Hallo, Omdat ik van de VK hoorde dat er geen echt georganiseerder hulp en ondersteuning is voor mijn situatie, heb ik besloten hem hier te delen. Zes maanden geleden ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Het was pittig, ik werd met 35 weken opgenomen ivm hoge bloeddruk en werd steeds zieker. Met stipt 36 weken ben ik ingeleid. Het hele proces van inleiden tot aan de bevalling was enorm zwaar. Van alles ging mis (van lukraak prikken infuus wat tot vijf keer niet lukte, tot het knappen van een bloedvat bij het plaatsen van een ballonkatheter waardoor iedereen een hartverzakking kreeg omdat er een onbekend bloedvat knapte en het bloed eruit stroomde over het ziekenhuisbed). Mijn ontsluiting ging zonder verdoving van 3 naar 10 in minder dan een uur en de placenta moest na anderhalf uur duwen en trekken- op de OK worden verwijderd. Ik zag lijkbleek door het bloedverlies heb lang aan moeten sterken. Inmiddels is mijn kindje zes maanden oud en ben ik ruim twee maanden aan het werk. Voor mijn gevoel begon alles net weer op de rit te komen, kind, gezin, werk en niet in de laatste plaats: ikzelf. Toen ik er deze week achter kwam dat ik geheel ongepland en ongewenst weer vijf weken in verwachting ben (een echt ongelukje, waarvan we beide eigenlijk niet meer precies terug kunnen rekenen wanneer en hoe, waarschijnlijk condoom dat gelekt heeft) ben ik letterlijk hysterisch geworden. Kreeg bijna geen lucht. Bij de VK en de HA heb ik die dag alleen maar zitten huilen en heb oxazepam gekregen en het advies om even alles te laten bezinken. Ik ben een aantal dagen verder en nog grijpt het me continu naar de keel. Ben nog lang niet ontzwangerd heb nog oude borstvoeding bijvoorbeeld- en kan de gedachte dat ik nu dat hele proces meteen weer moet ingaan gewoon niet aan in mn hoofd. Dat er straks weer een datum in mn agenda staat waarop ik opnieuw moet bevallen (dus twee keer in minder dan 14 maanden) maakt me compleet van streek. Deze week moet ik nadenken wat ik nu wil en dat is zo ontzettend moeilijk. Hoe zwaar gaat dit lichamelijk worden? Kan ik dit wel aan? Mij gevoel blijft zeggen dat ik het niet wil. Ik wil nu niet zwanger zijn, ik heb tijd nodig! We willen ooit een tweede, maar ik niet nu. Dat maakt alles zo wrang. Het lijkt namelijk te vroeg voor mij om nu alles weer opnieuw te doen. Ik kan niet werken, ik kan niet helder nadenken. Echter is het voor mijn man welkom en geeft hij aan bang te zijn dat we er later last van krijgen als je ooit wel gewenst zwanger bent van een tweede (echter staat hij achter mijn uiteindelijk keuze omdat hij ziet dat dit ook echt geen doen is). Waarom nu niet en straks wel? Zijn angst en twijfel deel ik en dat maakt me tegelijkertijd ongelofelijk boos. Voel me gegijzeld door mn eigen lichaam, alsof ik toch hoe dan ook geen keus heb. Ik ben alleen ontzettend bang dat het niet alleen heel zwaar gaat worden, maar ik geen blijde zwangerschap heb en depri blijf. Voor mij wordt dit met verstand op nul, of min drie eigenlijk, uitzitten. En dan duurt juni heel erg lang. Ik merk ook dat er nu geen plaats is in mijn hoofd voor een tweede. Ik ben afgeleid, verdrietig en in de war als ik nu mijn eerste in mn armen heb en verzorg. Eerst genoot ik zo. Voel er veel minder plezier bij maar alleen verdriet en alles kan me minder schelen. Als ik het wiegje zie staan met de gedachte dat daar straks weer een baby in ligt moet ik letterlijk spugen. Ik zou zo graag willen dat ik wist wat ik moest doen. Wat nou als het over een paar weken toch slijt? Heb me zelden zo ongelukkig gevoeld en herken mezelf totaal niet, zo heftig is het. Zijn er vrouwen die dit ook hebben meegemaakt? Hoe verging het jou? Ik kan er werkelijk niks over terugvinden maar kan me natuurlijk moeilijk voorstellen dat ik de enige ben die dit overkomt.
