Beste dames, Ik zal me even kort voorstellen omdat ik al een paar jaar niet meer online ben geweest. Op 1-11-2011 is mijn dochtertje Sienna geboren na een zwangerschap van 23 weken. Ze had het syndroom van turner met een hypoplastisch linkerhartsyndroom en had daardoor geen kans op leven en ben ik dus ingeleid. Het verwerken van het verdriet leek altijd goed te gaan en ik was al snel weer zwanger. Op 8 oktober 2012 is onze dochter Vajen geboren. Ik ben opwijs gelukkig met mijn dochter maar de laatste tijd heb ik het enorm moeilijk met het verlies van onze dochter. Ik heb enorm veel vragen die door mijn hoofd spelen en heb geen idee hoe ik er mee om moet gaan. Mijn man zegt dat ik het tijd moet geven maar ik vraag me af of dit een fase is of dat het vanaf hier steeds slechter met me gaat en of ik het allemaal wel verwerkt heb en of ik het wel kan verwerken en zo nog veel meer... Is er nog iemand op het forum die hetzelfde heeft mee gemaakt of het ook mee maakt? Soms heb ik het idee dat ik echt professionele hulp nodig heb maar of degene me kan helpen weet ik ook niet. Hoop snel wat van jullie te horen. Gr. Roompje
Lieve Roompje, Ik herken het nog niet dat het na zoveel jaar nog terug komt, het is voor mij nu 1,5 jaar geleden, maar hoe heb je de eerste tijd beleefd? Ben je al snel je leven weer op gaan pakken of heb je toen wel of geen professionele hulp gehad? Ik denk dat ik het zwaarste gedeelte wel gehad heb. Ik kan er nu goed mee omgaan, wij hebben de zwangerschap ook afgebroken na 23 weken van een dochter met een hypoplastisch linkerhart syndroom. Tuurlijk had ik haar liever bij me gehad, als ze kans had gehad op een toekomst, maar nu heb ik wel vrede met de keuze die wij voor haar gemaakt hebben. En ik kan ook heel erg goed terug kijken op de manier zoals wij afscheid van haar hebben genomen, maar ook hoe alles is gegaan, de bevalling en de tijd dat ze in mijn armen lag na de bevalling. Zet anders op papier wat voor vragen je nog hebt. Misschien kun je de aankomende tijd nog op zoek naar een antwoord? Je kunt altijd de artsen nog bellen die jou toen geholpen hebben of de diagnose hebben gesteld. Veel sterkte!
Ik heb niet het zelfde meegemaakt, maar als je twijfelt of je professionele hulp zou zoeken zou ik dat zeker doen. Misschien dat je nu pas klaar bent om het echt te verwerken. Het kan zeker goed zijn met iemand hierover te praten, maar als je het toch niet fijn vind kan je altijd nog ophouden of iemand anders zoeken. Een vriendin van me heeft een kindje verloren en zij loopt bij iemand die specifiek bij de rouwverwerking hiervan helpt, misschien kan je arts je helpen zo iemand te vinden.
Wij hebben 2 jaar geleden afscheid moeten nemen van ons zoontje ivm Trisomie18. Via mijn werk heb ik toen gesprekken gehad met iemand van Bedrijfsmaatschappelijk Werk. Zij heeft me ontzettend goed geholpen, al was het alleen maar door naar mn verhaal te luisteren. Moeilijke periodes heb ik ook nog wel, maar dat is dan vaak juist rond belangrijke data: geboorte, uitgerekende datum, sterfdatum van neefje en die van schoonmoeder. Dan komt alles weer heftig bovendrijven. Ik wil je wel adviseren om nu professionele hulp in te schakelen, al is het alleen maar om 'van je af te kunnen kletsen'. Een professionele hulpverlener weet vaak net andere gezichtspunten te benoemen of rituelen met je door te nemen waardoor je je verdriet beter kunt plaatsen. Sterkte!
