Ben benieuwd of er iemand anders is in zo'n zelfde situatie zit. Man en ik hebben 3 kinderen tussen de 5 en 12. Ik vraag mij de laatste jaren af of ik (wij) in een verbaal agressieve relatie zitten? Ik twijfel, maar denk van wel anders zou ik niet zo'n topic openen. Mijn man dreigt, manipuleert en praat op slechte toon tegen de kinderen . Maar tegen mij niet, herkent iemand dit?
Voorbeelden zijn, -kinderen zeggen dat ze lui zijn.(bijna dagelijks) -ik haat jullie schreeuwen ( okay dat is maar een keer voorgekomen in een stressvollle situatie) -Als er per ongeluk geknoeid word met het eten er een heel drama van maken. en boos worden tot huilens aan toe. -als er iemand zich pijn doet zeggen wat ze fout hebben gedaan en daardoor zich pijn doen ipv te troosten. -Hij zegt dat de oudste hem uitdaagt en daardoor heel boos word,door op een bepaalde manier te reageren of kijken(ik zie dat niet, gewoon een puber) -De jongste dreigen met achterlaten en aan een andere familie geven. -als hij met de kids stoeit of kietelt en ze willen stoppen en om ophouden roepen gaat hij gewoon door tot huilen aan toe. Maar als het andersom is en ze niet meteen stoppen als hij stop zegt dan is het hek van de dam.
Het lijkt meer alsof hij doodmoe is en in de knoop zit met zichzelf maar dit niet bewust (express) doet naar de kinderen. Kinderen opvoeden kan heel zwaar en vermoeiend zijn. Je zou dit met hem kunnen bespreken hoe jij dit ervaart zonder hem aan te vallen. Samen tot een oplossing komen dat als hij snel overprikkeld is om een manier te vinden hoe hij zich kan terug trekken/zorgen dat hij deze dingen niet meer uit/zegt tegen de kinderen. Allerbelangrijkste is als jij dit wel gedaan heeft dat wanneer hij weer rustig is altijd naar de kinderen toe gaat en aangeeft dat hij bijv. doodmoe was en zoiets niet mag zeggen, dat hij van ze houdt ed. Hierdoor leer je je kind dat het niet hoort wat er gebeurd/gezegd wordt maar wij allemaal fouten kunnen maken. Tegelijk laat je hiermee zien dat het kind zich gezien en gehoord voelt.
Zeggen dat ze lui zijn tegen pubers toch niet zo erg?de meeste puber zijn erg lui haha En eerlijk als mijn dochter na tien keer waarschuwen toch van de bank springt en zich zeer doet zeg ik ook weleens dat komt er nou van daarom mag het niet. De rest van de voorbeelden als dat zoals je zegt een keer voorkomt in een hele stressvolle situatie zou ik ook niet meteen denken aan verbaal geweld meer een incident van vermoeidheid of het gewoon zat zijn.
Ja de meeste pubers zijn lui dat klopt. Ik zal het iets beter omschrijven hoe het hier is. Puber helpt dagelijks mee; wasje vouwen, eigen kamer bijhouden, en de vloeren swifferen. Dat doet ze allemaal, soms met eraan moeten herinneren. Toch is het nooit genoeg en word ze lui genoemd.
Bedankt voor je reactie! Wat je zegt klopt allemaal, maar excuses komen er niet, hij zegt dat hij zo reageert en doet omdat de kinderen, lui zijn,lawaai maken, vervelend zijn etc etc.
Ik denk dat heel veel ouders er uit frustratie wel eens dingen uit floepen die zij niet zo menen of bedoelen. Ik zou het gesprek met jouw man aangaan.
Ik denk er toch iets anders over. Zeggen tegen kinderen: ik haat jullie, of ik laat je ergens achter, vind ik wel verbaal geweld. En ja, er kan een reden van vermoeidheid achter zitten, maar ik vind de voorbeelden die jij noemt niet kunnen en een grens overgaan. Ondanks de reden. Tijd voor een heel goed gesprek denk ik! Dit moet niet uit de hand lopen.
Het gesprek ben ik al heel vaak aangegaan. Maar volgens hem is de oorzaak van zijn gedrag het "wangedrag van de kinderen. Kinderen zijn normale kinderen( volgens anderen lieve, welopgevoedde kinderen) Het is niet dat het af en toe iets uitfloept, het is dagelijks, meedere keren per dag x 3(3 kinderen)
Klinkt als teveel op elkaar zitten, wij hebben dit af en toe ook. Zeker in deze corona tijd. Man die de hele dag thuis werkt en op dezelfde 150m2 is de hele dag. Bij ons is het frustratie die je opkropt en die moet je kwijt. Maar dat moet je wel op de juiste manier ventileren. Niet op de kinderen, maar door bijv. Een hobby of sporten. Even weg van de sleur, een rondje wandelen, stukje in de auto rijden. En erover praten, praten en nog eens praten, met elkaar. Even 1 op 1 met de kinderen zijn, en dan benadrukken wat wel leuk is aan ze. Wat ze goed doen. Waar je trots op bent. Dat proberen mijn man en ik te doen als die kinderen weereens t bloed onder de nagels vandaan halen en het lontje al te kort was.
