Toen ik 8 was zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader had al heel gauw (of had al) een andere vrouw waarmee hij ook direct getrouwd is. Ik heb hem na de scheiding nog een paar keer gezien en toen is het contact verbroken. Ook tussen mijn vader en zijn hele familie. Op mijn 17e/18e heb ik contact gezocht, ik heb toen een paar keer contact gehad, maar uiteindelijk is dat met veel verdriet op een teleurstelling uitgelopen. Op mijn 26e heb ik opnieuw contact gezocht, vanwege alle vragen, zijn kant van het verhaal te horen, de liefde die ik al die jaren voor hem bleef voelen, als kind blijf je je ouders altijd trouw denk ik. Na een jaar contact waarbij vragen werden vermeden en ik geen antwoord kreeg, enige frustratie, waarbij zijn vrouw zich meteen oma noemde etc.. ging die vrouw van hem in september 2010 plotseling dood. Hartaanval, 50 jaar oud. Ik ben direct naar mijn vader gegaan, heb hem geholpen, getroost, gesteund van het uitzoeken van de kist tot aan crematie en ook de twee weekenden daarna. We hebben heel veel gepraat, over het herstellen van het contact met zijn familie (waarmee ik overigens wel goed contact mee heb) over dat hij wellicht wat vaker bij mij zal zijn. Over ooit een nieuwe vrouw, moest ie overigens niet aan dénken Maar wat bleek, drie weken na de crematie sliep ie al bij een andere vrouw die hij meteen prefeleerde als zijn nieuwe vriendin. Hij had zich aangemeld op een datingsite en met haar afgesproken. Onder het mom Ik weet nu hoe snel het afgelopen kan zijn. Een maand na de uitvaart zat hij met zijn nieuwe vriendin bij mij op de bank.. Terwijl ik nog bezig was met de verwerking van alles, had hij het huis al opgeruimd en nog geen drie maanden na haar dood stuurden ze kerstkaarten rond met een foto waar ze allebei zeer verliefd op stonden, spraken ze over samenwonen en had hij de kat van hem en zijn overleden vrouw (die notabene nog vermeld stond op de rouwkaart!) verkocht op marktplaats. Voor de derde keer in mijn leven voel ik me ontzettend in de steek gelaten. Ik ben er zó voor hem geweest toen zijn vrouw overleed, terwijl hij er al 20 jaren niet voor mij is. Ik heb zijn nieuwe vriendin nu twee keer gezien, ze zijn sinds oktober samen, mijn vader leeft gewoon vrolijk door. Ik krijg een uitnodiging om op de verjaardag te komen van zijn nieuwe vriendin en op mijn eigen verjaardag kreeg ik een smsje van haar Hee meissie, van harte, knuffels en liefs. Ik ben haar meissie niet, ik ben al lang volwassen, ik kan niet zomaar weer leuk verder leven alsof er nooit wat gebeurd is.. en lang leve dat iedereen van elkaar houdt ofzo.. Ik kan best accepteren dat hij een nieuwe vriendin heeft, al was het vrij snel, maar ik voel me zo in de steek gelaten. Ik weet gewoon niet meer hoe ik er mee om moet gaan en of het beter is om het contact te verbreken, het kost me te veel energie. Ik krijg geen antwoord op mijn vragen en ik weet ook zeker dat hij soms liegt.. al is dat misschien zijn waarheid.. ondertussen ben ik er maar over aan het nadenken en toen bedacht ik me dat misschien mensen hier dit ook hebben meegemaakt of me een tip kunnen geven ofzo.. of dat jullie reacties me gewoon sterker maken.. ofzo..
