Moederschap valt zwaar...

Ik ervaar het net zo... Tuurlijk wist ik van te voren dat het zwaar zou zijn, maar zo zwaar? Ik vraag me ook wel eens af waar het aan ligt of wat ik fout doe. Ik lees ook altijd met gemengde gevoelens die über enthousiaste, alles is leuk, alles gaat goed verhalen...
Ach ja... het is niet anders denk ik...

 

Ik herken me helemaal in je verhaal hoor. Ik kom er ook eerlijk voor uit en heb altijd het gevoel dat ik me moet verdedigen dat ik heus zielsveel van Juul houd.
Ik ben gewoon niet 100% moeder, net zomin als ik 100% amazone of communicatieadviseur of vrouw van ben. Al die stukjes maken mij 100% en ik heb ze ook echt allemaal nodig om me 100% te voelen. Op het moment ban ik meer moeder dan dat ik iets anders ben, maar met de tijd zal dat minder worden zodat andere stukjes meer ruimte krijgen (de amazone in mij staat te trappelen!). Voor mij is dit een reden om geen tweede kindje te willen. Ik wil meer toekomen aan die andere stukjes Marijn.

 

Ik vind het af en toe ook niet meevallen, maar wat jij zegt over jezelf wegcijferen; dat doe ik dus echt niet! Ik ben buiten moeder van ook nog gewoon mijzelf. Ik vind het juist nu nog veel belangrijker om ook nog aan mezelf te denken omdat die kleine het meest van de tijd de aandacht krijgt.

Als het je zo zwaar valt, waarom breng je je kindje dan af en toe niet een dagje naar oma oid zodat jij even lekker tijd voor jezelf hebt? Doe ik ook en ik voel me er dan ook niet schuldig over omdat ik na zo'n dag voor mezelf weer helemaal ben opgeladen voor die kleine.

 

ik ervaar het ook superzwaar, daarbij komt nog dat ik er voornamelijk alleen voor sta. Ook ik heb gemerkt dat er zerker een taboe op rust...maar ik ben er altijd gewoon heel opebn over naar me omgeving en vrienden, het is niet allen maar leuk en roze wolkjes...
ik ben superblij met me kleine, hij is nu 4 maanden, maar ik zal er echt alles aan doen om niet ongepland zwanger te raken. As ik een 2e neem, moet mijn kleine minsten 3jaar oud zijn, anders lijkt het mij onmogelijk, vrije tijd voor me zelf te kunnen maken. Ik heb nu echt het gevoel dat ik leef voor mijn kind...niet dat ik het erg vind maar zwaar is het wel

Van tevoren wist ik ook dat het zwaar zou zijn, maar dat is rationeel iets wat je van te voren denk te weten, nu ik het ook echt moet doen, merk ik pas hoe zwaar het is, gevoelsmatig...
van sommige mensen lk krijg ik wel eens de opmerking, maar je wist toch dat het zwara zou zijn? ja en...mag ik het daaron nu er niet over hebben zeg ik dan? en dan is het meteen van o, zo bedoelde ik het niet....
ik denk echt wat heeft iemand aan zo een opmerking...vind het meer even een trap na geven....

ik werk trouwens 3 dagen, en binnekort denk ik dat het er 4 zullen worden, aangezien ik misschien van baan ga veranderen. hem af en toe bij me ouders laten is makkelijker geroepen dan gedaan, zij werken ook fulltime...en kunnen hun rust goed gebruiken...

 

Ik vond met Daan alleen het wel meevallen het ws wel zwaar vooral de eerste 4 maanden(huilbaby) maar toen dat over was vond ik het juist helemaal niet zwaar meer maar genieten. Vanaf me zwangerschap van Roos vond ik het echt zwaar worden niet de droomzwangerschap heb de laatste 2 maanden wel volop rust gehad omdat me vliezen gebroken waren maar dan is het weer anders zwaar. Maar heb wel heerlijk veel gelezen.
Nu ik weer zwanger ben zie ik sinds doinderdag tegenop de dag ik ben moe en volop ochtend misselijk wel lastog met een kind van bijna 2 en een meid van 3 maanden. Maar we redden ons gelukkig me vriend komt zometeen gelukkig thuis na een week werken en boodschappen doen en dan gaat hij lekker de hele middag met de kids de hort op zodat k even kan bij tanken. over een paar weken dan gaan de kids 1 dag in de week naar opa en oma zodat ik kan bij tanken .
Wat heerlijk is en ik je echt als tip kan mee geven.

