitten die een grote mond hebben en lak hebben aan de regels en het gezag van de leerkrachten. Maar dat zijn vaak toch andere types als kinderen met bijv ADHD. Die kunnen zich werkelijk niet concentreren en zijn er helemaal niet op uit om de leerkrachten expres dwars te gaan zitten. Bij hen zie je het onvermogen om te kunnen presteren.

 

Ik zweef zelf ook tussen verschillende standpunten, en loop net als tuc met deze vragen.
Bij mij is het niet eens alleen maar mijn gevoel, maar ook datgene wat ik om me heen zie en wat ik hoor van een vriendin die werkzaam is bij stichting mee.

En natuurlijk hebben de kinderen die jaren onderzocht worden niet voor niks een label, daar heeft volgens mij ook niemand twijfels over.
Maar de definitie van 'normaal' wordt ook steeds smaller. Als je niet te druk, te dromerig of te afwezig bent, ben je wel te gevoelig of te prikkelbaar als kind.
Ik hoorde vorige week dat de normering van de cito toetsen ook aangescherpt is. Een kind moet dus nog beter zijn wil het 'gemiddeld' zijn.

En ik denk niet zozeer dat er teveel kinderen echte medische labels krijgen, maar dat de kinderen steeds sneller worden verdacht van een label. Door de school, CB, ouders, omgeving..

 

Nee nee niet op jou, mijn eerste bericht was ook algemeen genomen, ik reageerde op jou omdat jij op mij reageerde, maar ik bedoel mensen in het algemeen, dat ik soms het idee heb dat ouders zich willen verschuilen achter hun kind en er daarom maar een labeltje op plakken/

 

Nee kinderen uit zulke gezinnen vertonen echt ander gedrag. Het is ook vrij simpel vast te stellen of de problematiek intern (vanuit het kind) of extern (vanuit het gezin) komt. En zulke kinderen krijgen echt niet klakkeloos een diagnose. Ik vind het ook best erg dat mensen echt denken dat dat zo gaat. (Jonge) kinderen met forse gedragsproblemen ( dus bv door omstandigheden thuis oid) krijgen niet zomaar een stempel autisme of ADHD. Als zij al een diagnose krijgen is dit vaak NAO (stoornis van De kinderleeftijd (Niet Anders Omschreven) dit betekent dat het kind ontwikkelingsproblemen wat door v alles kan komen. Hierdoor kan er wel de nodige hulp geboden worden.

Ik vind ook dat kinderen soms te snel een stempel krijgen, maar daarmee bedoel ik meer de grensgevallen v autisme of ADHD.

 

Ik vind het een fantastisch initiatief, het verbaast mij nl al tijden dat er in mijn omgeving vrijwel geen enkel schoolgaand kind te vinden is waar niet 'iets' mee is. Ieder greintje 'afwijkend' gedrag lijkt voldoende voor een diagnose. Het is ook een van de dingen waar ik me wel eens een beetje zorgen over maak als ik er over nadenk dat mijn kind over een jaartje ook naar school gaat.

Natuurlijk is het alleen maar goed dat er hulp beschikbaar is voor kinderen die dit nodig hebben. Ik vraag me alleen wel eens af of het werkelijk mogelijk is dat er zoveel kinderen zijn bij wie dit het geval is. Een groot deel zou toch op zijn minst 'normaal' moeten kunnen functioneren.

 

Een kind wat naar SBO moet, wordt eerst volledig doorgelicht door een toelatingscommissie. Zij beoordelen eerder gedane onderzoeken en bekijken of het kind bij hun op school op de goede plek zou zitten. Dus als antwoord op je "vraag" Nee, een kind op SBO zit daar niet omdat ouders zelf met een diagnose zijn gekomen.

Ik heb ook niet echt de indruk dat kinderen uit een asociaal gezin vaker ADHD of wat dan ook heeft. Wat me wel op valt is dat ouders die zelf "wat meer ontwikkeld" zijn, of een heel goede baan, duur huis etc hun kind niet op het SBO willen hebben om valse schaamte. Zij willen niet toegeven naar anderen dat hun kind wat mankeert.

