Ik weet niet echt waar ik dit onderwerp moet plaatsen, toch maar voor Zwangerschap gekozen, ondanks dat de meeste topics over prille zwangere gaan... Ik ben morgen 34 weken zwanger en sinds 2 weken bekruipt een gevoel, dat ik het een heel verdrietig idee vind dat ik straks m'n buik niet meer heb en het kindje niet meer bij me draag. Niet meer de baby in m'n buik, veilig binnen na samen al die maanden 1 geweest te zijn. Ik ben helemaal niet hormonaal en jankerig geweest, voel me "normaal" en hetzelfde als voor ik zwanger werd, dus op hormonen gooi ik het zelf niet. Voel me verder ook prima en stabiel. Maar het voelt alsof het een periode is die je afsluit (en dat is het natuurlijk ook!) en dat stemt me verdrietig. Eeuwig zwanger zijn gaat niet, dat snap ik zelf ook wel Want dat zou ook betekenen dat ik mijn kindje nooit zou ontmoeten en ik kijk er érg naar uit, ik ben zo nieuwsgierig! Maar tegelijkertijd vind ik het jammer, ik heb dit toch als heel bijzonder ervaren, ondanks dat ik het fysiek heel erg zwaar heb. Ik loop al maanden in het ziekenhuis, veel opnames gehad... en nu ook nog 1 of 2 te gaan. Iedereen om me heen is blij voor me nu het einde nadert... "fijn als de baby geboren is en je er straks vanaf bent en veel minder pijn hebt". Ik ben er nog niet zo mee bezig, ondanks de enorme complicaties die ik heb en de enorme hoeveelheid pijn... Ik koester echt nog deze laatste weekjes. Herkennen andere zwangeren dit? Is dit nou wat ik vaak lees dat vrouwen schrijven dat ze na de bevalling de buik nog gaan missen? Ik dacht dat er altijd de schopjes mee werd bedoeld, maar is het ook hetgeen dat ik nu voel, echt het emotionele gevoel? Gewoon het 1 samen zijn?
Ja, heel herkenbaar. Het gevoel van samen zijn, leven in je dragen. Ik heb het bij allebei mijn kinderen gehad. En ook nu denk ik dat ik het wel ga krijgen. Ben er soms heel bewust mee bezig want nu zit hij nog lekker bij me, en het is hoogstwaarschijnlijk mijn laatste zwangerschap.
Herkenbaar verhaal, ik heb precies hetzelfde. Ondanks het feit dat ik momenteel superslecht slaap en overal pijn heb, heb ik echt moeite met het feit dat er elk moment een einde kan komen aan het zwanger zijn... Het was de meest bijzondere periode in mijn leven, en daardoor is het ook voorbij gevlógen... Ik kan er echt van genieten om mijn buik te aaien en contact met mijn beebje te maken enzo. Het is zo gezellig en speciaal. Ik vóel me ook speciaal, en voor je omgeving ben je dat ook. Als de baby er eenmaal is gaat alle aandacht naar hem uit en niet meer naar mij Plus ik hoef hem nu nog met niemand te delen, dat zal straks wel anders zijn... En ik wil hem helemaal niet delen, alleen met zijn papa...
bij de eerste had ik dat wel, nu niet meer. nu wil ik alleen maar van die buik af en m'n kindje vasthouden. hoe mooi het gevoel van leven in je ook is, het leven in je handen houden is nog zooooooooveel mooier
ik zal het heel erg missen ,maar ook zoooooooooooooooooooooooo blij als ik haar straks vast mag houden...
Missen....?! Ik kan niet wachten tot ie weg is! Heb bij mijn vorige zw.schap mijn buik ook nooit gemist. Vind kindjes 100 keer leuker buiten als binnen je buik En een stuk praktischer ook
Mijn buik missen? Ja heeeel erg, als kiespijn ! Zwanger zijn is dus niet mijn hobby. Ik doe t allemaal voor t resultaat Ik ben zooooo blij als deze ellende achter de rug is en ik mijn meisje in mijn armen kan houden.
Nee, dat gevoel heb ik helemaal niet, amar dat komt misschien ook omdat ik me nu helemaal niet lekker in mijn vel zit en veel last heb van buikpijn en misselijkheid... dus nee...
o, jawel hoor! Hier precies hetzelfde gevoel! Ik ga het zeker missen en kan soms helemaal verdrietig worden als ik denk dat hij/zij niet meer in mijn buik zit. En ik hem/haar inderdaad moet delen met de hele wereld... Nu is het nog lekker wij tegen de rest. Tuurlijk, met mijn vriend delen geen probleem en we zijn supernieuwsgierig... maar toch. Het is zo gezellig en speciaal om lekker met zijn tweetjes te zijn. En hij/zij zit daar zo lekker veilig nog. Moet ook eerlijk zeggen inderdaad dat ik een hele fijne zwangerschap heb met weinig problemen en het ook nog helemaal niet zat ben. Al ben ik bijna aan het einde. Mensen zeggen ook: o, dat komt nog wel! Maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Misschien ben ik gewoon nog niet klaar voor de bevalling en stiekem hoop ik ook dat hij/zij nog een weekje langer blijft zitten...