Heey dames, Ik ben eigenlijk vrij snel weer gaan werken en achteraf gezien was dat ook gewoon te veel en te snel, maar ja op dat moment dacht ik alleen aan afleiding. Ik moet zeggen dat ik vanuit eht ziekenhuis en zo ook geen begeleiding heb gehad of de vraag of ik hulp wilde. Hebben jullie dit ook zo ervaren of niet ? Bedankt in ieder geval voor jullie advies. Ik heb ook een hele traumatische tweede bevalling gehad waarbij het heel slecht ging met mijn dochter en daar ga ik ook eens achteraan denk ik om wat vragen beantwoord te krijgen. gr roompje
Haai Roompje, Wat ontzettend naar dat jullie afscheid moeten hebben nemen van jullie meisje. Ook al is het drie jaar geleden, het is heel verdrietig. Als ik je bericht lees, denk ik dat praten, naast met je man, met een psycholoog of maatschappelijk werker heel goed voor je zal zijn. Ik heb mijn eerste zwangerschap afgebroken ivm Turner (en de levensverwachting van 0), maar "gelukkig" hebben ze het al vroeg ontdekt en heb geen bevalling meegemaakt, maar een curettage. Via het ziekenhuis (lumc) hebben we een gesprek gehad met de maatschappelijk werkster. Als we daar behoefte aan hadden, konden we nog eens met haar afspreken. Gek dat jullie geen hulp is aangeboden. Heel veel sterkte!
Hoi Roompje, Hier ook een zwangerschap laten afbreken omdat ons kindje gen toekomst zou hebben. Echter liep ik al bij de psycholoog om andere klachten waardoor ik dus gelijk hulp kreeg. Ik zit nu meer dan een jaar verder nog steeds ziek thuis omdat ik er zo veel moeite mee heb alles te verwerken. Na nog een miskraam heeft de gyn mij doorverwezen naar de medisch psycholoog die me nu begeleid met het verlies en mijn zwangerschap omdat dit allemaal goed op te kunnen pakken en straks dus ook mijn leven langzaam weer op te gaan pakken. Als je het nu nog/weer zo moeilijk hebt raad ook ik je aan toch hulp in te schakelen. En vergeten doen we het nooit en de wond zal nooit dicht gaan. We zullen met deze pijn moeten leren leven. Sterkte er mee.
Ik vind het ook gek dat er geen hulp is aangeboden. Wij hadden eigenlijk geen keus. Er werd al door het ziekenhuis zelf een eerste afspraak gepland met een maatschappelijk werkster, nog voor mijn bevalling. De tweede afspraak (standaard) was 2 weken na mijn bevallig. Dat 'hoorde' bij het hele traject zeg maar. Ik moet wel zeggen dat ik dat goed vind want zelf maak je niet zo snel een afspraak, tenminste als ik dan naar mezelf kijk en op deze manier is er geen drempel om een vervolg afspraak te maken als je het prettig vindt. Ik ben uiteindelijk in totaal incl de 2 gemaakte afspraken door het ziekenhuis 3 keer geweest en toch gaf ze mij wel handvaten om met dit verlies om te gaan.
Wij hebben ook afscheid moeten nemen van onze dochter, ze had ook Turner met daarbij zoveel vochtophoping dat ze geen kans had het einde van de zwangerschap te halen. Je zag haar per week achteruit gaan op de echo's. Het ziekenhuis heeft ons hierin goed begeleid. Gesprekken met een maatschappelijk werker (gespecialiseerd in prenatale diagnostiek) werden standaard gepland en ik moet zeggen dat het ons goed geholpen heeft. Vreemd dat dat jullie niet aangeboden is. Daarnaast hebben we vooraf nog gesproken met lotgenoten. Al met al hebben we ons goed voor kunnen bereiden op het afscheid en daar kijk ik met een goed gevoel op terug. Hoe dit verlies op de lange termijn zal voelen weet ik nog niet, maar als je zelf het gevoel hebt dat je hulp kunt gebruiken dan zou ik dat zeker doen. Wij hebben de gesprekken met de maatschappelijk werker tot dusver als zeer prettig en zinvol ervaren.