Ik ben op dit moment herstellende van een burn out. En ik kan merken, dat gaat echt met ups&downs. Nu gaf mn psycholoog aan dat de belangrijkste stap naar herstel is, het kiezen voor mezelf. Oftewel, nee zeggen als je iets niet ziet zitten, jezelf op nummer 1 zetten (of in elk geval op gedeelde eerste plek samen met kids en man) en van mezelf niet meer zoveel moeten. Dus in plaats van in alles perfect te zijn, ook wel eens dingen naast me neer gaan leggen. Komt het vandaag niet, dan morgen wel. Ze gaf aan dat dit voor veel vrouwen een probleem is. 'Wij' schijnen ons zelf heel makkelijk weg te cijferen, en vinden dat we op alle vlakken goed of in elk geval ruim voldoende moeten scoren. Ik ben nu benieuwd, is dit echt zo? Zijn wij vrouwen te sociaal en loyaal naar onze omgeving en niet genoeg naar ons zelf toe? Want ik weet, voor mezelf klopt het.
ik kan best wel makkelijk iets naast me neerleggen. Inderdaad, lukt het vandaag niet dan morgen maar. Ik wil vooral genieten van alles in mijn leven. Het gaat allemaal al zo snel voorbij dus dan kan ik me wel te pletter werken om alles perfect te doen maar dan mis ik zoveel.
Ik ben hard aan t werken om dat ook te kunnen. Maar gewoontes die ik al 30 jaar heb zijn lastig af te leren
Ja voor mij klopt dat ook wel hoor. Ik kijk ook eerst naar anderen en dan pas naar mezelf. Vroeger deed ik dat in het extremere. Belang van anderen ging voor dat van mij. Tegenwoordig kies ik meer voor mezelf, alhoewel ik wel eerst alles voor mijn kind doe, dan voor mijn mannetje en dan pas voor mezelf. En dan heb ik het niet over zijn brood smeren, krantje halen en dat soort dingen, dat doet ie zelf maar En soms "kwak" ik onze zoon gewoon bij hem met de mededeling, ga ff een uurtje in bad. ff me-time. En dat vind hij ook niet erg hoor. Laatst vroegen ze op mijn werk of ik voor 1x op mijn vrije dag kon werken. Dat kan wel, maar dan moet ik weer opvang zoeken voor mijn zoontje en die wil ik na 4 dgn werken ook wel weer lekker een dagje voor mezelf.... Heb lekker Nee gezegd. Zoek het maar uit (dat laatste dacht ik dan he )
Nou, op het werk heb ik wel geleerd voor mezelf op te komen. Heb jaren gewerkt als secretaresse en dan leer je heel snel van je af te bijten, anders ben je zo een voetveeg. De groeten, haha, nee hoor, het eerste jaar was een ramp, was veel te lief, deed alles, daarna ben ik eerder de 'bitcherige' kant op gegaan en tot mijn verbazing kreeg ik van mijn baas juist tijdens mijn functioneringsgesprek te horen dat hij blij was dat hij een secretaresse had die van zich af beet en duidelijk grenzen stelde (dat was mijn nieuwe baas). Thuis is het een stuk moeilijker. Als ik bijv. ziek ben, tja, dan zit er meestal niets anders op dat mezelf vol paracetamol te gooien en hoe belabberd ik ook ben, er zal toch voor de kinderen gezorgd moeten worden. Helaas heb ik ook nog geen kaboutertjes hier die alles 's nachts opruimen en schoonmaken, dus wat het huishouden draaiende te houden en de verzorging van de kinderen stel ik mezelf absoluut niet op de hoogste plaats. Ach, en als ik geen zin heb in een verjaardag of iets, dan zeg ik die wel gewoon af, daar heb ik niet zo'n moeite mee.
voor mij klopt het ook wel een beetje dat ik veel aan anderen denk en dan pas aan mijzelf.. hier thuis voor mijn man en dochters vind ik dat vrij normaal maar als me iets niet aanstaat in mijn vriendenkring of familie dan uit ik dat ook wel hoor... en als ik iets niet afkrijg vandaag dan denk ik ach doen we morgen wel... ik vond het eerst altijd moeilijk om voor mijzelf op te komen maar ik heb geleerd hoe ik dat moet doen door vallen en opstaan... ben er nu wel aardig goed in geworden hoor.. haha... maar ach voor mijn gezin heb ik alles over en ook voor 1 beste vriendin zou ik alles willen doen... en ik weet dat het andersom ook zo is... mijn man staat ook altijd voor me klaar en zou alles voor me willen doen als ik hem dat vraag....
Ik kies eigenlijk nooit voor mezelf, met als gevolg een depressie. Ik ben nu aan mezelf aan het werken maar makkelijk is dat zeker niet!
Knap hoor. Met zoiets soortgelijks zit ik nu ook in mn maag. Binnenkort een dag weg met allemaal meiden (vrijgezellendag) Begint al vroeg, hele dag druk programma en weg, daarna lekker eten en nu willen ze daarna ook nog naar een discotheek wat verder weg. En dat laatste zie ik eigenlijk niet zitten. Ik weet dat hele dag al pittig genoeg is voor me. Ik zit nu dus zo te twijfelen wat te doen voor dat laatste deel. Mn man zegt, ga lekker hele dag mee en dan na het eten (zal rond 23.00 klaar zijn) naar huis. Dat zou ik liefste ook doen. Als ik voor mezelf kies ga ik gewoon een leuke dag hebben en sluit ik m ook leuk voor me af door na eten naar huis te gaan. Maar ergens voel ik me verplicht om laatste deel ook nog te doen... Nee, je moet hele patroon van denken en handelen omgooien. Ik ken het, ik was ook altijd aan rennen en vliegen om niemand teleur te stellen. Wil je even succes wensen, want ik weet hoe moeilijk het is.