Meid toch, wat vreselijk dat je je zo voelt. Het is echt een hele schok voor je. Kun je het niet bespreken met je ouders en schoonouders. Misschien kunnen ze je helpen en daarmee geruststellen. Ik zou het even goed laten bezinken. En misschien als je een echo hebt gehad dat je weer omslaat. Het is toch je kindje. Ik begrijp de schok. Ik heb het niet meegemaakt maar ik zou er destijds ook niet zo snel aan toe zijn geweest. Vergeet ook niet dat hormonen je van de wijs brengen en je bent zo te lezen in paniek. Wat ik goed snap. Gun jezelf tijd en neem geen overhaaste beslissing. Je kunt nu niet helder denken. Weghalen zou voor mij geen optie zijn. Veel sterkte en wijsheid
Jeetje meid wat heftig allemaal! Ik heb hier geen ervaring mee.. Maar ik wou je even sterkte wensen de komende tijd. En ik hoop dat je een juiste beslissing kunt maken!
Meid wat naar.. Zou je graag willen feliciteren. Maar snap dat je daar nu niet op zit te wachten. Hoezo is hier geen "hulp" voor? Ik zou naar je huisarts gaan en hulp vragen. Er is echt wel een psycholoog ed. die je kan helpen! Uiteindelijk maak je zelf je keuzes maar volgens mij heb je even iets extra's nodig.. Sterkte.. En ik wil het toch tegen je zeggen.. Je kan het wel!
Wat een vervelende situatie en idd erg heftig. Ik zou sowieso een verwijzing vragen voor de gynaecoloog om te kijken wat de verwachtingen zijn voor deze zwangerschap etc. Is het verder een optie om via de huisarts/verloskundige/gynaecoloog een doorverwijzing naar een POP poli te krijgen? Zij zorgen voor psychische ondersteuning in een zwangerschap als dat nodig is. Als dat geen optie is, zou ik sowieso wel op een andere manier psychische ondersteuning vragen (doorverwijzing naar een psycholoog oid). Verder: geef je zelf de tijd om dit te laten landen en te beslissen wat je gaat doen. Dat hoeft niet nu direct! Daar kun je echt wel even de tijd voor nemen als je nog maar 5 weken zwanger bent.
Ik had 10 jaar geleden soortgelijke meegemaakt. Bevalling van zoon was wel zwaar maar niet zo extreem zoals jij had moeten beleven (was 5 dgn bezig en werd nog net geen keizersnee). 7 mnd later en inmiddels vlak na echtscheiding met ex, kwam ik erachter al 14 wkn (door de pil) opnieuw zwanger te zijn. Heb 1 week lang gehuild. Want had een dochter van 4, zoon van 7 mnd en was net kracht aan het opbouwen om met z'n drietjes verder te gaan. Had besloten kindje te houden. Het was niet makkelijk want door stress was hij ook nog eens vroeg geboren, maar 9 jaar later merk je niks aan hem. Als je lichaam nog niet klaar ervoor was, dan was het echt niet gelukt om zwanger te worden. Mentaal snap ik zeker dat het zwaar is. Maar niemand, en ook echt niemand zal weten of je nu ook een zware zwangerschap/bevalling zal hebben mocht je besluiten dit kindje te houden. Je bent nog vroeg, en ook al ben ik geen voorstander van abortus, zou ik nog een paar weken goed erover nadenken. Je kan het volgens mij tot 9 wkn in een kliniek laten weghalen en later naar Leiden (dacht ik). Zal ook met je arts bespreken wat voor lichamelijke risico's er kunnen zijn als je toch ervoor gaat. En idd via je huisarts vragen voor een verwijzing naar een sociaal psychiatrisch verpleegkundige (SPV), mocht je er niet uit kunnen komen. Er is heus wel hulp! Veel sterkte meid
Wij hadden ook zo'n verrassing. Mijn tweede kindje was 5,5 maand oud toen ik weer zwanger bleek. Ik moest toen ook van de schrik bekomen. Die twee schelen nog geen 15 maanden! Ik heb toen best veel steun van de huisarts gekregen. Ik mocht altijd langs komen wanneer ik er even doorheen zat. Ook heb ik toen 1 keer in de week hulp in de huishouding genomen. Zij maakte mijn huis schoon en paste op de kinderen als ik even lekker boodschappen wilde gaan doen of wilde gaan shoppen voor de baby. Nu zijn die twee meiden 8 en 7 jaar en het kleine leeftijdsverschil is echt heel leuk. Het zijn naast zusjes ook de beste vriendinnen. Nou, ik hoop dat je iets hebt aan mijn tips en positieve verhaal. Heel veel sterkte met alles, en welke keuze je ook maakt, het zal voor jou de beste zijn!
Ik kan de schok heel goed voorstellen, en je mag je zelf een paar dagen geven om eraan te wennen maar dan moet je ook een keuze gaan maken... Je geeft aan graag een tweede te willen, dan zou ik voor gaan... Je plant het namelijk niet, maar je krijgt het nu zo in schoot geworpen... Als je dit kindje zou weghalen en dan over een paar jaar wel klaar bent voor een tweede denk ik ook dat je je schuldig gaat voelen.. Dan ga je selecteren... Probeer het positief te benaderen, je krijgt nogmaals een kindje! Lekker druk even, maar zo mooi! Kindjes dicht bij elkaar, je bent sneller uit de luiers... Kennelijk wil deze baby erg graag bij jullie komen...
