Moe, misselijk en thuis blijven van het werk

Het blijft lastig, maar je gezondheid gaat voor! Als je je niet goed voelt moet je rustig aan doen, en daar moeten ze op je werk begrip voor hebben. Hebben ze dat niet dat zijn het eikels, om het maar eens hard te zeggen. Ik moet zeggen dat het mij alleszins is meegevallen, ik voelde me ook steeds schuldig maar mijn baas en collega's zijn superaardig en hebben veel begrip. Mijn baas zegt steeds, je gezondheid gaat voor, en jij bent daar zelf verantwoordelijk voor om het aan te geven wanneer het niet gaat.

Mocht het om langere tijd gaan of vaker dan een keer zou ik eens rustig gaan zitten en met je baas overleggen. Als je dan eerlijk je zorgen op tafel legt moet je er samen we uit komen toch!

 

Tja, als het echt niet gaat dan houdt het natuurlijk op. Maar misschien is het de eerste weken ook gewoon even door zetten? Maar nogmaals, als het echt niet gaat dan houdt het op!

 

misschien kan je met je werk afspreken om een paar uur per dag minder te werken? Als je tot 13 weken last houdt van moeheid en misselijkheid dan zit je al gauw 5 weken thuis. Misschien lukt het je wel om bijvoorbeeld van 10 tot 3 te werken ofzo.

Ik heb ook heel vaak tegen het randje van ziek melden aangezeten door onder ander vermoeidheid/misselijk. Dacht echt dat het nooit over ging. Maar met 13 weken werd het lanzaam minder.

 

Het is ook heel moeilijk te bepalen, wat voor de een al snel niet lukt, daar raapt de ander zich nog even bij elkaar. Als je minder uren kunt werken of misschien later beginnen, eerder naar huis, dan is het wat beter vol te houden en hoef je niet helemaal thuis te blijven. Ik ben zelf tot 22 weken misselijk geweest en kan me niet voorstellen dat ik vanaf week 8 thuis was gebleven. Met een eigen bedrijf kan dat ook niet, maar ik heb wel mijn uren anders ingedeeld en kon zo toch al het werk doen, al was het tempo wat lager en had ik andere werkuren. Veel beterschap, het kan gewoon een hele tijd duren voordat je je beter voelt, het is niet bij iedereen na 12 weken voorbij helaas....

 

Wat anderen ook zeggen: het is voor de één anders als voor een ander. Ik vind persoonlijk wel eens dat mensen zich hier wel héél erg snel ziek melden, maar dat komt ook omdat ik uit ga van mijn eigen karakter en situatie....en das dan niet altijd handig bij dit soort vragen. Tuurlijk moet je naar je eigen lichaam luisteren, en als het niet gaat dan gaat het niet maar je bent nu nog maar 8 weken zwanger en je hebt nog een hele tijd te gaan. Probeer inderdaad anders te regelen of je wat langer pauze kan krijgen of wat minder kan gaan werken....maar helemaal thuis zitten?

 

ach, helemaal thuis zitten, dat zal wel loslopen toch.... waarschijnlijk voel je je over een paar weken veel beter, dus nu een paar daagjes rust nemen kan helemaal geen kwaad.

robin, ik snap dat het moeilijk oordelen is over een ander, zeker als je jezelf goed voelt. ik heb zelf eerst een superzwangerschap gehad, en dacht dus dat weer te hebben. nou, deze keer niet, dus ik begrijp nu veel beter dat het voor sommigen echt veel zwaarder is dan anderen. En dat zelfs voor een persoon de ene zwangerschap de andere niet is.

ik vind de eerst periode altijd het meest lastig, je voelt je beroerd maar je kunt niet zien dat je zwanger bent, en veel mensen weten het nog niet eens! Heb je het al wel verteld op je werk Ik pas met 12 weken, daarvoor gooide ik het maar op griepje ofzo, ik was er niet klaar voor het te vertellen.

als je een hele dikke buik hebt houdt iedereen rekening met je, maar die eerste maanden zijn voor velen superzwaar en ben je voor je omgeving nog niet echt zwanger. maar je moet er doorheen, de meesten voelen zich na 3 maanden een stuk beter!

 

Ik voel me al de tijd al niet goed en was nog niet eerder thuis gebleven, maar gister hebik me ziek gemeld, heb ook vreselijke hoofdpijn erbij dus het is meer daardoor bij mij, maar hoop morgen weer te gaan werken alhoewel de hoofdpijn echt nog vreselijk is!

