Ik weet mij even geen raad met de situatie. Ik merk wel dat ik er iets mee wil, ik voel enerzijds boosheid en anderzijds verdriet. Mijn man en ik wonen in Brabant en mijn schoonouders in Groningen. Het contact tussen ons, als we bij elkaar zijn of als we elkaar bellen is gewoon prima. Ik kan goed overweg met hun. Toch zijn er dingen die mij al langer dwars zitten. Ik praat er veel over met mijn man en hij deelt mijn gevoel, maar we weten beiden dat als we het bespreekbaar maken, daar gedoe van komt, niet zozeer met zijn vader maar met zijn stiefmoeder. Nu is het weer zover, ik zal proberen het kort te houden. 15 augustus is ons jongste 3jaar geworden, tegenwoordig krijg je met name felicitaties via Facebook, Whatsapp en de mensen die het meest dichtbij je staan bellen. Allemaal geen punt. Op de verjaardag van mijn zoontje, belde mijn (stief) schoonmoeder in de ochtend vroeg al, mijn telefoon staat 9 van de 10 keer op stil en toen zij belde lag ik nog in bed en lag mijn telefoon op het nachtkasje naast mij. Ik miste deze oproep, waarna zij besloot mijn man te bellen, hij lag naast me (had verlof ivm verjaardag). Zij feliciteerde hem met de verjaardag van de kleine, kort daarna hing hij op. Ik stond ervan te kijken dat zij mij niet feliciteerde en ook niet vroeg of ze de kleine man even kon spreken (voor het gevoel). Ik was dan ook in de veronderstelling dat ze later opnieuw zouden bellen aangezien opa zelf niet aan de telefoon kwam. De dag ging voorbij en opa belde zelf niet. Ik stond hier erg van te kijken en mijn man deelde dit gevoel ook. Hoewel we de stiefmoeder van mijn man zien als oma van onze kinderen, verwachten wij ook iets van zijn vader en zeker op zo een dag. Het stemde ons dan ook verdrietig dat hij niet even de moeite had genomen om zelf even te bellen om zn kleinkind even persoonlijk te feliciteren. Zeker omdat we elkaar niet veel zien, zij niet vaak langskomen en zij hierdoor een mini rol in hun leventjes spelen. Ze hebben het druk met van alles en nog wat en alles lijkt meer prioriteit te hebben dan een hechte band op te bouwen met onze kinderen. Dit is iets waar wij qua gevoel tegenaan lopen en mijn man heeft dit vaker aangekaart bij zijn vader, maar het lijkt niet veel indruk te maken althans dit gevoel geeft hij ons. Vandaag heeft mijn man naar huis gebeld en heeft o.a. dit gevoel bij zijn vader neergelegd, namelijk dat het ons behoorlijk verdriet heeft gedaan dat hij zelf niet heeft gebeld op die voor ons zo speciale dag. Mijn man werd daar emotioneel van en gaf oprecht aan dat dit hem had geraakt, zeker gezien de afstand die we de laatste tijd voelen tussen ons en hun (er zit meer verhaal achter). Mijn (stief) schoonmoeder nam de telefoon van zijn vader over en ging helemaal over de zeik. Ze gaf mij met name de schuld dat ik bewust de mijn telefoon niet had opgenomen op mijn zoontjes verjaardag omdat ik zag dat zijn belde, wat volkomen belachelijk is natuurlijk aangezien ik hun telefoonnr. onder de naam "schoonouders" heb staan en dus niet kon weten wie van hun belde. Daarnaast suggereert zij dat ik/ we aan het stoken zijn en wat het uitmaakt wie er belt. In mijn en mijn mans optiek maakt dit niet veel uit maar we hadden het wel zo normaal gevonden als zijn vader ook van zich liet horen, het gaat immers wel om zijn kleinkind. Daarna riep ze nog van alles en hing ze boos op. Nu is er dus weer gedoe... Mijn man vroeg mij om haar te bellen en te vertellen dat het anders zit, maar ik vind dat zij mij