Zelf geen ervaring hiermee, maar het is wel ter sprake geweest. Na 2,5 maand bleek ik weer zwanger te zijn (ook lekke condoom want we waren absoluut niet onvoorzichtig geweest!). Mijn man was er van overtuigd dat we dit niet aan gingen kunnen. We sliepen toen nog geen nacht door! Zelf zag ik enorm op tegen het hele zwanger zijn en de kraamtijd. Niet zozeer de bevalling want die ging erg goed, maar de kraamtijd was vreselijk. Toch kon ik niet zeggen: de vorige wel en deze niet. Nog geen week later kreeg ik een miskraam en was ons dilemma dus eigenlijk 'opgelost'. Hoe gemeen het ook klinkt, we waren daar allebei eigenlijk heel opgelucht over. Ik moet wel zeggen dat ik acht maanden later we ons compleet anders voelden.. Wat dus heel belangrijk is om bij stil te staan is dat als je deze zwangerschap niet afbreekt, dat je nog bijna negen maanden hebt om bij te komen, te wennen en alle hulp te regelen die je nodig hebt! Wat je ook besluit (en zoals al meer hebben gezegd, er is echt geen haast bij met 5 weken), ik zou toch hulp zoeken.. Via de huisarts kan je altijd door verwezen worden naar een psycholoog. Allebei de wegen zullen niet makkelijk zijn, maar uiteindelijk komen jullie er met hulp vast wel uit. En dit forum is een handige plek hoor Want ik weet zeker dat er meer vrouwen zijn met ervaring hierin want je leest echt vaker dat dit gebeurd. Heeeeeeeeel veel sterkte!!! En ik snap helemaal dat je je nu verschrikkelijk voelt.
Ik zou contact opnemen met het FIOM. Die zijn hier volgens mij in gespecialiseerd, en ondernemen in elk geval snel actie (geen wekenlange wachttijden voor de POP-poli (die er ook alleen maar is als je zwanger wilt blijven) of een psycholoog). Heel erg veel sterkte!! Ik kan me je paniek erg goed voorstellen.
Heftig! Ik zou me kunnen voorstellen dat je met jouw bevallingsverhaal een indicatie kan krijgen voor een keizersnee. Wellicht dat dat wat zorgen weg kan halen?
Tjonge, wat een verhaal! Ik kan me jouw paniek helemaal voorstellen. Neem geen overhaaste beslissingen, maar wacht ook niet te lang. Over een tijdje is het ontzettend leuk om twee kinderen zo dicht op elkaar te hebben... Je kunt praktische hulp vragen om jou en je man te ontlasten en zoals hiervoor al gezegd is: ik denk dat er in jouw geval best over een keizersnede valt te praten. Maar het moet allemaal wel gaan, want jij/jullie moeten dit jaar goed door zien te komen. Heel veel sterkte, meid!
Tuurlijk is er wel hulp voor je!! Misschien niet exact jou verhaal maar hulp is er altijd. Je zou zowiezo naar de POP poli kunnen vragen. Vandaaruit wordt je in de gaten gehouden door psycholoog, psychiater of wie je ook nodig hebt. Ik heb er ook gelopen en ik heb het als heel prettig ervaren, ik ben wie ik ben met mijn ervaringen en of dat een scheet is die je dwarszit (bij wijze van spreke) of jou verhaal, als je er last van hebrt moet je er hulp/ondersteuning bij krijgen. Veel sterkte en succes.
Meid, wat heb je een heftige bevalling mee moeten maken! Kan me voorstellen dat je zeker dit moet verwerken. Ook opnieuw onverwacht zwanger raken moet je zeker verwerken, vooral omdat je hier totaal niet mee bezig was. En zoiets verwerk je niet binnen een paar dagen. Ik denk dat dit wel even tijd moet krijgen. En ik geloof vast wel dat een psycholoog/maatschappelijk werkster jou kan helpen hierbij! Aan de andere kant heel bijzonder dat je lichaam zich heeft mogen herstellen en er weer klaar voor is om een nieuwe zwangerschap te dragen... Ikzelf ben nu ook bijna 14 weken zwanger. In juni bevallen van ons eerste kindje. Dus ook geheel onverwachts en zwanger geraakt door 1 keer een condoom vergeten om te doen... In onze situatie ook een schok, maar het kindje is even welkom als zijn/haar grote zus. Wij geloven ook dat het bedoelt is dat dit kindje bedoelt is om te komen.. Ik wil je sterkte wensen in deze situatie.. Ik hoop dat je de juiste hulp mag krijgen in deze situatie!