 

als jij vindt dat het niet gaat dan gaat het niet.
maar dit zijn altijd lastige kwesties.
als ik naar mijn eigen werk kijk dan zijn er mensen die zich voor hoofdpijn al ziek melden, dan zou ik er meer van balen als diegen zich weer ziekmeldt dan iemand die zich 1 keer per jaar ziekmeldt voor een flinke griep.
maar niemand kan voor een ander bepalen of het gaat of niet en dat maakt het lastig om over te oordelen.

maar ziek is ziek en dan moet je je niet schuldig voelen, je kan er niets aan doen!

beterschap!
joyce

 

Moeilijke vraag, de 1 heeft begrip, de ander niet.
Ben je iemand die andere wil "pleasen"?dan voel je, je idd schuldig, anders niet.
Ik meld me niet snel ziek, dus als ik me ziek meld voel ik me meestal niet schuldig, als het niet gaat, gaat het niet toch?
Ik ben ruim 13 weken ontzettend moe en misselijk geweest, ook veel overgegeven en heb een zoontje van 2,5 jaar en draai alleen de avonddiensten.
Vaak ben ik al tussen 6.00-6.30 wakker, kotsmisselijk en doodmoe maar sleep mezelf wel naar het werk en werk dan tot laat, ik werk in de zorg dus ook geen zitten voor mij.
Dus ja...als je zelf al snel zegt"je moet jezelf niet voorbij lopen", als je nou overspannen bent dan is het wat anders maar van missleijk en moeheid loop je, jezelf niet zo snel voorbbij toch?
Lekker op tijd naar bed 's avonds en jezelf niet "te"zielig voelen en als het echt niet gaat, dan nogmaals, dan gaat het gewoon niet.

 

Ik herken het wel het schuldig voelen, maar je meld je ziekte en daar heb je een goede reden voor. Niemand anders weet hoe jij je voelt en alleen jij kan daar een beslissing in nemen. Ik vind het te makkelijk gezegd dat je gewoon moet doorzetten. Soms houdt het even op en is doorzetten er niet bij. Een dagje rust kunnen de scherpe kantjes er ook wat afhalen, waardoor je hierna misschien weer wat meer op je werk kan doen. Ik zal wel proberen dat je iets afspreekt op je werk om de komende weken door te komen, bijv. iets korter werken, meer pauze, indien mogelijk thuis werken?

Ik heb mezelf vandaag ook ziek gemeld. Ik ben nog wel naar mijn werk geweest, maar om half tien 's ochtends had ik al 5 x overgegeven en het lukte me niet om helder na te denken. Wat heb je er dan aan om te blijven werken? Je helpt zowel jezelf als de ander niet. En ik denk wel dat je jezelf voorbij kan lopen. Ik ben tijdens een eerdere zwangerschap al bijna uitgedroogd geraakt van het vele overgeven. Doordat ik miskraam kreeg en de misselijkheid plotseling weg was ben ik uiteindelijk niet helemaal uitgedroogd. Tja ik vind het stom als je dan wel door blijft lopen.

 

Ik ben vorige week ook 2 dagen ziek thuis gebleven. Normaal doe ik dat helemaal niet zeer, maar ik moest echt even bijkomen en was erg misselijk. Deze week weer gewoon aan het werk en is geen probleem.
Mijn werkgever vond het ook geen probleem, heb het gewoon als griep gemeld. Was de eerste keer in een jaar, dus kon hij ook niet echt moeilijk om gaan doen lijkt me.

 

Wat je al goed doet, is gespreid over de dag kleine beetjes eten. Dat werkte bij mij goed om me die eerste 3 maanden door te helpen (was ook steeds misselijk). Zorg dat je iets bij je hebt, het kan je zomaar ineens overvallen. Ik had zure snoepjes (napoleons) in m'n tas, dat hielp mij geweldig! Verder koekjes of crackers.
Eet 's ochtends ook iets lichts voordat je opstaat, dat kan enorm schelen. Dus of man/vriendlief lief aankijken, of 's avonds iets naast je bed zetten wat je 's ochtends opeet.
Verder: niet te warm en niet te lang douchen.
Ik stond in de eerste maanden ingepland om trainingen te geven, dan bel je 's ochtends niet zo makkelijk af omdat er dan 15 mensen voor niets in een lokaaltje zitten. Met veel kleine beetjes eten en kopjes slappe thee heb ik me erdoorheen geslagen.

