Hallo allemaal, Ik wil het volgende even kwijt, waar ik al enige tijd mee worstel... Op de hoop dat jullie me wat tips kunnen geven? Maar ook dat ik misschien niet de enige ben... Mijn dochtertje van bijna 2jr, lijkt de afgelopen tijd bijna onhandelbaar te zijn. Ze lijkt met constante woede rond te lopen, het is nooit goed. Wat mijn man en ik ook doen. Mij kan ze nog wel in haar buurt hebben, maar mijn man absoluut niet. Als hij na een lange werkdag lekker met haar wilt kroelen, sluit ze hem buiten. Hij probeer haar dan soms voorzichtig te benaderen, om irritaties van haar te voorkomen. Dan denk ik soms dit is toch niet normaal !? Voorbeeld vanmorgen vroeg: Loop haar kamer in, maak haar lief en zachtjes wakker en ze gaat op bed zitten. In ene roept ze nee! weg nee! Ik vraag haar wat er is...? (ze kan met woorden al bijna alles duidelijk maken). Ze kijkt me heel boos aan en bonkt haar hoofd tegen haar bedje aan, een aantal keren. Huilt vervolgens en roept doet pijn doet pijn. Het is dan al helemaal raak en kan je voorderest van de ochtend niks goeds meer doen in haar ogen. Van tijd tot tijd driftbuien, eigenwijs en alles op haar eigen manier willen doen hoort erbij en dat weet ik. Maar die woede is soms abnormaal vinden wij als volwassen. Wat er in dat kleine koppie om gaat, tja... Een enkele keer is ze een vrolijk meisje om van te genieten, maar de rest van de tijd absoluut niet om heel eerlijk te zijn... Verder uit ze haar woede d.m.v. zich zelf te slaan, vaak op de hoofd of het gezicht. Dat doet pijn en dan heeft ze nog een reden om te huilen... We lijken niet tot haar door te dringen. Heb me laten vertellen dat dit typisch peuter gedrag is, maar op sommige momenten denk ik een opvoed deskundige in te schakelen o.i.d.. Omdat ik het even niet meer weet!Maar ook omdat ik zo moe wordt van dit alles... Herkennen jullie dit?
Oei, kan me voorstellen dat je het heel heftig vindt! Mijn meisje heeft soms ook van die driftbuien maar lang niet zo vaak als die van jou. Mijn dochter gaat dan krijsen, met dingen gooien en zichzelf en anderen bijten. Wat ik dan vooral doe is het gedrag negeren. Ik ga dan gewoon door met iets anders doen, vaak help dat wel. Is dat misschien een idee?
Dank voor je reactie. Heb dat ook al geprobeerd, doe ik nog steeds trouwens. Vaak ook het eerste advies wat ik krijg, heb het namelijk ook al met 't consultatie bureau over gehad. Zij adviseren me om een afspraak te maken voor het opvoed spreekuur. Maar die drempel is voor mij op de een of andere manier wat hoog... Ik voel me dan schuldig, alsof ik me eigen kind niet kan handelen.
Echt typisch peuter pubertijd gedrag.... kan in sommige gevallen tot 5 jaar duren helaas! Het os pittig maar ook heel normaal en eigenlijk essentieel in de ontwikkeling van het jonge kind. Elk kind is anders en elk kind is gebaad bij een andere aanpak. Hier werkt rustig blijven, consequent zijn en duidelijke afspraken maken. Hou in je hoofd dat het een pittige tijd is maar dat het een fase is! Ja heeeel cliché maar het is echt zo....
Ik snap je redenatie. Maar ik zou me pas schuldig voelen als je verzaakt hulp te zoeken als je dat nodig hebt/als zij dat nodig heeft. Het is geen falen, hulp zoeken. Sommige kinderen zijn nu eenmaal makkelijker dan andere kinderen.
