Ik ben mama van 3 leuke mannetjes, de kleinste is 2. Ik geniet enorm van mijn kids en ben heel graag gewoon lekker thuis. Drukte, afspreken met anderen, zeker 's avonds, hoeft voor mij niet. Ik zou graag vriendinnen heb maar alle drukte en zorgen die daarbij komen kijken, schrikt me wat af. Vriendinnen brengen verantwoordelijkheid mee en op de één of andere manier schijn ik ook uit te stralen dat het niet echt hoeft voor mij. Ik kom genoeg vrouwen tegen maar verder dan oppervlakkig contact gaat het niet. Ik ben dan ook wel niet de meest communicatieve en sociale persoon. Ik vind het altijd moeilijk om in te schatten hoe ik moet reageren. Ik ben op zich graag alleen of lekker met mijn gezinnetje. Uitstapjes doen we genoeg, het is niet dat ik mijn jongens opsluit. Zolang ik met mijn gezin ben, ben ik tevreden. De laatste tijd ben ik alleen precies de weg kwijt. Ik wil graag een hobby, maar hou dat nooit lang vol. Ik wil graag gezonder gaan leven maar hoe? Ik wil graag écht genieten en eens met een kop koffie op de bank ploffen. Maar vind dit zeer moeilijk want mijn huis moet in orde zijn... Goh, ik klink nu echt wel neurotisch als ik dit lees :-D... Dat ben ik denk ik niet. Maar ik vind het zeer moeilijk om de stap te nemen om te veranderen. Ik zou graag wat losser, wat socialer willen zijn. Maar dat lukt me maar even. Als ik dan al eens een ingeving heb en bijvoorbeeld met collega's afspreek (dat doen we regelmatig) heb ik er op het moment zelf nog weinig zin in. Ik doe dan wel altijd mijn best en uiteindelijk amuseer ik me ook wel, ook met de collega's met wie ik over het algemeen goed opschiet. Maar ik voel me dus niet goed in mijn vel de laatste tijd. Wil vanalles maar kom er niet toe. Eigenlijk een schop onder mijn k*nt nodig. Zou een psycholoog of personal coach hierbij kunnen helpen? Uiteindelijk moet ik het toch zelf doen...
Hoi mama van drie jongens. Ik ben ook een nieuw lid en ben een beetje aan het snuffelen hier. Ik las net je bericht en kon het niet laten toch wat te schrijven. Allereerst herken ik je verhaal. Het kan die van mij zijn. Nou ben ik nooit van de hartsvriendinnen geweest. Ik doe graag dingen alleen. Liever alleen zelfs en als ik echt eerlijk naar mijzelf kijk en inmiddels accepteer ik dat ook, kost het mij te veel energie om echt intens met meerdere mensen om te gaan. Ik word er heel erg moe van. Ik ben van jongs af aan al erg gevoelig voor de emoties en oordelen van anderen. uiteindelijk heb ik alles afgestoten toen het mij te moeilijk werd. Jaren alleen met kinderen en man. En toen kwam er wel spijt. Ik heb toen wel weer contact gezocht. En houd dat ook bij. Niet te veel en niet te vaak. Ook ben ik gaan sporten. Bootcamp. Met een buurvrouw waar ik minimaal contact mee had ben ik begonnen. Maar al snel was ik veel fanatieker dan haar en ging ik vaker en ook alleen. Nu sport ik drie keer in de week als het lukt. En ik vind het fantastisch fijn. Ik word weer sterk en fit. En toch ook sociaal want je bent wel onder de mensen, ook al doe je het voor jezelf. Ik denk dat je het goed hebt als je zegt dat je het zelf moet doen. Accepteer dat je geen sociaal wonder bent, niet iedereen is hetzelfde. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Groet Ellen
Ik herken me wel in jouw verhaal ondanks dat ik wel sociaal aangelegd ben. Wij hebben 3 dochters en ik werk niet, ben dus hele dagen thuis en dan voel je je soms best eenzaam. Ik wel tenminste. Vriendschappen die ik had zijn verwaterd, mede doordat ik verhuisd ben en kinderen heb gekregen. Zij zijn nog elk weekend in de kroeg te vinden terwijl ik thuis op de bank zat. En zo viel de een na de ander af. En dat mis ik wel, een vriendin hebben. Gewoon iemand anders dan mijn man om eens mee te praten of een keer iets leuks te doen. Echter kom ik ook nooit verder dan een oppervlakkig gesprek, als ik al iemand tegenkom die van mijn leeftijd is. Veel vrouwen hebben op mijn leeftijd een vaste vriendinnengroep heb ik het idee, en ik heb het gevoel dat ik daar dan nooit tussen zal 'passen' omdat de meesten al jaren