Hey, ik weet niet of het hier helemaal goed staat. Misschien zou het onder zwangerschap beter staan omdat ik door hormonen waarschijnlijk ietsje minder mild ben. Maar goed. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: mijn moeder is ongeneeslijk ziek. Longkanker. Ze zitten momenteel midden in de behandeling (kuren en bestralen) en daar is ze ontzettend ziek door. Maar dan ook echt ziek. Meerdere keren opgenomen in het ziekenhuis, bijna niet kunnen eten/drinken en als het dan al per ongeluk een keer lukt is de kans groot dat het er weer uitkomt. Het zal allemaal nog beroerder worden, want de bestraling is nog maar net begonnen afgelopen maandag en ze moet dus na deze week nog 4x5dagen. Haar slokdarm zal hier ook door worden aangetast dus is er een grote zekerheid dat ze ook nog aan de sondevoeding zal geraken. Het voelt voor mij heel dubbel, omdat ze 16 jaar geleden borstkanker heeft gehad en toen ook zo ziek geweest is van de behandelingen dat ze er vreselijk tegenop zag. Ja, als je weet wat er komen gaat... Maar gezien de hoop die de artsen hebben kunnen geven, als de behandeling aanslaat spreken we nog over jaren, is ze het gevecht aangegaan. Mijn schoonmoeder is ook ziek. Ook erg vervelend, maar niet bedreigend. Heeft een (zijn ze inmiddels achter) ontsteking bij de nieren gehad die alweer heftig op zijn retour is. Maar daar hebben we wel een hele theatershow van gekregen en ik ergerde me er al dood aan en het irriteert me steeds meer. Want o ze was zo moe en o ze had het zo koud en, nou ja, zoals ze zich opstelde was ze op sterven na dood. Mijn schoonmoeder is een beetje aandachtsgeil. Ze vertelde alles met een big smile (niet van de zenuwen). Toen ik daar even op de thee ging belangstelling tonen kwam ze uit huis met een vest met capuchon (die ze op had) met daarover heen nog weer een vest want o ze had het zo koud, al zuchtend en steunend met de was voor aan de lijn. Ze had me allang gezien/gehoord en dit was echt een puur stukje theater. Dat was schijnbaar ook de enige dag dat ze ergens last van had, want daarna heb ik haar niet weer zo gezien. Ze kon wel naar buiten en ze verveelde zich, want ze moest rust houden en ze wilde graag fietsen, maar ja dat kon niet want ze moest voor de hele dag urine opvangen omdat dat gecontroleerd moest worden. Later had de directrice van de opvang waar zij werkt ook in de nieuwsbrief gezet dat ze ziek was dus nu ging ook iedereen vragen hoe het met haar was en bla bla bla. Echt, ik heb me op zitten vreten. Mijn moeder ligt bijna hele dagen in bed omdat ze gewoon de energie niet heeft om wat te gaan doen. In de week van het mooie weer wilde ze dolgraag naar buiten, maar grotendeels kwam het er gewoon niet van. Ze voelt zich te belabberd. En wat mij het meest irriteert? Dat iedereen mij gaat vragen hoe het met mijn schoonmoeder is. En ergens is het logisch, ik ben verhuisd naar het dorp waar mijn man al woonde en dus kennen ze haar en niet mijn moeder, maar het doet zo'n pijn. Bijna niemand vraagt hoe het met mijn moeder is, terwijl die echt doodziek is. Sorry hoor, lang verhaal maar ben ik het even kwijt. Ik sta inmiddels op ontploffen tav mijn schoonmoeder en haar zielige gedoe. Ik neem de telefoon soms al niet op als ik zie dat zij bellen (lang leve de nummerherkenning). Slecht, ik weet het, maar ik kan het even niet zetten. Ik ben bang dat de bom binnenkort barst en ze een beste veeg uit de pan gaat krijgen van mij. Iemand tips om dit te voorkomen? Want ruzie is wel het laatste waar ik op zit te wachten en ik heb haar tussen de zwangerschappen door al meerdere keren de wacht aangezet dus het zal allemaal ook niet zo goed vallen als ik nu ontplof... Help