 

Ik vind het moederschap ook best zwaar. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik de eerste 3 maanden echt een ramp vond, mede doordat mijn zoontje bijna de hele dag huilde, tenzij hij dronk of eindelijk een keer sliep voor hooguit een uurtje. Na 3 maanden ging het gelukkig beter.
Nu is het soms ook nog wel afzien, omdat manlief het hier ook niet nodig vind om regelmatig te helpen (al vele ruzies over gehad) voor hem is het een beetje de lusten maar niet de lasten.
Mijn zoontje slaapt ook wel eens bij mijn ouders als wij een keer wat gaan doen, ik vind dit heerlijk, dan kan ik ff iemand anders zijn dan alleen mama. En ik ga begin volgend jaar misschien met een paar vriendinnen (die ook kinderen hebben) lekker een weekendje weg zonder kids, dan kunnen de mannen is voelen hoe zwaar het is. Al denk ik dat ik het ook zwaar zal hebben zonder mijn mannetje haha.
Sommige vriendinnen denken er gelukkig hetzelfde over, over hoe zwaar het moederschap soms is, maar sommige die zeggen dat ze het helemaal geweldig vinden en het altijd heel makkelijk vinden, ik weet niet of ik dat wel moet geloven...

 

Ik snap ook helemaal wat je bedoelt. Ben soms echt gesloopt en de eerste 4 maanden was Jesper een huilbaby, toen zat ik er echt doorheen. Nu wordt hij wel steeds makkelijker, maar nog steeds gebroken of heel korte nachten, dus dat maakt het er ook zeker niet makkelijker op.

 

Ik heb dat gevoel zelf niet, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het voor sommige mama's zwaarder valt als ze hadden gedacht.

Gebroken nachten lijken me echt super vermoeiend en dat voel je de hele dag door. EN tijd voor jezelf is echt enorm belangrijk...als je 1 van de 2 mist dan ben je op een gegeven moment wel kapot denk ik...zeker als je ook nog zwanger bent en je mannetje niet echt een groot deel van de verzorging op zich neemt.

Er rust absoluut geen taboe op en ik denk dat t juist goed is om dit soort dingen gewoon te zeggen hoor!

Mischien kun je de kleine een dagje ofzo bij opa en oma laten logeren zodat je even tijd voor jezelf hebt, lekker uitslapen, in bad..ff lekker lief zijn voor jezelf

 

Ik heb dat gevoel ook gehad de 1e periode van de 2e zwangerschap, maar nu gaat het weer en geniet ik juist heel veel.

Het is wel zo dat ik mij niet 100% mama voel, maar voor een deel en ik wel ook tijd voor mijzelf nodig heb. Maar mijn partner doet erg veel!

 

Hier ook 1 hoor, moet nog niet aan een 2e denken.. Het valt mij ook zwaar (ben ook overspannen geweest dat Justin n half jaar was), niet alleen door t moederschap maar door meerdere factoren bij elkaar. Ik hou ook zielsveel van mn knulletje, maar op n brusje moet hij echt nog even wachten.. Als ik om me heen mensen met 2 of méér kids zie, denk ik 'hoe is het mogelijk dat jullie gewoon nog functioneren'? Klinkt raar misschien maar ikzelf heb sowieso méér dan 8 uur slaap nodig op n dag, tja en daar luistert n kleine niet naar hè? Dus ik pak de slaap tussen de middag als Justin ook slaapt. Al is het maar n half uurtje/uurtje. Dan kan ik het volhouden tot 22.00. En als wij nu voor n kleine uk 'gaan' zal ik helemaal kapot zijn.

 

Ik vind het ook zwaar en het is me echt heel erg tegen gevallen. Dat komt voornamelijk door mijn lichte PND, en de reflux van Dano waar we maanden voor hebben moeten knokken tegen de artsen. Hij begint sinds vorige week een soort van door te slapen, nu komt hij nog maar 1x laat in de avond. dus een nacht doorslapen is voor ons uniek. en dat eist zijn tol, in mijn werk, met mijn relatie en vooral mijn geduld.

Dano slaapt nu minimaal 1x en soms 2x in de week bij mijn ouders zodat mijn vriend en ik even door kunnen slapen. ALs we dat niet hadden gehad weet ik niet hoe we het getrokken hadden.

Ik ben er ook open over, en wat minyaweth al zegt ik heb het gevoel steeds te moeten zeggen dat ik echt wel van mijn zoon hou en blij ben met hem.

Ik ben 100% mam, 100% medewerker, en 100% partner. maarja wie kan zichzelf nou 1,5 jaar voor 300% geven. En daarnaast jezelf niet te vergeten.

Mede omdat ik ook veel voldoening uit Dano haal is het vol te houden.

Wij plannen nu ook echt bewust tijd voor onszelf, elkaar en zorgen voor ontspanning wanneer dat kan. we werken allebei en soms zitten we met wallen tot onze knieen op t werk.

