Het is cliché, maar oh zo waar! Wat gaat de tijd toch snel hè.. Ik weet nog zoveel van As haar eerste dag en nacht (haha, toen ik de zuster vriendelijk vroeg om haar van mij kamer af te halen omdat ik wilde slapen). En ik ben daarentegen al zoveel vergeten! Al bijna 17 maanden ben ik dag in dag uit met mijn meissie.. ik geniet elke dag. Zelfs van de dagen dat ik graag knutsel met behangplaksel! Ze ontwikkeld nu ineens weer in zo'n rap tempo en is allang geen baby meer maar een echt minimensje met een eigen wil! Vandaag heb ik het kinderdagverblijf gebeld, we mogen gewoon langskomen om te kijken en meteen inschrijven (het is de enige in het dorp, dus ...) Ik kijk ook wel uit naar de dag dat ze dan naar het KDV gaat hoor. Dan is ze 2 en is haar broer of zus 2 maanden. Zal het met de 2de net zo snel gaan, of misschien wel sneller... Waar is die tijd gebleven!
Met de 2de gaat het nog sneller.. Ik heb nu nog 6 wkn verlof (officeel nog maar 4 wkn) en de tijd vliegt voorbij.. Over een tijdje al weer gaan werken.. pfff ... Bij Lisa wilde ik uiteindelijk al wel graag aan het werk.. maar nu.. nee absoluut niet... het gaat al zo snel.. en ik wil niks missen. Ik zit er sterk aan te denken om te stoppen met werken totdat Lisa en Tim op de basisschool zitten.. maar helaas zit dat er financieel niet in..
De tijd vliegt voorbij, mijn oudste is alweer bijna 7 en weet nog goed toen die naar de peuterspeelzaal ging en nu is ons meisje ook alweer 3 maanden...
ik ken het, ik moet ook alweer bijna gaan werken. Nog maar 3 weken bijn kleine Puckie. Wat zal ik haar missen. Mijn zoontje is twee jaar en bij hem had ik dat ook. Nu vind hij het geweldig op het kdv. Maar mijn meissie is nog zo klein. Nu begin ik pas om 11:30 met werken en kan ik om 13:30 weer bij haar zijn om bv te geven tot 14:30. en dan ben ik rond 18:00 weer thuis. Ik mag dus niet klagen. Bovendien zijn de leidsters mijn collega's dus wordt er goed voor haar gezorgd. Maar het voelt alsof de navelstreng weer doorgeknipt moet worden.