Ja, ik kan me ook voorstellen dat het heftig is... Driftbuien zijn inderdaad normaal, maar zo vaak? Als het jezelf niet lekker zit, kun je toch een opvoedkundige inschakelen? Al is het alleen maar om de bevestiging te krijgen dat je niets verkeerds doet, misschien nog wat handvatten / tips om er anders mee om te gaan. Baat het niet, dan schaadt het niet toch? Dit is wel de fase waarin kinderen autonomie ontwikkelen, dus in zoverre is het inderdaad normaal. Dat ze goed kan praten, wil nog niet zeggen dat ze ook altijd de juiste woorden kan vinden voor emoties. Dit is een proces. Mijn dochter roept trouwens ook weleens "weg mama, weg!" als ik haar uit bed kom halen (alleen spreekt ze het uit als "jeg", heel schattig). Ik geef hier dan gehoor aan, ze heeft vaak gewoon even een paar minuutjes nodig met haar konijn om wakker te worden. Na een paar minuutjes roept ze me en is er niets meer aan de hand. Dat is de enige tip die ik je nu kan geven, probeer binnen grenzen gehoor te geven aan haar roep om autonomie. Maar als ze de hele dag zo boos is, is dat natuurlijk erg lastig.... Nogmaals, jij voelt aan of het gedrag van je dochtertje "normaal" is of niet en jij bepaalt of je ondersteuning nodig hebt of niet. Zit het je niet lekker, vraag om hulp. Daar hoef je je echt niet voor te schamen!
Ik zou ook een afspraak maken. Mijn jongste is ook een driftkopje en heb met mn werk ook veel met peuters en bijbehorende buien te maken gehad. Maar zoals jij het omschrijft klinkt voor mij niet als een typische peuterbui. Dat hoofdbonken vind ik heftig, maar vooral dat je schrijft: " dan is er de rest van de dag niks meer mee te beginnen". Het is juist typisch peuter dat ze ineens driftig kunnen worden maar dat het ook ineens weer omslaat en ze alleen maar kroelen enz. Om een uur later weer boos te worden
Dank voor de reacties tot nu toe. Heb zojuist een afspraak gemaakt, denk dat ik even een duwtje in de rug nodig had. Kan er wel pas medio januari terecht, maar goed dan staat het er in ieder geval. Het is zeker wel een uur of 2 nadat ze die driftbui heeft gehad, dat ze niet te genieten is. Op een gegeven moment waait het wel over en is ze wel weer okay. Maar niet echt een vrolijk kind te noemen, er hoeft maar iets te gebeuren wat haar niet bevalt en ja hoor... plak er maar weer een uurtje achteraan dat je niks meer goed kan doen. Wilt dan getild worden, wilt dan op het aanrecht zitten (wat we nooit doen, geen idee waar ze dat vandaan heeft), wilt dat we perse op de bank gaan zitten om een boekje te lezen. Doe je dat niet, dan krijg je er een lang huil moment voor terug. Gaande weg ben ik er wel achter gekomen, wat hierboven ook wordt gezegd is; dat ze duidelijke taal nodig heeft. Het andere werkt gewoon niet bij haar. Heb sinds kort 'staan in een hoekje' het leven ingeroepen. Als ze het dan te bont maakt, gaat ze de hoek in. Kreeg als advies dat ze de hoek weer uit mag, als ze stopt met huilen. Maar mijn meid kennende, die kan het huilen makkelijk volhouden tot bijna oneindig!
