Waarom zelf opstarten? Ik zou het eerst bij een eerstelijns (kleine) instelling proberen. Voor mensen met jouw diploma’s zie ik veel vacatures. Dan kun je het eerst zonder veel eigen risico proberen.
Weet ik niet, maar dat vertelde een van onze vaste intervisoren. Zij had een MBO- diploma Sociale studies en een HBO module intervisie gedaan. Geen idee hoe of waar, maar het was nog vrij recent.
Ik vind het idee van coaching wel erg interessant. Helemaal interessant om het in een andere vorm te doen zoals naar buiten gaan en wat je daar tegen komt gebruiken in je gesprekken. Ik denk inderdaad dat dit veel minder zwaar is. In principe werk ik nu wel binnen een vrijwillig kader, maar wel kom ik regelmatige forse psychiatrische problematiek tegen. Onlangs weer een client 'verloren' door een geslaagde suïcidepoging. Ik word er steeds moedelozer van, maar ook de hele dag in gesprek zijn met ernstige depressieve mensen, is niet altijd bevorderlijk voor mijn eigen stemming. Ik ben er nu echt van overtuigd dat ik dit niet nog eens 30 jaar ga volhouden.
Ik klus momenteel enkele uren per week bij als zzp-er binnen de basis-ggz. Mede daardoor ben ik gaan twijfelen of dit het wel is en of ik niet wat anders moet gaan doen. Ik wil sowieso voor mijzelf aan de slag, maar ga dit in eerste instantie wel doen naast mijn baan. Langzaam opbouwen, zodat ik niet teveel risico loop. Ik wil inderdaad niet direct teveel risico lopen. Dat is wel een goed punt.
Het zijn vaak de ouders waar je depressief van wordt . Even serieus, maar ik heb jarenlang binnen de jeugdhulpverlening gewerkt en ben daar een aantal jaren geleden al een beetje op afgeknapt. Het toppunt was toch wel toen een vader aangaf mij en mijn ongeboren baby (ik was zwanger) te zullen neersteken. Hij vond het duidelijk niet zo leuk dat ik melding had gedaan van verwaarlozing. Het kind was aangemeld voor een simpel onderzoek, maar er komt soms meer achterweg dan je in eerste instantie denkt. Deze verantwoordelijkheid dragen over kinderen wil ik niet meer. Ik hou het tegenwoordig liever bij mijn eigen kinderen .
Die opleiding begeleidingskunde lijkt mij trouwens best leuk. @Manque, je superviseert dan behandelaren werkzaam binnen justitie?
Eerste wat mij te binnen schiet is docent hbo, via een kopopleiding kun je dit in 1 jaar afronden. Zo kun je al je ervaring overbrengen. Evt.als orthopedagoog speciaal (basis)onderwijs? Werk zelf in HA praktijk. Praktijkondersteuner 1e lijns ga je zeker een stap terug. Hoewel er veel vraag is naar POH-GGZ. Succes!
Ik lees mee. Niet hetzelfde beroep, maar wel dezelfde zwaarmoedige doelgroep en families en daar zelf ook steeds gevoeliger voor.
O wacht.. nu snap ik je vraag pas. Ja, als je supervisor bent geef je o.a. supervisie aan behandelaren, maar ook leidinggevenden, zorgpersoneel en directie krijgen supervisie/intervisie als daar behoefte aan is.
Dat heeft ook wel impact hoor... Lijkt me niet de ideale baan als je juist minder psychische belasting wil.
wij hadden laatst op school een training door een coach.. zij begeleidt docenten in de ontwikkeling van kinderen en hoe ze groepsvorming kunnen begeleiden en kinderen in hun kracht kunnen laten staan (acceptatie). dmv spel en gesprekjes over wie je bent waar je voor staat etc. ik denk dat zij zzper is. mss vind je zoiets leuk?
Leuke ideeën heb ik zien langskomen. Ik heb voor nu de volgende steekwoorden, waar ik mee verder ga coaching - wandelcoaching - supervisie/ intervisie - positieve psychologie - ACT - mindfullness Het zal iets in deze richting worden. Nu nog iets concreter en bedenken op welke doelgroep ik mij wil richten.
En iets in relatietherapie? Minder zwaarmoedig. In het ergste geval gaan ze uit elkaar. Of dr Rossi in het Gooi (Gooische vrouwen)