hallo dames.. de laatste tijd zit ik met iets waar ik niet zo makkelijk over kan praten.. zo iezo niet met mijn man.... ik ben vanaf 20 jaar geleden, 2 jaar misbruikt door mijn peet-oom. toen was ik 9 tot 11 jaar. (eerder was hij ook al verkeerd bezig maar toen 'viel het nog mee' vergeleken met die 2 jaar) toen ik 9 was is hij tot het uiterste gegaan.., bij mij binnengedrongen dus.. gelukkig woont hij ver weg en toen ik het eenmaal verteld heb tegen mijn ouders heb ik hem nooit meer hoeven zien. ik ben altijd kwaad op hem gebleven en had zelfs zoiets de laatste jaren dat ik hem op wilde gaan zoeken... hem confronteren met mezelf... benieuwd naar hoe hij zou reageren. 1 keer was het er zelfs van gekomen.. ben naar leiden gegaan en bij hem aangebeld, maar ze waren op vakantie hoorde ik later van een andere tante. op het gebied van sex; het heeft heel lang geduurd voordat ik met een jongen sex dufde te hebben. ik was 22 toen het voor het eerst 'echt' gebeurde. daarna ging het eigenlijk wel goed. ook toen ik mijn man leerde kennen heb ik hem gelijk ingelicht en dat ging goed. maar na een jaar kreeg ik er ineens moeite mee.. ik vertrouwde hem volledig daar waarom juist nu dat snapte ik niet. ben weer opnieuw naar de psycho gegaan maar dat zat me niet lekker. ik heb met mijn man afspraken gemaakt over wat hij niet mocht doen en dat ging goed.. nu zijn we in janauri zwanger geraakt.. en valt er een last van mijn schouders af. ik ben als kind nog wel onderzocht of hij niks kapot gemaakt had, maar nu ik zeker weet dat ik zwanger kan worden, lijkt het wel of al die haat weg is. natuurlijk zal ik hem nooit vergeven en vergeten doe ik het ook niet (helaas) maar de haat is minder geworden.,. het lijkt er dus voor mijn gevoel op, dat ik die 20 jaar lang bang ben geweest dat ik geen kindjes zou kunnen krijgen en nu het tegendeel bewezen is het voor mij ' wel goed zit'. maar eigenlijk wil ik hem blijven haten om wat hij gedaan heeft. zijn vrouw, mijn peettante, dus zus van mijn vader, ligt nu in coma.., al 8 wkn en ik hoorde het pas 2 wkn geleden. nu wil ik dus zelfs naar haar toe., terwijl ik haar al 15 jaar niet meer gezien heb. en als mijn moeder zegt; maar dan zie je 'hem' waarschijnlijk ook, zit ik daar niet eens mee... (tot het echt zover zou zijn, dan zal ik waarschijnlijk wel anders piepen) wie kent dit., wie is ook slachtoffer van sexueel misbruik en hoe ben jij daaronder tegenwoordig???
wat een verschrikkelijk verhaal, maar respect hoe je er mee omgaat en veel sterkte met dit alles! meer kan ik eigenlijk niet zeggen.
Heb hier gelukkig geen ervaring mee, maar vind het superdapper van je dat je je verhaal hier neer durft te zetten Wendy! Ik plaats even een link van het weblog van mijn vader, die heeft hier een aantal verhalen over op staan en reacties van mensen die triest genoeg ook zulke ervaringen delen.. Misschien heb je er iets aan; Het verhaal van Lucy… Groningers in het nieuws Xx
dank jullie.. ik kan er idd behoorlijk goed over praten.. maar mijn gevoel daarintegen heb ik nog best wel moeite mee... heb idd gelezen over dit weblog.. weet nog niet of ik dat wel.. er zijn van die dagen dan moet ik het ineens kwijt en best kans dat ik dan alles op de mail zet daarvoor.. al is het alleen om mijn ervaringen te delen met lotgenoten, in de hoop dat ze er iets aan hebben.
Wendy, ik heb zelf geen ervaring met misbruik, maar wel met haat. Ik vond het zelf erg fijn toen ik dat gevoel los kon laten, het is in mijn ervaring toch een soort kanker dat aan je vreet. Wat fijn voor je dat je de haat langzaam kan uitsluiten, dat moet een hoop rust geven.