Jeetje, meis, wat moeilijk! Hoewel mijn situatie niet helemaal hetzelfde is, kan ik me je gevoelens goed voorstellen (als je mijn 'drama-leven' wilt horen: PB maar). Ik denk dat je voor jezelf het beste zoveel mogelijk afstand kunt nemen. Of je het contact helemaal verbreekt is een beslissing die je alleen zelf kunt nemen - dat is niet iets wat ik ooit aan iemand zou adviseren, omdat ook dat veel pijn en vragen met zich meebrengt. Ik ken natuurlijk je vader niet, maar heb je hem al eens verteld hoeveel verdriet je van deze situatie hebt? Misschien dat dat nog een manier zou kunnen zijn om er mee om te leren gaan. Als zij er namelijk rekening mee houden dat jij niet in zo'n korte tijd weer een nieuwe stiefmoeder als 'familie' kunt gaan zien, en zij neemt zelf ook wat afstand (wat mij best gepast lijkt!), dan kan het best dat je er over een poosje wel klaar voor bent... Neem je beslissingen puur op basis van jouw gevoel! Dat is mijn belangrijkste tip. Rekening houden met andermans gevoelens is zinloos, zeker als het jou pijn oplevert en energie kost... *knuffel*
ik herken dit wel, heb ook zo´n vader (die is nu voor de 4e keer getrouwd), de enige manier om dit aan te kunnen is om het niet te persoonlijk te maken, afstand nemen is iets heel moeilijks, zeker als het om je gevoel gaat. elke keer als mijn vader weer iets flikt blijf ik mezelf eraan herinneren dat het ZIJN gedrag is en dat het NIKS met MIJ te maken heeft. eigenlijk is het zielig dat hij na zoveel jaar niet bij machte is jou de waarheid te vertellen zodat je verder kan. dit soort personen zijn zo egoïstisch dat ze zich niet kunnen inleven in jouw gevoel en dat gaat ook nooit komen. koppel het los van je eigen persoon, jij bent wie je bent met of zonder hem en zijn gedrag zegt alles over hem en niks over jou. ik ben inmiddels 35 en heb geaccepteerd dat mijn vader zo is, ik zie hem nu soms en neem daar genoegen mee, sinds ik niks meer van hem verwacht gaat het een stuk beter met me. sterkte, dit is een heel proces
MvS, ik denk dat ik idd het beste afstand kan nemen (emotioneel ook vooral wat best wel lastig is). Mijn verwachtingen ten aanzien van mijn vader zijn misschien te hoog waardoor ik keer op keer teleurgesteld word. knuf ook voor jouw "drama"-leven.. Dit is zó treffend dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Het is zo jammer dat het zo'n proces is. Ik ben nu 28 en het is al 20 jaar een slopend proces (in mijn hoofd). Maar ik denk dat je helemaal gelijk hebt.
het proces is het uiteindelijk meer dan waard, zodra je beslist dat jij alleen verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en je vader is wie hij is en niet veranderd, dan kan je verder, je verdient het zo na al die jaren onrust.
Ik ben het helemaal eens met Dana. Het is een proces en het is moeilijk, maar je voelt je zoveel lekkerder op de dag dat je je realiseert dat je er bent... Ineens besef je dat je je niet zoveel meer aantrekt van de acties van anderen en dat geeft zo'n rust... Overigens is het bij mij allemaal wel heel goed afgelopen en heb ik sinds een paar jaar zelfs een heel leuk en relaxed contact met mijn vader, maar dat is pas gekomen nadat hij tegenover mij hardop zijn fouten had erkend en heeft laten zien door zijn handelingen dat hij heel erg is veranderd. Mijn vader nu is dus gelukkig wel echt mijn vader, maar niet meer de man waarop ik jaaaarenlang zo boos ben geweest en verdriet om heb gehad. Het kan dus ook ooit nog goed komen, maar ik denk dat mijn geval daarin wel een enorme uitzondering is.
MvS, wat fijn om te lezen dat het uiteindelijk nog zo goed is uitgepakt. Ik ben blij voor je, zou wensen dat mijn vader eens inzicht zou krijgen. Dana, en ik dacht dat ik er al was.. maar dan tóch weer teleurgesteld worden terwijl ik had besloten dat hij me nooit nooit nooit meer verdriet kon doen. Gelukkig ben ik niet de enige.. en besef ik me meer en meer dat dit niet aan mij ligt, maar aan hem.
Ik ben het helemaal met je eens! Het is zeer zeker een proces waar je doorheen moet, ik heb er 18 jaar over gedaan om te beseffen dat het gedrag van mijn moeder niet aan mij lag maar aan haar. TS: sterkte in elk geval en ik hoop dat je ooit antwoorden krijgt van je vader, en wat betreft zijn nieuwe vriendin, maak haar duidelijk dat jij nog niet zover bent om haar als stiefmoeder te zien en dat je wat afstand wilt.