bevriend zijn. Ik dacht altijd als tiener dat het lastig was om echte vrienden te maken maar vind dit ruim 10 jaar later veel moeilijker. Een deel van het probleem is ook dat ik amper tijd heb om de deur uit te gaan zonder kinderen, mijn man is vaak pas na 6 uur thuis, soms moet hij in de avond ook nog werken. Tegen de tijd dat ik op de bank plof is het al te laat om nog iets te gaan ondernemen. In de weekenden werkt mijn man ook op zaterdag en is de zondag onze enige dag samen als gezin. Op de meeste dagen heb ik er geen moeite mee maar soms wel, zoals op mijn verjaardag of als ik ga winkelen. Ik denk er soms ook over om terug te gaan werken, niet voor de inkomsten maar voor de sociale contacten. Dat vind ik best erg om toe te moeten geven.. Maar zo voel ik me soms wel. Wat je zelf zegt is dat jij de enige bent die daar iets aan kan doen. Zelf heb ik een paar oriënterende gesprekken gehad met een life coach, ik ben er nog over aan het denken of ik daarmee verder wil gaan. Ook gezonder leven stond op mijn lijstje en dat was echt een kwestie van de knop omzetten bij mij. Eerst gestopt met snoepen tussendoor, en daarna gezondere keuzes maken. In plaats van een bakje chips een handje ongezouten noten bijvoorbeeld. Dat gaat me vrij makkelijk af ook al ben ik een emotie eter. Vaak merk ik ook dat door minder suiker te eten ik mij al beter ga voelen. Verder zou ik kijken of je mogelijkheden hebt om dingen buiten de deur te doen zonder je zoontjes. Voor mij is dit best lastig maar ik ga binnenkort beginnen met hardlopen, alleen (terwijl ik daar helemaal geen type voor ben) maar misschien leer ik zo ook nieuwe mensen kennen, het gaat mij vooral om de beweging en tijd voor mezelf. Heel veel tips heb ik verder niet want ik heb nog genoeg dagen dat ik het allemaal niet zo positief bekijk maar stapje voor stapje gaat het steeds beter. Misschien heb je iets aan mijn verhaal, je bent in ieder geval niet de enige!
Kon ik wel geschreven hebben, Niets aan toe te voegen dus. Alleen dat ik heb geaccepteerd dat ik een einzelgänger ben. Niet iedereen is een sociaal dier, en tegenwoordig lijkt het wel of de maatschappij van je verwacht dat je overal bij hoort, bij bent, niets mag missen, een spetterend rozengeur en maneschijn leven moet leiden.... Mss komt onze tijd wel weer, als de kinderen groter zijn en zelfstandiger, als ze zo jong zijn, ben je gewoon 24/7 bezig met je gezin, dan heb je geen tijd en geen energie meer over om ook nog in een supersociaal leven te steken. Althans, dat is mijn ervaring. Ik heb zelf veel contact met "mede-moeders"(die ik ook persoonlijk ken), via de whats app. Ze wonen niet bepaald om de hoek, maar het is fijn als je ten alle tijden je ei bij elkaar kwijt kan in een appje. Daardoor voel ik me in ieder geval al minder eenzaam.
Ik herken het (gelukkig) niet, maar ik vraag me wel af waarom je bij vriendinnen denkt aan zorgen, drukte verantwoordelijkheid. Dat klinkt heel negatief allemaak. Ik heb wel vriendinnen en een leuk sociaal leven, maar deze dingen herken ik daar helemaal niet bij. Wel gezelligheid en ontspanning. Misschien je verwachtingpatroon eens goed bekijken? En ik zou zeker een personal coach ofzo zoeken als je structureel wil veranderen.
Ik herken het heel goed, ik weet nu net dat ik ASS heb en de puzzelstukjes vallen op hun plaats. Vriendschappen lukken mij ook niet, of moeizaam. Met iemand uitgaan kost mij vreselijk veel energie. Ik zou een coach of psycholoog zoeken, is niets mis mee!
ik ben op een gegeven moment heel bewust echt hobby's gaan zoeken. Dat van die vriendinnen herken ik namelijk ook, het schoot bij mij ook allemaal niet op. Nu verplicht ik mezelf om energie te zetten in iets wat ik echt leuk vind namelijk frans leren en veel koken en creativitet in huis. Ik maak elk weekend twee nieuwe recepten en regel dat dan ook goed van te voren, dus lekker achter internet uitzoeken etc. Mijn dagen voelen veel leger en de oppervlakkige contacten die ik had zijn gewoon gebleven maar zijn niet diepgaander geworden ofzo maar dat hoeft voor mij ook niet.