Sommige vrouwen zijn heeeel erg misselijk, dan kan de HA je iets voorschrijven wat vaak wel helpt. En dan hou je er nog een paar over bij wie niets helpt en die 9 maanden lang moeten spugen. Vreselijk lijkt me dat...

Anyhow: sterkte allemaal!

 

heb het vandaag ook.. ben zo ontzettend moe dat ik sta te trillen op mijn benen. Maar ik zit in het onderwijs en dan is jezelf ziek melden zo'n gedoe, dus ik ga maar weer. Maar ondertussen loop ik continu te huilen en heb ik totaal geen geduld meer met de kinderen.. hoop dat mijn energie snel weer terugkomt!

 

Ik ben inmiddels doodop en de hele dag vaag tot redelijk misselijk. Erg vervelend. Ik eet wel, maar heb echt een gevoel dat het me tegenstaat. Of nog erger: ik heb trek, eet en heb daarna zoiets van : bah!

Vooral de moeheid baart me zorgen. Door allerlei spanningen in mijn privé omstandigheden afgelopen jaar, ben ik herhaaldelijk ziek geworden en vanaf december een maand thuis geweest. Ik ben nu de uren weer aan het opbouwen: deze week nog 4 x 6 uur en ik zou vanaf volgende week 4 x 9 uur gaan werken ( zoals ik altijd deed...dan heb ik de woensdag vrij). Maar ik begin er een beetje tegenop te zien.

Wat het zwaarder maakt: Ik woon alleen, mijn Lief en ik wonen nog niet samen, omdat ik nog geen baan heb kunnen vinden daar bij hem, dus alles komt op mij terecht. Het hele huishouden de boodschappen, de verzorging van mijn dieren. Mijn huis staat te koop en het zou er eigenlijk perfect uit moeten zien, maar dat lukt me dus niet. In de weekends ben ik bij Lief, dus dan komt er ook weinig van terecht. Pff...het valt niet mee. Kan me, ondanks het feit, dat wij een geweldig mooie en fijne relatie hebben, soms toch wel een beetje eenzaam voelen nu.

En dan is moeheid en misselijkheid eigenlijk nét iets too much. Maar goed. Het gaat wel weer over. Teveel zelfmedelijden is niet passend, nu ik na zoveel jaren eindelijk zwanger ben , nietwaar?

Toch merk ik wel dat vooral de combi van 9 uur werken per dag en dan thuiskomen en alles ook nog alleen moeten doen, best een zware druk geeft.

 

Hoi Malleboe.

Het is inderdaad heel moeilijk om een grens te trekken, ik wist het ook niet. Ben vanaf week 6 erg misselijk geweest en met 7,5 week net een opname kunnen ontwijken door veel te drinken voor de urinetest. Maar ik ging maar door en door, en met 12 weken ben ik alsnog 5 dagen opgenomen in het ziekenhuis ivm ondervoeding en uitdroging. De dag dat ik werd opgenomen heb ik smorgens nog gewerkt (achteraf echt van de zotte). Nu mag ik van de arbo-arts pas 9 feb weer halve dgn gaan proberen. Ik pluk nu nog de vruchten van de dagen dat ik te lang ben doorgegaan, alhoewel het nu een stuk beter gaat. Dus luister naar je lijf, en als het niet gaat: de hele wereld mag instorten als jij en je baby maar in orde zijn!

(Heel verhaal sorry)

 

Ik heb het vanochtend met mijn baas besproken, nadat ik er een paar uur over had gedaan om op mijn werk te verschijnen. Hij snapt het en heeft me de ruimte gegeven flexibel met mijn tijden om te gaan zolang als nodig. Dus als ik me goed voel ben ik er gewoon vroeg en als het niet gaat, kom ik pas wanneer ik me beter voel.

Ik besef me maar al te goed, hoezeer ik bof met mijn chef!

 

heb zelf een aantal weken in de ziektewet gezeten, omdat het echt niet meer vol te houden was om te werken!
Heb het kunnen rekken totdat ik iets van 9 weken zwanger was en vanaf toen ongeveer 2 maand in de ziektewet gezeten. Ik werk nu halve dagen en dit gaat redelijk goed!

Pas gewoon goed op jezelf en volg je eigen gevoel en lichaam!

Succes ermee!