Allereerst: heel erg veel sterkte...ik ben 2 weken geleden mijn vader verloren aan longkanker..hij is ook ontzettend ziek geweest van de behandelingen die gedaan werden om zijn leven te verlengen (kwamen er eind dec 2010 achter dat hij dus longkanker had en 2 weken geleden is hij overleden... Toen wij hoorden dat mijn vader dus ziek was, wisten we die dag net dat we een derde kindje verwachtten. Heel raar en moeilijk. Mijn vader heeft zijn derde kleindochter wel mogen leren kennen en daar ben ik wel dankbaar voor..(pfff.het is net gebeurd eigenlijk dus ik zit hier weer te janken...sorry) Schoonvader is ook ziek, ook wel erg, ook kanker maar die heeft vrijwel nog geen last, loopt rond, rijdt auto, geen chemos gehad etc etc... Schoonvader heeft altijd erg lopen klagen over hele kleine dingetjes: dat ie weinig zit had om te eten en dat hij geen smaak is zijn mond had...en altijd maar steeds zeggen dat het zo slecht ging, echt zoo slecht etc etc,, als ik dan mijn vader zag, die echt heel ziek was, en echt veel pijn had en geen lucht kreeg, chemo's heeft gehad, veel naar ziekenhuis, heel veel nare dingen, die bleef positief..zo van: ja, heb wel beetje last maar valt wel mee hoor meid, zei hij dan tegen mij (terwijl het echt wel veel meer dan beetje was) OP het einde toen hij echt alleen maar moe was en echt niet veel meer kon, zei hij dan wel dat het slecht ging, dus als antwoord gaf hij dan alleen: slecht..en begon dan gauw weer te vragen hoe het met diegene was, en gewoon toch weer positieve dingen te zeggen. Zijn humor heeft hij ook heel lang gehouden, hij heeft een tijd gezegd, als iemand vroeg hoe het ging: gezond!!!riep hij dan.. Hij is tot 3 dagen voor hij overleed nog naar boven gelopen,naar zijn eigen bed...eigenlijk onmogelijk aldus de huisarts en de artsen van het ziekenhuis. Hij is eigenlijk toch heel plots en onverwachts overleden, al ging hij wel snel achteruit. (hij heeft maar een week voor zijn overlijden gebruik moeten maken van rollator, daarvoor nog gewoon zelf). Hij deed zich gewoon heel erg sterk voor en heeft tot op het allerlaatste moment alles gegeven. wat jij zegt: dat ze vragen naar je schoonmoeder, was in het begin ook zo naar mijn schoonvader, omdat we in het dorp wonen waar mn man is opgegroeid (schoonouders zijn trouwens gescheiden). vooral mensen die alleen schoonvader kennen...op een gegeven moment werd dat minder en vroegen ze vaak naar mijn vader...toen ze ook mijn vader wel eens hadden gezien op een verjaardag lieten ze mij wel weten dat hij nog zo sterk was, en helemaal niet klaagde ofzo, vooral ten opzichte van schoonvader die niks anders deed/doet dan klagen over de kleinste dingetjes.. maar dus wel herkenbaar..heeft mij ook altijd veel pijn gedaan en doet het nu nog...iemand die zo veel klaagt over de stomste dingen en mijn vader..helemaal niet klagen en hij was zo ontzettend ziek....wordt er nog verdrietig van...moet ook wel zeggen dat ik weinig tot niks heb met schoonvader(door gebeurtenissen). Nu heb ik ook het idee dat hij de kinderen beeetje om wil kopen door ineens allemaal dingen te gaan geven, vind ik echt niet leuk! Mijnn oudste van 4 heeft het de hele tijd over opa die er niet meer is, dat ze hem mist..dat is wel goed dat ze hiermee bezig is, we maken veel tekeningen voor opa etc. maar dat gevoel van ontploffen...zo vaak gehad en nu dus nog omdat ik het niet fijn vindt dat schoonvader mijn kinderen ineens allemaal speelgoed enzo gaat geven..wil ook niet dat hij nu ineens heel vaak langs komt, heb er gewoon geen behoefte aan en zijn nog erg bezig met mijn vader, die we zo ontzettend missen.. ik wil jou heel veel sterkte wensen. Ik had ook dat ik sneller dingen zei tijdens mijn zwangerschap (ik was dus ook zwanger toen we hoorde dat mijn vader ziek was, mijn jongste is nu net 7 maandjes). Voel je dan niet te schuldig, probeer er met iemand over te praten..deed ik ook, alleen niet met mijn man want die wil helemaal niks inzien van schoonvader, van zijn gedrag etc... Knuf!!
Ik wil je heel veel sterkte wensen,hopelijk mag je nog wat jaren samen met je moeder hebben. Mijn schoonmoeder is bijna 3 jaar geleden overleden aan longkanker en het was echt verschrikkelijk om te moeten zien hoeveel pijn ze had en er voor heeft gevochten om bij ons te blijven,ook omdat ik toen zwanger was en zij als enigste wist dat we een meisje zouden krijgen en naar haar vernoemd zou worden. Nogmaals sterkte!
Wat vreselijk . Kan je vriend niet eens met zijn moeder gaan praten? Niet op een verwijtende manier maar m isschien kan hij jouw gevoelens aan haar uitleggen. Het is niet niks als je moeder zo ziek is en als iemand anders zich dan zo gaat aanstellen kan ik me goed voorstellen dat je er razend om wordt. Sterkte meid.