Hoi dames, Mijn zoon is u 1.5 en voor hij 1 werd had ik al wel weer behoefte aan het zwanger zijn. Zo'n klein hummeltje vond ik geweldig en ik keek er naar uit om dat weer mee te maken. Met mijn man toen over gesproken en afspraken over gemaakt wanneer we daar serieus over zouden nadenken. Dat moment komt steeds dichterbij en hoe meer ik er over nadenken hoe lastiger ik het vind. Ene kant wil ik graag zwanger zijn, vond ik erg fijn en mooi, bevallen vind ik ook niet erg en het knuffelen met dat kleintje is super fijn. Maar die gebroken nachten de stress en er al een kind hebben lopen die ook aandacht wil (en anders driftig wordt) vind ik dan weer eng en houdt me tegen. Ik probeer het onderwerp vaak aan te kaarten bij mijn man maar hij wil er nog niks van weten. Maar stel dat hij ineens zegt ja we gaan er voor, dan weet ik dus niet zeker of ik er klaar voor ben. Komt dit bekend voor? Moet ik over een drempel heen of valt het allemaal wel mee met een 2e omdat je weet wat je staat te wachten? Herkenbaar voor iemand? Hoe ging dat bij jullie? Ik lees graag jullie verhaal
Ja herkenbaar. Mijn tweede was ongepland en 9 maanden lang zat ik ik spanning. Ik heb er exact 2 jaar tussen dus oudste was 15 mnd bij zwanger raken. Hij was toen ook een driftkop en aandachtvretend Het gekke is dat het vanaf dag 1 goed ging. Oudste is gek op zijn broertje en 'hielp' vanaf dag 1 mee. Als mijn jongste huilde bijv ging oudste knuffels en dekens pakken en legde die bovenop zijn baby broertje om hem te troosten niet praktisch, wel lief. De slapeloze nachten (waar ik echt niet tegen kan) vielen mee omdat ik er nog niet zolang uit was. Uiteindelijk heeft het geweldig uitgepakt en wil ik niet anders meer. Ze zijn gek op elkaar en slapen zelfs op eigen verzoek op 1 kamer, met de bedden tegen elkaar aan
Volgens mij heeft iedereen dat wel eens.. Wij zijn sinds december bezig voor de 2e en ik heb soms ook twijfels, of ik het wel aan kan 2 kinderen of dat ik tijdens de zwangerschap mijn rust niet kan pakken omdat ik nu een peuter heb om mee te kijken. Maar uiteindelijk wint de wens het toch van de twijfel
Exact mijn gevoel eigenlijk.. Ik wil graag een tweede, al sinds de kleine net geboren is. Met zn 3en voelt t niet compleet en ik mis het zwanger zijn. Mijn vriend wil absoluut nog niet dus het is nog niet aan de orde. Nu ze ouder is en we allemaal 's nachts heerlijk slapen, lekker op pad kunnen met de fiets, eindelijk genieten... Twijfel ik ook. Ik vond de babytijd werkelijk een drama, kon het wel omkijken. Als mijn vriend nu zou willen, zou ik me toch afvragen of ik t eigenlijk wel wil. Misschien is 3-4 jaar leeftijdsverschil ook wel prima, dat de oudste iig zo goed als zelfstandig is... Een zwangerschap en klein hummeltje is inderdaad prachtig, ik verlang er naar, maar t brengt ook weer stress en onzekerheid. Ik ben eigenlijk toch wel blij dat mijn vriend voor nu beslist dat er nog geen tweede komt
Ik dacht dat ik het niet zou hebben.. Ik heb ook alweer kriebels sinds de kleine man 1 werd.. Vandaag laat ik mijn spiraal verwijderen en ik heb al 2 nachten nauwelijks geslapen.. Dit is de eerste keer dat we er echt voor gaan (kleine man was een verrassing ) en ik vind het ontzettend spannend! Ga ik de zwangerschap wel trekken? Eerste zwangerschap was vrij zwaar, straks heb ik er nog een kindje van ongeveer 2 (nu bijna 1,5) Ik wil zo graag die zwangerschap ook bewust mee maken.. Ik zie om mij heen bij mensen dat ze veel minder genieten van die zwangerschap en van die geboorte.. Daar ben ik best bang voor, vind ik oneerlijk voor het 2e kindje namelijk.. (ik ben zelf de 2e en heb mijn hele leven dat gevoel gehad..) Dus ja, ik twijfel ook.. Maar dan denk ik er aan dat ik misschien nog een keer zo'n wonder mee mag maken en dan denk ik alleen maar.. JA! Ja, het zal pittig worden, maar we krijgen er vast veel voor terug
twijfels zijn super herkenbaar wat hier allemaal wordt geschreven. Hoe het gaat uitpakken weet ik nog niet, maar ben inmiddels wel zwanger hihi. Vooral in het begin van de zwangerschap staken nogmaals de twijfels op. Nu kan ik niet meer terug, maar dat was snel verdwenen en nog geen twijfels weer gehad
Gelukkig voel ik dat dus niet alleen zo. Ja die nachten. Mijn zoon slaapt nu goed door, meestal de klonk rond, maar in periodes dat hij ziek is of er komt een tandje dan vind ik dat zo super zwaar. Van zijn zwangerschap was ik in het begin heel heel moe en toen dat weg was had ik hartkloppingen waardoor ik slecht mn rust kon pakken. Nu merk ik dat wanneer ik moe ben ik overdag dat af reageer op de mensen om mij heen (lees: partner en kind) Ben zo bang dat ik een 2e dan niet trek en dat dat al in de zwangerschap begint. maar ja de wens en de liefde wat het met zich meebrengt maakt een hoop goed... pff lastig zeg!
Die twijfel is heel herkenbaar!! Haha. En nu we besloten hebben om er van de zomer voor te gaan is het alleen maar spannender. Zoveel beren op de weg, maar goed toen ik zwanger werd van mijn zoontje heb je ook twijfels. Puur door onzekerheid. Uiteindelijk gaat je tweede kindje toch ook mee in het ritme. En misschien nog wel makkelijker dan de eerste, want daar heb je nu ook een vast ritme mee
Herkenbaar hoor! Zoon is volgende maand 2. Ik wilde al sinds hij 1 is voor een tweede gaan, niet zozeer omdat ik baby's geweldig vind maar omdat de eerste m.b.v. hormooninjecties is gekomen en niet spontaan. Ik was al en tijd van de pil af en wist dat het weer niet zou gaan lukken zonder medische hulp (nooit een eisprong gehad). Na lang dubben hebben we besloten toch voor de tweede te gaan. Onze zoon is een hele temperamentvolle jongen. Maar als baby was hij erg makkelijk, nooit problemen gehad met slapen, eten oid. Nu hij bijna 2 is is hij een stuk lastiger, dus nu kijk ik er opeens tegenop. Ook het idee dat een volgend kindje minder makkelijk zal zijn (niet doorslapen, spugen enz) staat me tegen.. Maar, ik wil er ook geen 5 jaar tussen hebben.