Zie het bij een van de beste vrienden van mijn oudste. Ze zijn al vanaf hun 5e heel goed bevriend, zitten ook al 12 jaar bij elkaar in de klas, dus ik ken ook zijn ouders vrij goed. Tijdens de ouderavond op school gaven zij aan dat zij echt niet willen dat school voor hun zoon Wajong aan zou vragen: Want, daar is onze S echt veel te goed voor........(letterlijk de woorden van moeder) Terwijl ook hij een forse achterstand heeft. Niet dat hun het heel hoog in hun bol hebben, maar toch, ze wil dat niet vanwege wat andere mensen ervan zeggen.....Jammer, want ook hun zoon zou er mee geholpen zijn en hulp kunnen krijgen mét wajong.

 

Ik denk dat wij, als gezin, tot die doelgroep horen. En wat had ik graag gezien dat mijn zoon naar het SBO zou zijn gegaan... We hebben het niet voor elkaar gekregen dus hij zit voorlopig nog op het basisonderwijs met een rugzakje. En allerlei vormen van IB buiten de klas.

 

Autisme is genetisch bepaald. Het is altijd in de familielijn terug te zien. Soms heel mild dat het nooit is opgevallen, soms ook heftigere varianten. Mijn opa had een vorm van autisme, mijn vader heeft Asperger en mijn oudste zoon heeft klassiek autisme. Heeft niks met opvoeding te maken dus.

Mijn zoon heeft een ernstige vorm en het label hebben wij hard nodig om de indicaties rond te krijgen. Hij kan niet naar school, want hij heeft ook een vrij zware verstandelijke beperking. Dan heb je echt een label nodig om de hulpverlening voor elkaar te krijgen. Hier duurde het 6 maanden voor de diagnose rond was. Hij heeft wel 2 dagen per week op de dagbehandeling gezeten een half jaar lang om alle onderzoeken uit te laten voeren.

Opzich denk ik dat mensen soms wel te snel een label willen. Maar aan de andere kant irriteert een dergelijke campagne mij ook want mensen die het echt nodig hebben ondervinden hier hinder van. Mensen begrijpen het vaak niet...denken bij autisme en ADD en ADHD, ODD, etc... 'Daar heb je er weer een met een label'. Maar als kinderen dit echt hebben is dit een zware handicap wat een zelfstandig leven vaak onmogelijk maakt en voor de ouders spelen er enorm veel zorgen. Het is niet alleen een label, maar het zijn ernstige verstandelijke beperkingen die genetisch zijn bepaald. Mensen doen er goed aan om dit te bedenken voordat er oordelen worden geveld of dingen worden geroepen als 'het is de opvoeding'.

 

Nee kinderen zonder diagnose of gedegen onderzoek, kwamen al niet (en na de bezuinigingen en veranderingen tav het passend onderwijs al helemaal niet meer) op het speciaal onderwijs.

Kinderen uit verwaarlozende of andere problematische gezinnen (met diagnose) met een IQ boven de 70 gaan vaak naar het cluster 4 onderwijs. De problematiek kan natuurlijk heel divers zijn. Vaak zie je dan een diagnose NAO, ODD of bv hechtingsproblemen oid.
Er zijn nog veeeel meer labels dan ADHD en ASS . Een aantal v die diagnoses kunnen ze ook overheen groeien.
Vergeet niet dat deze kinderen het vaak enorm moeilijk hebben omdat de thuissituatie zo 'onveilig' is. En dus wel degelijk blijvende schade hieraan ondervinden. Speciaal onderwijs is dan vaak een betere optie, maar daar moet je wel een indicatie voor zien te krijgen.


Wat ik ook vaak zie is een combinatie. Kwetsbare kinderen (kindproblematiek) die doordat de thuissituatie niet meehelpt eerder in de problemen komen. Bij deze doelgroep is het idd de vraag wat er was gebeurd als ze in een 'stabiel gezin' waren opgegroeid.

Ik maak me juist enorme zorgen over het passend onderwijs. Al deze kinderen die met net wat meer tijd en aandacht zoveel verder komen en gelukkiger zijn. gaan we nu forseren om mee te draaien in het regulier onderwijs.
Niet goed voor deze kindjes, de andere kinderen in de klas en de juf. Maar dat is een andere discussie.

 

Ik vind ook dat juist de kinderen die een medische indicatie hebben, last ondervinden van overkill aan kinderen met een niet-medische label.
Hetzelfde geldt voor hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen, je hoort de ouders om de haverklap hun kinderen labelen met van alles en nog wat. Bij mijn kinderen in de klas heb ik al zeker over 6 kinderen gehoord dat ze hooggevoelig zijn. En dan is het voor 'de omgeving' ook lastig te beoordelen welk kind nu een echte label heeft en welke niet.