Dit vind ik op de 1 of andere manier het meest een dingetje. Mensen die hun dag niet hebben, moe zijn, overprikkeld floepen er weleens wat uit wat ze eigenlijk niet menen. Maar dagelijks meerdere keren, vind ik een structureel probleem en geen incident. En voor structurele opvoeding zijn deze opmerkingen alles behalve helpend. Ik denk niet dat je een gezonde volwassene kunt worden als je elke dag naar beneden gehaald wordt. En het zal steeds een beetje erger worden. Want als ik je tekst lees is dit ook iets van de laatste jaren ipv dat hij altijd zo was, en is het dus al veel erger geworden. Als hij zelf niet luistert zou ik de mogelijkheid opperen om gezinstherapie te starten. En als hij dat ook niet wil zelf hulp zoeken. Ik denk dat deze cirkel echt doorbroken moet worden.
Dit hoort niet. Ook al is hij moe of zijn je kinderen vervelend op dat moment (kinderen spiegelen het gedrag van de ouders ) rechtvaardig dat nooit om deze dingen te zeggen tegen je kinderen. Kijk dat er weleens op een grappige manier tegen een puber luiaard ofzo gezegd wordt dat kan. Maar het is echt de toon waarop iets gezegd wordt en als je man vind dat hij dit mag doen omdat de kinderen niet luisteren naar hem is dit niet correct. Waarom luisteren ze niet naar hem? Wat is de reden er achter? - > geef dit eens aan bij je man en laat hem eens denken waarom dit is en waarom de kinderen zo doen. Laat hem eens vragen hoe de kinderen dit ervaren hoe hij reageerde. Wat dit voor gevoel opbrengt bij de kinderen zelf. Ik zou echt not amused zijn als mijn man dit dagelijks tegen de kinderen zou zeggen. Dit hoort niet.
Zou er ook iets met je man aan de hand kunnen zijn? Depressie, burn-out, autisme? Ik weet niet of dit iets is van de laatste tijd of van langer, maar het is niet goed voor je zelfbeeld als je vader langere tijd zo tegen je doet.
Ik vind je voorbeelden wel verbaal geweld. Zeker dat het dagelijks gebeurd en hij de schuld bij de kinderen legt. Ik zou keer op keer het gesprek aan gaan, hulp zoeken en je kinderen beschermen tegen zijn schelden en haat teksten. Zodat je kinderen in ieder weten wat hij doet niet goed is en jij voor ze opkomt. En je kan het subtiel doen (in geval van stoeien, kom papa, kappen nou en je kind weg trekken, en als dat niet aankomt, gewoon letterlijk er tussen gaan staan een aangeven dat ze niet lui zijn/ slecht zijn/ er geen afstand van ze gedaan hoeft te worden. Praat met je kinderen, hoe reageren ze op je man? Zie je angst? Zijn ze bang bij wat ze doen voor zijn reactie? Of is het nog te kort bezig daarvoor? Hou signalen goed in de gaten.
Denk dat er een hele factor van vermoeidheid achter zit maar ik weet wel, praat op zo'n manier tegen kinderen en het einde is zoek. Ze luisteren er de eerste keer naar, de tweede keer al minder etc etc het complete effect is in elk geval weg. Hier een bijna 4 jarige, bulderen heeft geen enkel nut om een koppie op "dwars stand" weer in t gareel te trekken. Geloof me hier is t ook niet altijd de gezelligste hoek geweest met die slaapstoornis, ookal draai je ploegendiensten je bent gewoon verrot, allicht niet in de eerste maand maar bij maandje 7 wordt t lichtelijk problematisch. Wel altijd sorry gezegd als ik te fel was (of mn man). Maar stoppen is stoppen, zowel voor kinderen als voor ouders. Ik kan het niet meer, maar allicht is hardlopen een weldoenende activiteit. Uit huis, frisse neus, beetje activiteit en vooral rust. Vond het heerlijk om te doen, hoofd lekker leeg, maar door mn bekken is dat een grote no-no geworden.
Ik vind het ook zorgwekkend en ik weet waarover ik het heb, mijn moeder zei ook vaak negatieve dingen tegen ons vroeger, dat heeft mijn zelfbeeld niet bepaald goed gedaan. Maar de dingen die je man zegt, gaan nog een stapje verder, ik vind hem meer klinken als een dwarse puber ipv als een ouder. Ik vraag me dan af of hij altijd zo heeft gereageerd of dat dat iets nieuws is?
Uh ik vind vooral het laatste grensoverschrijdend. Je kinderen geven grenzen aan, en hij gaat door totdat ze huilen. Alles bij elkaar.. Ja ik ken jouw man natuurlijk verder helemaal niet. Is het iets van de laatste tijd? Is er iets in zijn situatie veranderd, naast corona? Hoe reageer jij erop in zulke situaties naar je kinderen toe?
Okay, ik heb al jullie reacties gelezen. Bedankt! Het is trouwens niet zo dat de kinderen dwars zijn en niet naar hem luisteren. De oudste twee al helemaal niet, dat durven ze niet en veels te braaf. Ik weet niet waar het vandaan komt of aan kan liggen, al vaker op een rustiger moment gevraagd waarom hij zo boos word op de kinderen... komt niet echt een geloofwaardige reden uit. Volgens hem is het echt de schuld van de kinderen die hem uitdagen niet respecteren en niet aan afspreken houden, maar wat dan concreet als ik doorvraagt komt er niet uit.