+1 FIOM kan je zelfs telefonisch een gesprek aangaan met een maatschappelijk werker die verstand heeft van besluitvorming rondom zwangerschap. Een vriendin van mij heeft daar hele fijne gesprekken gehad waardoor ze haar zelfvertrouwen en vertrouwen in de zwangerschap terugkreeg. Zeker bellen!
Je kan het Fiom bellen heb dat ook gehad voor mijn abortus..Ben nu ongepland zwanger van mijn huidige vriend door condoom en morning afterpil heen keuze gemaakt te houden ben 25 krijg mijn 2e oudste is wel al 5 maar was net zo blij uit de luiers te zijn.Moet zeggen van mijn abortus heb ik spijt haar nu houden valt zwaar en huil soms ben bang maar nogmaals een abortus had ik niet gekund.Beide keuzes zijn niet terug te draaien doe alleen iets waar jij en je partner volledig achter staan want jullie zullen of er de rest van je leven voor moete n zorgen of mee leren leven praat vooral veel met elkaar verstop gevoelens voor elkaar niet en als het moet huil bij elkaar uit die angst en emoties zijn begrijpelijk en schaam je er niet voor om erover te praten heel veel sterkte meid en een dikke knuffel
Hier ook zwanger ondanks condooms en super voorzichtig zijn.. moest ivm gezondheid stoppen met de pil en omdat ik en mn vriend 4 mnd samen zijn heel trouw condooms gebruikt.. was naar ons weten niet lek dus toen ik niet menstrueerde en 2 negatieve testen had gingen we er vanuit dat t door mn gezondheid kwam.. uiteindelijk toch nog een x getest en die was positief! Hier ook ffies flink geschrokken maar zijn er uiteindelijk erg blij mee en hopen nu dat alles goed gaat! Moeten nu wel wat meer haast maken met t samen wonen enz. Maar t komt uiteindelijk allemaal goed.. Dat zelfde geldt voor jou! Je kunt t echt! In mijn omgeving heb ik mensen die abortus hebben laten plegen en nu ze wel een kindje willen lukt het niet.. dat gebeurd natuurlijk niet standaard maar t kan wel
Zelf geen ervaring ermee. Als ik jou verhaal zo lees heb je een traumatische ervaring achter de rug vanaf het moment dat je in het ziekenhuis bent opgenomen. Er is echt wel hulp voor jou meid, vraag er nogmaals naar bij je huisarts en verloskundige. Die hulp zal denk ik dan wel zijn dat je naar pysycholoog zal kunnen gaan, zodat je jou angst en onzekerheid een plaats kan geven, want dat is het grootste probleem afgaande op jou stukje verhaal. Welke beslissing je uiteindelijk gaat nemen, dat is aan jou en je man. Maar het lijkt mij een goed idee om sowieso er nu al met iemand erover te praten zodat je jou gevoelens een betere plek kan geven ongeacht de beslissing die je gaat maken. Meid, een hele dikke knuff
Wij hebben dit verleden jaar gehad. Ik gebruikte de pil en bleek onverwachts zwanger te zijn. Onze jongste was 10,5 maand en ruim een maand daarvoor geopereerd en we waren nog bezig om die periode achter ons te laten. De bevalling van haar was heftig en ook de eerste 9 maanden van haar leventje. Ik en mijn man waren er helemaal niet aan toe op dat moment en in principe waren we ook klaar, want mijn man vond 4 kinderen zo en zo meer dan genoeg en financieel gezien en de ruimte in ons huis maakte dat het niet uitkwam. Na veel denken en praten hebben we besloten ervoor te gaan. Het is een pittige zwangerschap geweest emotioneel en ook nu is het soms zwaar, omdat we weer een slechte slaper hebben, en met onze dochter medisch helaas nog niet klaar zijn. Maar aan de andere kant ben ik zo dol op ons mannetje dat ik leven zonder hem niet meer voor kan stellen. Neem de tijd om het allemaal op een rijtje te krijgen, al zullen er momenten van twijfel blijven. Kijk of je eventueel met een instantie of de huisarts in gesprek kan en denk goed na over je keuze. Sterkte ermee en ik hoop dat je de juiste beslissing voor jullie neemt.
Wat moet jij je ellendig voelen zeg, paniek in combinatie met ontzwanger hormonen Je zegt dat je je gegijzeld voelt door je eigen lichaam; de keuze is al gemaakt, je bent nu zwanger. Maar probeer dat eens los te laten; ja je bent zwanger, maar niets moet, je hebt opties. Wanneer je je niet zo in een hoek geduwd voelt, zal je paniek hopelijk wat wegebben. Dan kun je er iets rustiger en rationeler over nadenken. Heel veel sterkte.