Het misbruik op zich blijft natuurlijk altijd fout en erg.(En dan druk ik me heel netjes uit.) Maar ik denk wel dat je er steeds beter mee om kunt leren gaan. Dat betekent niet dat het niet erg meer is, alsof je het 'goed' vind. Het betekent dat je kunt accepteren dat dit nu eenmaal gebeurd is en je er niks meer aan kunt veranderen. En dat je ondanks alles wat je in het verleden hebt meegemaakt, nu gelukkig bent. Het klinkt alsof jij dit stukje van je leven inderdaad bent gaan accepteren. Dat betekent trouwens niet, dat er nooit meer moeilijke momenten zullen zijn. Het zal je best nog een keer te kwaad worden. Maar het is duidelijk dat je de kracht hebt om daar mee om te gaan. En dat is voor jou een groot compliment waard! En ook voor je man, denk ik. Geniet van je zwangerschap en straks van je gezin!
hoi Wendy, ik ben zelf niet als kind misbruikt, wel 6 jaar terug meerdere malen mishandeld en uiteindelijk verkracht door een bekende. ik ken het gevoel dat de haat minder wordt... ik heb de dader geconfronteerd een tijd terug en ook wraak genomen, maar sinds een jaar of twee heb ik er gewoon vrede mee. dus ja, het kan wel. wat ik wel heb, ik ben blij dat ik een zoon heb gekregen. een dochter zou ik voor mijn gevoel veel meer moeten beschermen wat dat betreft. ik zeg ook altijd dat als iemand ooit op die manier aan mijn kind(eren) komt, ik diegene vermoord met mijn blote handen. en ik weet zeker dat ik dat ook zal doen. dus de beschadiging die je oploopt tijdens het misbruik blijft jammer genoeg wel bestaan.
Hier ook iemand die misbruikt is,alhoewel het niet zo erg was als bij jou hoor,moet ik er wel even bij zeggen. Het verhaal klinkt zooo bekend... In mijn verhaal betreft het mijn vader..ik was ook tussen de 9 en 11 jaar ongeveer. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb hem een aantal jaren geleden opgezocht,kijken wat hij te vertellen had.. Hij bleek niks te zijn veranderd,waardoor ik er nu,na jaren,een punt achter heb weten te zetten. Dat was mijn manier om het "af te sluiten" En tuurlijk zijn er nog wel is momenten dat ik het er wel is moeilijk mee heb,maar het slijt.. Ik weet niet of je er iets aan hebt,maar dit was mijn "verhaal" Groetjes Sylvia
Weet je, na al die jaren leer je om je leven weer op te pakken, je gaat door....... en langzaam aan kun je deze nare situatie een plekje geven. Ik heb het ook meegemaakt, en heb het ook zwaar gehad. Tuurlijk is er haat voor de dader, je zult het nooit accepteren dat hij het heeft gedaan. Maar je leert ermee omgaan dat het jou is overkomen, je geeft het een plek en na al die tijd lijkt het minder erg, omdat je ermee kunt leven. Wat er met mij is gebeurd belemmerd mijn leven niet. Die kan wil ik de dader ook nooit geven. Wat er is gebeurd, had nooit mogen gebeuren. Alleen..... ik merk wel dat mijn leven me sterkter me heeft gemaakt. Ik werk in de zorg met mensen die dit ook hebben meegemaakt, en merk dat ik hun goed kan steunen en goed naar hun kan luisteren. Ik heb geprobeerd het positieve eruit te halen, hoe moeilijk dat ook is. Maar je leven gaat door...... en die kans moet je ook pakken. En dat doe je ook, daarom kun je makkelijker van af zetten. Maar vergeet niet, het blijft moeilijk en zwaar de dader onder ogen te komen. Heb je ooit aangifte gedaan tegen hem?? Ik heb het wel gedaan, ik hoef de dader ook nooit weer te zien, want hij heeft zelfmoord gepleegd!