Ik vond (vind nog steeds) heel bijzonder om een levend wezentje te hebben mogen dragen. Het getrappel in mijn buik enzo. Maar nu ik mijn buik al 2 weken "weg" is en die enorme bult (maar o zo klein wezentje) in mijn armen ligt, mis ik die buik helemaal niet. Het enige moment wanneer ik me wel ontzettend eenzaam heb gevoeld, was de nacht na de bevalling, Ik lag op de intencive care wegens enorm bloedverlies en ons zoontje lag op de neonatologie ivm zijn slechte ademhaling. De laatste keer dat ik hem gezien had, was net na de bevalling en het was toen niet mogelijk om naar hem toe te gaan.......Toen miste ik die buik echt, want wanneer ik mij eenzaam voelde (vriend was erg vaak weg voor zijn werk) was ik toch nooit echt alleen.... Maar zonder buik vind ik het veeeeeel praktischer! Ik kan me schoenen weer zelf aan trekken (zelfs me eigen schoenen!), ik kan me eigen benen weer insmeren, ik kan weer lekker slapen (op de gebroken nachten na dan ), ik kan weer hele stukken lopen, zonder dat het zwaar is........Nee die buik mis ik niet! Ik voel me nu 2 weken na de bevalling al, beter dan voor de bevalling!
Ik ga 'm ook zeker missen, 100%! Ik vind 'm zo mooi om te zien in de spiegel etc, zeg maar. Ongemakkelijk vallen reuze mee, ga niet klagen! En vooral die schopjes ohhhh wat is dat toch lieffffffffffffffffffffffffff.
Ik herken dit wel hoor! Ik had het zelf ook: ik vond de zwangerschap echt geweldig. Het gevoel dat je de hele dag je kind bij je draagt, zo fijn. Ik zag uit naar de bevalling, maar besefte ook dat het waarschijnlijk weer een hele tijd zou duren voordat ik me weer zo zou kunnen voelen, dus ik heb er extra van genoten. Maar wat moonlight zegt is ook helemaal waar: als je je kind helemaal in je armen hebt, ben je die buik alweer vergeten. Dat gevoel is nog veel mooier... Dus: geniet ervan, maar wees niet bang dat je straks 'baalt' dat het over is, want dat is zeker niet zo. Maar het is inderdaad een heerlijk gevoel, ja!
Ruim 5 maanden na de bevalling kan ik met een gerust hart zeggen: ik heb mijn buik geen seconde gemist! Ik vond zwanger zijn ook niet echt een feestje en die dikke buik? Doe mij mijn zoontje maar.. heerlijk!
Ik herken je gevoel! Ik heb het bij de eerste 2 ook gehad en nu ons 3 kindje er is mis ik hem nog steeds en ze is al 10,5 week! Als ik zwangere buiken zie krijg ik een naar gevoel. Ik voelde me zo heerlijk deze zwangerschap. Misschien komt het ook wel omdat onze kleine heel plotseling en erg snel geboren is en ik dus geen "afscheid" van mijn buik heb kunnen nemen. Gelukkig is dat gevoel wel snel weg als ik naar ons kleine meisje kijk.
Dit leek me voor de bevalling zo'n onzin, je buik missen? Welnee joh, je zult vast blij zijn dat je kind er uit is en je weer normaal kan bewegen en in je kleren kunt. Nou, ik vond het dus wel vreselijk, ik heb mijn buik de eerste 2 weken heel erg gemist!
Ik heb helemaal geen fijne zwangerschap gehad met alle complicaties (die ook nog niet van de baan zijn) kun je nagaan, dat ik dan toch die buik ga missen Leuk om nu alle reacties te lezen, het is echt óf vrouwen die m'n verhaal herkennen óf totaal niet begrijpen waar het over gaat, leuk om te lezen! En fijn om te horen dat ik iig niet de enige ben. Ik ga zeker nog genieten van deze laatste weken, thanks voor jullie reacties allemaal!
Blijft gewoon dubbel vind ik, ik zal ook zo blij zijn als de baby er straks is, mijn buik staat nu ook echt op springen. Maar ik weet wel van de vorige zwangerschap en daarna dat ik het ook wel gemist heb, het zwanger zijn en babytje in je buik hebben. En ook nog eens; wat er overblijft van zo'n mooie zwangerbuik is de eerste weken een hoop geflubber! Ik had wel eens het gevoel dat ik de baby dan nog voelde na de bevalling, maar dat kan natuurlijk niet! En ik vond het ook wel weer heel lekker om mijn buik weer voor mezelf te hebben en gewoon weer ruimte voor alles!