Ik ben het met je eens, als ik op sociaal media kijk kan ik me met tijden nóg eenzamer voelen. Juist omdat daar vaak de mooie en leuke dingen gedeeld worden. Leuke uitjes met vriendinnen, een stapavondje of lekker een dagje naar het strand.. Ik noem maar wat. Dan word je extra met je neus erop geduwd dat je zelf geen vriendinnen hebt. En dat terwijl ik me ook besef dat er een heleboel schijn bij zit. Ik hou me er ook aan vast dat ik straks, als de kinderen op school zitten, meer tijd heb om in nieuwe vriendschappen te steken of wat meer tijd te besteden aan sport of hobby's. Aan de andere kant hoef ik geen bruisend sociaal leven zoals ik dat 10 jaar geleden had, daar heb ik de energie (en tijd) ook niet voor, maar weten dat er altijd een paar vriendinnen zijn waar je bij terecht kunt zou ik fijn vinden. Wat het voor mij ook moeilijker maakt is dat ik geen auto heb en ook geen rijbewijs, iets wat ik dolgraag wil maar op dit moment de funds en tijd voor mis. Ook mis ik een familie, mijn ouders (en daarmee de hele familie) hebben mij de deur gewezen toen ik net 17 was en van mijn man zijn kant is er ook geen familie buiten zijn broer. Daarom heb ik me ook aangemeld op dit forum, hoe wel ik hier niemand (denk ik) persoonlijk ken geeft het toch het gevoel dat je altijd ergens terecht kunt als het niet gaat of als het juist heel goed gaat. Weten dat je niet de enige bent in dit schuitje scheelt ook vind ik. Als je wilt praten mag je me altijd een pb sturen!
Hier ook iemand die nodig een schop onder de kont moet hebben. Ik heb gewoon nergens puf voor of ik kan de puf niet opbrengen. Dat ik deze week mijn derde mk heb gehad, helpt ook niet echt. Ik verval ook vaak in oude gewoonte. Ik was bijv. met koffie gestopt, maar drink nu iedere dag weer een paar bakjes. Van die futiliteiten, maar toch. Ook besluiten nemen lukt niet, meestal om dat wat er besloten wordt toch meestal niet helemaal naar mijn zin is. Dus weer niet een goede keuze. Momenteel ben ik werkzoekende en mijn zelfvertrouwen is hierdoor afgenomen. Af en toe spreek ik weleens met iemand af, maar het is niet dusdanig intens dat ik zomaar diegene kan bellen en mijn hart even kan luchten. Ik voel mij zonder werk ook niet bijster interessant en dat straal ik waarschijnlijk ook uit. Ik keek laatst naar mijn weerspiegeling in een winkelruit en wat ik zag stemde mij niet vrolijk. Ik ga deze week een weekmenu maken voor een gezonder eetgewoonte. En de sportschool bellen en verder ga ik opruimen. Misschien dat ik daardoor weer wat geactiveerd word. Misschien kun je kleine stapjes nemen om te veranderen. Anderzijds waarom vind je van jezelf dat je moet veranderen? Soms is accepteren dat je bent wie je bent ook een stap in de goede richting.
Hoi meid, Wat herken ik me in je gevoel. Ik vind vriendschappen op het moment leuk, maar ook erg vermoeid en moet er er vaak toe zetten om af te spreken. Deze vriendschappen hebben dan ook geen lang leven.. Ook heb ik geen vriendengroep. Wat wel helpt? Jezelf accepteren. Accepteren dat je ook graag alleen bent en niet altijd de moeite voor contact met anderen wil doen. MAAR maak de tijd die je voor jezelf hebt, dan wel extra waardevol. Plan een uitje met jezelf! Zo ga ik graag naar de bioscoop, naar films die iedereen stom vind en ik wel graag wil zien. Daarnaast heeft een relatie (ook vriendschap dus) werk nodig. Ik heb echter 1 vriendin (15 jaar) en een goede vriend die mij accelteren zoals ik ben.. en zelf ook zo zijn. Ik hoef de dus niet altijd te zien of te spreken, om te weten dat ze om me geven en viseversa. We zijn allemaal druk, maar als we elkaar dan zien, is het ook erg leuk. Een coach is denk ik altijd een goed idee. Kun je alleen maar van leren. Succes!
Ik dacht dat ik de enige was!in de loop dr jaren ben ik mijn vriendinnen kwijt geraakt..sommige contacten zijn verwatert en sommige gewoon beëindigd.in moeilijke tijden leer je inderdaad de mens kennen.denk dat mede door dat en de drukte en hectic van het gezin ik ook liever alleen ben,kost teveel energie en heb de angst voor teleurstelling denk ik.soms mis ik inderdaad wel iemand om dingen mee te delen of gewoon jezelf te kunnen zijn zonder de rol als moeder of vrouw.wie weet wat de toekomst ons brengt..
Heel herkenbaar dit, ik heb 2 kids en een drukke baan. Vaak heb ik savonds geen zin meer om nog veel te ondernemen (naast 2x per week sporten). Ik heb wel wat vriendinnen maar dit beperkt zich tot een stuk of drie (waarvan ik met 1 echt intensief contact heb en de rest 1 a 2 x per maand). Heel lang heb ik gedacht dat ik niet sociaal was oid, maar nu vraag ik me ook wel eens af: "of ik vindt dat ik sociaal moet zijn, omdat dit nu eenmaal 'hoort' of omdat IK het echt wil". Dan kom ik toch tot de conclusie dat ik het eigenlijk prima vind zoals het nu is. Natuurlijk voel ik me wel eens alleen en er zijn best mensen welkom in mijn leven. Maar ik kan me prima vermaken in de situatie zoals die nu is. Ik merk dat ik mezelf nu meer accepteer en me neer kan leggen bij de situatie.