hallo allemaal, @ tupp ; ik ben niet meer zwanger (MK op 14-febr) maar toch bedankt, neem het alvast mee voor de ~ hopelijk volgende~ zwangerschap @butterfly24: ja heb aangifte gedaan: 7 uur lang op het bureau gezeten destijds... pffff maar hij heeft bekend en daardoor slechts '2 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van een jaar' gekregen... (ja oke ook de familie kwijt.. zowel zijn kant als onze kant wil niemand iets met hem te maken hebben, alleen mijn tante, de zus van mn vader, is wel bij hem gebleven... ) de rest: ja ik kan er idd goed mee omgaan naar buiten toe. ik heb er ook al meerdere mensen mee geholpen, ze hadden ook zoiets mee gemaakt maar wilde wel maar durfde er niet meer naar buiten te komen. omdat ik wist wat ze voelde en wilde zeggen kon ik ze daar goed mee helpen. ik heb op mijn 12e naar buiten gebracht dat hij ' aan me had gezeten' en toen ik 16 was pas de rest van het verhaal. toen ik 17.5 was was de behandeling bij de psycho al afgelopen (op eigen verzoek) en heb ik er een hele goede vriend mee geholpen om zijn verhaal naar buiten te brengen. mijn ouders hebben me ook gesteund altijd en mijn familie ook wel omdat zij ook gelijk hebben gezegd dat hij niet meer welkom was. (ben blij dat hij ' slechts' aangetrouwd is) ik had al heel snel het begrip dat ik het toch nooit meer terug kon draaien dus moest ik er maar het positieve uit halen; andere mensen helpen met mijn ervaringen. de reden dat ik er later weer moeite mee kreeg is denk ik vooral door de andre dingen waardoor je weer met dit verhaal geconfronteerd wordt. een voorbeeld; ik heb gesolliciteerd bij defensie een paar jaar geleden en ben daar afgewezen omdat die psycho in een half uur besloot dat ik vanwege mijn sexueel misbruik verleden niet in staat zou zijn mijn functie uit te kunnen voeren (vacature: hondenbegeleidster).. ik vond dit de ALLER GROOTSTE ONZIN ooit maar vond het eigenlijk nog het ergste omdat die EIk*El o pdie manier nog mijn leven wist te bepalen (ook al heeft hij dit zelf nooit vernomen) heb al diverse pb's gehad en de reactie's hier in dit topic; eigenlijk is zoiets nog veel vaker aan orde dan men denkt.. het gebeurd veel te veel en de daders zouden zo'n gruwelijke straf moetenondergaan.. maar helaas... als je bekend heb je de hele wereld in handen .. althans zo lijkt het..
Ik heb het meegemaakt met mijn stiefbroer. Ik was wel wat ouder hoor... 15/16 Vorig jaar heb ik hem opgezocht en een afspraak met hem gemaakt. Ik heb hem verteld dat ik het hem heb vergeven. Daarmee is er een hoop haat weggevallen. Natuurlijk wil ik hem nooit meer zien en natuurlijk zal ik het nooit vergeten. Het is voor mij een ervaring geworden die mij heeft gemaakt tot wat ik nu ben! Ik schrijf het nu wel makkelijk, maar er is natuurlijk wel een heel pad bewandeld tot ik op dat punt kwam. Black-outs, paniekaanvallen, herbelevingen, hyperventilatie en zware depressie. Daarvoor de nodige therapie en anti-depressiva gehad. Tijd verzacht sommige wonden gelukkig... *edit* Ik las net het laatste stukje van je bericht... Bij mij beinvloed het de mogelijkheid om 2 kindjes als pleegkindjes op te nemen. Ik ben echt wel bereid psychologische test te ondergaan. Therapie en de medicatie daarbij zijn een zwarte vlek voor sommige instanties. Vind het alleen wel heeeeeel raar dat dit in de weg staat om honden begeleider te worden! Zie het als een enorme stap voorwaarts, maar een confrontatie kan heel heftig zijn! Neem iemand mee die je kan steunen voor het geval dat je dat nodig heb. Veel liefs, Sam
