Eerst was ik bang voor de eerste 12 weken.. toen was ik zenuwachtig voor de 20 weken echo..zou alles wel goed zijn? Toen leefde ik naar de 26 weken omdat ze dan moeite zouden doen mocht ze geboren worden en nu ben ik bijna 31 weken en nog steeds maak ik me zorgen.. ik loop dan door haar kamertje heen en kan niet geloven dat deze droom straks echt uit gaat komen..zo bang dat er nog iets mis gaat! Was het voor jullie ook zo onwerkelijk en konden/kunnen jullie het ook zo moeilijk geloven dat er echt een minimensje komt straks? Zijn deze zorgen normaal? Hebben of hadden jullie dit ook? Pfew.. wordt gewoon moe van het zorgen maken terwijl er geen reden is...
Erg herkenbaar! Ik had steeds niet verder nagedacht dan tot de bevalling. Kon me niet voorstellen dat ik iets levends zou gaan baren!
Absoluut herkenbaar! Op de een of andere manier is je zwangerschap een tijd van zorgen maken, ik ging me zelfs zorgen maken als mijn man een beetje later thuis kwam dan normaal. En die dromen die ik had, pff echt niet normaal, ik wist niet dat ik me zo'n zorgen kon maken. Gek genoeg is het bij mij na de bevalling juist minder geworden terwijl ik toch had verwacht dat ik me helemaal gek zou maken van de zorgen als het minimensje er was, maar dat valt gelukkig mee
Idd ook voor mij erg herkenbaar... en maak me idd nog steeds zorgen dat er nou nog iets fout gaat!! Ik denk dat heel veel meiden dit hebben hoor het is gewoon de bezorgdheid die er bij vrouwen gelijk wordt ingebracht zodra ze zwanger zijn haha
Heel erg herkenbaar. De eerste weken was ik erg onzeker, omdat ik nog niets voelde bewegen. Je leeft inderdaad van 12 weken naar 20 weken enz enz. Ik vind het ook nog steeds heel onwerkelijk dat er een minimensje in mij groeit en dat het over een paar weken geboren wordt. Afgelopen week zijn we naar een voorlichtingsavond in het ziekenhuis geweest en hebben we de verloskamers mogen bekijken en ik vond het heel erg onwerkelijk. Lig ik hier over een paar weken? Dacht ik haha...
heel herkenbaar. en gister moest ik ook nog even naar het ziekenhuis omdat me bloeddruk iets te hoog was! dat was even schrikken, gelukkig was achteraf alles goed!
Voor mij ook heel herkenbaar. Ben nu in de fase van voel ik wel genoeg leven. Ook ga ik steeds meer over de bevalling nadenken.
Vanaf nu alleen nog maar zorgen... ben er klaar voor!!! Laten we er maar wel van genieten! Groetjes Claire
Het is gewoon zo eng om te genieten.. Ik doe het meestal wel hoor! Maar als ik dan in de babykamer sta en met mijn neus tussen haar kleertjes sta kan ik het gewoon niet geloven! Ben zo bang dat de grond hard onder mijn voeten vandaan geslagen wordt. En als ze wat rustiger is wat betreft schoppen enzo.. Haha jullie horen wel dat ik zo'n "zal het allemaal wel goed gaan?"dag heb.
ja ik heb dat ook en irriteer me er behoorlijk aan! De eerste tijd lukte het me nog goed om het van me af te schudden, maar inmiddels ben ik weer dagelijks bezig met "wat er allemaal mis kan gaan" en dat we toch ook gelukkig zijn onze dochter. slaat natuurlijk nergens op, maar ik kan er simpelweg niet op vertrouwen dat we straks weer een gezonde beeb hebben. Terwijl de kans daarop toch het grootst is...
Oh dames, heel herkenbaar! Ik heb het ook de hele zwangerschap gehad. En zelfs nu de kleine er is maak ik me zorgen Je wilt niet weten hoe vaak ik even kijk of alles nog goed gaat? Of 's nachts even goed luister of ze nog wel ademt? De zwangerschap en daarna het moederschap verlopen gewoon met veel zorgen Zolang je maar wel van de kleine geniet
Die zorgen zijn heel erg herkenbaar. Ik had het van 12 weken naar 20 weken en de daarbij behorende echo. Toen van 20 weken naar 26 weken naar levensvatbaarheid. Toen van 26 weken naar 32 weken. En van 32 weken naar 34 weken ( vroeggeboorte) En toen van 34 weken naar 37 weken, zou ik indd wel thuis kunnen bevallen? En nu ben ik inmiddels 37 weken en een paar dagen en zit ik te "wachten" tot het komen gaat en me druk te maken over de bevalling en als dat allemaal maar goed gaat en wat als dit en wat als dat hahaha. En verder de krampjes en harde buiken af te wachten of het inderdaad begint. Denk dat je nooit klaar bent als moeder met die zorgen. Want zoals eerder gezegd, straks als het geboren is krijg je weer die dingen als wanneer naar de dokter, drinkt en eet het wel goed, doe ik het wel goed enz enz Maar voorlopig moet je er van proberen te genieten! xxx sas
ik heb dat ook, je leeft van termijn naar termijn. En nu maak ik mij het meeste zorgen of k wel genoeg leven voel, heb soms dagen dat ze bijna niet trapt, en ben dan blij als ik in bed ga liggen en weer iets voel... Kleertjes, en beddegoed wassen durf ik niet goed, want stel dat het fout gaat, gewassen spullen kunnen niet terug....dekbedje van de kinderwagen idem, wel in elkaar maar niet gewassen, en de dozen en bonnen bewaren... ik had dat bij mijn eerste helemaal niet, maar toen was ik 24 en nu 37, mischien toen wat onbezorgder. wat ik nu ook heel erg heb is stel dat dit kindje ook ongeneeslijk ziek is net als mijn zoon die heeft taai slijmziekte, we weten al dat het niet zo is, maar wat als er een andere ziekte zich openbaard? bah ik zie vanmorgen nog, t mag van mij wel eruit...stom he
Ik ben in april 25 geworden, dus bij mij ligt het daar niet aan Maar de kans dat het fout is blijft gewoon kleiner dan de kans dat het goed gaat.... Succes meis!
Heel herkenbaar. Ik ben nu 1 dag overtijd, maar vind het zelfs nu nog heel onwerkelijk dat we straks een echt gezinnetje zullen zijn met een mini beebje.
Heeeeel herkenbaar, ik heb dat ook! Gelukkig is het bij heel veel vrouwen zo, dus daar 'troost' ik me maar een beetje mee. Hoort, denk ik, bij het zwanger zijn
Oh ja, herkenbaar. En ik zal je een ding zeggen... het gaat nooit meer over... hahaha... Straks als het kind er is, ben je bezorgd of het wel gezond is. Als dat zo is, of het zich wel goed ontwikkeld, etc etc etc. Dat hoort echt bij het moeder zijn.
Ik heb het ook, al had ik het bij onze eerste helemaal niet! Ik ben nu zo onzeker en bang voor wat er wil niet allemaal gebeuren kan!
Heel herkenbaar! Vind het af en toe best moeilijk echt GOED te genieten.. Ik denk steeds, blijf alsjeblieft nog minstens 10 weken zitten kleine..en dan denk ik erna weer van..NEE blijf maar gewooon de volle 40 weken zitten ..maar ben blij als ik die aankomende 10 weken voorbij ben! Ik geniet wel van elke dag!