Voor mij gevoel is het ook net wat meer dan een standaard peuterdriftbui. Bij ons helpt duidelijk zijn ook heel goed. Maar ook duidelijk de grenzen. Met 2 hadden we de trap ook in gebruik. Voor hem gaf dat duidelijkheid en dat had hij nodig. Bij onnodig huilen dus meer om de drama mocht hij naar de gang tot hij klaar was met huilen en weer terug komen. Hij stopte sneller met huilen, had autonomie over wanneer hij terug mocht komen. Juist door ze even alleen zijn en niet gevoed worden door irritatie of medelijden zijn ze vaak juist eerder klaar. Hoe reageer je als ze zich zelf slaat of bonkt met haar hoofd? Als ze daar veel aandacht mee krijgt zal ze niet snel stoppen. We zijn ook optijd begonnen met het bewoorden van zijn gevoel, ik zie dat je boos bent of je bent boos he omdat je... Ondertusen 3.5 en zegt hij ook ,ik ben boos! En van de week zei hij als je klaar bent met boos zijn kun je ook verdrietig zijn. Vond dat heel knap. We bewoorden trouwes niet alleen zijn gevoel maar ook ons gevoel. Wat je daar doet maakt me boos/verdrietig als je zo fijn speelt maak je me blij etc. Onze uk is ook taalvaardig maar dit heeft hem echt geholpen. (Nee hier gaat het niet perfect e kan hem met tijden achter het behang plakken en soms zijn dagen echt lang omdat hij met zijn verkeerde been uit bed is gestapt)
Heftig! Of je meer hulp nodig hebt, kun je alleen zelf bekijken inderdaad, maar ik wilde je nog even en ander inzicht meegeven. Ik merk dat dit soort gedrag in adviezen en in mijn omgeving vaak wordt behandeld door het kindje te negeren of te straffen. Het hoéft niet zo. Je kunt ook oplossingen vinden in verbinding met je kind, ipv afstand. Ik vind de emotie boosheid heel belangrijk om te uiten, want wat gebeurd er als je als kind niet leert om te gaan met die emotie .. daarom straf ik dat niet af. Hier kenden wij ook vele driftbuien en nu nog af en toe (4 jaar). Soms helpt humor nu, maar toen hij 2was hielp eigenlijk niks. Ik vertelde hem dat ik zag dat hij boos was, ik hem begreep en dat hij altijd bij me mag komen (dat wilde hij dan absoluut niet). En dan ging ik gewoon in de buurt een wasje vouwen of zo. Af en toe checkte ik of hij al toe was aan een knuffel. En dan na soms een hele tijd, kwam hij toch naar me toe. Op een ander moment kwam ik er dan even kort op terug. Nu hij 4 is kunnen we het beter uitpraten, maar later pas als de storm is gaan liggen. Ik vind de boodschap die je afgeeft door een kind op de gang te zetten en te zeggen "kom maar weer terug als je normaal kunt doen", een gemiste kans. Er zit vaak zoveel achter een emotie. En dat is meteen het lastige van de leeftijd van je dochter. Communicatie. Dat gaat beter zodra ze ouder worden. How2talk2kids vind ik altijd wel inspirerend! Succes!
Misschien heel gek, maar het eerste waar ik aan dacht is dat ze misschien pijn heeft in haar bolletje. Is oorontsteking e.d. uitgesloten? Ik ben het eens met Samarinde01, ik ben niet zo van het negeren. Natuurlijk is ze nog klein maar er zit haar duidelijk iets dwars. En peuter die zo boos is lijkt mij ook geen gewone peuterpuberteit.
Wij merken het hier nu ook. De middelste van 3 is om het geringste boos. Ze heeft de peuterpuberteit een beetje overgeslagen en dat voelen we nu. Ze is ook moe, bijna kerstvakantie natuurlijk. Hier helpt begrenzing en uitleg. Bij een duidelijke begrenzing ervaart ze toch autonomie, maar ook veiligheid. Op zo'n jonge leeftijd ben ik ook niet van het negeren/straffen. Wel van het uitleggen, benoemen en begrip tonen. Ik doe dat nog steeds, met het verschil dat als de oudste (5,5) na mijn uitleg, begrip en voorstel voor een alternatief toch blijft krijsen, ze echt wel naar de gang mag.
Mijn zoon heeft ook een heel kort lontje en de peuterpuberteit begon bij ons met 10 maanden al. Zich gillend op de grond werpen, zichzelf slaan en bijten, hoofdbonken. Bij ons was het heel duidelijk dat hij zich vooral zo liet gaan als er lekker veel publiek bij was. Mijn moeder kon zich daar heel druk om maken, die ging er bij zitten, praten, aaien, kalmeren enz. Wij hadden meer zoiets: alle scherpe/harde dingen rondom hem aan de kant en gewoon even negeren. Na verloop van tijd merkten we dat de driftbuien bij ons afnamen, maar bij mijn moeder bleven ze vaak terugkomen. De echte driftbuien namen hier af naarmate hij beter kon praten en meer kon zeggen wat hij bedoelde of wat hem dwars zat. Er zat een hoop frustratie achter. Hij is nu 3,5 en hij kan zichzelf nog steeds heel erg in de weg zitten. Maar nu wel alleen als hij onvoldoende aandacht krijgt naar zijn idee. Als we 1 op 1 met hem bezig zijn is hij gezellig, lief, grappig en leuk. Vanavond ben ik voor het eerst zelfs met hem "uit eten" geweest naar de friettent, ik heb nog nooit zo'n leuk etentje gehad! Maar als vriend en ik tegen elkaar praten, of we zijn bv bezig met was opvouwen, dan gaat hij vaak weer boos zijn en uitdagen.
