Ik weet het even niet meer na een hoop gedoe en van allerlei complicaties en meerdere opnames weet ik nog steeds niet waar ik aan toe ben. Eerst werd er geroepen week 37 toen 38 en nu weer 39. Ondertussen maak ik me verschrikkelijk zorgen omdat mijn vruchtwater ver onder de onderste lijn zit. Ze hebben me gewoon naar huis gestuurd met de mededeling tja uw baby doet het goed dus we helpen u voorlopig niet. Ik heb meerdere malen aangegeven dat ik het niet meer aan kan fysiek en mentaal tja mevrouw er is geen directe bedreiging voor u of uw kindje dus we doen niets. Maar er is wel een bedreiging dat ik in een zware depressie beland. Waarom luisteren ze niet en blijven ze die bevalling maar uitstellen?????? Ondertussen ligt juffie nog steeds vrolijk in stuit en heb ik aangegeven dat ik absoluut geen stuitbevalling wil of een versie. En toch heb ik steeds het gevoel dat ze me maar normaal willen laten bevallen tegen al mijn wensen in. Ondertussen blijf ik pijnlijke harde buiken hebben en kan ik naar het ziekenhuis blijven rennen. Vandaag de uk pas 3x gevoeld maar er is geen gevaar...... Sorry voor mijn klaagzang maar ben er even goed klaar mee!!!!!
Misschien je man eens aan de bel laten trekken. En vragen wanneer de keizersnede ingepland kan worden?
Mee eens met Lblue. Ons kindje is te klein en elke keer word er ook wat anders gezegd, heb ook al gehoord dat ze mij niet tot 40 weken willen laten lopen. De een zegt 1 x per 2 weken naar ziekenhuis en de ander stuurt mij weer 2 x per week naar ziekenhuis. Ik herken die onduidelijkheid en dat 'getrek' waar je niks mee kunt.. je wil duidelijkheid.. Het gaat om je kindje en als ze er zo lax mee om gaan dan zorgt het alleen maar voor enorme onrust, maar dat snappen ze blijkbaar niet. Er echt op staan dat je duidelijkheid wil..
Allereerst vind ik het heel naar voor je dat je het zo zwaar vind en de zwangerschap moeilijk door komt. Aan de andere kant....Ik begrijp wel dat ze het kindje het liefst zo lang mogelijk willen laten zitten. Dat is zowel voor de start van de baby, als voor jou herstel toch echt het beste. En het gekke is, eigenlijk kun je niet meer, maar zou je tot 42 weken moet lopen bij wijze van spreke, dan zul je toch moeten, er is geen keuze en je zult zien dat hoe goed of hoe kwaad dat ook gaat, je het gaat redden! Ik begrijp de onduidelijkheid volkomen!! Ik zou een gesprek aanvragen en afspraken op papier zetten. Bij stuitligging heb je ALTIJD een keuze, je hoeft niet op een natuurlijke manier te bevallen, jij beslist wat het wordt! Vergis je er niet in hoe zwaar het is om ingeleid te worden en onderschat een keizersnede ook niet, ik hoop dat jouw kleine meisje zich snel vanzelf zal melden... Succes met de laatste weken en een dikke knuffel
Ik ben bij de vorige ingeleid en onderschat een keizersnede ook niet maar ik vind gewoon dat ze beter naar me moeten luisteren als ik iet aangeef.
Duidelijk aangeven wat je wilt. Desnoods trek je zo'n gyn aan de jas en zeg je hem of haar dat het zo niet gaat. Jij wilt GEEN stuitbevalling dus duidelijk zeggen en voor mijn part dik je je zorgen wat aan, tranen met tuiten erbij Ik moest bij de eerste ook met een vuist op tafel slaan, heb sm in de arm genomen en zij had er nog een schepje op gedaan. Nog geen week later werd ik ingeleid. Dus; be the dramaqueen!
He meis, wat naar dat ze zo met je omgaan. Ik herken het wel bij mijn eerste zwangerschap zeiden ze inderdaad jij gaat het ziekenhuis niet meer uit zonder kindje en ja hoor werd gewoon ontslagen. Het is gewoon heel naar om steeds om te moeten schakelen. Ik zou net zoals sasjuh zegt: met je vuist op tafel. Schrijf de dingen op en zorg dat er naar jou geluisterd word. Het gaat om jou lijf en jou kindje! Sterkte.