Ik kon het ook niet.. tot ik zo'n 3-4 maanden na de bevalling in een negatieve spiraal terecht kwam. Mogelijk een post-natale depressie, maar die diagnose hoeft niet gesteld te worden, dus gewoon behandeld naar mijn problemen. Daar kwam ook het voor mezelf opkomen uit als een van de basisproblemen. Als je teveel van jezelf geeft, blijft er niks meer voor jou over. Sindsdien probeer ik het wel beter. En het gaat ook beter. Soms heb ik periodes dat ik terugval, maar meestal heeft dat te maken met een stressige periode, of eentje met weinig slaap. Dan is het te makkelijk om in oude gewoontes terug te vallen. Maar het wordt wel steeds beter. De mensen om me heen accepteren het, vinden het goed dat ik voor mezelf opkom, ook al betekend het dat ik die mensen eens een keer oversla voor een bezoek, of een niet help bij een verhuizing. En dat is dan 2,5 jaar na het diepste dal. moet wel zeggen dat er bij mij ook een portie faalangst bijzit, dus ik durf ook niet zo makkelijk nee te zeggen vanwege de reactie van anderen. Maar ook daar kan ik steeds beter mee omgaan..
Vergeet mezelf ook regelmatig... hoorde laatst dat dat een typisch "vrouwending" is (is een vrouw en, net als ik, 32). En de theorie is zo makkelijk gezegd... het "doen" is zoooo lastig... Heb ook 3 weken met klachten van overspannen-zijn thuisgezeten... Ben net weer anderhalve week aan het werk... Want tja, thuis pieker ik dan weer over het werk... En op het werk over de boodschappen en het koken en opruimen en voor mijn dochtertje zorgen etc. etc... Kost veel energie, maar is niet zomaar eenvoudig een "knop omzetten" hoor... Tenminste ik vind het erg moeilijk om tijd voor mezelf te nemen... Heb dan het gevoel dat ik eigenlijk iets nuttigs moet doen... Hulp vragen vind ik ook lastig... "want ik kan toch alles zelf wel"... en wil anderen niet tot last zijn... Constant bang wat anderen wel niet van me denken... Cliché hè...
voor mij staat mijn kindje op nummer 1, ik zou niets doen waardoor ik hem tekort schiet wat betreft de rest, ik ben wel iemand die erg rekening houdt met anderen maar als puntje bij paaltje komt kies ik voor mezelf
Meid lekker weggaan na het eten. Je bent dan toch de hele dag meegeweest, en als het echte vriendinnen zijn begrijpen ze het helemaal. En ik denk dat dit een mooie kans is voor je, om voor jezelf op te komen. Je vriendinnen hebben toch ook meer aan iemand die zelf ook op een leuke dag kan terugkijken? (Maar ik snap het helemaal hoor, ik ben ook (nog steeds) iemand die veel 'voor anderen' leeft.) Succes!
Bij mij klopt het helemaal niet. Ik ben zeker wel sociaal maar niet ten koste van mezelf. Ik kan daarom ook prima nee zeggen.
Hoe ik dat doe, voor mezelf opkomen? Kan ik heel kort over zijn: Niet! Dat is dan ook de reden waarom ik al verschillende keren in therapie geweest ben, en vandaag naar de huisarts ben gegaan voor weer een nieuwe aanvraag.
Gewoon lekker na het eten naar huis gaan als je wilt. Vaak maak je het in je hoofd erger dan dat anderen het vinden. Ik bedoel dat je dan denkt dat je andere teleurstelt, maar dat andere dat zo helemaal niet ervaren.. Duidelijk zijn in wat je zegt en wilt.
Ik herken het erg. Ik ben te loyaal, cijfer mezelf makkelijk weg voor een ander en kom ook niet voldoende voor mezelf op. Ik probeer het wel, probeer het te leren. Maar het is moeilijk.
Tot zo'n 10 jaar geleden kwam ik totaal niet op voor mezelf. Het was allemaal onbewust hoor, weet ik nu, maar ik vond het kennelijk ontzettend belangrijk dat ik niemand tegen het hoofd stootte, iedereen gelukkig maakte en vooral de lieve vrede bewaarde. Dat hou je natuurlijk niet lang vol zonder jezelf tegen te komen.... 'Hee hallo, wat wil IK eigenlijk?' Radicaal mijn leven omgegooid en nooit meer achterom gekeken, en ik ben ontzettend gelukkig met die beslissing. Het is ook heel moeilijk als ik hier alleen al rondlees op dit forum, vrouwen vinden zichzelf niet goed genoeg als niet het huis spik en span is, alle kleren gestreken in de kast hangen en er iedere avond een vers bereidde maaltijd op tafel staat. Daar buitenom moet ze zich van zichzelf ook nog leuk kleden, er een leuke baan op na houden en sociaal bezig zijn met anderen. Da's nogal wat om na te streven zonder jezelf voorbij te rennen denk ik. Daarom ben ik ermee opgehouden.....lekker joh! Als ik geen zin heb in visite/verjaardag/feestdagen/verplichtingen/stofzuigen of noem maar op, dan doe ik het gewoon niet. En als er dan mensen zijn die mij daardoor minder leuk vinden, dan is dat hun probleem en zijn ze misschien ook niet heel belangrijk om in mijn leven te houden, degene die echt om mij geven zullen het niet erg vinden. Het heeft wel wat moeite gekost, zoals iemand al zei, moeilijke gewoontes zijn lastig af te leren na 20 jaar, maar het is zoooo de moeite waard. Om maar even een stomme reclame ertegenaan te gooien.."Because you're worth it!"