Wat ik nu doe als ze zichzelf slaat of ergens tegen aan slaat, is op gelijke hoogte haar kort maar duidelijk aan te spreken door te zeggen, dat het niet mag wat zij daar zonet deed. Ze zegt me dan ook na 'mag niet mag niet'. Maar alles wat ik haar duidelijk probeer te maken is op gelijke hoogte en vaak het zinnetje mag niet gebruiken. Want dat lijkt soms wel aan te komen.
Het is niet uitgesloten nee... Kan bijna wel met zekerheid zeggen dat het pure boosheid is, want haar hoofd ergens tegen aanslaan doet ze niet vaak. Eerder met haar handen slaan, of met iets gooien. Maar als ze haar hoofd dan ergens tegen aan bonkt, schrik ik elke keer weer. En die ochtend was de druppel... Maar zal onthouden dat je het benoemd hebt.
Wat jij doet, doe ik dus ook. 'Wel van het uitleggen, benoemen en begrip tonen''. Maar soms lijkt niks te helpen, dan word ik moedeloos. Als ze middenin haar huil momentje zit, is ze niet voor reden vatbaar.
Herkenbaar! Als mijn man en ik een gesprek voeren, krijst ze erdoorheen. Huilen kan je het niet noemen, maar puur om haar aandacht op te eisen. Soms hebben we van die dagen, dat we alleen degelijke lange gesprekken voeren als ze ligt te slapen. Baal ik van, je moet toch gewoon gesprekken kunnen voeren terwijl ze wakker is!? Denk ik dan... In publiek valt dan nog wel mee, alsof ze het besef heeft dat andere naar haar kijken als ze zich vervelend gedraagt. Sterker nog als ze logeert bij mijn ouders, doet ze het verder wel okay. In ieder geval beter dan gewoon thuis. Wat ik hierboven al opnoemde, negeren doen we, maar misschien niet vaak genoeg? Ze kan soms wel alleen spelen. maar alleen als mijn man of ik in de buurt zijn/zitten, zij op de grond spelen en wij op de bank tv kijken. Loop ik bijv. naar de keuken, huppelt ze achter me aan. Samen spelen, 1 op 1 vind ze natuurlijk helemaal geweldig en logisch.
Ik dacht meteen bij het lezen, net als @Miracle79, aan pijn. Je schrijft dat ze ook veel gooit met dingen, maar je kunt van de pijn en de ellende uiteraard ook boos worden en vervelend gedrag laten zien.
Het woord niet horen kinderen vaak niet. We hebben een korte periode gehad dat hij zich expres pijn deed en dan kreeg hij geen kus of knuffel. Je doet jezelf expres pijn dat vind ik niet leuk.gelukkig gedurende dag genoeg gekregen. Was zo een korte periode
Onze jongst is een driftkikker. Bij echte woede is er geen land met hem te bezeilen en kan ik alleen proberen te voorkomen dat hij zich bezeerd. Onderstaande is dus nog bij irritatie. Als hij anderen slaat zeg ik niet doen dat doet pijn. Ik blijf pogingen doen tot afleiden maar hij is geconcentreerd waardoor het niet werkt. Niet doen zeggen is meestal voldoende en anders neem ik hem even mee en hou ik hem tegen, waardoor het ook nog vaak helpt om te waarschuwen ermee. Bij nee zeggen als hij zichzelf pijn doet (maar dus nog niet echt boos is) is er vaak geen effect. Wat dan nog wel eens wil helpen is vragen of het fijn voelt om zichzelf te slaan. Dan krijg ik een ohw uh nee eigenlijk niet gezichtje terug en houd hij er ook mee op. Ik probeer steeds meer met hem te bedenken wat wel leuk is en te kijken waar de frustratie vandaan komt. Hopelijk word het wat rustiger naarmate de taal verder ontwikkeld.