ik heb heel erg zitten twijfelen of ik hier wel of niet zou posten. Ik weet ook niet eens precies hoe ik het moet zeggen. Laten we het erop houden dat ik een jaar of wat geleden heel erg gestalkt, bedreigd, mishandeld en uiteindelijk verkracht ben en hij andere mannen liet betalen. Geen loverboy verhaal, meer fysiek geweld enz. Uiteindelijk ben ik er met heel veel moeite van losgekomen, hij heeft me nog een hele tijd gestalkt en bedreigd, mijn familie enzovoorts. Inmiddels is het al een paar jaar rustig, hij is opgepakt geweest maar natuurlijk, zoals de geweldige rechtspraak in Nederland betaamd, in hoger beroep vrijgesproken (in de gewone rechtzaak had hij "maar" 3 jaar gekregen, maar dat was al meer dan niets, maar ja, hoger beroep he... ). Ik kan er goed mee leven. Op het moment dat het uitkwam, ik wegvluchtte hebben mijn ouders heel adequaat gereageerd en meteen hulp voor me gezocht. Ook de politie toentertijd heb ik echt heel veel steun van gekregen. Ik ben in therapie gegaan, 2 volle dagen in de week en stukje bij beetje ging het beter. Inmiddels kan ik er beter mee leven en omgaan dan een aantal mensen in mijn omgeving helaas, zij voelen zich tot op heden nog enorm schuldig enz. omdat het mij is overkomen en zij het niet zagen. Maar ik was enorm manhatend geworden. Tot ik mijn man ontmoette. En heel langzaam heeft hij mij met dat laatste beetje geholpen. Op zich is onze relatie heel snel gegaan, binnen een paar weken waren we elke dag samen, ik had ook snel het gevoel dat ik hem kon vertrouwen. Misschien omdat hij er ervaring mee had (zijn zus is misbruikt geweest toen ze jong was), misschien omdat wij gewoon goed klikten. Maar ik heb, op het moment dat we over een kindje begonnen te praten, geen twijfels gehad of ik het wel of niet zou aandurven. Oké, tijdens mijn zwangerschap heb ik veel nachtmerries over 'vroeger' gehad, maar dat was alleen in mijn zwangerschap en nu ik Fleur heb ligt het weer achter me. Ik kan er heel goed mee leven, het zal altijd een stempel drukken op hoe ik reageer (ik ben natuurlijk erg veranderd geworden, mensen vinden me over het algemeen een stuk minder aardig dan ervoor en ik vertrouw mensen niet zomaar meer), maar ik functioneer verder prima. Ik zal hem nooit vergeven, ik hoef hem ook nooit meer te zien, gelukkig weet ik dat hij nu aan de andere kant van het land woont dus de kans is niet aanwezig. dus dat is een beetje mijn verhaal. Wat banen betreft, ik las dat Wendy erop afgewezen is. Ik heb het dus ook nooit verteld aan een potentiele werkgever. Niet dat ik een beroep heb waar het een probleem zou zijn, maar toch, het gaat ze niets aan, het is iets van mijn verleden en ik heb er geen last meer van dus waarom zou ik het ze vertellen? Ik hoor ook wel eens wat van vrouwen die dan liever een jongetje hebben omdat ze bang zijn voor hun dochter, of dat ze daar te beschermend om zouden zijn. Dat heb ik gelukkig ook niet. Ik vind Fleur een heerlijke meid en zij moet op haar manier de wereld ontdekken en ik vind niet dat hetgeen wat in mijn verleden gebeurd is haar in de weg zou moeten staan. Ik weet alleen niet of ik het haar ooit zou vertellen. Dat moet ik toch eens met mijn man bespreken. O, ze ligt te huilen in bed dus ik stop maar even met mijn verhaal.
bij defensie moest je vertellen wat de moeilijkste periode uit mijn leven was tot dusver... ik vertelde dat mijn oma was overleden in 95 en dat ik het daar heel moeilijk mee heb gehad, en dat was ook zo. .. verder wilden ze weten hoe ik tegensover negatieve ervaringen sta of ik die kan ombuigen naar positieve dingen.. daarbij heb ik dat genoemd.. omdat ik vanwege mijn ' ervaringen' 2 vriendinnen en 1 vriend heb kunnen helpen met een soortgelijk verhaal om te leren gaan en uiteindelijk naar buiten te brengen.. dat is uiteindelijk mijn fout geweest... daar hebben ze me op 'gepakt' zo zie je maar dames.. we zijn nooit alleen. helaas zijn er veel te veel vrouwen (en mannen) die zoiets hebben moeten mee maken..