Wat ik wel vind is dat het steeds minder zwaar wordt!

 

Hier ook eentje die dat gevoel heeft hoor. De meeste mensen in mijn omgeving geven me gelukkig niet het gevoel dat ik me aanstel maar vinden het juist knap dat ik het als alleenstaande het gewoon maar "even" doe. Nu zien die mensen natuurlijk alleen de buitenkant maar weten bijvoorbeeld niet dat ik achter gesloten deuren genoeg avonden op de bank heb gezeten, wanhopig en overstuur omdat ik gewoon niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ook Jaslynn huilde heel veel in het begin en dat breekt je idd echt een keer op. Daarbij had ik helaas niet een partner aan wie ik de zorg fftjes kon overdragen, al was het maar voor 15 min zodat ik eventjes op adem kon komen en hulp aan anderen vragen ging me toen ook niet zo heel makkelijk af, ik voelde het als míjn verantwoordelijkheid en wilde anderen dus niet lastig vallen.
Gelukkig ben ik wat dat betreft wat makkelijker gaan denken. Ik besefte dat mijn dochtertje niets had aan een moeder die zichzelf weg bleef cijferen en op het randje balanceerde van een depressie. Dus heb ik toen om hulp gevraagd. Ik liet haar 1 nachtje bij mijn ouders achter om mezelf fftjes op te laden en dat ging zo goed! Voor mij was 1 nachtje doorslapen al voldoende om de volgende dag extra van mn dochtertje te kunnen genieten dus wat ik nu wel geleerd heb is..gewoon om hulp vragen als je t fftjes niet meer ziet zitten of als je gewoon een keertje lekker iets voor jezelf wilt gaan doen. Tegenwoordig laat ik Jaslynn regelmatig rustig een dagje bij mijn ouders zodat ik lekker tijd voor mezelf heb, vind het geen schande. Ik geniet alleen maar meer van haar op deze manier en zij krijgt er een uitgeruste moeder voor terug. Ideaal!

Groetjes Jessy

 

hm toen ik fulltime mama speelde werd ik stapelgek
anne huilde hele dagen en ik was te dood om wat nuttigs te doen
laat staan iets leuks daarna!

inmiddels is dat alemaal achter de rug en ben ik weer gaan werken
en dat heeft mij toch wel een hoop goed gedaan denk ik
32 uur per week ben ik OOK mama.. maar hoef ik niet continu op te letten wat babylief uithaalt want die is in goede handen op het kdv.
(en ja.. dit kdv is echt top)

ook ben ik op advies van de huisarts om weer een beetje mijn leven terug te krijgen gaan sporten.
uiteindelijk besloten om niet voor gezellig en sociaal te gaan met fitness of een teamsport
maar om te gaan hardlopen
alleen in het park, niemand om me heen.. tijd voor mij
en voor mij alleen.
niet voor anne, niet voor de baas, niet voor de man.. gewoon enkel en alleen: mij

en dat half uurtje om de dag.. maakt mijn wereld gewoonv eel prettiger
alles wat ik wilde overdenken komt aan bod. en soms gewoon helemaal niks

en ik denk niet op werk "oh nu ben ik even geen moeder"
zo werkt dat bij mij niet denk ik
ik ben op de eerste plaats nog steeds mama
maar ik moet wel andere dingen doen.. anders raak ik mezelf kwijt en dan loopt er meer in de soep dan enkel het huishouden.

 

Goh ben toch zo blij dit te lezen. Ik vind het nl. ook loeizwaar. Mijn mams zei het al het eerste jaar is een tropenjaar maar zo voel ik het ook echt. En ik werk niet eens maar ben voltijds thuis! Ons zoontje slaapt 's nachts goed maar overdag is een redelijk probleem waardoor ik nauwelijks aan mezelf toe kom. Maar hij wordt wel moe dus eist dan continu aandacht. Ik ben al blij als hij 's ochtends en 's middags een half uur slaapt. Aan het eind van de dag ben ik ook vaak gesloopt. Mijn man zegt dan wel eens breng hem dan weg naar je ouders of mijn ouders maar dat vind ik dan zo zielig voor mn zoontje. Is ie al zo moe wordt ie ook nog eens daarheen gebracht.
Ook ik hou zielsveel van hem en ik geniet ook echt van hem maar het is inderdaad zwaarder dan ik had verwacht. Zelfs als hij eens bij mijn ouders of schoonouders is, heb ik niet echt dat gevoel van vrijheid van vroeger. Ik zit met duizenden kleine touwtjes vast aan mijn zoontje. Dan ben ik toch nog met hem bezig en mis ik hem.