onterecht beschuldigd van iets wat volkomen belachelijk is. Daarnaast ben ik van mening dat we wel degelijk mogen aangeven wat iets met ons doet en daarover moeten kunnen praten. Er gebeurt heel veel en wij houden altijd ons mond dicht om de goede vrede te bewaren en soms kan dat qua gevoel gewoon niet meer. Laatst waren zij een week in Brabant om tijd op de camping door te brengen met haar kleindochter en daar de kinderen en man van. Ze zijn niet bij ons thuis geweest terwijl de camping waar zij verbleven hier een kwartier vandaan is. Zij vroegen ons of we daarheen gingen terwijl ze eerder hadden gezegd dat ze bij ons kwamen. Het idee was dat onze kinderen met haar over kleinkinderen konden spelen, wat gewoon prima is. Alleen wat ik niet helemaal snapte was dat zij die kinderen wekelijks zien aangezien allen uit Groningen komen en dichtbij elkaar wonen en zij al een week met hun waren, dan was het op zijn minst fijn voor onze kinderen om even een momentje te hebben met opa en (stief) oma. Ook leuk voor onze kinderen, die extra aandacht... Ik klink nu als ik iemand die zeikt, maar nogmaals dit gevoel is niet zomaar ontstaan. Daar zit meer verhaal achter. Vind het gewoon sneu voor onze kinderen... En blijf het onbegrijpelijk vinden.
Tsja, op basis van wat je hierboven schrijft vind ik dat je zeurt, maar ik weet natuurlijk niet wat er verder speelt. Misschien Kun je proberen te focussen op wat ze wel doen ipv wat ze niet doen, misschien dat dat je helpt het wat positiever te zien. Maar misschien is je gevoel wel terecht, dat hangt er een beetje vanaf wat er verder speelt natuurlijk. Sterkte in ieder geval, het is echt rot als je het gevoel hebt dat het van 1 kant moet komen.
Op basis van wat ik hier lees vind ik je wel een beetje zeuren, maar ik weet natuurlijk niet wat er nog meer allemaal speelt. Ze hebben wat van zich laten horen op de verjaardag van jullie zoon, wat maakt het nou uit wie je hebt gesproken. En of zij nou naar jullie komen of jullie naar hen gaan maakt toch ook niet uit.
Heel eerlijk ik zou er echt geen probleem van maken. Zij is dan aangetrouwd maar toch gewoon oma van jullie kinderen. Naar mijn idee maken jullie het groter dan het is. Ik zou het als oma echt niet tof vinden. Alsof je niet volwaardig oma bent. Waren jullie ook verdrietig geweest als opa had gebeld maar oma niet?
Het spijt me, maar ik vind je ook een beetje zeuren. Voor mijn gevoel ben je door frustratie richting je schoonouders (door eerdere gebeurtenissen?) nu op alle slakken zout aan het leggen. - felicitatie verjaardag: schoonmoeder heeft toch je man gesproken om te feliciteren, waarom moet ze jou dan ook nog persoonlijk feliciteren? - bezoek Brabant: ze is op bezoek in Brabant bij haar kleindochter, hoezo “moet” ze dan ook naar jullie toe komen? Toch leuk dat ze jullie ook vragen om langs te komen en of het nou daar is of bij jou thuis, dat maakt toch niet uit.... Ik begrijp eerlijk gezegd best dat je schoonmoeder geïrriteerd is, want op basis van je verhaal vind ik je echt mokken om niets. Ik zou haar een grote bos bloemen sturen om het goed te maken. Ze wonen al zo ver weg en jullie zien elkaar niet vaak, kleine moeite om het contact dat jullie wel hebben gewoon goed te laten verlopen.
Dit. Maar misschien ook omdat ik nooit de vage traditie van iedereen met de verjaardag van een ander moeten feliciteren heb begrepen. Begrijp oprecht niet waarom het je dwars zou zitten dat je niet gefeliciteerd bent met de verjaardag van je zoontje.