 

Nou het is ook best zwaar!
Ik werk ook 3 dagen en die 2 doordeweekse dagen wil ik eigenlijk van mn ventje en mn vrijheid geniet, maar daar ligt het huishouden.
Mijn man is sinds vorige week werkloos dus hij past nu overdag op en ik ga zo goed als fulltime werken. Maar ik moet nog steeds koken en de was doen want dat kan mn man niet.
En hij is druk aan het solliciteren, maar als ik het niet doe en ik laat alles staan voel ik me ook niet op mn gemak....

En ik las ergens om je kindje ene dagje weg te brengen, maar hij gaat al 3 dagen weg en dat vind ik echt het maximale hoor. Ik ga graag leuke dingen doen saampies maar het huishouden blijft liggen, en ik ben vaak zo moe dat ik de hele dag wil slapen....

Maar desondanks wil ik erg graag zwanger worden binnenkort. Ik hou erg veel van mn ventje en dat maakt alles goed. En ik slaap gewoon zoveel mogelijk uit in het weekend en ga vroeg naar bed, met Justin als ik erg moe ben, want hij gaat om 8 uur zn bed in om te slapen....

 

Nou ik vind de dagen dat ik thuis ben met Dano zwaarder als 8 a 10 uur werken hoor, dus wat dat betreft dik respect voor de niet werkende moeder!

Je man heeft gelijk! Maar ik herken je gevoel wel. Nu nog vind ik het soms moeilijk om Dano onder te brengen, maarja ik zie hoe leuk hij het vind bij opa en oma, en vooral hoe leuk opa's en oma's het vinden. dus ik probeer er dan ook van te genieten wat inderdaad moeilijk is, want ja die duizenden touwtjes heb ik ook

Vanavond gaan we naar het pikketanssie festival met vrienden en Dano slaapt bij oma, het is echt een eeuwigheid geleden met elkaar weg te zijn.

 

Voordat ik moeder werd, had ik een heel 'zwaar' idee van moederschap. Dacht echt dat mijn leven eindige laat ik het zo zeggen.
Maar ik moet zeggen ik vind het heel erg meevallen.
Heb een relatief makkelijk kind, en dat scheelt. Als hij slaapt doe ik vaak wat huishouden/koken. Maar ook vaak even niets. Of iets leuks voor mezelf.
De nachten vond ik het meest zware en de vermoeidheid. Maar verder vind ik het niet zo zwaar.
Wat in het moederschap maakt het zwaar voor jullie? Kindjes die veel huilen, overdag slecht slapen, niet even alleen kunnen spelen?
Maar ik begrijp absoluut hoor dat de ervaringen mbt het moederschap erg kunnen verschillen en ook hoe zwaar je het vindt.

 

Caatjeh: hier vooral een kindje dat continue mijn volledige aandacht eist, niet luisterd, mij continue uitdaagt, dwars ligt. Alleen spelen kan Vigo redelijk goed, maar dat is hooguit een half uur. Daarna wil hij het liefst samen spele. Geeft niets, vind ik ook wel leuk.

Het grote nadeel is, dat ik vanaf zijn geboorte geen enkele goede nachtrust meer heb gehad. Vigo wordt nog vaak wakker.
Ik ben gesloopt! Wat alles alleen nog maar zwaarder maakt. Ik weet zeker, dat als ik goed uitgerust zou zijn, ik alles veel beter aan kan.

Ik breng Vigo ook wel eens regelmatig een dag naar mijn moeder ofzo, of hij slaapt daar wel eens, maar dan nog kom ik voor mijn gevoel niet aan mijn rust toe.

Ik vind het ook steeds moeilijker worden om te vragen of ik Vigo een dagje mag brengen ofzo Krijg al snel het idee dat ze dan zullen denken ´alweer´ of ´waarom´.
Vooral ook omdat Vigo bij mijn moeder altijd het perfecte voorbeeld kindje is, en ze denken dat ik me aanstel.

 

Ik vond de eerste weken met Sofie ook erg zwaar, gelukkig is Soofje een makkelijk kind geworden maar nu is Nina er natuurlijk weer bijgekomen. Vooral het aan huis gebonden zijn met slecht weer (ik rijd eigenlijk liever geen auto) vind ik heel vervelend. Ik verheug me dan ook weer op werken na mijn verlof (mijn vriend en ik zouden graag ruilen, hij een maand thuis en ik weer werken maar dat mag niet van de overheid).

Tip: laat in het huishouden lekker de boel de boel dus doe alleen bijvoorbeeld de was goed bijhouden (strijken doe ik nooit) en de keuken/koken, dan heb je weer wat tijd over.