Enerzijds vindt je het storend dat zij als niet-bloedband feliciteert voor de verjaardag. Vervolgens vindt je het naar dat zij in haar vakantie kies voor een bloedband. Als ik uit de situatie (schoon)moeder lees dan zie ik eigenlijk van haar uit allemaal pogingen tot benadering, maar van jou uit lees ik dan weerstand omdat die benadering niet gaat zoals je wilt. Nu geef je zelf aan dat er redenen voor zijn, maar wat is dan nog de meerwaarde van dit contact? Ik vind het persoonlijk wat jammer om te lezen dat het voor jou blijkbaar verschil maakt of een bloedband is of niet. Dit is gewoon de vrouw van je schoonvader, dus daarmee je schoonmoeder en oma van je kinderen. Probeer liever de goede dingen te zien i.p.v. de nadruk op de slechte
Ik vind in deze gevallen ook dat je zeurt. En het feit dat jullie ze daarop hebben aangesproken zal de relatie niet beter hebben gemaakt. Misschien een idee om je excuses aan te bieden hiervoor en aan te geven dat jullie gewoon heel graag een goeie band willen tussen kleinkind en opa en oma. Misschien dat jullie dan opnieuw kunnen beginnen met een schone lei. Wel denk ik dat de afstand te groot is om een echt hechte band te kunnen opbouwen, misschien zijn je verwachtingen hierin niet realistisch
Ik vind het ook gezeur. Zij had toch gebeld op die verjaardag en zij nodigen jullie uit op de camping maar dan is dat weer niet goed omdat zij eigenlijk naar jullie moeten komen? Ik snap dat niet...
Over dat feliciteren: ze heeft gebeld, dus dan is het toch goed. Ze hebben aan jullie gedacht. Mijn vader/schoonvader bellen nooit. Dat doen de moeders altijd. Zij nemen ook altijd de telefoon op. Eigenlijk heel ouderwets, maar ik weet niet beter van onze ouders. Ik zou een appje ook goed vinden. Ik ben geen beller.
Eerlijk? Ik vind je overkomen als een ontzettende zeur. Wat maakt het nu uit wie belt zeg, wees blij dat ze eraan denken. En als ze daar op vakantie zijn en kindjes kunnen daar lekker met zijn allen spelen, waarom ga je daar dan niet heen. Je kunt zo overal wel een probleem van maken.
Ik herken het gevoel het jammer te vinden dat je (schoon-)ouders weinig moeite doen een goed contact met je kinderen op te bouwen. Maar, het is hun leven, je zult moeten accepteren dat zij hun eigen prioriteiten stellen, hoe jammer je dat ook vindt. Jij hebt er problemen mee, niet zij. Probeer dit verlies van je ideaalbeeld te verwerken en te kijken naar de schoonouders die je wel hebt. En natuurlijk mag je er verdrietig om zijn, maar weet dat dat bij jou ligt.
Ik had vroeger een heel hechte band met mijn opa en oma uit Limburg terwijl ik zelf in Groningen woonde. Mijn opa en oma uit de buurt zag ik bijna niet.
Ik vind je zoeken naar problemen. Ze belt om te feliciteren, waarom moet dat x2? Ze zit op een camping, toch leuk dat ze de kinderen wil uitnodigen?
Eens met de bovenstaanden. Ze hebben gebeld en gefeliciteerd. Wie wie gesproken heeft zou voor mij niet belangrijk zijn. Ze hebben er aan gedacht. En mijn kind van 3 snapt het hele principe bellen niet. Toen mijn zoon jarig was, heb ik ook alleen mijn moeder gesproken. Niet mijn vader. En mijn zoon en man hebben haat niet gesproken. Heb ik niet eens over nagedacht
Ik denk dat je schoonmoeder het gevoel krijgt dat het niet goed genoeg is als zij belt. Waarom heb je haar niet gewoon teruggebeld toen je een gemiste oproep zag en gezegd dat het geluid uitstond? En het klinkt als een leuk idee dat jullie naar die camping zouden kunnen komen. Ik ken de rest van de situatie niet maar het lijkt nu wel alsof jullie een negatieve kijk op de situatie hebben terwijl het allemaal wel meevalt. Meestal is het lastig als je verwachtingen hebt van mensen. Kun je die niet wat meer loslaten en je op het positieve richten, namelijk dat jullie goed contact hebben op momenten dat jullie elkaar zien?
Ik vind je niet zeuren of zeiken.. of ik noem het geen zeuren en zeiken Maar ik denk dat je je/jullie verwachtingen bij "moet" stellen? Ik snap je punt van bij jullie langs komen wel ivm een beetje 1 op 1 tijd met jullie kinderen aangezien ze de rest van de familie uit Groningen regelmatig zien (begrijp ik uit je post) Mijn optiek probeer het los te laten Je hebt alleen jezelf ermee
Wat ik eruit haal, is dat je allemaal (onredelijke?) verwachtingen hebt en als daar niet aan wordt voldaan ben je teleurgesteld. Heb je vantevoren ook deze verwachtingen uitgesproken of zijn dit dingen die jij in je hoofd hebt hoe het zou moeten gaan. Ik ga even uit van het laatste gezien je verhaal en dat is in mijn optiek niet redelijk. Ze hebben beiden gebeld, ze hebben aan jullie gedacht. Alleen jullie hebben ideeën over wie met wie zou moeten spreken. Ze zijn in de buurt op de camping en denken weer aan jullie door jullie uit te nodigen. Jij vindt dat ze bij jullie thuis moeten langskomen. Ik proef ook wat jaloezie in dat laatste. Heel eerlijk: laat al die verwachtingen los en kijk naar wat je wel krijgt. Of... spreek vantevoren je verwachtingen uit ipv achteraf daar teleurstelling en ruzie van te krijgen.
Ik vind het zo uit het verhaal ook wat als zeuren overkomen . Bij ons wordt er ook van door 1 van de personen gebeld. En dat is vaak degene die makkelijker belt. Bij ons zou dat ook gerust de 'stief'ouder kunnen zijn. Ik zie daar niet zo het probleem in, vrouwen zijn daar vaak wat handiger in dan mannen. Ook over dat op visite komen op de camping voelt voor mij als aardig. Ze bellen zelf of jullie ook willen komen? Klinkt juist aardig. Dat ze voor je gevoel niet zo vaak bij jullie komen staat daar los van. Nodig ze eens uit zou ik denken? Misschien hebben degene die op de camping staan dat ook gedaan bij hen? En toen bedachten ze dat ze jullie ook konden vragen. Is toch ook net zo handig? Mijn broer en zijn vrouw en kinderen wonen een eind van mij vandaan. Mijn vader, zus en ik wonen bij elkaar in de buurt. Maar ik snap dat ze soms een keer bij iemand van ons 3 op visite komen en dan niet persé de ander dan ook erbij moeten vragen ookal hebben wij ze dan ook al een paar maanden niet gezien. Maar weet je, als je nu eenmaal anders in elkaar steekt en dit niet altijd van elkaar begrijpt zal je ook in veel situaties er negatief over denken. Omdat het meestal anders gaat dan je zelf bewust zou kiezen. Voor mij als buitenstaander, die jouw voorbeelden leest, komt het wat 'zeurend' over. Maar het is natuurlijk een opsomming van gevoelens dus het zal voor jullie groter zijn.
Jeetje mina zeg. Je zou mijn schoondochter niet moeten wezen! Ik vind dat je echt enorm zeurt, moeilijk doet en problemen zoekt. Je hebt allerlei ideeën in je hoofd hoe het ‘hoort’ en bent dan teleurgesteld als iemand anders dat niet snapt. Maar mensen kunnen geen gedachten lezen, en zijn niet allemaal hetzelfde. Probeer je verwachtingen bij te stellen. Op deze manier roep je het over jezelf af dat mensen je teleur stellen want het moet precies hoe jij het verwacht en in je hoofd hebt en zo werkt het gewoon niet. Als je iets wil of verwacht, dan moet je er om vragen. Niemand kan in jouw hoofd kijken. Dat moet je zelf leren duidelijk maken. En wees gewoon tevreden met wat je wel hebt, wat mensen wel voor jou en je kinderen doen. Een beetje dankbaarheid zou je echt sieren.